INTRO

"อย่าทำอะไรผมเลยครับ ผมผิดไปแล้ว" ชายวัยกลางคนคุกเข่าต่อหน้ามาเฟียหนุ่มที่มีอายุน้อยกว่าด้วยสีหน้าซีดเผือกราวกับคนตายแววตาปรากฏความอ้อนวอนร้องขอชีวิต

"หึ.." มาเฟียหนุ่มที่นั่งอยู่บนเก้าอี้โดยขาทั้งสองอ้าออกจากกันมือข้างหนึ่งถือกระบอกปืนสั้นสีดำด้าน ส่วนมืออีกข้างคีบบุหรี่ไว้ เขาแค่นหัวเราะในลำคอออกมาเบา ๆ

"...กูเคยบอกมึงแล้วใช่ไหมว่ากูเกลียดคนประเภทไหนมากที่สุด" ว่าจบก็สูบบุหรี่เข้าปอดก่อนจะพ่นควันสีเทาออกมา

"คุณต้วน ผะ ผมขอโอกาสอีกสักครั้ง"

"กูไม่เคยให้โอกาสกับคนทรยศว่ะ" ใบหน้าหล่อเหลามองไปที่ชายรุ่นใหญ่ด้วยนัยน์ตาอาฆาตเปี่ยมด้วยไอสังหาร ก่อนจะทิ้งบุหรี่ลงพื้นแล้วใช้เท้าขยี้

"คุ คุณต้วน.." ชายรุ่นใหญ่เบิกตาค้างเมื่อเห็นมาเฟียหนุ่มยกปลายกระบอกปืนสีดำด้านเล็งมาที่เขาด้วยความหวาดกลัวแทบเสียสติ

"พร้อมจะตายหรือยัง..หืม?" น้ำเสียงเยือกเย็นขบฟันแน่นกล่าวถามชายตรงหน้า ขณะที่เล็งอาวุธร้ายในมือไปที่ขมับ

"ฮึก..อย่าฆ่าผะ..." ปัง! ยังไม่ทันได้พูดจบประโยคชายรุ่นใหญ่ก็ล้มลงพร้อมกับเลือดที่ไหลออกมาจากขมับ

มาเฟียหนุ่มยืนขึ้นเต็มความสูงก่อนจะยื่นปืนให้กับลูกน้องคนสนิท

"เก็บกวาดให้เรียบร้อย"

"ครับ" กฤษณะ หรือกฤษลูกน้องคนสนิทเขาเป็นดั่งมือขวาของมาเฟียขานรับแล้วโค้งคำนับให้กับเจ้านาย

DND Clup

รถยนต์คันหรูหลายคันทยอยขับเข้ามาภายในลาดจอดรถ ตามด้วยรถยนต์ที่มีราคาหลายสิบล้านของมาเฟียหนุ่มโดยมีรถยนต์ขับปิดท้ายเพื่อคุ้มครองความปลอดภัย หลังจากรถจอดสนิท เหล่าบอร์ดีการ์ดรีบลงจากรถแล้วยืนเรียงกันเป็นหน้ากระดานสองฝั่ง โดยมีลูกน้องคนสนิทเป็นคนเปิดประตูรถให้กับเจ้านาย

มาเฟียหนุ่มใบหน้าหล่อเหลารูปร่างสูงโปร่งลงจากรถแล้วก้าวขาเดินเข้าไปด้านในผับของตัวเองโดยมีบอร์ดีการ์ดคอยต้อนรับและพาไปยังที่ห้อง VVIP ที่เป็นไพรเวทของเขารวมถึงบรรดาเพื่อน ๆ ก็มักจะมาสังสรรค์กันในห้องนี้

ตันติกร หรือ ต้วนมาเฟียหนุ่มหล่อคาสโนว่านั่งไขว้ห้างวางมาดนิ่ง แกว่งแก้วเหล้าสีชามองไปยังชั้นล่างที่มีหนุ่มสาวต่างเข้ามาใช้บริการมาดื่มและมาสังสรรค์ผ่านกระจกใสบานใหญ่ภายในห้อง ริมฝีปากหนาหยักได้รูปกระตุกยกยิ้มเมื่อนัยน์ตาคมได้สบตากับหญิงสาวเข้าโดยบังเอิญ ซึ่งฝ่ายหญิงสาวที่ได้มองขึ้นมาเจอกับมาเฟียหนุ่มหล่อก็คลี่ยิ้มหวานให้ด้วยความสีหน้าเย้ายวน

ปลายนิ้วหนาของมาเฟียหนุ่มกระดิกเรียกบริกรทันที

"ไปพาผู้หญิงคนนั้นขึ้นมา" เสียงทุ้มเข้มทรงพลังเอ่ยสั่ง

"ครับ" สิ้นเสียง บริกรก็รีบไปจัดการตามคำสั่งโดยเร็ว

แอดด...เสียงประตูเปิดเข้ามา ทำให้ตันติกรเจ้าของใบหน้าหล่อที่นั่งบนโซฟาโดยใช้แขนทั้งสองข้างวางไว้บนพนักในท่วงท่าสบาย ๆ พร้อมยกยิ้มมุมปากมองไปยังหญิงสาวรูปร่างมีส่วนเว้าส่วนโค้งเซ็กซี่ยั่วยวนที่กำลังเดินเข้ามาหาเขา

ร่างบางวิสาสะนั่งลงบนตักแกร่งของมาเฟียหนุ่ม ริมฝีปากบางเคลือบลิปสติกสีแดงสดยิ้มหวานอย่างมีจริต แล้วใช้มือเรียวลูบไล้ที่รอยสักบนหน้าอกซึ่งชายหนุ่มได้ปลดกระดุมเสื้อเผยรอยสักนกฟินิกซ์ที่สวยงามบนหน้าอกของเขา

"รอยสักคุณสวยจังเลยนะคะ" คำชมของหญิงสาวที่นั่งอยู่บนตักทำให้ต้วนมาเฟียหนุ่มหล่อยกยิ้มอย่างพึงพอใจ

"ฉันราตรีค่ะแล้วคุณ..."

"ผมต้วน เจ้าของผับที่นี่" สิ้นเสียง ราตรีก็คลี่ยิ้มแก้มปริทันที

"ไม่คิดเลยว่าเจ้าของผับยังเป็นหนุ่มหล่อ และเซ็กซี่แบบนี้"

"หึ..." มาเฟียหนุ่มกลั้วหัวเราะเบา ๆ

"...ดื่มอะไรดีครับ"

"อะไรก็ได้ค่ะแล้วแต่คุณต้วนเลย"

"แล้วแต่ผม?" ต้วนกล่าวถามด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์

"วันนี้ราตรีจะตามใจคุณต้วนทั้งคืนเลยค่ะ" เป็นคำตอบที่ทำให้มาเฟียหนุ่มพอใจเป็นอย่างมาก เขาใช้สายตาของของเขาจ้องโลมเลียไปที่ใต้หว่างขาของเธอแล้วแสยะยิ้มร้าย

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

ปึก! ปึก! ปึก!

"อะ อ๊ะ อะ" สาวร่างบางร้องครางเสียงหวานสีหน้าดูมีความสุขในขณะที่แท่งเนิ้อร้อนกำลังตอกอัดเข้าไปในร่องสวาทของเธออย่างหนักหน่วง

"คะ คุณต้วน ราตรีเสียวมากเลยค่ะ" มาเฟียหนุ่มที่อยู่บนร่างบางไม่ได้สนใจคำพูดของหญิงสาว เพียงแค่เขาต้องการที่จะปลดปล่อยน้ำรักออกมาเท่านั้น

ปึก! ปึก! ปึก!

สะโพกหนายังคงกระแทกกระทั้นเข้าออกถี่ ๆ รัว ๆ และรุนแรงขึ้น

"อร้ายยย เบาหน่อยค่ะราตรีเจ็บ" ร่างบางกรีดร้องออกมาด้วยสีหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวดช่วงล่าง

"หุบปาก!" มาเฟียหนุ่มตวาดอย่างไม่สบอารมณ์ ทว่าเขาหลุบตามองไปยังจุดเชื่อมต่อก็พบว่าช่องทางรักของหญิงสาวมีของเหลวสีแดงสดไหลออกมา เขาจึงยกยิ้มอย่างพึงพอใจ

ไม่ใช่เพราะเธอยังบริสุทธิ์ แต่เป็นเพราะเขามีเซ็กส์ที่รุนแรงบวกกับแท่งเนื้อลำยักษ์ที่ใหญ่เกินมาตรชายไทยจนทำให้อวัยวะส่วนที่บอบบางฉีกกว้างออกจนมีเลือดไหลออกมา

ปึก! ปึก! ปึก!

"~อ่า~" ตันติกรเงยหน้าขึ้นมองเพดานพร้อมกับครางเสียงทุ้มเบา ๆ เมื่อได้ปลดปล่อยน้ำคาวของตนเข้าไปในเกราะป้องกัน ก่อนจะถอนแก่นกายขนาดใหญ่ออกมา แล้วดึงถุงยางอนามัยโยนทิ้งลงไปที่พื้น

มาเฟียหนุ่มหันมองไปยังหญิงสาวที่นอนหืดหอบน้ำตาคลอเบ้าอยู่บนเตียง

"หึ..ฉันจ่ายให้เธออย่างคุ้มค่าแน่นอน" เขากล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มห้วน ๆ ต่างจากก่อนหน้าที่เจอหญิงสาว

ใช่แล้ว เขามักจะเผยธาตุแท้ของตัวเองเมื่อเสร็จกิจกับหญิงสาว

ฝีเท้าหนักเดินเข้าไปในห้องน้ำโดยที่ไม่ได้ใส่ใจหญิงสาวที่นอนเจ็บปวดเลยสักนิด

ไม่นาน มาเฟียหนุ่มก็เดินออกมาในสภาพที่สวมใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย เขาเดินมายืนอยู่ที่ข้างเตียงมองราตรีด้วยสายตาหยามเหยียด เพราะที่ผ่านมาบรรดาหญิงสาวที่ยอมขึ้นเตียงกับเขาก็เพราะเงินเท่านั้น และตัวเขาเองก็ไม่คิดที่จะให้ใครมาผูกมัด

"เธอจะนอนที่นี่ต่อก็ได้ ค่าใช้จ่ายทั้งหมดฉันจัดการเอง..." ต้วนพูดด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง แล้วล้วงไปในกระเป๋ากางเกงหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูขึ้นมากดอะไรบางอย่าง

"...ฉันโอนค่าตัวของเธอให้แล้ว จัดการตัวเองล่ะกัน" ว่าจบ ก็เอาโทรศัพท์ใส่ไปในกระเป๋ากางเกงเหมือนเดิมก่อนจะหันหลังก้าวขาเดิน

"เดี๋ยวค่ะ..." มาเฟียหนุ่มคาสโนว่าหยุดชะงักแต่ไมหันกลับมามองหญิงสาว

"...เอ่อ เราจะได้เจอกันอีกไหมคะ"

"หึ..ถ้าร้อนเงินก็มา" สิ้นเสียง มาเฟียหนุ่มก็เปิดประตูเดินออกไป

อีกด้าน

นักศึกษาชายหนุ่มยืนกำหมัดเงยหน้ามองไปยังปลายยอดเมรุที่มีควันสีขาวขุ่นพวยพุ่งขึ้น แววตาคมแดงก่ำ ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธแค้นอาฆาต

"ผมจะไม่ปล่อยให้ไอ้คนที่ฆ่าพ่อตายดีแน่" ชายหนุ่มขบฟันแน่นพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทา ระหว่างที่มือเรียวของนักศึกษาสาวเอื้อมมาแตะที่บ่าของชายหนุ่ม

"บัว เสียใจด้วยนะจอม" นักศึกษาหนุ่มยกมือปัดน้ำตาที่คลอเบ้าออกแล้วกล่าวกลับไป

"ขอบใจนะบัว" ใบหน้าที่ซึมเศร้า เสียใจอย่างเห็นได้ชัด

กอบัวกับจอมทัพเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่มัธยมปลายจนเข้ามหาวิทยาลัย เธอจึงรู้เรื่องราวเกี่ยวกับของครัวของจอมทัพเป็นอย่างดี เขามีพ่อเพียงคนเดียวที่เหลือ เพราะแม่ผู้ให้กำเนิดได้เสียชีวิตไปเมื่อหลายปีแล้ว ยิ่งตอนนี้พ่อของเขาก็มาเสียชีวิตอีกคน ทำให้ตอนนี้จอมทัพแทบจะไม่เหลือใคร ทำให้กอบัวรู้สึกสงสารและเห็นใจเพื่อนสนิทคนนี้มาก

"คิดซะว่าลุงเกษม..ท่านตัดสินใจดีแล้ว" กอบัวพยายามปลอบใจเพื่อนที่ยังคงเศร้าอยู่ด้วยความจริงใจ

"ฉันไม่เชื่อว่าพ่อจะฆ่าตัวตาย"

ภาพเหตุการณ์ที่เขาเห็นร่างไร้วิญญาณของพ่อก็ผุดขึ้นมาในหัว

ทางโรงพยาบาลได้ติดต่อมาที่เขาให้มารับศพของพ่อ ซึ่งทำให้เขารู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก พอมาถึงก็พบว่าคนเป็นพ่อไม่มีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้แล้ว

'สารวัตรครับ พ่อผมเป็นอะไรตายครับ" นักศึกษาหนุ่มกล่าวถามหมอด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

'พ่อของนายฆ่าตัวตาย'

'มะ ไม่จริง ไม่จริงพ่อของผมไม่ทำแบบนั้นแน่' จอมทัพแย้งขึ้นทันทีเพราะเขาไม่มีทางเชื่อว่าคนเป็นพ่อจะคิดสั้นแบบนั้น

'แต่ทางเราตรวจสอบอย่างละเอียด และทางหมอก็วินิจฉัยออกมาว่าพ่อนายฆ่าตัวตายจริง ๆ'

'ผมไม่เชื่อ!' นักศึกษาหนุ่มตวาดใส่เจ้าหน้าที่ราวกับคนเสียสติ

'ใจเย็น ๆ จอม' เพื่อนสาวสวยอย่างกอบัวต้องเข้ามาห้าม และพาเขาไปตั้งสติ

หลังจากที่จอมทัพดึงสติตัวเองกลับมาได้ก็พากอบัวไปดูร่างไร้วิญญาณของคนเป็นพ่อที่ห้องดับจิต นักศึกษาหนุ่มแทบเข่าทรุดเมื่อเปิดผ้าสีขาวทีคลุมร่างของพ่อออก

'ใครฆ่าพ่อ!' จอมทัพไม่ปักใจเชื่อว่าพ่อของเขาจะคิดสั้นแบบนั้น และเขาก็มีความคิดว่าพ่อของเขาจะต้องถูกฆ่าตายซะมากกว่า เขายืนมองใบหน้าที่ซีดเผือกไร้ลมหายใจโดยมีกอบัวยืนอยู่ข้าง ๆ