8 That’s Crazy!(2)

เช้าวันรุ่งขึ้นที่วิทยาลัย

“เฮ้ ! เคนตั้น” ฉันร้องทัก

“ไง สบายดีเหรอวิคกี้”

“นายสัญญาแล้วนะว่าจะให้ฉันเจอแฟนนาย ฉันจะได้เจอเพื่อนผู้หญิงของฉันคนแรกเมื่อไหร่” ฉันทวงสัญญา

“โอเคๆ ก็ได้“ แล้วริมฝีปากงดงามของเคนตันหยักยิ้ม “เย็นนี้ก็แล้วกัน มาที่อาร์เธอร์พาร์ค ใส่ชุดวิ่งมาด้วยนะ”

“ชุดวิ่ง?” ฉันเอียงคอ “ทำไมไม่นัดที่ร้านอาหารหรือร้านกาแฟล่ะ?”

แต่เคนตันเดินไปแล้ว ทิ้งให้ฉันยืนเกาหัวอยู่ตรงนั้น

เพราะฉะนั้นตอนเย็นฉันก็เลยไปที่อาร์เธอร์พาร์คตามนัด ฉันตื่นเต้นและเตรยมพร้อมที่จะได้เจอผู้หญิงสวยที่รักกีฬา

“เอ๋...? ” ฉันแปลกใจที่เห็นว่าเคนตันมาคนเดียว “ไหนล่ะแฟนนาย? ”

“อนาสตาเซียนะเหรอ? ”

“ก็ใช่สิ ทำไมถามเหมือนไม่รู้จักแฟนตัวเองละเนี่ย”

“นี่ไง” นิ้วเรียวยาวของเคนตันชี้ไปที่พื้นข้างเท้า

ฉันก้มหน้า มองตามปลายนิ้วชี้ของเขา “หมา?”

มีหมาไซบีเรียนฮัสกี้ตาสีฟ้ายิ้มให้ฉัน มันเป็นหมาตัวเดียวกับที่ฉันเห็นเขาวิ่งจูงตั้งแต่วันเปิดเรียนวันแรกที่เรายังไม่รู้จักกัน

“อะ...” ฉันอ้าปากค้างให้หมาที่กระดิกหาง “อนาสตาเซีย...?”

ฉันทรุดลงกับพื้นข้างหมา น้ำตาไหลพรากด้วยความซาบซึ้งใจ “แฟนของนายช่างน่ารักและมีตาสีฟ้าที่สวยจริงจริ๊ง...”

ฉันโดนหลอกอีกแล้ว!!

“นี่ล่ะสุดที่รักของฉัน” เคนท์ขยิบตาก่อนจะนั่งลงไปกอดหมา พอดีกับที่มันยื่นหน้ายาวๆ มาจูบเขาด้วยความรักอย่างสุดซึ้ง

หล่อมาก...โดยเฉพาะเมื่อเคนท์จูบกับหมา เชื่อได้เลยว่าผู้หญิงทั้งโลกต้องอิจฉาหมาตัวนี้แทบขาดใจแน่ๆ

แล้วฉันก็เพิ่งรู้ตัวว่าฉันหน้าแดง ไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าเขินอะไร

“สัญญาแล้วนะว่าจะช่วยดูแล วิคกี้” ฉันสะดุ้งโหยงเมื่อเคนท์หันมาทวงสัญญาจากฉัน รู้ทันทีว่าอาจจะต้องเผชิญกับเรื่องยุ่งยากที่ปากเร็วรีบสัญญาออกไป “เพราะฉะนั้น...”

เขายิ้มร้าย และไม่ว่าจะเพราะอะไรฉันก็ไม่กล้าจะคิดเลย

“ฮึๆๆๆ”

“แฮ่กๆๆ”

ทั่กๆๆๆๆๆ

“แฮ่กๆๆๆๆ”

เสียงเมื่อครู่เป็นเสียงหอบหายใจกับเสียงฝีเท้าของฉันเอง ไม่ใช่เสียงหมา

ฟึ่บ!!

“กรี๊ด! กลับมานะ!! ”

ส่วนเมื่อกี้ก็คือเสียงอนาสตาเซียที่ทะยานตัวออกไปราวกับจรวดจนเชือกจูงหลุดจากมือของฉัน

กว่าฉันจะตามสาวงามตาสีฟ้ากลับมาได้ก็แทบแย่ เรียกได้ว่าวิ่งกันรอบเมืองจนขาลาก และนี่ก็คือผลของการสัญญาว่าจะดูแลแฟนของเคนตัน คราวนี้ฉันต้องขาเพรียวเรียวสวยแบบไม่ง้อคลินิกแน่!

แต่ฉันชอบงานนี้ การพาอนาสตาเซียวิ่งกลายเป็นงานสุดโปรดของฉันไปแล้ว ฉันหลงรักอนาสตาเซียตั้งแต่แรกเห็น และฉันไม่ได้รักเธอน้อยไปกว่าที่เคนตันรักเลย หลังจากนั้นฉันก็มักจะมาวิ่งกับอนาสตาเซียและเคนตัน แต่ถ้าเขาตื่นไม่ทันหรือกลับบ้านค่ำเพราะต้องซ้อมบาสเก็ตบอลที่วิทยาลัย ฉันก็จะรับจัดการ “ทั้งหมด” แทน

และที่ฉันพูดว่า “ทั้งหมด” ก็เพราะเขาไม่ได้มีแต่อนาสตาเซียตัวเดียว หากแต่สิ่งที่โอบล้อมร่างสูงราวกับสุดยอดนายแบบที่สาวๆ ทั้งเมืองหลงใหลของเคนตันไว้ก็คือเรื่องรักป่วนของก๊วนสี่ขา

“มากินข้าวได้แล้ว เมี้ยวๆๆๆ” ฉันร้องพร้อมกับเคาะชามข้าวแมวดังแก๊งๆ แล้วแมวทั้งตัวเล็กตัวใหญ่เป็นสิบๆ ตัวก็วิ่งกรูกันมาหาฉันเหมือนวิ่งหาแม่

“เมี้ยวๆๆ แง้วๆๆ” พวกมันร้องอ้อนฉันไม่หยุด ส่งเสียงครางและไถลำตัวไปกับขาของฉันอย่างน่ารัก ตัวนั้นก็น่ารัก ตัวนี้ก็น่ากอด ทั้งน่าฟัดน่าหยิกน่าจูบจนฉันแทบขาดใจ

กึงๆๆๆ!!

“เฮ้! หยุดทำแบบนั้นเดี๋ยวนี้นะลิซ! ” ฉันร้องห้ามแมวอ้วนที่กระโดดใส่หน้าต่างมุ้งลวดไม่หยุด เพราะนอกหน้าต่างที่เปิดรับสนามหญ้าสีเขียวกว้างเหมือนที่ไดรฟ์กอล์ฟของเคนตันมีเต่าทองน่ารักเกือบร้อยตัวเกาะอยู่ ในแคนาดาเราสามารถเห็นเรื่องเล็กๆ ที่น่าอัศจรรย์แบบนี้ได้

และนี่ก็คือส่วนหนึ่งของเสียงและสีสันในบ้านของเคนตัน นอกจากจะมีหมาฮัสกี้สุดสวยเป็นแฟนแล้วเขายังมีแมวในครอบครองอยู่หลายสิบตัวราวกับฮาเร็ม ฉันสามารถพูดได้อย่างเต็มปากเต็มคำว่าเคนตันเพื่อนของฉันคือคุณชายแห่งตระกูลฮิววิทย์อันมั่งคั่งที่แสนจะหล่อเหลาและใจบุญ

เคนตันเป็นผู้ชายที่รักสัตว์เป็นชีวิตจิตใจ เพราะฉะนั้นเขาคงไม่ใช่ฝ่ายทิ้งคามิลล์อย่างที่แซคบอกแน่ แซคชอบแกล้งฉัน เพราะฉะนั้นฉันจะไม่เชื่อแซคแล้ว ทั้งแซคและเคนท์อำเก่งจะตาย!

กลับมาที่เรื่องของเคนตัน ที่คุณชายแมวอย่างเขากับคามิลล์เลิกกันน่าจะเพราะเธอทนความรักหมาแมวจนรุงรังของเขาไม่ได้มากกว่า ดูปราดเดียวก็รู้แล้วว่าเขาให้เวลาสัตว์สี่ขาหน้าขนพวกนี้มากกว่าผู้หญิงสวย

คุณชายเคนตันเห็นสัตว์ถูกทอดทิ้งที่ไหนเป็นต้องเก็บมาเลี้ยงและช่วยหาบ้านใหม่ให้ เขาจะชอบแมวตัวเล็กๆ เป็นพิเศษ ซึ่งบางทีเขาจะเลี้ยงพวกมันนานจนผูกพัน พอมีคนมาขอเข้าจริงๆ เขากลับไม่ยอมยกให้เสียอย่างนั้น นี่แหละเคนตันชายหนุ่มผู้เกิดมาในบ้านหลังใหญ่ราวคฤหาสน์ มีพ่อแม่พี่น้องพร้อมหน้า และทุกคนก็อัธยาศัยดีเยี่ยมสมกับที่เป็นชาวคาเนเดียนผู้มองโลกสดใส

และนี่ก็เป็นเหตุผลว่าทำไมฉันชอบมาที่บ้านหลังนี้อย่างไม่รู้เบื่อ เพราะฉันชอบหมาและแมวไม่น้อยไปกว่าเขา จริงอยู่เขามีแม่บ้าน แต่ถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับแมวและหมาเขาจะชอบดูแลเองมากกว่า ไปๆ มาๆ บ้านของเคนตันก็แทบจะกลายเป็นบ้านหลังที่สองของฉันไปแล้ว

ฉันมารู้เรื่องที่เคนตันเลี้ยงแมวเร่รอนไว้หลายสิบตัวก็ตอนที่ฉันคิดจะหาแมวไว้เลี้ยงแก้เหงาสักตัวที่บ้าน ช่วงนั้นฉันถามเพื่อนว่ารู้จักที่ไหนแจกแมวฟรีบ้างไหม เคนตันตาลุกวาว แล้วเขาก็กุลีกุจอพาฉันไปดูแมวในฮาเร็มของเขา

แต่ก่อนที่ฉันจะได้แมวจากเขามาก็ไม่ง่าย เพราะฉันต้องตอบคำถามของเขาเกือบยี่สิบข้อ แต่ละคำถามที่ละเอียดยิบเหมือนเป็นเครื่องช่วยกรองให้เขาว่าฉันดีพอจะเลี้ยงแมวของเขาหรือเปล่า เขามาสำรวจบ้านฉันด้วยว่ามีอะไรที่จะทำให้แมวของเขาไม่ชอบไหม

นั่นล่ะเคนตัน ชายที่ดูเหมือนอ่านง่าย แต่ที่จริงแล้วกลับกลายเป็นหนึ่งในชายปริศนาที่อ่านได้ยากที่สุดคนหนึ่งในแก๊งของเรา

ตุบ! ฉันทิ้งตัวลงบนโซฟาของเคนตันอย่างไร้เรี่ยวแรง เย็นนี้เป็นวันที่สามที่ฉันอาสาพาอนาสตาเซียไปวิ่ง จริงอยู่ฉันหมดแรงแล้ว แต่อนาสตาเซียราวกับยังเหลือพลังอีกไม่จำกัด เพราะทันทีที่เปิดประตูเข้าบ้านเธอก็ทะยานหายเข้าไปในครัวเพื่อกินอาหารเร็วและแรงราวกับพายุ

วันนี้ที่วิทยาลัยฉันเจอแคมม์ เจอเพื่อนทุกคน แต่ละคนเอาใจฉันราวกับเจ้าหญิงของแก๊งเหมือนทุกครั้ง แล้วหลังจากนัดเจอกันที่สนามวิทยาลัยและคุยกันจนพอใจฉันก็มาที่บ้านนี้

“ขอบใจมากนะที่พาอนาสตาเซียไปวิ่งให้” เคนตันที่เพิ่งเดินลงมาจากชั้นสองเอ่ยขอบคุณฉัน “วิคกี้ใจดีเสมอเลย”

“นาย...เคยเดทกับคามิลล์เหรอ” ฉันถามทั้งที่ยังนอนคว่ำอยู่บนโซฟา

“อือฮึ”

“นานหรือเปล่า? ”

“ครึ่งปีมั้ง”

“แล้วทำไมเลิกกันล่ะ? ”

“เธอไม่ชอบหมากับแมวน่ะ”

“แค่นั้นเหรอ?” ฉันลุกขึ้นนั่ง “ดูเธอจะยังชอบนายอยู่มากนะเคนตัน เธอคงไม่ทิ้งนายเพราะเรื่องเล็กๆ แค่นี้หรอก”

“ฉันบอกเลิกเธอก่อนเอง แต่ก่อนตอนอนาสตาเซียโดดใส่เธอก็จะดุมัน พอชุดเธอเปื้อนขนหมาขนแมวเธอก็เอาแต่บ่นๆๆ”

“ผู้หญิงหลายคนก็ไม่ชอบสัตว์นะ ไม่แปลกหรอก” ฉันแก้ตัวแทน มือปัดขนอนาสตาเซียที่ติดตามเสื้อ

“แต่เธอชอบ” เคนท์จ้องมองฉัน สายตาสีฟ้าที่นิ่งราวกับพิจารณาฉันดูต่างออกไปจากทุกครั้งและทำให้ฉันเกร็ง เขาไม่เคยมองฉันเนิ่นนานแบบนี้ “เธอว่าฉันบ้าหรือเปล่าที่เลิกกับผู้หญิงเพราะเรื่องหมา”

“ไม่หรอก ก็นายเป็นคนรักสัตว์นี่”

“เธอคิดแบบนั้นเหรอ? ” เคนตันยังจ้องมองฉัน

“ใช่ ทำไมเหรอ”

เขานิ่งไปก่อนจะหยักยิ้ม “ขอบใจนะ”

แล้วเคนตันก็ยังไม่ได้เดินไปไหน สายตาของเขายังวางทาบอยู่กับดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของฉัน ไล่เรื่อยไปตามกรอบหน้า ก่อนจะหยุดที่ริมฝีปากของฉัน ฉันเกร็งอีกครั้งเมื่อผ่านไปหลายวินาที

“เคนตัน? “

“ถ้าอย่างนั้น...มาช่วยฉันดูแลพวกมันบ่อยๆ สิ เพราะว่า...” เขาคล้ายจะหลบตา ทว่าที่แท้หันไปยิ้มอนาสตาเซียที่วิ่งกลับเข้ามาและกระโดดเข้าไปในวงแขนแข็งแรง “พวกมันชอบเธอ”

เป็นอีกครั้งที่ดวงตาสีฟ้าลากขึ้นมองฉันหลังจากจูบอนาสตาเซียอย่างอ่อนหวาน

‘ชอบ’ คำพูดของเคนตันยังก้องอยู่ในหูของฉัน...สาปฉันให้นิ่งทื่อและเกร็ง น้ำเสียงที่ราวกับเกร็งตอนท้ายและแววตางดงามขณะที่พูดคำคำนั้น... ฉันรู้สึกราวกับเขากำลังพูดถึงตัวเอง ไม่ได้พูดถึงหมา

ทว่าฉันอาจคิดไปเองฝ่ายเดียวก็ได้ว่าเคนตันชอบฉัน ใครก็รู้ว่าเขาไม่สนใจผู้หญิงหน้าไหนทั้งนั้น ลมหายใจเข้าออกของเขามีแต่แมวกับหมา อีกอย่างผู้หญิงสวยน่ารักอย่างคามิลล์เขายังทิ้งได้ แล้วผู้หญิงธรรมดาอย่างฉันเขาจะมาสนใจทำไม

แต่ถ้าเคนตันจะชอบผู้หญิงสักคน ฉันก็สงสัยอยู่ว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นคนแบบไหน ฉันได้แต่เอียงหัวเมื่อเจ้าของดวงตาสีฟ้าที่สดใสทว่าก็ดูลึกล้ำและน่าพิศวงราวดวงตาของฮัสกี้เองหันหลังจากไปเพื่อเตรียมอ่างอาบน้ำอุ่นให้หมาคู่ใจ และดูอีกทีแววตาสีเดียวกับฮัสกี้ที่ดูเชื่องและสดใสนั้น บางครั้งก็ดูคล้ายสัตว์ที่ดุร้ายและมีชีวิตในด้านที่เราไม่เห็นอยู่เหมือนกัน

เคนตัน ฮิววิทท์ดูไม่ใช่ผู้ชายที่ฉันจะอ่านใจได้ง่ายๆ เลย