EP2 ขัดขวางไม่ได้

"เด็กผู้ชายคนนั้นมันเป็นใครพี่ขอสั่งให้น้องเลิกคบมันเป็นเพื่อนซะ" ออสตินกลับมาจากโรงพยาบาลหลังจากได้รับรายงานจากลูกน้องคนสนิทว่ามีเพื่อนผู้ชายมาส่งซาเฟียร์ที่บ้าน

"ไม่ได้นะคะ เดวินเป็นเพื่อนผู้ชายในกลุ่มคนเดียวของน้อง" เด็กน้อยวัย 13 ปีเอ่ยต่อต้านพี่ชาย

"ไม่ได้ก็คือไม่ได้"

"ทำไมจะไม่ได้คะน้องก็มีอยากมีเพื่อนเหมือนกันนะคะ ฮรึก" เด็กสาวสะอื้นออกมา

"มีอะไรกันลูก" ฮันน่าเดินตามเสียงโวยวายของลูกชายตัวเองเพราะกลัวว่าออสตินจะดุน้องเหมือนเคย

"เธอมีแค่เฟย์ย่า บีน่า และบรู๊คลิน ก็พอแล้ว" ออสตินให้เหตุผลกับเธอ

"บรู๊คลินก็เป็นผู้ชายนะคะ" เธอแย้งออกมา

"ก็ใช่พี่เคยเห็นบรู๊คลินตั้งแต่เด็กๆ พี่ไว้ใจได้ไม่งั้นบรู๊คลินคงไม่ได้คบกับน้องหรอก"

"พอๆ หยุดดุน้องได้แล้วออสติน มัมขอ" ฮันน่าเบื่อหน่ายกับนิสัยหวงน้องของออสติน

"ไม่ได้ครับมัมผมไม่อยากให้น้องคบกับมัน มีอย่างเด็กอายุ 15 สูบบุหรี่แล้วผมไม่อยากให้น้องเสียคน"

"จริงหรอลูก" ฮันน่าหันมาถามลูกสาวคนเล็ก

"หนูไม่รู้ค่ะ" เด็กสาวพูดเสียงเบาหวิวแทบจะไม่ได้ยิน

"ผมจะส่งน้องไปอยู่กับคุณย่าที่เนเธอร์แลนด์และจะให้น้องอยู่โรงเรียนหญิงล้วน" ออสตินพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

"ฮรึก ไม่เอาน้องไปอยากไปอยู่ที่นั่น น้องไม่อยากอยู่โรงเรียนหญิงล้วน ฮือ มัมขาช่วยหนูด้วย" เด็กสาววิ่งมากอดมารดา

"ออสตินมัมขอ อย่าบังคับน้องเลยลูก" ฮันน่าไม่ชอบกับความคิดของลูกชายตัวเองสักนิด

"พรุ่งนี้เก็บของซะพี่จะให้เคนโด้ไปส่งสนามบิน" พูดจบก็เดินเข้าห้องทำงานไปปล่อยให้น้องสาวร้องไห้อยู่ตรงนั้น

"ฮือ พี่ชายไม่มีเหตุผล" เด็กสาววิ่งเข้าห้องนอนไปทั้งน้ำตา

โธ่เว้ย!! เคล้งง!! ออสตินเผลอกวาดเอกสารบนโต๊ะทำงานและเควี้ยงแจกันราคาแพงตกแตก

"พี่ไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมันได้เธอไปแน่" ออสตินกล่าวอย่างเดือดดาลเพราะความรู้สึกของเขาตอนนี้มันถลำลึกไปมากกว่าความรักให้น้องสาวแต่เป็นความรักของผู้ชายคนหนึ่งที่จะรักผู้หญิงคนหนึ่งได้

"ลูกบังคับน้องเกินไปหรือป่าว" ฮันน่าเดินเข้ามาในห้องของลูกชายคนโตหลังจากปลอบใจลูกสาวคนเล็กเมื่อครู่

"แม่ว่าลูกหวงน้องมากกว่าพี่ชายคนนึงจะหวงน้องสาวแล้วนะ" เธอเองก็ใช่ว่าจะหัวโบราณห้ามความรู้สึกของลูกตัวเองแต่ยังไงมันคงจะเป็นไปไม่ได้ถ้าหากสามีเธอรู้คงไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นแน่ๆ

และเด็กสองคนคงได้แยกจากกันจริงๆแน่ทีนี้

"ลูกรู้ใช่มั้ยว่าแด๊ดคงไม่ยอมให้มันเกิดขึ้น ลูกควรห่างกันกับน้องดีที่สุด"

"มัมลองมาคิดๆดูแล้วเรื่องที่จะส่งน้องไปเนเธอร์แลนด์มันคงเป็นทางออกที่ดี"

เมื่อออสตินทำได้ยินดังนั้น ก็ใจกระตุกวูบเขาคิดผิดไปเสยเเล้ว

"มัมจะห้ามผม?!" ออสตินหยุดความเดือดดาลหันมาสนใจมารดาที่ยืนดูความอาละวาดของตัวเอง มุมนี้ของเขามีแค่คุณย่าและมารดาเท่านั้นที่รับรู้

"มัมแค่ไม่อยากให้ลูกกับน้องต้องแยกจากกัน"

"มัมห้ามผมไม่ได้หรอกครับ ผมจะส่งน้องไปเนเธอร์แลนด์จนกว่าน้องจะเรียนจบ และถ้าเมื่อไหร่ที่น้องรู้สึกกับผมมัมกับแด๊ดก็ห้ามผมไม่ได้" ออสตินพูดทิ้งท้ายแล้วเดินออกไป

ด้านมืดของเขามีแค่คุณย่าและมารดาเท่านั้นที่รับรู้ว่าอารมณ์โกรธของเขาทำได้ทุกอย่างส่วนแด๊ดกับซาเฟียร์เข้าใจแค่ว่าเขาเป็นเพียงนายแพทย์หนุ่มสายสาสั้นธรรมดาๆไม่มีพิษสงอะไร

แต่ใครจะไปรู้ว่าเนื้อแท้ของเขา ไม่ใช่แค่นั้น แต่มันมีอะไรมากกว่านั้น

ฮันน่าได้เเต่ส่ายหน้าให้กับความดื้อรั้นแก่ลูกชาย เพราะตั้งแต่เด็กออสตินถูกกดดันจากผู้เป็นสามีของเธอมากมาย ทั้งที่ใจจริงออสตินไม่ได้อยากเรียนเเพทย์ด้วยซ้ำไปแต่สุดท้ายก็ต้องเดินตามทางที่สามีของเธอขีดเส้นเอาไว้

ซาเฟียร์นั่งรถมากับผู้เป็นพี่ชายด้วยสีหน้าโคกเศร้าไม่มีแม้แต่คำพูดคำจาสักคำ

"ไปอยู่ที่นั่นแล้วอย่าดื้อและห้ามยุ่งกับผู้ชายคนไหนเด็ดขาด พี่จะส่งคนไปดูแลน้อง แต่อย่าให้พี่รู้ว่าทำตัวไม่ดีพี่จะตามไปอยู่ที่นั่นกับน้อง" ออสตินตอนนี้เหมือนได้นิสัยของผู้เป็นพ่อมาเต็มๆ

"พี่ชายก็ดีแต่บังคับ ดีแต่ขีดเส้นใต้ชีวิตคนอื่น" เธอพูดด้วยเสียงสั่นเครือ แต่นั่นทำให้หัวใจแกร่งกระตุกวูบ

"เธอจะกลับมาที่อังกฤษได้ก็ต่อเมื่อเธอเรียนจบ" ออสตินพูดทิ้งท้ายด้วยการบังคับเช่นเดิม

ซาเฟียร์นั่งมองหน้าต่างบนเครื่องบินด้วยความโคกเศร้าที่ต้องจากที่ที่เธออยู่ตั้งแต่เด็กๆ มันเป็นความรู้สึกเดียวกันเหมือนตอนทที่เดินออกมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

เธอปล่อยให้หยดน้ำตาไหลลงแนบแก้มนวลของเธอไปเรื่อยๆ จนถึงเนเธอร์แลนด์

"มาให้ย่ากอดให้หายคืดถึงหน่อยสิคนสวย" หญิงชราวัย 71 ปีที่ยังแข็งแรงยื่นมือรอรับหลานสาวคนสวย

"ฮรึก หนูคิดถึงคุณย่าเหมือนกันค่ะ" เธอสะอื้นในอ้อมกอดแสนอบอุ่น

"เป็นอะไรบอกย่าได้มั้ย" หญิงชรามองออกเพราะเคยเลี้ยงดูเธอตอนที่เธอมาพักที่นี่ในตอนเป็นเด็กน้อย 5 ขวบ

"พี่ชายชอบบังคับหนู" เธอพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"เล่าให้ย่าฟังหน่อยมา" หญิงชรารับฟังปัญหาของหลานสาวคนเล็ก

หลังจากที่เธอเล่าทุกอย่างผู้เป็นย่าก็พลอยโกรธไปด้วยแต่ก็แหละออสตินเคยเป็นแบบนี้มาก่อน

"ย่าเข้าใจแล้วมาเหนื่อยๆไปพักผ่อนก่อนไปย่าจะให้คนทำอาหารำไว้รอ"

"งั้นหนูขอตัวนะคะ" เธอสวมกอดหญิงชราอีกครั้งและเดินขึ้นข้างบนไป

เหลือไว้เพียงแค่หญิงชราที่ได้รับรู้เรื่องทั้งหมดพอมองออกว่าออสตินคิดไม่ซื่อกับน้องสาวตัวเองเสียเเล้ว