02 My dear คุณสามีฉันแสนซึน

02

( ท่านราเชนทร์ )

****

Per.* "ท่านราเชนทร์!"

"อะ ตกใจหมด!" ไอด้ายกมือทาบอก ทำสีหน้ามึนงง มองปฏิกิริยาของเอมมี่ที่ทำหน้าตกใจสุดขีด

"ทำไม พี่เอมมี่ต้องตกใจขนาดนี้ด้วยคะ หรือพี่รู้จักเขาคนนี้หรือ?" ไอด้าทำสีหน้าสงสัย หรือราเชนทร์ผู้นี้จะนิสัยไม่ดี

"เปล่าคร้า ๆ ไม่มีอะไรหรอกลูก" เอมมี่ปรับเปลี่ยนสีหน้าเป็นปกติ ฉีกยิ้มกว้างให้ไอด้า

"อาการของพี่เอมมี่ ทำให้ไอด้าไม่เชื่อเลย" ดาราสาวหน้ามุ่น แล้วหันไปสตาร์ทรถขับออกสู่ถนนใหญ่

ดวงตากลมโตเหลือบมองเอมมี่ที่นั่งทำท่าทางเป็นปกติ แสดงว่าราเชนทร์ผู้นี้อาจไม่ธรรมดา หรืออาจจะแก่รุ่นพ่ออย่างที่เธอคิดไว้จริง ๆ

"เดี๋ยวน้องไอด้าส่งพี่ที่คอนโดเลยนะคะ อ่อแล้วถึงบ้านคุณปู่ อย่าลืมโทรหาคุณพ่อนะคะ"

"ได้ค่ะ" ไอด้าเอ่ย เพราะบิดาของเธอรู้เรื่องที่ผู้เป็นปู่กำลังจะจับคู่ให้ลูกสาว แน่นอนว่าคนหวงลูกสาวอย่างฐานทัพไม่เห็นด้วย แต่ฐานภพยืนกรานไม่ยอมเหมือนกัน

หากไม่กลัวบาปกรรม ฐานทัพตัดพ่อตัดลูกกับฐานภพไปแล้ว

เกือบหนึ่งชั่วโมงเต็ม กว่าไอด้าจะขับรถมาถึงบ้านฐานภพ เธอตั้งใจมาเลทไม่ตรงต่อเวลา เพื่อสร้างความไม่พอใจให้แกคู่หมายที่ผู้เป็นปู่นัดให้ เห็นแบบนี้เธอก็ความร้ายกาจไม่เบาเหมือนกัน

"รอได้ก็รอไปเลย" ไอด้าเหยียดยิ้มเย้ยหยัน เมื่อมาถึงก็ยังไม่ยอมลงจากรถ หยิบโทรศัพท์เครื่องหรูมาต่อสายหาผู้เป็นพ่อของเธอ

รอเพียงไม่นานทางปลายสายก็กดรับทันที

["ถึงบ้านคุณปู่แล้วใช่ไหมคุณไอ?"] โทนเสียงอบอุ่นของฐานทัพดังขึ้น เขามักจะชอบเรียกลูกสาวแบบนี้ เพราะเปรียบเธอเป็นเจ้าหญิงคนเล็กของบ้าน

"เพิ่งถึงเองค่ะ คุณพ่อขา" เสียงหวานบอกผู้เป็นพ่อ ตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุรถคว่ำครั้งนั้น เวลาไปไหนมาไหน ผู้เป็นพ่อของเธอมักให้โทรรายงานอยู่ตลอดทุกรอบเวลาออกไปไหนมาไหนคนเดียว เธอต้องมีคนติดตามอยู่ตลอด

["ทานข้าวเสร็จแล้ว กลับบ้านทันทีเลยนะคุณไอ หรือจะให้พ่อส่งคนไปขับรถให้"]

"ไม่เป็นไรค่ะคุณพ่อ วันนี้ไอด้าตั้งใจจะนอนกับคุณทวด ไอด้าคิดถึงท่านค่ะ ไอด้าขอค้างบ้านคุณปู่นะคะ"

["แต่พ่ออยากให้คุณไอกลับบ้านเรา พ่ออยากรู้ว่าผู้ชายที่คุณปู่นัดมาทานข้าวกับคุณไอคือใคร?"] ฐานทัพเสียงเข้มเล็กน้อย

"ไอด้ารู้จักชื่อเขาแล้วค่ะ แต่ยังไม่เคยเห็นหน้า"

["เขาชื่ออะไร?"] ปลายสายของผู้เป็นพ่อถามทันที

"ราเชนทร์ค่ะ"

พอเธอเอ่ยชื่อให้ผู้เป็นพ่อรับรู้ ทางปลายสายก็เงียบไปเลย เงียบจนไอด้าถึงกับขมวดคิ้วมุ่น ชื่อนี้มันมีอะไรนักหนา ก่อนหน้าก็เอมมี่ทีแล้ว

"คุณพ่อคะ คุณพ่อยังอยู่ไหมคะ?"

["คุณไอ ทานข้าวเสร็จแล้วอยู่ที่บ้านคุณปู่นั่นแหละ พ่อจะไปรับคุณไอเอง"]

"รับทราบค่ะคุณพ่อ"

ตอนนี้เธอชักอยากเห็นหน้าราเชนทร์ผู้นี้แล้ว เธอรู้สึกว่าชื่อนี้จะมีอิทธิพลต่อคนรอบข้างเธอเหลือเกิน

"เฮ้อ" ไอด้าถอนหายใจ ผลักประตูรถคันหรูลงมา การแต่งกายของเธออยู่ในชุดเดรสแขนตุ๊กตาสีชมพูอ่อนหวาน ปกติเธอก็ไม่แต่งหวานขนาดนี้ ชุดที่สวมใส่เอมมี่ผู้จัดการของเธอเป็นคนเลือกให้ เพราะพระแม่ลักษมีท่านชอบสีชมพู

"พี่สาว พี่สาวคนช่วยของหนู" ไอด้ารีบหันมองตามต้นเสียง มองผู้หญิงชรา มัดแกะสองข้าง กำลังฉีกรอยยิ้มหวานให้เธอ

"คุณทวดขา ออกมาคนเดียวอย่างนี้ได้ยังไงคะ?" ไอด้ารีบหันไปปิดประตูรถ แล้วก้าวเข้าไปสวมกอดช่อฟ้าคุณย่าทวดของเธอ แม้ร่างกายท่านยังดูแข็งแรง ก็ไม่พ้นโรคอัลไซเมอร์ บางวันคุณย่าทวดก็จำเธอได้ บางวันก็จำไม่ได้ บางวันก็กลับไปเป็นเด็ก บางวันเอาไม้ไล่ตีฐานภพผู้เป็นปู่ของเธอ

"พี่สาวคนสวย มาเล่นกับหนูเลย" ช่อฟ้าดิ้นออกจากอ้อมกอดของไอด้า ล้วงกระเป๋ากระโปรง หยิบผ้าปิดตาออกมาส่งให้

"คุณทวดจะให้ไอด้าปิดตาทำไมคะ?" ไอด้าถามช่อฟ้าด้วยรอยยิ้มใจดี ความสุขเล็กร้อยของผู้เป็นย่าทวด เธอตั้งใจทำให้อยู่แล้ว

"ย่อตัวลงมา" ช่อฟ้าสั่งหลานสาวด้วยรอยยิ้มอารมณ์ดี

"รับทราบค่ะ" ไอด้าย่อตัวลง มองหน้าคุณทวดของเธอยิ้ม ๆ

"หนูจะพาพี่สาวคนสวยไปหาพระราชา พระราชารูปงาม" ช่อฟ้าพูดขึ้นมา สวมทับผ้าปิดตาให้ไอด้า จากนั้นก็คว้าแขนหลานสาวให้ลุกยืน

"คุณทวดเดินช้า ๆ นะคะ" ไอด้าบอกช่อฟ้าที่กำลังจับมือพาเธอเดินไปทางสนามหญ้าหลังบ้าน แม้คุณทวดยังทรงตัวเดินได้ แต่ก็เดินได้ช้าลง เธอกลัวจะสะดุดล้มไป

"พระราชารูปงาม ต้องเป็นของพี่สาวคนสวย"

ไอด้าถึงกับหลุดขำเบา ๆ ไม่คิดว่าวันนี้จะเจอกับคุณทวดในโหมดเด็กน้อย แต่ก็น่ารักไปในอีกแบบดี

"พระราชา!" เสียงช่อฟ้าตะโกนดังลั่น แล้วปล่อยมือออกจากหลานสาว

"คุณทวดคะ" ไอด้าส่งเสียงเรียก พร้อมยกทั้งสองมือควานหาร่างของช่อฟ้า

"กอดเลย กอดพระราชาเลยสิ"

"คะ?" ไอด้าได้ยินเสียงช่อฟ้าอยู่ในระยะประชิด สงสัยคุณย่าทวดของเธอคงอยากเล่นแบบนี้ เมื่อก่อนตอนเธอเด็ก ๆ มักจะเล่นปิดตาหากอดร่างคน ถ้ากอดใครได้สำเร็จ คนนั้นจะได้รางวัล

"ไอด้าจะจับตัวคุณทวดแล้วนะคะ" เสียงหวานดังขึ้น เมื่อกี้ได้ยินเสียงคุณทวดมาจากทางด้านซ้าย เธอจึงขยับฝีเท้าไปทางนั้น

ทั้งสองแขนเรียวยกไล่ควานอากาศมาเรื่อย ๆ บนสนามหญ้าแห่งนี้ เธอวิ่งเล่นมาตั้งแต่เด็ก ๆ จึงไว้วางใจเป็นอย่างดี

หมับ!! ไอด้าถลาเข้ามากอดร่างคนตรงหน้าไว้ ทั้งสองแขนโอบกอดรัดตรงเอวแน่น

"ไอด้าจับตัวได้แล้ว"

"...."

"เอ้ะ ทำไมร่างคุณย่า?" ไอด้าเริ่มรู้สึกแปลก ๆ เธอรู้สึกว่าร่างที่กำลังกอดเป็นคนตัวสูง แถมกลิ่นกายยังเป็นน้ำหอมกลิ่นผู้ชาย

"งามหน้า ไอด้าไปกอดท่านราเชนทร์เขาทำไม?" เสียงของฐานภพผู้เป็นปู่ดังขึ้น

"คะ อะไรนะคะ?" ไอด้ารีบผละร่างออกจากร่างหนา กระชากผ้าปิดตาออก

"...!!" ดวงตากลมโตเบิกกว้างทันที ใบหน้าของคนตรงหน้า ไม่ว่าปาก จมูก ดวงตา ราวกับพระเจ้าบรรจงปั้นขึ้นมา นี่น่ะหรือท่านราเชนทร์ ไม่เหมือนกับราเชนทร์ในความคิดของเธอเลย

"ไม่แก่เลยสักนิด"

"...."

~✧✧✧~