EP. 9 ซ้ำอีกครั้ง NC18++

“ขะ ขอบคุณนะคะที่ยอมช่วยแป้ง” แป้งหอมที่เอาแต่ก้มหน้างุดเอ่ยขอบคุณภาคย์ทั้งน้ำตาอาการเจ็บปวดไปทั่วร่างรวมถึงความผิดหวังในตัวเองทำให้ไหล่บอบบางของเธอสั่นสะท้านไปด้วยแรงสะอื้นกลางอกเอ่อล้นไปด้วยความเจ็บปวดขมขื่นจึงได้แต่ยกมือขึ้นปิดปากกลั้นเสียงสะอื้นอย่างยอมรับชะตากรรมภาคย์ที่เห็นดังนั้นสีหน้าของเขาพลันเปลี่ยนไปเล็กน้อย

ภาคย์ T_T เธอกำลังเสียใจแถมยังดูเหมือนว่าจะเสียใจมากอีกด้วย เฮ้อ เสียใจไม่ว่าแต่เรียกร้องให้เขารับผิดชอบไม่มีทางเป็นไปได้เด็ดขาด

ภาคย์ปล่อยให้แป้งหอมจมอยู่ความเสียใจผ่านหยดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าที่กลิ้งผ่านแก้มเนียนเป็นสายพลางคิดหาคำพูดที่จะเอ่ยปฏิเสธเพื่อไม่ให้เด็กสาวรู้สึกเสียใจมากที่สุดจนกระทั่งข้างกายเขาเริ่มเกิดความเคลื่อนไหวความคิดของภาคย์ก็พลอยหยุดชะงักตามไปด้วย

“เอ่อ คือว่าพอจะมีชุดให้แป้งยืมใส่ไหมคะ ? ชุดที่แป้งใส่มาน่าจะยังไม่แห้ง”

น้ำเสียงแหบแห้งเพราะแรงสะอื้นเอ่ยถามภาคย์ด้วยท่าทีกล้า ๆกลัว ๆ พร้อมยกมือขึ้นเพื่อเตรียมจะปาดคราบน้ำตาที่เลอะสองข้างแก้มแต่ก็ช้ากว่ามือใหญ่ของคนข้าง ๆที่ยื่นมาเช็ดน้ำตาบนแก้มออกให้เธออย่างเบามือการกระทำที่เกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัวทำให้ภาคย์นึกแปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกันว่าผีตัวไหนที่มาเข้าสิงเขาให้ทำแบบนั้นคนอย่างเขาเนี่ยนะคนเลวบัดซบ ! เฮ่ย ! ไม่ใช่สิคนเลวอย่างเขาเนี่ยจะปลอบใจผู้หญิงด้วยการเช็ดน้ำตาออกให้แค่คิดก็ขนลุกไปสามวันสามคืนแล้ว

“มี พี่เพิ่งให้น้องในวงเอามาให้เมื่อกี้” ภาคย์ยื่นชุดเดรสที่ดูเรียบร้อยไปให้แป้งหอมที่ยกมือไหว้ขอบคุณอย่างมีมารยาทก่อนที่เด็กสาวจะฝืนความเจ็บปวดทางร่างกายค่อย ๆขยับตัวไปข้างเตียงโดยที่ไม่ลืมดึงผ้าห่มตามไปด้วย

ภาคย์ “_”

“อ๊ะ !”

ฮวบ

ทันทีที่ขาสั่นเทาของแป้งหอมแตะลงบนพื้นร่างบอบบางของเธอก็พลันเซไปมาเล็กน้อยอย่างอ่อนแรงก่อนจะเตรียมทรุดตัวลงไปนั่งบนพื้นแต่เอวบางกลับถูกมือใหญ่ยื่นมาโอบเอาไว้พร้อมยกเธอขึ้นอุ้มในท่าเจ้าหญิงทำเอาสองแก้มของแป้งหอมพลันแดงระเรื่อด้วยความเขินอายดวงตากลมโตที่เผลอสบเข้ากับดวงตาดอกท้อที่น่าหลงใหลพลันก้มหน้างุดซุกเข้าแผ่นอกกว้างอย่างทำตัวไม่ถูก

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

“เอ่อ แป้งเดินเองได้ค่ะ” แป้งหอมพูดขึ้นด้วยรู้สึกเกรงใจ

“เดินไหว ?” ฝีเท้าของภาคย์หยุดลงคิ้วเข้มคมเลิกขึ้นพร้อมเอ่ยถามเด็กสาวที่ใบหน้าแดงระเรื่อตั้งแต่ใบหูลามไปจนถึงลำคอก่อนจะหายไปในผ้าห่มผืนใหญ่ที่เด็กสาวใช้ห่อหุ้มร่างกายเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่

“ไหวค่ะ” แป้งหอมเอ่ยตอบด้วยความมั่นใจ

“แต่พี่ว่าไม่น่าไหวว่ะ”

แต่คนพาลมีหรือจะฟังเขาอุ้มเธอเดินไปหยุดลงหน้าห้องน้ำก่อนจะปล่อยให้เธอเป็นอิสระซึ่งทันทีที่เท้าของแป้งหอมแตะพื้นเธอก็รีบยื่นมือไปคว้าขอบประตูห้องน้ำเอาไว้ทำให้ผ้าห่มผืนใหญ่ที่คลุมร่างกายเอาไว้พลันร่วงลงพื้นเผยให้เห็นร่างกายขาวเนียนละเอียดที่เต็มไปด้วยร่องรอยแสดงความเป็นเจ้าของที่ภาคย์ทำไว้หน้าอกอวบใหญ่ที่เขาหลงใหลและวนจูบอยู่ตลอดทั้งคืนชูชันราวกับกำลังเชิญชวนให้เขายื่นมือไปบีบเคล้นอีกครั้ง

“อ๊ะ !”

น้ำเสียงแหบแห้งร้องอุทานด้วยความตกใจในขณะที่ภาคย์ลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอด้วยความรู้สึกกระหายลำคอเกิดความรู้สึกแห้งผากถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้เขาจะช่วยแป้งหอมด้วยการมีเซ็กซ์กับเธอถึงห้าครั้งแบบไม่หยุดพักแต่ตอนนี้ภาพตรงหน้าทำให้เขาเกิดความรู้สึกต้องการขึ้นมาอย่างไร้สุ้มเสียงและเป็นความต้องการที่มาจากตัวเขาเองไม่ใช่เพราะเด็กสาวขอให้ช่วยเหลือแต่อย่างใด

“จะอายไปทำไมร่างกายของเรามีตรงไหนบ้างที่พี่ไม่ได้แตะต้อง ?” คำพูดของภาคย์ทำให้แป้งหอมรู้สึกเขินอายจนออกอาการลนลานขาที่รีบก้าวเข้าไปในห้องน้ำไม่ทันระวังทำให้เธอก้าวพลาด

“อ๊ะไม่นะ !”

สุดท้ายก็เป็นมือใหญ่คู่เดิมที่ยื่นมาโอบเอวของเธอเอาไว้ทำให้ร่างกายที่เปลือยเปล่าของแป้งหอมตกอยู่ในอ้อมกอดของภาคย์อีกครั้งเด็กสาวเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของอ้อมแขนด้วยแววตาตื่นตระหนกราวกับลูกกวางน้อยหลงทางทำให้บทสวดที่ภาคย์ท่องอยู่ในใจพลันหยุดไปเสียดื้อ ๆริมฝีปากของภาคย์ประกบปากเธออย่างรวดเร็วก่อนจะขบเม้มกลืนกินกลีบปากนุ่มนิ่มอย่างบ้าคลั่งทำเอาแป้งหอมที่ถูกจู่โจมอย่างกะทันหันถึงกับรู้สึกมึนงงไปชั่วขณะ

กว่าจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรก็ตอนที่ร่างสูงของภาคย์อุ้มเธอมานอนลงบนอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่พร้อมเปิดน้ำอุ่นชะโลมร่างกายเพื่อบรรเทาอาการเจ็บปวดทางร่างกายของเธอให้รู้สึกดีขึ้นโดยที่เขาถอดกางเกงที่สวมอยู่และตามลงมาแนบชิดสนิทกับร่างกายขาวเนียนของเธออีกครั้งใบหน้าหล่อเหลาซุกเข้าที่ซอกคอของเธอก่อนจะขมเม้มเบา ๆทำให้สติและอารมณ์ของแป้งหอมถูกภาคย์กลืนกินอย่างสมบูรณ์แบบยกมือที่ยกขึ้นมาเพื่อเตรียมจะผลักไสเปลี่ยนเป็นโอบรอบคอของภาคย์เอาไว้หลวม ๆแทนแต่ถึงอย่างนั้นชั่วขณะของความรู้สึกผิดชอบชั่วดีก็ทำให้เธอพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกไป

“ทะ ทำแบบนี้มันไม่ถูกต้องนะคะ อื้อ”

เสียงครางอย่างเย้ายวนของเธอยิ่งกระตุ้นแรงปรารถนาในกายเขายอดถันสีสวยถูกปลายลิ้นของเขาหยอกเย้าอย่างนุ่มละมุนเพราะคิดกลัวเธอจะบอบช้ำไปมากกว่านี้

“ไม่ถูกแบบไหน หืม ก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่าเราสองคนทำกันมาหลายรอบแล้วเหรอครั้งนี้พี่แค่อยากจะซ้ำแค่นั้นเอง”

คำพูดหน้าไม่อายของชายหนุ่มร่างสูงที่กำลังหยอกล้อคลอเคลียเธออย่างชิดใกล้สนิทสนมทำให้แป้งหอมถึงกับพูดไม่ออกสมองที่ไม่ค่อยจะทันความเจ้าเล่ห์ของคนเผลอคิดตามคำพูดของเขาอย่างอดไม่ได้ภาคย์ที่ช่ำชองในเรื่องของการปลุกเร้ากระตุ้นอารมณ์ยื่นมือไปบีบเคล้นสะโพกของเธอเบา ๆพร้อมดูดปลายถันสีหวานแรง ๆทำให้แป้งหอมที่กำลังจมอยู่ในความคิดสับสนถูกอารมณ์บางอย่างกระตุ้นจนลุกโชนกลายเป็นความปรารถนาในตัวเขาอย่างที่เธอไม่สามารถปฏิเสธได้เรื่องบางเรื่องทั้ง ๆที่รู้ว่าผิดแต่ก็ยังเต็มใจที่จะทำลงไปอีกครั้ง

“อ้า พะ พี่ อึก” ภาคย์ก้มหน้าลงมาประกบกลีบปากนุ่มปิดกั้นคำพูดของแป้งหอมเอาไว้จนหมดสิ้นก่อนจะแทรกตัวเข้าไปในความอ่อนนุ่มของเธออีกครั้งและออกแรงกระแทกเบา ๆแป้งหอมถูกคนเจ้าเล่ห์ล่อลวงให้ตกลงไปในห้วงเสน่หาอีกครั้งเซ็กซ์ครั้งนี้ของภาคย์แตกต่างจากครั้งก่อน ๆอย่างสิ้นเชิงเขาที่เคยดุดันกลับอ่อนโยนอย่างยิ่งยวดทุกขั้นตอนตั้งแต่ต้นจนจบเต็มไปด้วยความเอาใจอย่างไม่รู้ตัว

ครืด ครืด ครืด

เจ้าของมือเรียวยาวขาวเนียนราวหยกชั้นดีชะงักไปเล็กน้อยเมื่อมือถือที่เงียบตลอดทั้งวันมีสายเรียกเข้าดวงตาคู่งามทำเพียงเหลือบมองเพียงแวบเดียวเท่านั้นก่อนที่จะกลับมาสนใจแก้วเหล้าที่วางอยู่ตรงหน้าแต่ชั่วเวลาไม่ถึงเสี้ยววินาทีมือเรียวบางกลับยื่นไปหยิบมือถือที่เธอเมินในครั้งแรกขึ้นมากดรับด้วยความรวดเร็วเธอนึกออกแล้วว่าเจ้าของสายเรียกเข้าที่โทรมาหาเธอคือใคร

‘แป้งหอม’

ขนมพาย : ฮัลโหลว่าไงแป้ง ?

ขนมพายเอ่ยทักทายปลายสายด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้นเธอไม่คิดเลยว่าในพจนานุกรมคำว่าเพื่อนของแป้งหอมจะมีชื่อเธอรวมอยู่ในนั้นด้วยและใช่เธอคือเพื่อนนักเรียนห้องเดียวกับแป้งหอมที่นิสัยตรงข้ามกับเธอทุกอย่างถ้าเปรียบแป้งหอมเป็นดอกกุหลาบขาวบริสุทธิ์บอบบางคนอย่างเธอก็คงเป็นดอกกุหลาบสีแดงสวยงดงามที่เต็มไปด้วยหนามแหลมคมแถมยังเต็มไปด้วยพิษสงที่ชวนให้ผู้คนไม่อยากเข้าใกล้เพราะเธอน่ะร้ายแถมยังร้ายกาจจนเพื่อนในห้องต่างเข็ดขยาดอีกด้วย

แป้งหอม : พาย แป้งมีเรื่องรบกวนพายหน่อยได้ไหม ?

คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงที่ฟังดูแหบแห้งไร้เรี่ยวแรงของปลายสายหรือว่าแป้งหอมจะไม่สบาย ?

ขนมพาย : อืม ได้สิ

แป้งหอม : ช่วยมารับแป้งที่หน้าร้านนมละมุนแล้วพาไปส่งที่บ้านหน่อยได้ไหม ? ตะ แต่ถ้าพายไม่ว่างไม่เป็นไรเดี๋ยวแป้งให้เพื่อนคนอื่นมารับก็ได้

ครั้งนี้คิ้วของขนมพายขมวดเข้าหากันจนแทบผูกโบว์ในหัวของเธอเต็มไปด้วยความสงสัยระคนแปลกใจว่าทำไมเด็กเรียบร้อยเรียนดีมารยามงามอย่างแป้งหอมถึงได้ไปโผล่อยู่ที่ร้านนมชื่อดังหน้ามหาวิทยาลัย M เด็กอนามัยที่ใช้ชีวิตอยู่ในกรอบอย่างแป้งหอมควรจะเข้านอนแล้วไม่ใช่เหรอนี่มันห้าทุ่มแล้วนะ !

ขนมพาย : ไม่เป็นไรพายว่างอยู่พอดีแป้งรอพายแปบนะสิบห้านาทีถึง

ขนมพายรับปากเพื่อนโดยที่ไม่ถามถึงต้นสายปลายเหตุว่าทำไมอยู่ ๆแป้งหอมถึงได้โทรหาเธอเพื่อให้ไปรับในเมื่อเจ้าตัวเขาไม่อยากเล่าเธอก็ไม่ควรถามให้เสียมารยาทสิถูกไหม ? ขนมพายเก็บมือถือลงกระเป๋าก่อนจะเงยหน้ามองเพื่อนสนิททั้งสองคนที่กำลังก้มหน้าก้มตาพิมพ์แชทตอบบรรดาหนุ่มๆที่ทั้งสองคนคุยอยู่

“กูกลับก่อนนะพวกมึง”

มือที่กำลังพิมพ์ข้อความของพั้นซ์พลันชะงักใบหน้าสวยเฉี่ยวเงยขึ้นมองขนมพายด้วยสีหน้ามึนงงนี่เธอไม่ได้หูฟาดไปใช่ไหมขนมพายเพื่อนรักของเธอจะกลับบ้านก่อนเที่ยงคืน

“นี่มึงไม่ได้เมาใช่ปะ ?” พั้นซ์เอ่ยถามเพื่อนด้วยสีหน้าจริงจัง

“เปล่านี่กูแค่อยากกลับแล้ว” คำตอบที่ไร้พิรุธของขนมพายทำให้พั้นซ์ยอมพยักหน้ารับในที่สุด

“ขับรถดี ๆ” เมลที่กำลังพิมข้อความตอบบรรดาหนุ่ม ๆเงยหน้าขึ้นมาโบกมือลาเพื่อนสนิทก่อนที่เธอจะหยิบเหล้าตรงหน้าขึ้นจิบและก้มหน้าลงตอบแชทหนุ่ม ๆต่อ

“พวกมึงก็อย่ากลับดึกมากละ” ขนมพายเตือนเพื่อนด้วยความห่วงใย

“อืม รู้แล้ว” พั้นซ์ครางรับเสียงเบาก่อนที่ขนมพายจะเดินจากมาทันทีผับที่เธอมานั่งดื่มวันนี้อยู่ไม่ไกลจากร้านนมมากนักขับรถไม่ถึงยี่สิบนาทีก็ถึงแล้ว

“เพื่อนสนิท ?” ภาคย์เอ่ยถามแป้งหอมเมื่อเห็นว่าปลายสายวางสายไปแล้ว

“ไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ค่ะแต่ก็ถือว่าเพื่อนที่ดีคนหนึ่ง” ภาคย์เลิกคิ้วขึ้นอย่างประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อคนที่แป้งหอมโทรหาไม่ใช่เพื่อนสนิท

“ไว้ใจได้ ?”

ครั้งนี้แป้งหอมพยักหน้ารับอย่างไม่ลังเลถึงเพื่อนของเธอคนนี้จะดูร้ายกาจไปสักหน่อยแต่เธอแอบเห็นว่าขนมพายคอยช่วยเหลือเพื่อนต่างห้องกับรุ่นน้องที่ถูกรังแกอยู่บ่อย ๆรวมถึงเธอด้วยเช่นกันที่เคยได้รับความช่วยเหลือจากเพื่อนคนนี้ถึงสองครั้งทำให้แป้งหอมซาบซึ้งและจดจำในบุญคุณของขนมพายมาโดยตลอดคิดไม่ถึงว่าวันนี้เธอจะกำลังติดหนี้บุญคุณขนมพายเป็นครั้งที่สามแล้ว

“อืม ไปกันเถอะ” ภาคย์เอ่ยชวนแป้งหอมที่ค่อย ๆลุกขึ้นยืนด้วยสองขาที่สั่นเทา

“ไหวไหม ?” แป้งหอมส่ายหน้าแทนคำตอบ

“งั้นพี่อุ้ม” ภาคย์ก้าวเข้ามาเพื่อเตรียมจะช้อนอุ้มเธอเหมือนอย่างที่เคยทำแต่แป้งหอมกลับส่ายหน้าปฏิเสธอีกครั้ง

“ไม่เอาแป้งอยากขี่หลัง?” ในเมื่อถูกเขาเอาเปรียบจนแทบไม่มีแรงเดินแป้งหอมก็อยากจะเอาคืนเขาบ้างโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าความคิดแบบเด็ก ๆของเธอนั้นทำให้ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ดวงตาดอกท้อโค้งหยีเต็มไปด้วยเสน่ห์ล่อลวงใจคนทำให้แป้งหอมที่ตั้งใจอยากจะเอาคืนได้แต่ใจเต้นตึกตัก

“เล่นของสูงนะเรา” ภาคย์เอ่ยแซวเด็กสาวด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่มราวกับคนเจ้าชู้เสเพล

“แล้วของสูงยอมให้เล่นไหมคะ ?” แป้งหอมข่มกลั้นความอายทำใจกล้าถามเขากลับคืนเพียงแค่ระยะเวลาสั้น ๆที่ได้อยู่กับเขาเธอเรียนรู้การพูดอย่างหน้าไม่อายมาไม่น้อย

“เล่นตั้งหลายรอบแล้วยังไม่หนำใจ ?” นั่นไงคิดจะเล่นเขากลับโดนเขาเล่นกลับคืนจนได้

“ใครเล่นใครพี่รู้อยู่แก่ใจ” ใบหน้างดงามง้ำงอคำพูดหน้าไม่อายที่ได้เรียนรู้มายังคงหลุดออกมาเรื่อย ๆ

“พอดีว่าความจำสั้นเรามาทวนกันอีกสักรอบเป็นไง ?” ภาคย์เอ่ยชวนเด็กสาวด้วยแววตาที่ชวนให้คนมองใจสั่น

“ไม่เอาแล้วค่ะ” น้ำเสียงเง้างอนเอ่ยปฏิเสธ

“โอเค ไม่ก็ไม่” จบประโยคแผ่นหลังกว้างก็พลันย่อตัวลงเพื่อให้เธอขึ้นขี่หลังแป้งหอมที่รอเวลาเอาคืนไม่รอช้ารีบปีนขึ้นหลังของภาคย์ทันทีโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าเธอคือผู้หญิงคนแรกและจะเป็นหนึ่งในสองคนที่ได้ขึ้นขี่หลังของมาเฟียอันธพาลอย่างภาคย์ ภูบดินทร์ พิสิฐกุลวัตรดิลก