ปลายฟ้า | ถอดกางเกง

ไอ้เด็กคนนี้!

“ไม่ได้ให้มารักษา แต่มาเปลี่ยนชุดให้หน่อยสิ ฮือ ๆ เจ๊ยังใส่ชุดนอนอยู่เลยไม้เอ้ย”

(เฮ้อ หนูบอกแล้วให้หาแฟน เออ ๆ เดี๋ยวไป) ตอบเสร็จก็ตัดสายไปเลย ฉันลุกไม่ไหว จะลุกไปแปรงฟันยังไม่ได้เลย เข้าใจกันหน่อย!

ไม่นาน ใบไม้ที่อยู่คอนโดตึกถัดไปก็เปิดประตูเข้ามา ไม่ต้องแปลกใจ ทำไมนางเข้ามายืนหน้านิ่งตรงหน้าฉันได้ เพราะห้องนี้ พ่อบอสซื้อให้ฉันกับใบไม้อยู่ตอนมหาลัย เราจึงมีคีย์การ์ดคนละใบ

“ใบไม้ หยิบเครื่องสำอางกับโทนเนอร์มาด้วยสิ” ใบไม้มองหน้าฉันเซ็ง ๆ ก่อนจะหาถุงพลาสติก โกยเครื่องสำอางบนโต๊ะฉันใส่ แล้วเดินมานั่งบนเตียง

“ลุกไม่ไหวเลยเหรอ”

“อื้อ... บีบโทนเนอร์ให้เจ๊หน่อย เร็ว ๆ เดี๋ยวรถโรงบาลมา” ใบไม้ดูเซ็งฉันมาก แต่นางก็ทำตามที่ฉันสั่งทุกอย่าง แม้กระทั่งเปลี่ยนเสื้อผ้า และแต่งหน้าให้

“เอ่อเจ๊... บอกตรง ๆ เหมือนแต่งหน้าศพ”

ใบไม้!

“ปากเหรอนั่น! เออ อย่าบอกพ่อบอสกับแม่กิ่งนะ ไม่อยากให้ท่านเป็นห่วง”

เบะปากใส่ฉันทันที

“ยัดเยียดบาปให้หนูอีกแล้ว”

“ตรงไหน ไม่ดีรึไง พ่อกับแม่จะได้ไม่คิดมาก”

“เป็นอะไรก็ชอบเก็บคนเดียว เดี๋ยวก็ประสาทกินตายสักวัน” แรง

“เอาน่า แต่งเสร็จยัง คิ้วเท่ากันไหม” ฉันรีบคลำหากระจกมาส่องหน้าทันที โห… ฝีมือไม่เลวแหะน้องสาวฉัน

“แต่งเก่งนะเรา ไปฝึกมาจากไหน”

“ตอนปิดเทอม หนูไปเป็นอาสาแต่งหน้าศพไร้ญาติมา แต่งหลายศพจนชินมือแล้ว”

น้ำตาจะไหล... พอแล้ว ไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว!

‘กริ๊ง กริ๊ง~’

‘รถโรงบาลมาแล้วค่ะ’ ก่อนที่ฉันจะร้องไห้ออกมาจริง ๆ ก็มีคนกดกริ่งหน้าห้องก่อน

จนน้องสาวสุดที่รักของฉัน ลุกขึ้นไปเปิดประตูให้ แล้วเดินนำบุรุษพยาบาลเข้ามา อุ้มฉันขึ้นเปล

กว่าจะลงจากคอนโดได้ บอกเลย ฉันอับอายเพื่อนบ้านมาก ทุกคนมองฉันเป็นตาเดียว แต่เดี๋ยว! นี่มันรถโรงพยาบาลน้ำปั่นนี่!! โรงพยาบาลของบ้านนาวา!

ต้องเจอไหม จะได้เจอไหม แต่เขาอินเทรินศัลยแพทย์ คงวนเวียนอยู่ที่ห้องผ่าตัด ไม่ได้รักษากูหรอก สาธุ... ไม่อยากเจอ ไม่อยากเจอ…

“เจ๊เป็นอะไร” อยู่ ๆ ใบไม้ก็ตีมือฉันดังเพียะ จนฉันหยุดทุบหัวตัวเอง แล้วลืมตาขึ้นมองหน้าทุกคน

คือฉันอยู่ในรถโรงบาล ทุกคนกำลังมองมาเป็นตาเดียว แล้วกลั้นหัวเราะใหญ่ ยกเว้นใบไม้ ที่มองฉันหน้านิ่ง ๆ

“ป่าว ๆ แหะ ๆ ไม่มีอะไร”

“เหรอ นึกว่าผีเข้า คราวหลังอย่าเป็นแบบนี้อีกนะ หนูอายเขา”

รักกูบ้างก็ได้ ยัยน้องบ้า!

ฉันนอนนิ่งสงบปากสงบคำจนมาถึงโรงพยาบาล ก่อนที่ใบไม้จะแยกไปทำเรื่องบัตรให้ และพยาบาลสาวสวยก็ตรงมาซักประวัติฉันทันที

“คนไข้เป็นอะไรมาคะ”

“ล้มค่ะ ก้นกระแทกพื้นอย่างแรง ล้มตอนแรกไม่ค่อยเจ็บ ตอนนี้เจ็บมากเลยค่ะ ขยับตัวไม่ได้เลย” พยาบาลจดรัว ๆ ลงแฟ้มประวัติ

จนฉันถูกพยุงลงไปนั่งรถเข็นแทน โอ้ยเจ็บมากเลย! กูจะไม่ล้มอีกสาบาน!

“คนไข้รอเรียกคิวที่หน้าห้องตรวจนะคะ” ฉันยิ้มให้พยาบาลแล้วนั่งเล่นมือถือรอ ขออย่าเป็นอะไรเลย แค่ช้ำก็พอ เฮ้อ...

“เจ๊ ยังไม่ได้ตรวจอีกเหรอ นี่โรงพยาบาลเพื่อนเจ๊นิ เขาไม่แทรกคิวให้รึไง” เมื่อกี้ยังบอกกู ว่าโกหกพ่อแม่มันบาปเลย? What?

“ตามคิวดิ คนอื่นเขาก็รีบเหมือนกัน”

“ดีใจ ที่เจ๊ยังมีความคิดดี ๆ อยู่บ้าง” ใบไม้!

“เชิญคุณ ปัณณภัทร์ ที่ห้องตรวจหกค่ะ” ก่อนที่ฉันจะกินหัวน้องตัวเอง พยาบาลก็เดินยิ้มกว้างมาเข็นรถเข็น ไปห้องตรวจ

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก~’ เอ๊ะ... ชื่อหมอทำไมมัน?

“ครับ” เสียง... ก็

ฉันนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก จนพยาบาลเปิดประตู แล้วเข็นรถฉันเข้าไป

ถึงบ้างอ้อเลยกู!

นาวา! เขามาตรวจอะไรในห้องนี้! ไม่ได้อยู่แถวห้องผ่าตัดรึไง โอ้ย... กราวที่ใส่ หน้าขาว ๆ ทำไมเดี๋ยวนี้หล่อจัง ฉันเบิกตากว้างมองเขาไม่ละสายตา จนเขาเงยหน้าขึ้นมามองฉัน แล้วขมวดคิ้ว

“แฟ้มประวัติคนไข้ค่ะคุณหมอ” เขารับแฟ้มจากพยาบาลแล้วพยักหน้า ก่อนจะบอกว่า

“คุณออกไปก่อน...”

“อ๋อ… ค่ะ ๆ” ทำไมต้องให้พยาบาลออกไปด้วยเนี่ย!

“เป็นอะไร ล้มเมื่อคืน?” เขาลุกขึ้นแล้วเข็นรถเข็นไปใกล้ ๆ โต๊ะ ก่อนที่จะเดินอ้อมกลับไปนั่งที่เดิมแล้วมองหน้าฉัน

“ใช่ ตะ… ตื่นเช้ามามันเจ็บมากเลย ขยับไม่ได้” เขามองฉันหัวจรดเท้าอีกแล้ว สายตานี่แบบ โอ้ย… ช่วยมองกูเหมือนหมอมองคนไข้ปกติได้ไหม มันเซ็กซี่เกินไปแล้ว!

“มีอาการอื่นแทรกซ้อนไหม?” อาการอื่น

“ไม่มี นอกจากเจ็บเนี่ย ฉันจะเป็นอะไรไหม”

“ช้ำรึป่าว?”

“ไม่รู้อ่ะ มองไม่เห็น” เขาลุกขึ้นทันที ก่อนที่จะเข็นรถฉันไปที่เตียงตรวจ

“ทำอะไรอ่ะ?”

“เธอมาหาหมอ ทำไมต้องถามมาก ฉันจะตรวจให้”

และเขาก็จับฉันลุกขึ้นยืนทันที ไม่ถนุถนอมไม่กลัวกูเจ็บใด ๆ ทั้งสิ้น

“โอ้ย… เจ็บ เบา ๆได้ไหม นายเป็นหมอจริงป่ะเนี่ย!” ฉันทำท่าจะทรุดไปนั่งอีกรอบ จนเขาก้มลง แล้วอุ้มฉัน ขึ้นไปนอนบนเตียงแทน

“นอนคว่ำ และถอดกางเกงลง”

“อะไรนะ?”

“หูหนวกรึไง ฉันบอกว่า ให้นอนคว่ำแล้วถอดกางเกงลง!”

ทำไมต้องถอดกางเกงวะ ให้นอนคว่ำ แล้วถอดกางเกง ก็เห็นก้นกูน่ะสิ! บ้า! ไม่เอา!