ตอนที่ 1 : Lolita Doll ตุ๊กตามนุษย์

ตอนที่ 1

Lolita Doll ตุ๊กตามนุษย์

เก้าอี้หวายทรงกลมเบาะนุ่มสบายโทนสีพาสเทลเข้ากับเดรสตัวฟูฟ่องระบายลูกไม้ กระโปรงบานงานประณีตจีบไล่เป็นชั้น ๆ ถุงน่องลายลูกไม้แนบเนื้อความสูงถึงหัวเข่า รองเท้าส้นสูงสามนิ้วปลายกว้างหนาแฟชั่นโลลิต้ามีไข่มุกและโบว์สีขาวสว่างเป็นเครื่องประดับทำให้เธอดูเป็นสาวบริสุทธิ์สดใส

เจ้าของเรือนร่างงามพยายามกักกันกระบอกตาร้าวผ่าวของเธอไว้ กะพริบตาให้น้อยที่สุดสู้แสงแฟลชถี่ ๆ ท่ามกลางฉากผ้าม่านสูงใหญ่ไฟสตูดิโอสว่างจ้า ราวกับว่าอุปกรณ์กล้องรายล้อมรอบกายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวัน

ก็แค่บางวันเท่านั้น...

“วันนี้แม่ขอชมโลลิฯ ธีมสดใสนะคะคุณลูก หวาน ๆ ใส ๆ ดูซุกซนแบบนี้แหละเลิศ”

“ค่ะพี่ลิลลี่” เสียงหวานรับคำพร้อมกระตุกมุมปากเบา ๆ สาวน้อยวัยใสจัดท่าทางตัวเองให้ดีโดยมีตากล้องขาประจำคอยเก็บภาพถ่ายไปเรื่อย

ปลายนิ้วเรียวยาวใต้ถุงมือลายลูกไม้เลื่อนไปหยิบถ้วยชาจากชั้นวางขนมเบเกอรี่บนโต๊ะกระจกกลม วางพักไว้บนจานรองแก้วด้วยท่าทางสง่างามสะกดสายตาผู้คนรอบกาย ในการควบคุมของนักแสดงอาจเนรมิตมันให้มีน้ำหนักจากการไหลของน้ำในความว่างเปล่าก็สามารถทำได้

ทั้งหมดล้วนไม่ใช่เรื่องใหม่สำหรับ ‘ไอรีน’

แต่เล็กจนโตมาเธอรับงานถ่ายแบบจนกลายเป็นเรื่องเคยชิน ขนาดว่าธีมก่อนหน้านี้เธอต้องใส่เข็มขัดคอร์เซ็ต ด้านหน้าเป็นริบบิ้นแสนน่ารักแต่ข้างหลังคือแฟชั่นสุดสยองของสตรียุคโบราณของจริง เธอสามารถที่จะขยับตัวได้อย่างระมัดระวัง เพื่อให้ได้ภาพที่สวยพอเหมาะพอดี

แต่ให้ตายเถอะพระเจ้า! ไอ้เชือกบ้านี่มันรัดหน้าท้องแน่นจนหายใจแทบไม่ออก ขนาดเอวยี่สิบสามจากการควบคุมอาหารโดยเคร่งครัดทำให้แผ่นหนังผ่อนแรงรัดลงบ้าง เธอไม่อยากจินตนาการว่าคนสมัยก่อนต้องทำมันไปเพื่ออะไร

ถ้าหากว่าเป็นตอนนี้ล่ะก็... คงจะเป็น...

เงิน...

เงินหนอเงิน...

คาถาเดียวท่องไว้ใจร่มเย็น เสียงกดชัตเตอร์หมายถึงเงิน หน้าที่ของเธอคือหาเงิน...

ไม่ใช่สิ... เธอเป็นตุ๊กตา...

คิดพลางผ่อนลมหายใจเข้าออกช้า ๆ อย่างระวัง แผ่นหลังเหยียดตรงเชยค้างมนขึ้น คอยเงี่ยหูฟังตากล้องบอกว่าอยากได้แบบไหนยังไง

“จือปากให้แม่อีกนิดดเนอะน้องไอรีนขา นั่นล่ะ... งามมากคุณลูก สวยงามที่ซู้ดดค่ะ อย่างนั้นล่ะค่ะ… อีกนิดนะค้าสาวน้อย...”

คำสั่งเสียงและการเคลื่อนไหวอย่างว่องไวของสาวประเภทสองสมเป็นคนสนิทสนมกันมานาน อากัปกิริยาของสาวโลลิฯ บนเก้าอี้นั่งก็เป็นไปอย่างธรรมชาติ เธอยกถ้วยกาแฟขึ้นจรดริมฝีปาก ตาหลุบมองแก้วน้ำว่างเปล่า

เหนือหน้าอกอวบอัดซึ่งถูกซ่อนไว้ใต้โบว์อันใหญ่ไขว้ทับกันด้วยเชือกเส้นเล็ก ๆ ผ้าคาดผมเก็บปลายยาวขมวดปมของมันไว้เหนือกกหูผูกทับด้วยโบว์ คนดูแลชุดเข้ามาจัดกระโปรงเป็นบางครั้ง แต่คงไม่บ่อยนักด้วยความเป็นมืออาชีพของนางแบบ

ไอรีนแค่รู้สึกว่าการถ่ายรูปมันน่าเบื่อ ทั้งเสื้อผ้าหน้าผมการแต่งตัวรุ่มร่ามสัมภาระมากมาย ใต้กระโปรงสุ่มสั่งตัดอย่างดีของเธอคือแฟชั่นยุควิกตอเรียนผสมปนเปกับอะไรต่อมิอะไรมั่วไปหมด เหมือนไปเดินชิลล์กลางย่านชินจุกุ ฮาราจุกุ พวกเขากลับจับเธอแปลงร่างเป็นตุ๊กตา!

“เจ้ขออีกสักชั่วโมงเนอะ เอารูปเยอะไว้ก่อนกันเหนียว”

“ได้ค่ะพี่ลิลลี่ เอาตามสะดวกพี่เลยค่ะ”

ด้วยความเป็นเด็กว่านอนสอนง่าย น่ารักในสายตาของทุกคน เธอทำให้ตากล้องสบายใจแล้วยังไม่เกี่ยงหากว่ามันล่วงเลยเวลางานไปสักหน่อย เธอหวังว่าทุกอย่างจะต้องออกมาดีจึงค่อย ๆ เปลี่ยนอิริยาบถไปจับอุปกรณ์เป็นร่มลูกไม้อลังการ นั่งพับเพียบเรียบร้อยบนเสื่อปิกนิกซึ่งเด็กยกของเข้าฉากจัดการมันอย่างรวดเร็ว หยิบขนมเค้ก อุ้มตุ๊กตากระต่ายน่ารัก บ้างดื่มชาสลับท่วงท่าไปเหมือนมาสังสรรค์ลำพังท่ามกลางฤดูร้อน

ไอรีนทำมันให้ออกมาดีกว่างานอื่น ๆ ในเมื่อมันเป็นงานเพียงอย่างเดียวซึ่งเธอสามารถทำได้ด้วยอายุวัยเท่านี้ เธอก็รับจ๊อบมาแต่จำความไม่ได้ด้วยซ้ำ

ส่วนตัวเธอนั้นมีฐานแฟนคลับพอสมควร ส่วนใหญ่แล้วเป็นโอตาคุ

พวกเขาหลงใหลคลั่งไคล้ไอรีน ไอซาว่า ตัวละครในเกมที่มีชีวิตจริงขึ้นมาด้วยฝีมือของทากะ มัตสึโมโต้ นัยน์ตาสีเขียวมรกตของเธอซึ่งเป็นความผิดพลาดของเมลานีนการสร้างสีที่มีแค่ 2% ของมนุษย์บนโลก จมูกโด่งรั้นรับใบหน้าเรียวสวยของเด็กสาวไร้เดียงสา ริมฝีปากอมแดงชมพูเป็นกระจับงาม ผมสีบรอนด์ทองประกายน้ำตาลความยาวถึงสะโพกยิ่งทำให้เธอเหมือนตุ๊กตา ผิวเนียนละเอียดทั่วกายขาวอมชมพูไม่ซีดขาวไร้สุขภาพแต่มีน้ำมีนวล

เป็นโชคดีเสียอีกกับการที่ผู้คนชื่นชอบทุกอย่างที่เป็นตัวเธอ นั่นทำให้ภาพสวย ๆ แต่ละภาพมีมูลค่าราคา

ผ่านช่องทางเฟซบุ๊ค อินสตาแกรม ทวิตเตอร์ ยูทูป ติ๊กต๊อก แม้กระทั่ง Weibo ของจีน งานถ่ายภาพลงนิตยสาร และการออกสื่องานเกมต่าง ๆ

‘Tai LoliTa Irene’ กลายเป็นสินค้าที่มีชีวิต เธอเป็นนางแบบเฉพาะงานโลลิฯ งานเกมของบริษัท Airi ในสมัยแรกเริ่มก่อตั้งจนถึงทุกวันนี้เกมจีบสาวกลายเป็นที่นิยมไปทั่วโลกโดยเฉพาะในประเทศญี่ปุ่น

ข้อมูลส่วนตัวของเธอถูกปิดบังว่าเป็นใครมาจากไหนตามสัญญาที่เซ็นต์ไว้เพื่อรักษาภาพพจน์ของการเป็น ‘Idol Doll’ หรือนางแบบตุ๊กตา ผู้จัดการงานเกมจริงจังขนาดว่าเธอต้องดูแลภาพทุกภาพที่หลุดออกไปให้เหมือนตัวเองกำลังสวมตุ๊กตามาสคอตโดยไม่ให้เด็ก ๆ จับไว้ว่าข้างในเป็นคือมนุษย์ ถึงห้ามนักข่าวบางสำนักไม่ได้ ไหนจะพวกช่างขุดว่าเธอเรียนที่ไหนทำอะไรมาเปิดเผยในโซเชียล เธอแค่ต้องดูแลตัวเองระดับหนึ่งในฐานะพรีเซนเตอร์ประจำ การรับงานของบริษัทอื่น ๆ ต้องไม่ขัดกับสัญญาที่เซ็นไว้ปีต่อปี

ไอรีนไม่คิดรับงานที่อื่นเพราะว่าที่นี่ให้เงินดีที่สุด ถึงมีสัญญาทาสสักหน่อยตรงรับงานที่ไหนไม่ได้หากเป็นผลิตภัณฑ์การถ่ายภาพเกี่ยวกับความงาม อีกเหตุผลหนึ่งคงเป็นเพราะคุณท่าน ประธานบริษัทผู้ให้ความช่วยเหลือเธอมาตลอดจนวันนี้

หญิงสาวตั้งใจทำงานอย่างดีผ่านเสียงชัตเตอร์ที่มีสายตาชื่นชมหลายคู่ จนตากล้องก้มหน้าลงจอมอนิเตอร์ในมือ คิดว่าพอใจกับภาพที่ได้แล้วยังมากพอเผื่อเหลือไม่ให้ต้องเสียเวลามาแก้งานอีกรอบ

“พี่ว่าโอเคแล้วนะคะ งามเลิศที่สุดในปฐพี เชิญค่ะคุณน้อง...” แล้วผายมือเชื้อเชิญนางแบบสาวพร้อมรอยยิ้ม “พี่ลิลลี่ Happy birthday ล่วงหน้าด้วยนะคะ”

ตากล้องหนุ่มเทียมสะบัดปอยผมมัดลวก ๆ ยุ่งเหยิงที่ปรกบนหน้าผากอย่างเชิด ๆ สไตล์อาร์ตติส ก่อนก้าวกระฉับกระเฉงไปหาเจ้าของงาน นางแบบจึงลุกจากที่นั่งไป

หญิงสาวเกือบลืมไปแล้วว่ามีคนรอเธออยู่ เขาไม่แม้จะมองหน้าเธอแต่หันไปคุยกับตากล้อง ขณะสตาฟบางคนเข้ามาแสดงความยินดีกับวันครบรอบวันคล้ายวันเกิดในเดือนหน้า เธอยิ้มรับอย่างเป็นมิตร ตาเหลือบมองคนตรงมุมห้องสตูดิโอความกว้างแค่พอถ่ายรูปงานเล็ก ๆ

เจ้าของร่างสูงในเสื้อคอกลมกางเกงยีนส์สีซีด ทรงผมเรียบเสยเหนือวงหน้าคร้ามคมมีเสน่ห์ โก้หรูแต่หัวจรดเท้าด้วยงานแบรนด์เนมสมฐานะ ชายหนุ่มกำลังตื่นเต้นกับรูปถ่ายด้วยท่าทางไม่ต่างจากบิดาผู้คลั่งไคล้งานโกธิคโลลิต้า

‘อุ๊ยตายแกร้ๆๆๆ! ดูสิยะ ลูกชายท่านประธานหล้อหล่อ’

‘สามสิบกว่าคงมีเมียแล้วมั้งง’

‘อาหารตาย่ะ เอ้อ... แต่ฉันว่าหน้าเขาหล่อเหมือนคุณพ่อ... เหมื้อนเหมือนเนอะ คิ้วจมูกปากนี่ถอดกันมาเด้ะ ได้ยินว่าอายุสามสิบสี่แล้วนะ’

เสียงกรี๊ดกร๊าดของพนักงานสาวน้อยใหญ่ข้างหลังไอรีนล้วนเป็นคำชม ต่างคนจ้องกันเป็นตาเดียวเหมือนจะสิงร่างหนุ่มลูกครึ่งญี่ปุ่นรูปหล่อ

ด้วยรูปร่างกำยำเป็นล่ำสัน คิ้วเข้มหนาโก่งเข้าหาดวงตาคู่คม ใบหน้าหล่อเหลาไม่มีแม้รอยกระฝ้า เด่นสุดคงเป็นลักยิ้มตรงมุมปากทั้งสองข้าง ผิวขาวไร้รอยแผลตามแบบฉบับหนุ่มญี่ปุ่น หากว่าเขาใส่สูทเธอคงนึกว่าเป็นผู้บริหารที่มาทำงานกันเกลื่อนสุขุมวิท นับว่าเขาดูดีในระดับเป็นนายแบบดาราได้

ไม่มีเหตุผลอะไรให้เขาต้องมาที่นี่แต่เขาก็มา...

ไอรีนยังให้ความสนใจชายแปลกหน้าอยู่ตลอด กระทั่งเขาเดินไปหาหนุ่มไอทีคนหนึ่งเหมือนว่ารูปจะมีปัญหา สักพักสตาฟก็ผลัดมาขอถ่ายรูปลงโซเชียลเป็นเรื่องปกติกิจวัตร ซึ่งเธอไม่ใช่คนถือตัว ด้วยความเคยชินจึงแจกยิ้มชูสองนิ้วฉีกยิ้มกว้างหวาน จนสัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิตพาลเสียวสันหลังวาบ นัยน์ตาคู่คมไม่เป็นมิตรของคนตรงมุมห้องนั้นทำเธอเลิ่กลั่กรับเสื้อผ้าจากสตาฟวิ่งเข้าห้องแต่งตัว

หญิงสาวใช้เวลาไม่ถึงสิบห้านาทีจัดการกับตัวเอง ก่อนจะทำด้อม ๆ มอง ๆ หลังประตูห้องแต่งตัวเพราะไม่กล้าเข้าไปยกมือไหว้...

ศรัณย์วริศ มัตสึโมโต้ ประธานคนใหม่ของบริษัทนั่นแหละ

บ้านมัตสึโมโต้มีลูกชายสองคน คนโตคนแรกเป็นคนญี่ปุ่นโดยแท้ส่วนน้องชายคนละแม่เป็นลูกครึ่งไทย เธอคิดว่าเขาน่าจะเป็นลูกชายคนเล็กเพราะแม่ไปทำความสะอาดบ้านคุณท่านเป็นประจำ เคยพบเขาตอนอายุประมาณเจ็ดขวบได้แล้วก็ไม่ได้เจอกันอีกเลยจนประธานบริษัทมาเสียชีวิตกะทันหัน

ไอรีนกำลังคิดว่าควรยกมือไหว้หรือโค้งคำนับทักทายแบบชาวญี่ปุ่น เรียกเขาว่าคุณอา? หรือเรียกคุณท่าน? คุณลูกชายของคุณท่าน? ท่านประธาน? ฟังดูแล้วเขาจะเฮิร์ทเรื่องพ่อตายไหมกับการต้องมารับตำแหน่งกะทันหันทันทีเร่งด่วนขนาดนี้ทั้งที่ประจำอยู่สาขาญี่ปุ่นมานับสิบ ๆ ปี ศรัณย์ซามะคงฟังแล้วตลก... เขาจะดุเธอไหมนะ? เขาจะเกลียดขี้หน้าเธอไหม?

เออ... เขาคงชอบเธออยู่หรอก ตุ๊กตาตัวโปรดของคุณพ่อสบายดีมีสุข ตัวเองโดนเฉดหัวไปทำงานที่ญี่ปุ่นอาศัยกับคุณแม่สองคนลำพังมาทั้งชีวิต

ดวงตาคู่สวยสั่นไหว ตัวสั่นระริกด้วยความขลาดกลัว ไอรีนรู้สึกตัวลีบเล็กลงเรื่อย ๆ ชะโงกคอผ่านประตูไป เขาก็ยังไม่เหลียวมอง...

ต่อให้เธอเป็นพรีเซนเตอร์ตัวแม่ของบริษัท แต่เธออยู่ในสถานะลูกจ้าง ยังเป็นแค่ลูกสาวแม่บ้าน บังเอิญหน้าตาดีหน่อยเพราะแม่ดันพลาดท่าท้องกับฝรั่ง

ใช่... คุณท่านทากะไม่เคยเห็นเธอเป็นลูกเป็นหลาน แต่เป็นตุ๊กตาน่ารักของประดับคฤหาสน์งานพรีเมี่ยม ของเล่นชิ้นโปรดไว้อวดเพื่อนฝูงเท่านั้นจริง ๆ

พวกเขารวย... รวยมาก! ตรงข้ามคนหาเช้ากินค่ำอย่างเธอและแม่ราวฟ้ากับเหว