ตอนที่ 2 : เลขานุการ... ที่ดี

ตอนที่ 2 : เลขานุการ... ที่ดี

เลขานุการ... คืออะไร?

หญิงสาวเฝ้าถามตัวเองตั้งแต่เริ่มเรียนคณะบริหารธุรกิจหลักสูตรอินเตอร์ จนจบการศึกษาด้วยทุนเรียนดีของมหาวิทยาลัยชื่อดังในกรุงเทพฯ ด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง

ด้วยเหตุว่าเธออยากทำงานเป็นเวลา เป็นพนักงานออฟฟิศมีเงินเดือนประจำ มีสวัสดิการพร้อม รวมถึงวันหยุดประจำปี เธอจะมีความสุขกับการนั่งรับโทรศัพท์ แต่งตัวสวย ๆ เดินเฉิดฉายตามหลังผู้บริหารระดับ CEO ทำให้เธอเลือกเป็นเลขานุการ

ณดา สกุลโรจน์ ในวัยยี่สิบห้าปีเริ่มงานมาได้สามเดือนหลังเรียนจบหมาด ๆ ใบปริญญาร้อนจี๋

ย้อนเวลากลับไปเรียนใหม่ได้เธอคงไม่ล้มเลิกความคิดที่จะเรียนสาขานี้ พูดถึงมันก็ไม่ได้แย่แค่ไม่ตรงโจทย์เรื่องเดินสวย! ยังงานยุ่งหัวหมุนได้ทุกวัน

“คุณน้องขาอย่าลืมไข่... เป็นไข่ต้มสุกทุกใบนะ บอสพี่ไม่ทานไข่ยางมะตูม ผักเยอะ ๆ ได้ทุกผัก ทุกเมนูหวานน้อยนะคะ”

เสียงหวานใสบอกผ่านริมฝีปากบางกระจับเคลือบด้วยลิปสติกสีแดงสด อายแชโดว์เฉดน้ำตาลรับเครื่องสำอางอ่อนทำให้เจ้าของวงหน้าหวานงามไม่ฉูดฉาดเปรี้ยวจี๊ดจนเกินไป เสื้อเชิ้ตสีขาวสไตล์พนักงานออฟฟิศเข้ากันกับกระโปรงทรงแคบสีเบจความยาวประเข่า

คงเป็นเพราะหญิงสาวรู้จักแต่งหน้าแต่งตัว รักษาทรวดทรงองเอวให้งามสง่าอยู่เสมอ ไปไหนมาไหนหนุ่มน้อยใหญ่ได้เหลียวคอมองสาวคนงามตั้งแต่หน้าร้าน

“ไข่สุก ทุกอย่างหวานน้อยนะครับ”

“ค่ะคุณน้อง ไม่เอาน้ำตาลเทียมนะคะ แค่หวานน้อย ๆ พอแล้วค่ะ” เธอย้ำอีกรอบ พอพนักงานหนุ่มคีย์ทุกอย่างลงในเครื่องคิดเงิน ตอบรับออเดอร์อาหารพร้อมเดลิเวอรี่ส่งตรงถึงหน้าบ้านลูกค้า บอกว่าพวกเขาจะไม่ลืมรายการเหล่านี้แน่ ณดาจึงยื่นบัตรเครดิตให้ มือจดบันทึกรายจ่ายต่าง ๆ ลงแท็บเล็ตเครื่องเล็ก แยกต่างหากจากค่าใช้จ่ายของบริษัท

ค่าอาหารคลีน... ของใช้จุกจิกสำหรับผู้หญิงหากว่าเธอผ่านห้างสรรพสินค้าจะแวะซื้อให้เจ้านายสาวด้วย ซึ่งคงไม่บ่อยนักแค่บางวันเช่นวันนี้ ณดาเดินทางมาทำธุระเรื่องเอกสารแทนเจ้านายในอาคารสำนักงานแห่งหนึ่งใจกลางกรุง มีร้านอาหารมากมายชั้นล่างรวมถึงร้านอาหารกล่องสำหรับคนรักสุขภาพ

ว่ากันตามตรง เจ้านายสาวไม่ได้เป็นบอสประเภทเรื่องมากเอาใจยาก ณดามองว่าทุกอย่างเป็นหน้าที่ที่จะต้องทำให้ดีที่สุด เป็นโชคดีของเธอด้วยเสียอีกที่มีเจ้านายใจดีอายุไล่เลี่ยกัน

‘วีณา ธนะโชติสกุล’ เป็นลูกสาวคนเดียวของบริษัท ‘Ananda’ พร็อพเพอร์ตี้ บริษัทอสังหาฯ ยักษ์ใหญ่ที่มีสาขาทั่วประเทศไทยและเอเชียตะวันออกเฉียงใต้

นามสกุลคล้ายกันกับเธอแต่คนละนามสกุลเพราะวาสนาต่าง! บ้านเธอน่ะพอมีพอกินแต่บ้านคุณเขาร่ำรวยไม่รู้จะรวยยังไง

ทำไมเธอถึงได้งานที่นี่น่ะเหรอ?

แน่ว่าไม่ใช่โชคช่วยหรือบุญหล่นทับ แต่เป็นเพราะความสวยสะดุดตา ความทะเยอทะยาน ความสามารถของเธอเอง

ใช่... เธอยังจำวันที่เดินเข้ามาสมัครงานรั้งท้าย แถมได้งานหลังจากที่ตีสนิทบอสในลิฟต์นั่นแหละ

ณดาแวะมากำชับเรื่องอาหารแล้วคงปล่อยให้เป็นหน้าที่ของบัตเลอร์หนุ่มประจำบ้าน ที่จะมาดูแลเรื่องอาหารของเจ้านายสาวอีกครั้ง รองเท้าส้นสูงสองนิ้วครึ่งเหยียบย่ำบนพื้นเฉอะแฉะ สองแขนอุ้มเอกสารพร้อมแท็บเล็ตหนึ่งเครื่องฝ่าสายฝนโปรยปรายออกจากอาคารสูงใหญ่ หยิบพวงกุญแจลายหมีน่ารักออกจากกระเป๋าสะพายพาดบ่า เมื่อมาถึงหน้าฮอนด้าแจ๊ซสีขาว

เวลาแต่ละนาทีมีค่าสำหรับเธอ หญิงสาวจึงบริหารจัดการมันอย่างคุ้มค่า บึ่งคันเร่งแรงออกจากลานจอด โดยเปิดโปรแกรมนำทางคอยแจ้งเรื่องการจราจรติดขัด เธอยังไม่ลืมส่งข้อความหาคุณแม่

‘ใกล้ถึงออฟฟิศแล้วค่าแม่ พี่หนิงกำลังเข้าไปดูแม่นะวันนี้ดากลับช้า เหนื่อยก็นอนพักไม่ต้องทำงานเยอะนะคะ’

‘จ้ะลูก ตั้งใจทำงานเหมือนกันนะจ๊ะ คุณเลขาฯ คนเก่ง’

ข้อความผ่านโทรศัพท์เรียกรอยยิ้มของคนขับที่ได้รับพลังใจเต็มร้อย พร้อมตั้งหน้าตั้งตาทำงานให้สมเป็นคนเก่งของแม่

ถึงตอนนี้รองเท้าหนังสีขาวของเธอเปียก ข้างในเต็มไปด้วยน้ำสกปรก นึกรำคาญเท่าไรก็ไม่สามารถถอดมัน ณดายังต้องอดทนกับสภาพภูมิอากาศในรถที่ปรับแอร์เบาสุดแล้วก็ยังเย็นฉ่ำ กระทั่งเสื้อเปียกหมาดเริ่มแห้ง เธอรู้สึกหนาวและเหน็ดเหนื่อย ขณะโทรนัดหมายงานต่าง ๆ ให้รุ่นพี่เลขาฯ สั่งน้ำหวานอร่อยให้พวกเขาแก้เหนื่อยระหว่างวันด้วยความเป็นคนมีน้ำใจ

ลงจากรถยนต์วิ่งกระวีกระวาดแทรกตัวเข้าลิฟต์ไป เธอระวังทุกย่างก้าวไม่ให้สะดุดพื้นลื่นเป็นเงามัน เว้นระยะห่างจากสองหนุ่มสาวที่ได้รับมิตรไมตรีผ่านรอยยิ้มของเธอ

“ไปชั้นบนสุดชั้นเจ็ดสิบนะคะ ขอบคุณค่ะคุณพี่... หนุ่มสาวไอทีเนอะ”

“ครับผมฝ่ายไอทีกับฝ่ายขายครับ”

เพื่อนร่วมบริษัทส่งยิ้มให้กัน ใครกดชั้นไหนก็คงจะรู้ได้ว่าอยู่แผนกอะไร พวกเขายังแอบสงสัยเล็ก ๆ ว่าอะไรทำให้เธอเป็นคนอารมณ์ดียิ้มหน้าบานเป็นกระด้งได้เท่านี้

ขนาดว่าประตูลิฟต์บานสีเงินปิดลง เธอยังโบกมือลาด้วยความเป็นคนอัธยาศัยดีมีจุดประสงค์แอบแฝง สะบัดเส้นผมเปียกหมาดหยักเป็นลอนที่ลู่ขนานไปกับแผ่นหลัง เดินอย่างสวยเลิศเชิด มือกระชับกอดซองกระดาษสีน้ำตาลและแฟ้มเอกสารอย่างหวงแหน

เอกสารพวกนี้เป็นเรื่องสำคัญงานประชุมธุรกิจพันล้าน เจ้านายกำชับมาว่าไม่มีการส่งผ่านทางออนไลน์ หลังประทับตราขอลายเซ็นคู่ค้าแล้วให้กลับมาที่บริษัท

ได้ลุยงาน VIP โดยเจ้านายไม่ไปเองก็คงจะมีแค่ณดา...

คิดพลางส่ายหน้ามองไปรอบ ๆ ชั้นโล่งกว้าง ด้วยความรู้สึกเป็นเกียรติและภาคภูมิใจที่ได้ทำงานที่นี่

สำนักงานใหญ่มีถึงเจ็ดสิบชั้น ชั้นบนสุดของตึกสูงเป็นห้องทำงานของลูกสาวและท่านประธาน ห้องประชุมของบรรดาหุ้นส่วนใหญ่ บอร์ดผู้บริหาร ถัดลงมาอีกชั้นถึงเป็นพื้นที่สำหรับพนักงาน ทั้ง Local broker นายหน้าอินเตอร์ประสานงานต่อจากสาขาในต่างประเทศส่วนภูมิภาคเอเชีย ฝ่ายวิศวะ ไอที พนักงานขาย หัวหน้าพนักงานขาย มีการแบ่งโซนการขายตามความถนัดของเซลล์แต่ละคนตามโซนเขตเช่นแนวรถไฟฟ้า บริษัทอนันดาพร็อพเพอร์ตี้ยังทำการค้าครอบคลุมไปถึงที่ดิน ที่จอดรถย่านการค้า นอกเหนือจากธุรกิจโรงแรม ส่วนอื่น ๆ ปล่อยให้เช่าเป็นชั้นไป

ออกจากลิฟต์มาก็จะพบโต๊ะทำงานของเลขานุการหนึ่งตัวตั้งตระหง่านเป็นด่านหน้าสำหรับต้อนรับแขก อีกสามตัวหน้าห้องประชุมและห้องทำงานข้างหลังเพียงพอสำหรับเลขานุการห้าคน

ณดามาถึงพอดีกับที่สาวใหญ่ทั้งสามคนกำลังปรึกษาอะไรกันสักอย่างหน้าตาคร่ำเครียด รุ่นพี่แต่ละคนอายุห่างจากเธอมากกว่ายี่สิบปี นันทกานต์เป็นคนที่อยู่มานานที่สุด

“อ้าวคุณน้อง... ข้างนอกฝนตกหรือจ๊ะ?” คนทักทายผละจากเอกสารกองโตพอเห็นน้องเล็กสุด

ณดารีบคว้าเสื้อสูทบนโซฟานั่งทำงานของเธอมาคลุมบ่า ยกมือลูบแขนเสื้อตัวเองเพราะความหนาว

“แค่ตกปรอย ๆ ค่ะพี่นันต์ ดาเลยมาช้านิดนึง แต่ว่าเอกสารเรียบร้อย ส่งอาหารคลีนให้คุณวีณาตรงเวลาค่ะ”

“ดีเลยวันนี้น่าจะได้เลิกงานไวกันเนอะน้องแป๋ว” สาวใหญ่หันไปทางรุ่นน้องอีกคน สนทนากันเรื่องมื้ออาหารค่ำวันนี้หากว่ามีโอกาสรับประทานร่วมกันในเวลาเลิกงาน ก่อนนึกเรื่องหนึ่งขึ้นได้

“เอ้อน้องดา... ตารางประชุมพรุ่งนี้เอาไปให้คุณวีณาหรือยังนะคะ?”

“เรียบร้อยค่ะพี่ ดาเอาไปให้คุณวีเองที่บ้านเมื่อเช้า ช่วงนี้เธอบอกให้ดาไปหาไปช่วยดูเสื้อผ้ากับอาหารเช้าแทบทุกวันเลยค่ะ”

ที่จริงแล้วเป็นหน้าที่ของบัตเลอร์หนุ่ม ‘ภาคิน’ และ ‘ภากร’ เธอรู้ว่าพวกเขาทะเลาะกันแต่บอกใครไม่ได้ และการที่เจ้านายสาวเรียกใช้เธอบ่อย ๆ ก็เป็นเรื่องดี

“แล้ววันนี้น้องดาต้องรีบกลับบ้านไปดูคุณแม่หรือเปล่าคะ?”

“ไม่รีบค่ะพี่แป๋ว ดาจ้างพยาบาลประจำมาช่วยดูคุณแม่เวลาแกป่วยน่ะค่ะเป็นญาติห่าง ๆ ของดาเอง ดาคงไปขับรถให้คุณวีได้ต่อ”

“งั้นก็ดีเลยจ้ะ เผื่อพี่จะได้ฝากเอกสารไปด้วย”

กระดาษสีขาวหลายใบถูกหยิบใส่ซองอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย นันทกานต์ลุกมาหาเธอถึงโต๊ะจัดแจงซองสีน้ำตาลให้พร้อมชี้แจงว่าอันไหนเป็นของใคร

“อันนี้ให้คุณอนันต์นะคะ วางไว้บนโต๊ะท่านก็ได้ถ้าไม่เจอท่าน ซองนี้ของคุณวีค่ะ ส่วนของบอร์ดผู้บริหารพี่ส่งให้น้องดาทางอีเมลเนอะ”

“ค่ะพี่นันต์ ดาจะส่งถึงมือบอสเลยค่ะ” เธอรับปากเพื่อนร่วมงานอย่างสุภาพ เก็บซองเอกสารใส่ซองพลาสติกอีกชั้นหนึ่งเพื่อไม่ให้มันเปื้อนค่อยใส่ลงกระเป๋าหนัง โดยมีพี่สาวทั้งสองเข้ามาช่วยย้ำเตือนเรื่องงานอีกรอบ

ที่นี่ไม่ได้มีเลขานุการคนเดียว เจ้านายหนึ่งคนต่อเลขาฯ หนึ่งคนเพื่อการทำงานอย่างรวดเร็ว ณดาได้งานที่เหมาะสมกับตัวเธอไม่น้อยหน้าพี่ ๆ ที่ได้ทำงานกับท่านประธาน เรื่องเหน็บแนม อิจฉาริษยาจึงไม่เกิดขึ้นในที่ทำงานแห่งนี้ ทุกคนยังช่วยแบ่งเบาภาระเรื่องงานและเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่กัน

การได้รับความเอาใจใส่จากรุ่นพี่ ได้เพื่อนร่วมงานดี เจ้านายดี เงินเดือนสูงลิบทำให้ณดาอดนึกถึงบอสสาวไม่ได้

“คุณวีณาเธอน่ารักมากเลยนะคะ เนี่ย... วันก่อนดาโดนคุณภามคุณภีมบ่นว่าดาไปแย่งงานเขาทำ คุณภีมขู่ดาซะกลัวตัวงอเลยค่ะ แต่คุณวีปกป้องดาตลอด”

“น้องดาไม่ต้องคิดมากเรื่องคุณภีมคุณภามนะ เพราะว่าทางนี้น่ะโดนหนักกว่า สั่งเอา ๆ เรียกพวกพี่ว่ามนุษย์ป้าอีกแหนะ”

“ใช่ค่ะ... น้องน่ะโชคดีมากได้ทำงานกับคุณวีณา บอสวีรสนิยมดี ไม่จุกจิกเหมือนคุณพ่อ...”

“อุ๊ย... พูดเบา ๆ นะพี่นันท์ เดี๋ยวคุณอนันต์มาได้ยินเข้าจะเคืองเอา...”

เสียงหัวเราะดังในห้องเล็กแคบ ต่างคนนินทาเจ้านายแค่พอประมาณ เป็นเรื่องที่คุยกันได้ไม่น่าเกลียดจนเกินไปอยู่ในระดับแซว

ณดาเคยพบประธานบริษัทแค่เพียงผิวเผินเดินสวนกันไม่กี่ครั้ง อาจเพราะเธอมัวแต่ติดสอยห้อยตามเจ้านายสาวลุยงานข้างนอกเสียเป็นส่วนใหญ่ เธอพยายามนึกหน้าตาของเขาอยู่ จำได้ว่าเลขานุการรุ่นพี่เคยบอกว่าคนไหนเป็นใคร

“คุณอนันต์แกใจดีอยู่นะพี่นันท์ แค่ชอบโยนงานให้ทำเยอะหน่อย นี่แกเอาครีมมาแนะนำให้แป๋วใช้ด้วย...”

“ครีมอะไรคะน้องเแป๋ว?” คนถามก้าวพรวดไปหาปรีญาดาที่ไหวไหล่ยักคิ้วเป็นพรีเซนเตอร์ครีมลดรอยเหี่ยวย่น

“ครีมลดรอยตีนกากระชับหน้า ไนต์ครีมสำหรับทาตอนกลางคืนนะคะ ส่วนอันนี้มาสก์หน้าเกาหลี...”

“อุ๊ย... มิน่าคุณพ่อผิวดี๊ดี... ใช้ของดีนี่เองนะคะ”

ลับหลังแล้วหลายคนเรียกท่านประธานว่า ‘คุณพ่อ’ เพราะเขาเป็นคุณพ่อลูกติด จะเรียกพ่อม่ายก็ไม่ค่อยถูกใจนักเนื่องมาจากว่าเขาบังเอิญทำสาวที่ไหนไม่รู้ท้อง จากนั้นก็ฟ้องร้องฝ่ายหญิงเพื่อเอาลูกสาวมาเลี้ยงเอง

พี่ใหญ่สุดในห้องถือวิสาสะคว้ากระปุกครีมสีทองดูมีราคามาได้ ส่งสายตาอ้อนวอน “คุณน้องแป๋วขา กระปุกนี้พี่ขอแบ่งได้ไหมล่ะคะ? น้องเพิ่งอายุสี่สิบห้าเองให้พี่ใช้ดีกว่าเนอะ”

“พี่นันต์... รอบหน้าได้ไหมคะ?”

“อะไรกันคะคุณน้องแป๋ว... แค่นี้มาทำหวง งั้นพี่จดยี่ห้อไว้ก็ได้... กระปุกเท่าไรกันเชียว”

สองพี่สาวเลขาฯ รุ่นแม่กำลังเชือดเฉือนกันเพราะพวกหล่อนอยากหน้าเด็ก! คนหนึ่งทำตาโตพอรู้ราคาแพงโขของกระปุกในมือ เริ่มตั้งข้อสันนิษฐานต่าง ๆ นา ๆ ว่าท่านใช้ครีมยี่ห้ออะไรถึงได้เบ้าหน้าหล่อเหลาอ่อนเยาว์ไม่ต่างจากวัยรุ่น ยังไม่เลิกขอแบ่งครีมเทพใช้ด้วยความหวังว่าอยากให้ริ้วรอยเหี่ยวย่นบนใบหน้ามันหายไป

ณดาหุบยิ้มไม่ลง เธอเกือบที่จะหัวเราะออกมา กว่าคนหนึ่งจะหันมาสนใจเธอเรื่องการดูแลผิวพรรณ

“คุณน้องผิวดี๊ดีนะคะอายุยังน้อยนี่เนอะ แต่ว่าสาว ๆ สวย ๆ ต้องระวังตัวด้วยนะ ที่นี่ไม่มีเลขาฯ อายุต่ำกว่าสี่สิบถึงสี่สิบห้าปีค่ะ เพราะ...”

“พี่นันท์…!” เสียงกระซิบตวาดในลำคอ สาวใหญ่ยกมือจุปากปราม ก่อนจะเปลี่ยนหัวข้อสนทนา

“คุณน้องคนสวยรู้ว่าพวกพี่ยุ่ง ๆ อุตส่าห์สั่งชาเย็นมาให้ อร่อยมากเลยค่ะ พี่ลืมขอบคุณน้องดา ขอบคุณนะคะ”

“ไม่เป็นไรค่ะพี่นันท์ ถ้าชอบทานดาสั่งให้ทานอีกนะคะ ร้านนี้อร่อยมากติด Wongnai ด้วย ร้านห้าดาวเลยค่ะ ว่าแต่เมื่อกี้พี่จะพูดอะไรเหรอคะ?”

“ไม่มี๊...” นันทกานต์ตอบเสียงสูง พยักหน้าเออออกับปรีญาดา

“ไม่มีเนอะ ไม่มีอะไรค่ะคุณน้อง งานเสร็จแล้วมีธุระอะไรก็ตามสบายเลยนะคะ”

“งั้นดาขอตัวก่อนนะคะ ไปหาคุณวีก่อน ดาลานะคะพี่ ๆ”

ณดายกมือไหว้อย่างนอบน้อมถ่อมตน เมื่อถึงเวลาบอกลากันแล้วจริง ๆ เธอหอบงานมากมายออกจากห้องไปพร้อมความสงสัยว่าพวกพี่ ๆ มีเรื่องอะไรที่ไม่ได้บอกเธอหรือเปล่า ถึงมันจะไม่ใช่ปัญหาใหญ่ ในเมื่อเธอรับงานโดยตรง รับเงินเดือนจากบอสผู้หญิงคือคุณวีณาคนเดียว