5 - ตื๊อ

ฉันยังนั่งหงุดหงิดอยู่ที่เดิมเลยค่ะยังไม่กล้าเดินกลับไปหากระเป๋าในทางที่วิ่งมา เพราะตามหลักแล้วเขาอาจจะยังอยู่ที่ซูเปอร์มาร์เก็ต หรืออาจจะกลับไปแล้วก็ได้ แต่ฉันเป็นคนที่ชอบอะไรที่มันแน่นอนค่ะฉันเลยเลือกรอก่อนสักนิดดีกว่ารอให้คนคนนั้นเขาไปก่อน ฉันไม่อยากเจอ ไม่อยากติดต่อ กับคนนั้นอีกค่ะ ฉันกลัว คือ ทั้งกลัวเขาและกลัวหัวใจของตัวเองค่ะ

ฉันมานั่งๆ คิดทบทวนเหตุการณ์ดูระหว่างที่กำลังรอเวลาค่ะ ตอนที่ฉันเดินเข้าซูเปอร์มาร์เก็ตไปฉันยังใส่หูฟังอยู่ แต่ตอนที่ซูซี่ทักทายฉัน ฉันก็ถอดมันออกแล้วเก็บมันลงไปในกระเป๋าสะพายข้างโดยที่ในนั้นก็มีโทรศัพท์มือถือของฉันด้วย ฉันปลดกระเป๋าสะพายข้างลงแล้วแขวนมันเอาไว้กับรถเข็น

แล้วก็ ไอ้บ้าวาคีนนั่นก็มา ฉันวิ่ง วิ่ง วิ่ง หนีวาคีนออกมาแปลว่ากระเป๋าของฉันไม่ได้หล่นข้างทางระหว่างที่ฉันวิ่ง แต่หมายความว่าฉันทิ้งกระเป๋าที่มีของสำคัญของฉันเอาไว้กับวาคีน!

"บ้าจริง ไอ้บ้าวาคีน!"

"ว่าใครอะ"

"ก็ว่านาย ไง" เอ๋? เสียงผู้ชายถามฉันขึ้นมาฉันรีบหันไปทันทีก็เจอเข้ากับ 'ไอ้บ้าวาคีน' ฉันผงะเล็กน้อยแล้วถอยหลังกรูดออกมาแต่ก็ช้ากว่าวาคีนที่คว้าแขนของฉันเอาไว้ไม่ให้หนีเขาไปอีก ฉันกำลังจะสะบัดแขนอีกครั้งแต่สายตาของฉันก็ดันไปเห็นกระเป๋าสะพายข้างสีดำของฉันอยู่ในมือของวาคีนอีกข้าง

"นั่น ของฉันนี่คะ"

"ครับ ของเฟิร์น ทั้งกระเป๋า แล้วก็..."

"แค่กระเป๋าค่ะ" ฉันแบมือไปตรงหน้าด้วยความเคยชินเพราะปกติแล้วถ้าฉันทำแบบนี้วาคีนก็จะวางของที่เป็นของฉันลงในมือของฉัน

"อะไรครับ" ทำหน้าซื่อ ทำไมวาคีนถึงเป็นอย่างนี่เนี่ยไม่เจอกันแต่ไม่กี่ปีก็ทำหน้าซื่อตาใสแบบนั้นเป็นแล้วเหรอ ฉันก็ยอมรับแหละค่ะว่าเขาดูหล่อขึ้น ก็อย่างที่บอกไปไงคะวาคีนเขาดูโตขึ้นไปทุกส่วน

"กระเป๋าเฟิร์นค่ะ" ฉันพูดตอบกลับไป แถมยังไม่มองหน้าของวาคีนด้วย ก็เขาหล่อ ฉันกลัวฉันแพ้ ฉันหันหน้าไปทางอื่นเพราะถ้าไม่ขอกระเป๋าคืนฉันก็เข้าคอนโดไม่ได้ อีกอย่างถ้าต้องขอคีย์การ์ดใหม่ฉันต้องเสียเงินเพิ่มและฉันไม่มีเงินติดตัวเลยสักบาท

"กลับมาคบกันนะ"

เสียงของวาคีนแว่วอยู่ข้างใบหูของฉัน เล่นเอาฉันที่กำลังเล่นตัว เอ๊ย! ที่กำลังมองไปทางอื่นตกใจเล็กน้อยเพราะเสียงของวาคีนเข้ามาใกล้ฉันมากๆ ฉันหันหน้าไปทางต้นทางของเสียงก็เจอเข้ากับใบหน้าหล่อๆ ริมฝีปากหยักลึก ผิวเนียนละเอียดเหมือนกับผิวเด็กแถมลำคอของเขาก็ยังสวยจนน่า...

"อะ เอาหน้าออกไปนะ"

ฉันเกือบลืมตัวไปเลยล่ะค่ะ วาคีนมาในชุดแบบนี้ ลุคแบบนี้เล่นเอาฉันใจสั่นเหมือนกันนะคะ วันนี้เขาใส่เสื้อคอเต่าสีดำค่ะ ดึงแขนเสื้อขึ้นมาจนถึงข้อศอก เอาเสื้อใส่ไว้ในกางเกงยีนที่เข้ากับรูปร่างตัวเอง นี่มันลูกรักของพระเจ้าชัดๆ แต่ก็น่าเสียดายนะคะ เสียดายที่คนหล่อๆ แบบนี้ดันเป็นคนเลวไปซะได้

"กลับมาคบกันมั้ย"

"ไม่! เอาของเฟิร์นคืนมาค่ะ" ฉันถอยออกมาตั้งหลักเล็กน้อย แล้วแบมือไปข้างหน้าอีกครั้ง แต่สิ่งที่วาคีนยื่นมาไม่ใช่กระเป๋าของฉันค่ะแต่เป็น มือค่ะ มือของเขา เขายื่นมือมาประสานไว้กับมือของฉันอย่างหน้ามึน แถมยังยิ้มอย่างกวนประสาทเห็นแล้วหงุดหงิดชะมัดเลย

"ไม่ใช่มือนายสิ กระเป๋าน่ะ กระเป๋าของเฟิร์น" ฉันชี้ไปที่กระเป๋าของฉันที่วาคีนถืออยู่

"อยากได้คืนเหรอ"

"ก็ใช่น่ะสิคะ ขอคืนค่ะ"

"ถ้าอยากได้คืน ก็กลับมาคบกับคีนสิ" ฉันจิ๊ปากออกมาอย่างตั้งใจให้เขารู้ว่าฉันเริ่มจะรำคาญแล้วนะแต่อีตาบ้านี่กลับยิ้มออกมาได้อย่างหน้าตาเฉย

"ขอกระเป๋าหน่อยค่ะ"

"หิวน้ำจัง"

ยังไม่ยอมคืนให้ฉัน แถมยังเดินเข้ามานั่งลงตรงหน้าฉันที่เป็นม้านั่งหินอ่อนแล้วด้านหลังเป็นพุ่มไม้ วาคีนนั่งหลังตรงอย่างคนที่มีบุคลิกภาพดีแล้วยังยกขาขึ้นไขว่ห้างวางกระเป๋าของฉันเอาไว้ข้างๆ ตัวของเขา แถมมองหน้าฉันอย่างยียวนกวนประสาท ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ได้อย่างน่าโมโห

"วาคีน" ฉันเรียกเขาลากเสียงยาวอย่างไม่พอใจ แต่หน้าของวาคีนก็ไม่ได้สลดลงเลยแม้แต่น้อย

"หิวน้ำจัง"

"ก็ไปซื้อสิ"

"ขอขึ้นไปกินข้างบนได้มั้ย ปวดท้องอยากเข้าห้องน้ำด้วย"

"อย่ามาเรื่องมากได้มั้ย มาทางไหนก็กลับไปทางนั้นเลย" ฉันไล่เขาค่ะ เพิ่งเจอกันครั้งแรกก็ขอขึ้นห้องแล้ว นิสัยไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ

"ก็ได้ครับ งั้นคีนกลับแล้วนะ" วาคีนเดินออกไปค่ะ และไปไม่ได้ไปแบบธรรมดาเพราะว่าเขาเดินออกไปพร้อมกับกระเป๋าของฉันด้วย ฉันรีบเดินตามวาคีนไปแล้วจับข้อมือของเขาเอาไว้แต่!

วาคีนเขายกมือหนีทำให้ฉันคว้าลมไปแบบหวุดหวิด!

"จิ๊!" ฉันจิ๊ปากอีกแล้ว วันนี้กี่ครั้งแล้วนะ

"ท ทำยังไง ถึงจะได้กระเป๋าคืนคะ" ดูรอยยิ้มเขาสิคะ น่าหมั่นไส้

"ไม่รู้จริงเหรอครับ"

วาคีนหันมาแล้วโน้มใบหน้าลงมาใกล้ๆ ฉัน มันใกล้จนฉันสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นของเขาที่เป่ารดลงมา เอาล่ะเพื่อกระเป๋าของฉัน เพื่อคีย์การ์ดห้องของฉัน ฉันก็คงต้องยอมให้เขาใช้ห้องน้ำนั่นแหละ

"ชิ! ตื๊อชะมัด น่ารำคาญ!"

ถึงฉันจะพูดออกไปแบบนั้น แต่ใบหน้าของวาคีนไม่ได้บ่งบอกว่าตัวเองสะทกสะท้านอะไรเลย ฉันเดินนำวาคีนเข้ามาในตัวอาคารค่ะ ผ่านหน้าประชาสัมพันธ์ด้านล่าง เขายิ้มและเอ่ยทักทายฉันอย่างเป็นปกติ

"สวัสดีค่ะคุณหมอ"

"สวัสดีค่ะ"

"ว้าวววว ในที่สุดคุณหมอก็มีแฟนสักทีนะคะเนี่ย ฉันดีใจมากเลยล่ะค่ะ ฉันน่ะ..."

"เอ่อ เขาไม่ชะ... อื้ออออ!"

ฉันกำลังจะอ้าปากปฏิเสธแต่วาคีนก็ยกมือขึ้นมาปิดปากฉันไว้ แล้วหันไปยิ้มโปรยเสน่ห์ให้กับคนที่ทักฉัน เขาดันร่างฉันให้เดินเข้ามาด้านในคอนโดแล้วบอกให้ฉันกดลิฟต์ไปที่ชั้นที่ฉันพักอาศัยอยู่

"มือน่ะมือ นายนี่นะ!" เขาคล้องลำคอของฉันแล้วยืนมองฉันผ่านกระจกเงาในผนังลิฟต์ค่ะ ขนาดฉันดุเขาตั้งขนาดนี้ก็ยังไม่ยอมลดมือลงเลยแม้แต่น้อย ฉันเลยใช้วิธีการเงียบใส่วาคีนค่ะ เขาให้รู้ตัวแล้วจะได้รีบกลับไปสักที

ติ๊ง~

ถึงชั้นที่พักของฉันแล้ว ฉันเดินตรงนำวาคีนมาจนถึงห้องสุดท้ายแล้วแบมือขอกระเป๋าจากเขาอีกครั้ง วาคีนเขายิ้มแปลกๆ ก้มตัวลงมาพูดกระซิบข้างๆ ใบหูฉันน้ำเสียงแผ่ว

"กดรหัสสิครับ คีนฉี่จะราดแล้วนะ"

"ใช้คีย์..."

"กดรหัสครับ"

ฉันจำต้องกดรหัสห้องของฉันวาคีนเองก็ยิ้ม แน่ล่ะค่ะจะไม่ยิ้มได้ยังไง ก็รหัสเข้าห้องของฉันมันเป็นวันเดือนปีเกิดของเขานี่คะ ฉันเองก็อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปมุดไว้ที่ไหนแล้ว ใครจะไปคิดล่ะคะว่าเราจะมีโอกาสบังเอิญได้เจอกันอีก