บทที่ 2 คุณย่า...

ห้องคณบดี

ทันทีที่เดินเข้าไปชายหนุ่มถึงกับชะงัก เมื่อคนที่มานั่งรอไม่ใช่แค่พ่อและแม่เลี้ยงเหมือนที่คิด หากแต่มีคุณย่าที่เป็นแม่ของพ่อมาด้วยซึ่งคุณย่าก็ไม่ได้ชอบขี้หน้าเขาเท่าไหร่นัก ท่านรักและเลี้ยงดูเนสมาตั้งแต่เด็ก ๆ เพราะเนสเป็นเด็กขี้ประจบเอาใจ ปากหวานทำให้ท่านทั้งรักทั้งหลงหลานชายคนกลางมากกว่าหลานคนโตและคนเล็กของบ้าน

"ไอ้มาร์ค ไอ้หลานจังไร แกกล้าดียังไงมาทำร้ายหลานชั้น...!" คุณย่าเอ่ยขึ้นเสียงดังทันทีที่มาร์คเดินเข้าประตูไป

"คุณย่าสวัสดีครับ คุณพ่อ น้านารถ ท่านคณบดี สวัสดีครับ" มาร์คกล่าวทักทายพร้อมกับยกมือไหว้อย่างนอบน้อม แล้วยืนอยู่หน้าประตูไม่เดินเข้าไปข้างใน

"กองไว้ตรงนั้นแหละ หลานอย่างแกอย่ามาไหว้ฉันให้อายุสั้นเลย" คุณย่ากล่าวขึ้นเหยียด ๆ

"แม่ครับ ผมว่าแม่จะมากเกินไปแล้วนะครับ นี่มันเรื่องในครอบครัวของผม" พ่อของมาร์คเอ่ยขึ้นพร้อมทั้งถอนหายใจหนัก ๆ กับความเบื่อหน่ายของการรักหลานไม่เท่ากันของคุณย่า

"ทำไม ฉันว่ามันไม่ได้เลยนะไอ้ลูกกำพร้าเนี่ย" คุณย่าว่าขึ้นอย่างเหยียด ๆ ทำให้ชายหนุ่มกัดฟันจนเป็นสันนูนอย่างพยายามระงับอารมณ์

"มันจะมากไปแล้วนะครับแม่ ถ้ายังไม่หยุดผมจะไปส่งแม่บ้านพักคนชราเหมือนเดิมซะ นี่มันเรื่องในครอบครัวผม ผมไปรับแม่มาเพราะเห็นว่าแม่ลำบากไม่อยากอยู่ที่นั่น หรือแม่จะกลับไปอยู่บ้านพักคนชราอีกรอบดีมั้ย ปากทำให้ครอบครัวแตกแยกแบบนี้ไง น้องมันถึงไม่ฟังน่ะ" ลูกชายกล่าวกับผู้เป็นแม่อย่างเหลืออด วันนี้เขากับภรรยาเข้ามารับแม่ที่บ้านพักคนชราย่านบางแคตั้งแต่เช้า เพราะท่านโทรไปร่ำไห้คร่ำครวญต่าง ๆ นานา อย่างน่าสงสารและเมื่อเขาโทรไปหาน้องสาวถึงได้รู้เหตุผลที่แท้จริงว่าทำไมท่านถึงได้ไปอยู่ที่นั่น ท่านทำของท่านเองเรียกรถมารับไปเองแล้วบอกคนข้างในและคนอื่นว่าลูกสาวไล่ออกจากบ้าน ซึ่งแท้จริงแล้วสาเหตุที่ท่านงอนเพราะลูกสาวไม่ยอมเลิกกับสามีที่เป็นเพียงนายธนาคารเล็ก ๆ แล้วไปแต่งงานกับชาวต่างชาติรวย ๆ ที่ท่านหาให้ แล้วตอนนี้ลูกสาวก็กำลังท้องเลยทำให้ท่านไม่พอใจมากถึงขั้นหนีไปอยู่บ้านพักคนชรา แล้วโทรให้ตนมารับกลับไปอยู่ด้วย ตนจึงมาแล้วพี่ชายลูกพี่ลูกน้องโทรหาว่าลูกชายคนกลางสร้างเรื่องท่านจึงได้มามหาลัยในเที่ยงวันนี้

"หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะตามนต์" "แม่นั่นแหละหยุดพูด แล้วฟังได้แล้ว เด็ก ๆ จะได้กลับไปสอบกัน มาร์คเข้ามานั่งข้างในสิลูก" เสี่ยมนตราเรียกลูกชายคนโตให้เข้าไปหาซึ่งมาร์คก็กำลังจะขยับขาเข้าไปหาพ่อตามที่เรียก...

"ยืนอยู่ตรงนั้นแหละ อย่ามาใกล้หลานชั้น ไอ้นอกคอก" คุณย่าเอ่ยออกมาทันทีพร้อมทั้งโอบกอดเนสไว้อย่างหวงแหน

"แม่ครับ ถ้าไม่หยุดผมจะเรียกรถบ้านพักคนชรามารับตอนนี้" ลูกชายเอ่ยสวนขึ้นทันที

"เอ่อ...ผมว่ามีอะไรก็พูดเลยดีกว่าครับคุณพ่อ น้านารถ ท่านคณบดี ผมมีสอบบ่ายครับ" มาร์คเอ่ยขึ้นเสียงสุภาพ

"ไล่มันออก!" "แม่ครับ ผมบอกว่าให้เงียบ!" เสี่ยมนตราตะคอกแม่เสียงดังลั่นห้องทันที "ถ้าพูดออกมาอีกคำ ผมจะสั่งวิทูรไปส่งแม่ซะ นี่มันครอบครัวของผม ผมแก้เองได้ อย่ามาทำครอบครัวผมแตกแยกเหมือนครอบครัวแม่" ลูกชายเอ่ยขึ้นอย่างเอาเรื่อง แล้วหันไปหาลูกชายตัวเองที่ยืนกุมมืออยู่หน้าประตู

"มีอะไรจะพูดกับพ่อมั้ย?" เสียงทุ้มเอ่ยถามลูกชาย พร้อมกับมองสบตาอย่างคิดถึง มาร์คไม่ได้กลับไปเยี่ยมท่านที่บ้านเป็นเดือนแล้ว ถึงแม้ว่าบ้านจะไม่ได้ห่างจากที่นี่มากนัก แต่ท่านก็พอจะรู้สาเหตุว่าทำไมลูกชายคนโตถึงไม่กลับบ้านแต่เขาเลือกที่จะโทรหาแม่เลี้ยงและไปพบท่านที่โรงพยาบาลเวลาหมอนัดแทน

"ผมต่อยไอ้เนสจริงครับ" มาร์คเอ่ยขึ้นพร้อมกับสบตาเนส อย่างโกรธแค้น คำที่เนสแช่งพ่อบังเกิดเกล้าลอยเข้ามาในหัวทำให้ชายหนุ่มกัดฟันกำมือแน่นอย่างลืมตัว

"เห็นมั้ยครับพ่อ ไอ้มาร์คมันยอมรับ" เนสได้ทีสวนขึ้นทันที

"แต่มึงแช่งพ่อกู ไอ้เนส" "มึงมีหลักฐานเหรอ..." เนสพูดขึ้นอย่างมั่นใจ

"ลุงมี" ท่านคณบดีกล่าวขึ้นเสียงนิ่งพร้อมกับวางมือถือที่อัดคลิปเสียงของเนสตอนที่ทะเลาะกับมาร์คไว้ตั้งแต่ต้น ลงบนโต๊ะทำงานของตัวเองแล้วเปิดลำโพงจนสุดมองหน้าหลานชายคนกลางนิ่ง ๆ

"มีอะไรจะแก้ตัวว่าไม่ได้พูดมั้ย" ท่านคณบดีกล่าวขึ้น

"ผม...." "ทำไมแกพูดแบบนี้ล่ะเนส แม่เคยสอนให้แกพูดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ นี่พ่อแกนะ" นงนารถเอ่ยกับลูกชายอย่างเดือนดาล

"ผมก็แค่พูดประชดไอ้มาร์คมันเฉย ๆ นะแม่ แม่ดูสิมันสนใจพ่อที่ไหน มีแต่แม่ดูแลมันก็ออกมาอยู่คนเดียวสบายใจ แล้วทำไมพ่อถึงซื้อคอนโดให้แต่ไอ้มาร์คมันละ ผมก็ลูกพ่อเหมือนกันทำไมพ่อไม่ให้" เนสว่าขึ้นอย่างเอาแต่ใจ "นั่นสิตามนต์ ทำไมไม่ซื้อให้ลูกเหมือน ๆ กัน" คุณย่ารับลูกหลานชายทันที

"หยุดทั้งแม่ทั้งหลาน! คอนโดนั่นมันเป็นสมบัติของแม่มาร์คเค้า ไม่ใช่เงินผมซื้อ" เสี่ยมนตราเอ่ยออกมาเสียงดัง จนภรรยารีบเข้ามาลูบแขนอย่างปลอบโยน พร้อมกับมองสบตากันอย่างเข้าใจ เธอเป็นคนเสนอสมบัติชิ้นนี้ให้มาร์คเอง ด้วยเงินประกันชีวิตก้อนสุดท้ายของแม่มาร์คและเงินเก็บบางส่วนที่เธอและสามีเก็บไว้ เพราะเธอก็เห็นมาตลอดว่าแม่สามีเธอจงเกลียดจงชังหลานชายคนโตมากแค่ไหนและสอนให้ลูกชายคนโตของเธอเกลียดพี่ไปด้วย ตลอดเวลาที่มาร์คอยู่ที่บ้าน มาร์คจะโดนย่าหลานจิกหัวใช้เยี่ยงทาสตอนที่สามีเธอไม่อยู่ และเมื่อมาร์คเข้ามหาลัยเธอจึงขอให้สามีใช้เงินประกันก้อนสุดท้ายที่ทีแรกตั้งใจจะเก็บเอาไว้เป็นทุนการศึกษาให้มาร์คได้เรียนมหาลัยและเงินเก็บ มาซื้อคอนโดให้มาร์คแทนและจะหาเงินส่งมาร์คเรียนเหมือนน้อง ๆ แต่มาร์คเป็นคนขอหาเงินจ่ายค่าเล่าเรียนเองตั้งแต่ปี 1 และยังช่วยจ่ายค่าน้ำค่าไฟภายในบ้านด้วยการหักจากบัญชีของเขาในทุก ๆ เดือนอีกด้วย

"สมบัติแม่มัน?" คุณย่าพึมพำ อยากพูดเหลือเกินว่ามันจะเหลือได้ยังไงในเมื่อท่านขายสมบัติทุกชิ้นของลูกสะใภ้คนแรกไปหมด ตั้งแต่ที่ท่านเซ็นดูแลแทนมาร์คตั้งแต่เป็นผู้เยาว์แล้ว และท่านก็นำเงินมาใช้เข้าบ่อนจนเกือบหมดแล้วเหมือนกัน "มันจะเหลือได้ไงในเมื่อ..."

"ครับ มันจะไม่เหลือถึงมาร์คแน่ ๆ ถ้าแม่รู้" เสี่ยมนตราพูดขึ้นเสียงห้วน

"เพราะแบบนี้ไงครับ แม่ถึงรู้ไม่ได้ แล้วผมก็รู้ด้วยว่าค่าน้ำค่าไฟที่บ้าน ที่มาร์คเป็นคนจ่ายแม่ทำกับลูกผมยังไง มาร์คไม่เคยขอเงินเลยตั้งแต่เรียนมหาลัย แล้วไอ้มอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าที่แม่อยากได้นักหนาที่บอกใครต่อใครว่าเจ้าเนสซื้อให้นั่นก็เงินเจ้ามาร์คมัน มันอยากให้แม่สบาย แต่กลัวแม่ไม่ใช้ คนทำดีแล้วได้แบบนี้ ใครมันจะอยากอยู่ทำด้วยครับแม่ หยุดวุ่นวายซะทีเถอะครับ ผมขอ" เสี่ยมนตราพูดขึ้นยืดยาวอย่างเหลืออดพร้อมทั้งมองหน้าผู้เป็นแม่อย่างไม่เกรงใจอีก

"ไม่รู้แหละ ยังไงแม่ก็ไม่ชอบมัน" คุณย่าตะแบงขึ้นอย่างไม่ยอม

"ไม่เป็นไรครับคุณย่า ไหน ๆ ก็ไหนแล้วครับ ผมขอกล่าววันนี้ละกันต่อหน้าผู้ใหญ่ที่เคารพทุกคนนะครับ ผมรู้ว่าย่าเกลียดผมเพราะย่ากลัวว่าผมจะทวงสมบัติแม่ที่ย่าขายทั้งหมดคืน ไม่ต้องห่วงหรอกนะครับผมไม่ทวงคืนหรอก ผมมีมือหาเองได้ถ้าจงเกลียดจงชังขนาดนั้นผมจะไปใช้นามสกุลของแม่แทนก็ได้ครับ ทุกอย่างผมจะไม่เกี่ยวข้องอีก ส่วนค่าใช้จ่ายที่บ้านเคยหักยังไงก็หักเหมือนเดิม คุณพ่อผมก็จะไปหาไปจ่ายค่ารักษาที่โรงพยาบาลให้เหมือนเดิม น้านารถผมก็เคารพเหมือนเดิมครับ ถ้าคุณย่าอยากได้คอนโดผมนักก็ซื้อผมให้เนส มันสิครับผมพร้อมย้ายออกทันทีเลยแต่ย่าอย่ามายุ่งกับผมอีก ผมลาแล้วครับ สวัสดีครับ" มาร์คเอ่ยออกมายืดยาวอย่างอัดอั้นตันใจ ตลอดหลายปีตั้งแต่จำความได้เขาเกรงทุกคนในบ้านเพราะคุณย่าเป่าหูเขามาตลอดว่าเขาเป็นคนนอกครอบครัว เด็กกาลกิณีที่ทำแม่คลอดแล้วตาย มีแต่พ่อและน้านารถ (น้านารถเป็นเพื่อนรักของแม่) ที่คอยให้กำลังใจและคอยปลอบคอยสอนสิ่งดี ๆ ให้เขา เขาจึงรักและเคารพคนทั้ง 2 มากยอมโดนด่าโดนจิกกัดเพื่อให้ได้ดูแลช่วยงาน แต่เมื่อถึงขั้นนี้เขาคิดว่าไม่มีประโยชน์อะไรที่ต้องอยู่ตรงนั้นอีก