EP.12 กลั้นน้ำตาไว้ ฮึบๆ

"ยังไงก็โทรหาป๊าบ้างนะลูก เขาก็คิดถึงเรานะ" ม๊ากอดฉันแล้วก็ย้ำให้โทรหาป๊า

หลังจากเรากินข้าวด้วยกัน ม๊าก็ช่วยจัดของแทนให้ เพราะฉันเดินขึ้นบันไดไม่สะดวก แถมจะให้พี่ตรัยอุ้มต่อหน้าม๊าก็เขินไป เดี๋ยวโดนแซวแน่นอน แล้วเวลาก็ผ่านไปรวดเร็ว ม๊ากำลังยืนส่งฉันขึ้นรถพี่ตรัย

"ขอบใจนะตรัย ม๊าฝากน้องด้วยนะ" ม๊าส่งสายตาราวกับเข้าใจว่าเขาเป็นลูกเขยไปให้พี่ตรัย

"ม๊า...ใจเย็น" ฉันรีบปรามสายตานั้นก่อนจะคิดไปไกล

"แหม...ม๊ารู้หรอกน่า"

แหม...ม๊าจะรู้อะไร...ม๊าคะ 5555

ไม่ใช่แบบนั้นค่าม๊า

ลูกม๊ายืนอยู่ปากเหวค่ะ เขาเป็นผู้มีพระคุณมาช่วย แค่นั้นเลยม๊า

นั่นแหล่ะ ตะโกนในใจ แค่นั้น

เราขับรถออกไปเงียบๆ แล้วพี่ตรัยก็เลยเปิดวิทยุให้

ฉันสูดอากาศเข้าเต็มปอด อันที่จริง ตั้งใจจะกลืนน้ำตาลงกระเพาะไปด้วย ไม่อยากร้องไห้ออกมา

"ฮัลโหล สรุปเจอมั้ย

...อืม...วันนี้ฉันไม่เข้าไปที่คลับนะ...

ใช่ ส่งคนมาเฝ้าด้วย ตามที่ส่งโลไปให้

ก็จนกว่าเรื่องจะจบ..

ไอ้ธิ ถ้ามันมาอีก อย่าให้เข้ามาในร้าน บอกว่าฉันสั่ง"

พี่ตรัยคุยโทรศัพท์กับคนที่ฉันคิดว่าคงเป็นพนักงานที่ร้าน อาจเป็นลูกน้องเขาอีกที คือเวลาฟังๆแล้ว ถ้าฉันเป็นพนักงานเขาคงฉี่ราดน่ะ คำสั่งธรรมดาที่ฟังแล้วรู้สึกว่า ถ้าทำไม่ดี ต้องตายแน่เลย

"เราจะไปไหนกันต่อหรอคะ ต้องกลับไปที่ห้องเลยมั้ยคะ" ฉันเอ่ยถาม

"........"

พี่ตรัยไม่ได้ตอบอะไร

เหมือนเดิม ฉันนั่งไปเงียบๆ ตอนนี้ไม่อยากร้องเพลงแล้ว อยากร้องไห้มากกว่า

"ไม่ร้องเพลงแล้วหรอ"

"ไม่ค่ะ กินมาอิ่มไปหน่อย ง่วงแล้ว" ฉันตอบไปเลี่ยงๆ

"นอนสิ"

"อืม ฉันนอนนะ"

"ทีตอนพูดกับม๊า แทนตัวเองว่าหนูซะน่ารักเชียว"

ฉันก็อยากหันไปคุยด้วยหรอกนะ แต่ไม่มีอารมณ์ เลยปรับเบาะรถให้เอนนิดหน่อย แล้วก็หลับตาไป....แค่หลับตาลงเท่านั้น น้ำตาที่เหมือนจ่อรอจะไหลอยู่มาตลอดตั้งแต่เจอม๊า ตอนนี้เหมือนห้ามไม่อยู่ มันค่อยๆ ไหลรินออกมาอย่างช้าๆ ฉันไม่กล้าขยับตัว ไม่กล้าส่งเสียงอะไรออกมา กลัวพี่ตรัยจะรู้ว่าฉันกำลังร้องไห้

สุดท้ายฉันก็หลับไป จากตอนที่เราออกมาจากบ้าน ตอนนั้นก็เกือบจะเที่ยงแล้ว นี่พี่ตรัยขับรถไปไหน รอบตัวฉันตอนนี้ สิ่งที่เห็น คือ เราอยู่ในปั๊มน้ำมัน ส่วนข้างนอกนั่น คือ ถนนต่างจังหวัดชัดๆ

"เราอยู่ที่ไหนหรอคะ" ฉันลดกระจกหน้าต่างลง เพื่อจะตะโกนคุยกับคนที่ลงไปสูบบุหรี่อยู่ข้างล่าง

"........."

"เขาห้ามสูบบุหรี่ในปั๊ม ไม่รู้หรอคะ" ฉันรีบตะโกนต่อ

"........" พี่ตรัยส่งยิ้มแบบไม่แคร์ แล้วก็เดินไปทิ้งบุหรี่ตรงถังแสตนเลสแถวหน้าห้องน้ำ พอเขากลับมาถึงรถ ฉันก็เลยรีบบอก

"ฉันอยากเข้าห้องน้ำ"

เขาเลยเดินวนมาฝั่งคนนั่ง เปิดประตูรถ อุ้มฉันลงมา แถมพยุงให้เดินไปเข้าห้องน้ำอีก

"นี่มันทริปผู้ป่วยชัดๆ ขอโทษนะคะที่ต้องมาคอยแบกไปมาแบบนี้"

"อย่าบ่นมากเลย เดี๋ยวก็หายแล้ว หิวมั้ย"

"ไม่ค่ะ เมื่อกี้ตอนกินข้าวที่บ้าน ฉันกินมาเยอะเลย ตุนไว้" ฉันตีท้องที่ตอนนี้น่าจะบวมเต่งจากอาหารที่ฉันบริโภคมาอย่างเต็มแม็กซ์

พี่ตรัยขึ้นมาแล้วสตาร์ทรถเตรียมเดินทางต่อ เขาก็หันมาพูดกับฉันอย่างจริงจัง

"อีกแป๊บก็ถึงแล้ว

นอนไปก่อนละกัน....

เผื่อคืนนี้ไม่ได้นอน..."

หืม..........................................พี่ตรัยยยยยยยยยยยยย

ระหว่างทางจากปั๊มที่เราแวะ จนถึงโรงแรมที่พักแค่ชั่วโมงครึ่งเอง ฉันยังไม่ทันจะหลับก็ถึงปลายทางแล้ว พี่ตรัยลงไปคุยกับพนักงานที่โรงแรม ก่อนจะเดินออกมา

"ฉันต้องไปคุยกับลูกค้าสองชั่วโมง เดี๋ยวรอที่ห้องพักก่อนละกันนะ"

"ก็ได้ค่า....นี่ย้ายจากสี่เหลี่ยมที่กรุงเทพฯ มาสี่เหลี่ยมที่หัวหินหรอคะเนี่ย...." ฉันพูดเสียงยานคาง

ตอนรู้ว่าอยู่ต่างจังหวัด ก็แอบดีใจ แต่พอรู้ว่าต้องมาพักในโรงแรม ฉันไม่มีอารมณ์จะมาใจเต้นว่าหญิงชายพักโรงแรมด้วยกัน เพราะยังไงที่กรุงเทพฯ เราก็ทำเหมือนพักโรงแรมอยู่แล้ว มาหัวหินทั้งที ยังอุตส่าห์เลือกพักกับโรงแรมสี่เหลี่ยมแห้งแล้งแบบนี้อีก น่าเบื่อชะมัด

"อะไรของเธอ สี่เหลี่ยม" เขาไม่เข้าใจ

"ไม่มีอะไรค่ะ แล้วเราจะกลับกี่โมงคะ หรือค้างที่นี่"

"ค้าง"

"เค" ฉันตอบสั้นๆ

ช่างเถอะ ไม่มีใครหนีตายแล้วมาสบายเท่าฉันอีกแล้วล่ะ ชีวิตอย่างกับพวกเดินทางท่องเที่ยวช่วงซัมเมอร์

ฉันมานอนกลิ้งเกลือกบนเตียงรอพี่ตรัยที่โรงแรม 2 ชั่วโมงนั้น ไม่มีอะไรสนุกไปกว่าการดูซีรีส์

ดีจังตามโรงแรมก็ยังมีเน็ตฟลิกซ์ให้ดู ดังนั้นเวลาเลยผ่านไปเร็ว เรียกว่า 2 ชั่วโมงไม่พอ เพราะมันดูได้ไม่กี่ EP เอง ฉันอยากให้พี่ตรัยไม่ต้องกลับมาคืนนี้ จะได้ดูจนจบซีซั่นเลย แค่จินตนาการเล่นแค่นั้น พ่อคุณก็โผล่กลับมาแล้ว พร้อมถุงขนมมาฝาก

"พอบอกลูกค้าว่าพาแมวมาด้วย เขาก็ให้ไอ้นี่มา"

"พี่ตรัย อันนี้มันของเล่นแมว เคยเห็นเพื่อนมี" พอแกะถุงออก ถึงได้เห็น มันไม่ใช่ขนมอะไร แต่เป็นพวกของเล่นแมว ตลกจัง สงสัยเขาไม่กล้าบอกว่าพาฉันมาด้วย ไม่เคยพาผู้หญิงมาหรอ...ไม่อยากจะเชื่อเลย

แหม...ได้กลิ่นแอลลอยมาเบาๆ

"พี่ดื่มเหล้ามาด้วยหรอคะ ยังไม่ดึกเลยนะ"

"คุยกับลูกค้าก็แบบนี้ ให้อะไรก็ต้องกินทั้งนั้นแหล่ะ"

"ถ้าฉันเป็นเจ้านายนะ จะให้รางวัลพี่เลย พนักงานดีเด่น"

"งั้นให้เลยได้มั้ย ขับรถมาก็เหนื่อย แถมเจอลูกค้าพูดมากอีก อยากได้รางวัลจัง"

"เวลาพี่ดื่มเหล้าแล้วเป็นคนมุ้งมิ้งหรอ" ฉันแกล้งแซว เพราะเขาไม่ได้ดูเมาเลยสักนิด แต่คำพูดมันดูไม่ค่อยปกติ ดูพูดเยอะ ดูมีอารมณ์ขันด้วย

"สงสัยเป็นงั้น" แล้วเขาก็เดินมานั่งที่เตียง นั่งปลดกระดุมเสื้อเชิ้ต

"พี่บังทีวี" ฉันส่งเสียงไล่คนบังซีรีส์

พี่ตรัยนั่งมองทีวีอยู่แบบนั้น แล้วเขาก็ถอดเสื้อลง โยนไปที่พื้น ฉันถึงกับอึ้งเลยทีเดียว

รอยสักสวยบนหลังเขา แถมกล้ามหลังก็คือ....โอ๊ย....ม๊า....หนูอยากได้เขาค่า