CHAPTER 7

เขารู้ดีแต่ทำไมต้องถาม

เขาตั้งใจย้ำย้ำเรื่องที่เคยเกิดขึ้นมาแล้ว

ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกนะที่ผู้ชายคนนี้ไปซื้อผ้าอนามัยให้ฉันแต่ครั้งนี้มันเป็นครั้งที่สองต่างหาก ถึงแม้ระยะห่างจากการกระทำแบบนี้เกิดขึ้นแบบนานมามากแล้วก็เถอะมันก็ยังสร้างความอายให้ฉันไม่รู้จักจบสิ้นเสียที ไม่ใช่เพราะเป็นผู้หญิงขี้อายหรือตอแหลใดๆ

มันไม่ชินให้ใครรับรู้เรื่องแบบนี้ต่างหาก

ผู้หญิงด้วยกันจะรับรู้ดีว่าความรู้สึกแบบไหนจะเกิดขึ้นเมื่อมีผู้ชายคนๆ เดียวกันไปซื้อผ้าอนามัยให้ตั้งสองครั้งสองครา

ครั้งแรกเป็นตอนมัธยมรู้ไหมตอนนั้นเกมส์เล่นซื้อมาทั้งธรรมดาและแบบสอดกลางวันกลางคืนซื้อมาหมดครั้งนั้นฉันได้แต่โทษตัวเองอาจเป็นเพราะบอกเกมส์ไม่ชัดเจน บอกแค่เพียงไปซื้อผ้าอนามัยให้หน่อยเท่านั้น พอซื้อมาแล้วเขาก็ถือถุงพวกนั้นเข้ามาในห้องน้ำหญิงของโรงเรียนแบบหน้าด้านๆ พอถึงหน้าประตูห้องน้ำมือใหญ่ก็หยิบผ้าอนามัยเหล่านั้นสอดใต้ประตูห้องน้ำให้ฉันเลือก

เกมส์สามารถยัดถุงใหญ่พวกนั้นให้ฉันได้ทั้งหมดแต่เขาไม่ทำ

เกมส์เลือกหยิบเป็นชิ้นๆ สองครั้งแรกหยิบแบบสอดยื่นเข้ามาให้แต่ฉันปฏิเสธบ่ว่าไม่เคยใช้ ไม่มีวันใช้ด้วยแบบนี้ละมั้งจึงให้เขาจำมาตลอด เหตุการณ์วันนั้นแม้จะโดนแซ็วจากใครๆ ใบหน้าเฉยชาพวกนั้นแค่เขาหันไปมองก็ทำให้คนอื่นหุบปากได้

หุบได้อย่างสนิทไม่มีการล้อเลียนเกิดขึ้น

มันเป็นสิ่งที่ดีมากเลยสำหรับฉันถึงแม้จะแลกด้วยการที่ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนเข้ามาจีบ รุ่นน้องรุ่นพี่ที่เคยหยอกล้อฉันเรื่องรอยถูกทำร้ายก็หายไปด้วยไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรเหมือนกัน

ตอนนั้นเกมส์ก็เป็นเพียงผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่ฉันสนิทด้วยมากที่สุด สนิทกว่าเพื่อนผู้หญิงคนอื่นๆ ที่พอมีปะปรายไม่มีใครคบฉันยั้งยืน ฉันจึงเลือกที่จะคุยกับเพื่อนผู้หญิงพอประมาณ เพื่อนผู้ชายคนอื่นพอประมาณเกี่ยวกับเรื่องเรียนเป็นส่วนใหญ่ จะสนิทมากกว่าคนอื่นๆ ก็คือเกมส์นี่แหละ เราเรียนห้องเดียวกันทำงานคู่หรือกลุ่มด้วยกันบ่อยๆ อีกทั้งตอนนั้นแม่อยู่เขาก็เจอแม่บ่อยเหมือนกัน

เกมส์เป็นผู้ชายคนแรกที่เมื่อก่อนฉันเคยรู้อะไรเกี่ยวกับเขาเยอะแยะ

แต่ตอนนี้ฉันไม่รู้อะไรเลยด้วยซ้ำ...

ด้วยความที่ก่อนหน้ามีเรื่องมาให้กระทบความคิดฉันจึงเลือกลืมตามองไปรอบๆ ห้อง ห้องนี้เป็นห้องนอนตกแต่งเรียบๆ ทุกอย่างล้วนเป็นสีดำแม้กระทั้งกีต้าร์ตัวหนึ่งที่ถูกตั้งโชว์เอาไว้ตรงมุมห้องใกล้กับระเบียง แสงจากด้านนอกส่องผ่านเข้ามาถึงกีต้าร์ตัวนั้นราวกับต้องการให้ฉันเห็นมัน

กีต้าร์ตัวนี้สลักชื่อ GAM เอาไว้ด้านหน้าส่วนใต้ชื่อนั้นก็เหมือนมีการสลักเครื่องดนตรีเล็กๆ เอาไว้ด้วยฉันจึงปรับสายตาของตัวเองโดยการกระพริบตาถี่ๆ เครื่องดนตรีที่สลักเอาไว้ด้านล่างคำว่า GAM จึงเด่นชัดขึ้นมาก

เครื่องดนตรีชนิดนี้มีชื่อเรียกว่า ขิม

บ้าไปแล้ว

“ขิม...”

เสียงในลำคอฉันลากยาวคำพยางค์เดียวนี้จนน้ำเสียงหายไปด้วยความเบาหวิว ภายในใจตีรวนสับสนกันไปหมดไม่รู้ว่าจะเชื่อความรู้สึกไหนก่อนดี จากที่นอนอยู่ดีๆ ตอนนี้กับมีความอยากลุกขึ้นนั่งพิงกับหัวเตียงเพื่อมองไปที่กีตาร์ตัวนั้น จดจ่อไปกับมันแล้วในที่สุดฉันก็ทำตามกับความอยากของตัวเอง

พร้อมกับความคิดหลายปีก่อน...

‘ขิมชอบผู้ชายแบบไหน?’

‘ถามทำไม แปลกๆ’

‘เอาหน่า บอกๆ มาเถอะ’

‘ตัวสูง เส้นเลือดปูดๆ ตรงหลังมือ’

‘สีผิวล่ะ?’

‘ขาวหรือดำ แทนได้หมดแต่ถ้าเล่นกีตาร์ได้รับพิจารณาเป็นพิเศษ’

‘งั้นเหรอ’

ไม่รู้ว่าตอนนั้นเกมส์คิดยังไงถึงได้ถามแต่ถ้าถามฉันที่เป็นคนตอบ คำตอบก็เหมือนกับวัยรุ่นทั่วไปนั้นแหละยังไงคนเราก็ต้องมองหน้าตารูปร่างเป็นหลักอยู่แล้ว ความคิดพวกนี้สำหรับฉันมันไม่ผิดนะมันอยู่ที่มุมมองของแต่ละคนเท่านั้นเอง

แต่ตอนนี้ ขณะนี้รวมถึงสิ่งที่เห็นทำให้ฉันไม่แน่ใจสักเท่าไหร่นัก

กีตาร์ตัวนั้น

การสลักเครื่องดนตรีตัวนั้น

ถ้าฉันไม่คิดเข้าข้างตัวเอง ‘ขิม’ ก็หมายถึงเครื่องดนตรีจีนชนิดหนึ่งที่มีรูปร่างคล้ายกับพระจันทร์ครึ่งซีกใช้ตีอีกประการหนึ่งถ้าฉันเกิดคิดเข้าข้างตัวเองรูปดนตรีที่สลักนั้นมันพ้องกับชื่อเล่นของตัวเองซึ่งอาจเปรียบได้ถึงตัวฉันเอง เป็นคนสำคัญของเจ้าของกีตาร์ตัวนั้น

จะใช่หรือเปล่ามีเพียงคนเดียวที่ให้คำตอบได้นั่นก็คือ เกมส์

แกร๊ก...

เสียงเปิดประตูและปิดประตูห้องทำให้ฉันละสายตาจากกีตาร์หันไปมองร่างสูงของเกมส์แทน มือข้างหนึ่งถือกระเป๋าสตางค์อีกข้างหนึ่งถือถุงกระดาษใบใหญ่พอประมาณ เขาเดินเข้ามาประชิดเตียงวางถุงนั้นไว้ที่ว่างข้างตัวฉันจากนั้นก็วางกระเป๋าสตางค์หนังสีดำตรงโต๊ะหัวเตียงโดยปราศจากคำพูดใดๆ ซึ่งฉันเองก็เงียบได้เพียงใช้สายตามองไม่พูดเช่นกัน

เกมส์เขายังยืนเต็มความสูงอยู่ที่เดิมแต่ใช้มือข้างซ้ายด้านเดียวกับที่ฉันนั่งอยู่บนเตียงแล้วสามารถเห็นได้ชัดเจนระดับ HD ล้วงไปยังกระเป๋ากางเกงด้านหลังอย่างไม่ใส่ใจนักแต่นัยน์ตาสีนิลเหวี่ยงๆ คู่นั้นกับจ้องมองมายังฉันแบบนิ่งๆ แทน

คิ้วของเขาขมวดแทบชนกัน

“ทำไมไม่นอนลงไป ลุกนั่งเพื่อ?”

ถามออกมาแต่เบี่ยงสายตาไปมองทางอื่นเหมือนไม่สนใจนั่นหมายความว่ายังไงกันแน่ ฉันบอกตรงๆ ว่าไม่เข้าใจเลยทว่าคำถามของเกมส์หายไปทันทีเมื่อสิ่งที่สายตาตัวเองเห็นตอนนี้มัน

ถุงยาง

ซองสี่เหลี่ยมจัตุรัสอยู่ระหว่างสองนิ้วชี้กับนิ้วกลางของเกมส์ที่หนีบออกมาให้เห็นราวกับเป็นเรื่องธรรมดาแต่มันไม่ธรรมดาสำหรับฉันไง ซองสี่เหลี่ยมนั่นผ่านอากาศไปโดยที่สายตาของฉันยังจับจ้องมันอยู่จนกระทั่งเกมส์ปล่อยมันรวมกับกระเป๋าสตางค์และกุญแจรถตรงโต๊ะหัวเตียง

“จะทำอะไร”

ฉันรู้ดีว่าปฏิกิริยาตัวเองรุนแรงระดับหนึ่งโดยเฉพาะเสียงห้วนๆ จากประโยคเมื่อกี้ ก็เกมส์จู่ๆ เขาก็ทรุดนั่งบนเตียงเท่านั้นยังไม่พอยังยื่นมือใหญ่ของเขาเข้ามาหาฉัน พอโดนเอ็ดสายตาเหวี่ยงคู่นั้นก็หันมามองฉันอย่างตรงๆ ราวกับอยากถามว่า เธอมีปัญหาอะไร