EP. 6 ได้โปรดช่วยแป้งที NC18++

หลังจากที่ภาคย์จูงมือแป้งหอมเดินออกมาจากบริเวณทางเดินที่มืดสลัวเขาก็พาเธอเข้ามาหลบในห้องพักส่วนตัวของเขาที่อยู่ใกล้ๆซึ่งทันทีที่ประตูห้องพักปิดลงใบหน้าที่แดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์กับท่าทีกระสับกระส่ายเพราะฤทธิ์ยาของเด็กสาวทำให้ภาคย์เลิกคิ้วอย่างประหลาดใจเล็กน้อย

“นี่อย่าบอกนะว่าถูกมอมเหล้า ?” ภาคย์เอ่ยถามออกไปตามความคาดเดาแต่แป้งหอมกลับส่ายหน้าไปมาน้อยๆแต่สักพักก็พยักหน้ารับการกระทำที่ช่างย้อนแย้งของเด็กสาวทำให้ภาคย์ขมวดคิ้วแน่นสายตาเย็นชาแข็งกระด้างถลึงมองเด็กสาวอย่างดุดัน

“ตกลงว่าโดนหรือไม่โดน ?” คำถามที่ช่างคลุมเครือชวนให้คนคิดดีไม่ได้ทำให้ใบหน้าที่แดงก่ำอยู่แล้วแดงยิ่งกว่าลูกพลับสุกเสียอีก

“ปะ แป้งแค่ตั้งใจฟังพี่ร้องเพลงอยู่บนเวทีแต่พี่เซนต์กลับบอกว่าแป้งไม่สนใจพี่เขาพอแป้งขอโทษพี่เขาก็ไม่ยอมหายโกรธแล้วบอกให้แป้งดื่มเหล้าจนหมดแก้ว ละ เหล้า แก้วนั้นขมมากขมจนแป้งแทบอ้วกแต่เพราะว่าไม่อยากถูกโกรธแป้งก็เลยยอมดื่มจนหมดแก้ว”

“ไอ้เวรเอ้ย !” ภาคย์เผลอสบถคำหยาบออกมาด้วยความลืมตัวทันทีที่เด็กสาวเล่าจบทำให้แป้งหอมที่เพิ่งผ่านเหตุการณ์ที่น่าหวาดกลัวมาถึงกับสะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจดวงหน้างดงามเงยขึ้นมองเสี้ยวหน้าคมคายของภาคย์ด้วยแววตาตื่นตระหนก

“บอกแล้วใช่ไหมว่าที่นี่มันอันตรายทำไมถึงไม่รู้จักระวังตัว ?” น้ำเสียงของภาคย์อ่อนลงจนแทบจะกลายเป็นอ่อนโยนเมื่อรู้ตัวว่าเผลอทำให้เด็กสาวตกใจจนตัวสั่น

“พี่เซนต์คือพี่ชายของเพื่อนสนิทแป้งไม่คิดว่าพี่เขาจะเป็นคนไม่ดีเลยไม่ทันระวังตัว” น้ำเสียงที่พูดอย่างระมัดระวังของเด็กสาวนั้นชวนให้ภาคย์ใจอ่อนด้วยความสงสารเด็กคนนี้ช่างไร้เดียงสาจริงๆเป็นความไร้เดียงสาที่แสนใสซื่อและอ่อนต่อโลกไม่ต้องบอกก็รู้ว่าถูกครอบครัวเลี้ยงดูมาแบบไหน

“ผู้ชายบนโลกนี้แม่งก็เหี้...ไม่ได้ดีไปหมดทุกคนบางทีคนที่เราไว้ใจอาจจะเป็นคนที่ร้ายกับเราที่สุดก็ได้จำไว้” ภาคย์กลืนคำพูดหยาบคายกลับลงไปคืนแทบไม่ทันท่าทางที่อ่อนต่อโลกของเธอเตือนให้เขารู้ว่าไม่ควรที่จะพูดคำหยาบให้เธอระคายหู

“อึก อื้อ ปะ แป้งจะจำไว้ อ้า” เสียงร้องครางที่เผลอหลุดออกมาด้วยความทรมานทำให้คิ้วเข้มของภาคย์เลิกขึ้นอีกครั้งนี่อย่าบอกนะว่า...

“พะ พี่คะทำไมในห้องถึงได้ร้อนขนาดนี้ ?” สติสัมปชัญญะของแป้งหอมถูกฤทธิ์ของแอลกอฮอล์กลืนกินอีกครั้งความทรมานทางร่างกายที่เธอไม่รู้ต้นสายปลายเหตุเริ่มออกอาการมากขึ้นเรื่อย ๆทำให้เธอรู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งตัวเหงื่อเม็ดเล็ก ๆผุดซึมตามกรอบหน้างดงามมือบางเริ่มจัดการถอดเสื้อยีนส์ที่ตัวเองสวมอยู่ปาลงบนพื้นอย่างไม่ไยดี

“เฮ่ย นังหนูเธอจะมาถอดเสื้อตรงนี้ไม่ได้”

ต่อให้ภาคย์จะมีความคิดที่เลวทรามอยู่ในหัวตอนที่เจอกับเด็กสาวครั้งแรกแต่เขาก็ยังพอที่จะหลงเหลือความเป็นสุภาพบุรุษอยู่บ้างด้วยการถือคติที่ว่า ‘ไม่รังแกผู้หญิงอ่อนแอและคนเมา’ ทำให้เขารีบหยิบเสื้อขึ้นมาแล้วยื่นไปตรงหน้าเพื่อให้เธอสวมมันกลับคืนแต่แป้งหอมไม่เพียงไม่รับเธอยังเลิกเสื้อสายเดี่ยวที่สวมอยู่ขึ้นมาจนทำให้สายตาของภาคย์ปะทะเข้ากับเนื้อเนียนขาวเต็มสองตาแม่เจ้าโว้ย! มองไม่เห็น มองไม่เห็น ไม่เห็นเหี้ย!อะไรล่ะขาวจนแสบตาขนาดนี้ >>//