ตอนที่ 1 บทนำ

โรงเรียนอินเตอร์คอนแวน

เหล่าบรรดานักเรียนทั้งชั้นมัธยมต้นทั้งชั้นมัธยมปลาย ต่างกระโดดโลดเต้นกันสนุกสนานเมามันไปกับบทเพลง ที่นักร้องนำสุดฮอตชั้นม.6ประจำชมรมดนตรีของโรงเรียนอย่าง คลาสสิก กำลังขับร้องบรรเลงเพลง และ ดีดกีต้าร์อยู่บนเวที ในงานวันวาเลนไทน์

กรี๊ดดด!!! กรี๊ดดด!!!

โดยเฉพาะนักเรียนหญิง และ นักเรียนชายจิตใจเป็นหญิง ที่ส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดดังสนั่นหวั่นไหวลั่นลานจัดกิจกรรมคอนเสิร์ต ด้วยความคลั่งไคล้หลงใหลในใบหน้าอันหล่อใสไร้ที่ติ ราวกับไอดอลเกาหลีของคลาสสิก

“แก! พี่คลาสสิกร้องเพลงนี้โคตรเท่เลยอ่ะ”

“นั่นสิแก กรี๊ดดด!!”

“..” มีนตรายิ้มค้างเพราะความเคลิบเคลิ้ม เมื่อหลุดเข้าไปอยู่ในโลกจินตนาการของตัวเอง ไม่ได้ยินเสียงอื่นใด นอกจากภาพที่มีเพียงเธอ และ คลาสสิกกำลังร้องเพลงให้เธอฟังอยู่ด้วยกันสองคน ในลานคอนเสิร์ตแห่งนี้ตามลำพัง

คลาสสิกหนุ่มรุ่นพี่ลูกชายของเพื่อนพ่อ ผู้ชายที่เธอหลงรักมาตั้งแต่ยังเป็นเด็กทารก เพียงเจอกันครั้งแรก เธอก็ตกหลุมรักอย่างไร้เหตุผล รู้เพียงว่าผู้ชายคนนี้คือพ่อของลูกในอนาคต อีกทั้งครอบครัวของเธอ และ เขายังรู้จักสนิทสนมกันเป็นอย่างดี

……

#หลายนาทีต่อมา

“ยัยมีนจะยื่นทื่ออีกนานไหม พี่คลาสสิกไปนู่นแล้ว! “ผิงเพื่อนสาวคนสนิทตะโกนใส่รูหูมีนตราที่เอาแต่ยืนนิ่งเป็นก้อนหิน พลางเขย่าแขนเร้า ๆ หลังจากบทเพลงสุดท้ายจบลง

“ฮะ!! ฮะ!! “มีนตรามีท่าทีลนลานแตกตื่นหลังจากหลุดออกจากภวังค์ความคิด เมื่อได้ยินเสียงเพื่อนสาว

“พี่คลาสสิกไปนู่นแล้ว ! ยังจะฮะอะไรอีกยัยมีน! “แยมเพื่อนสาวคนสนิทอีกคนเค้นเสียงหนักทวนอีกครั้ง ก่อนแหวใส่มีนตรา พลางกรอกตามองบนอย่างเอือมระอากับท่าทางเลิ่กลั่กไม่รู้เรื่องรู้ราวของมีนตรา คล้ายกับว่าไม่ได้เข้ามาดูคอนเสิร์ตด้วยกัน

“เอ้า! เพลงจบตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”

“นานแล้วค่ะ! ก็แกมัวแต่ยืนเอ๋ออะไรอยู่ก็ไม่รู้ ฉันกับยัยผิงเรียกตั้งนาน ดูสิคนอื่น ๆ เขาแยกย้ายกันหมดแล้ว “แยมชี้ไปรอบ ๆ ให้มีนตราดู มีนตรายิ้มแห้งเกลาหัวแก้เก้อทันที

“จะไปได้ยัง? เดี๋ยวดอกไม้ในมือก็เหี่ยวหมดหรอก ป่านี้ทั้งชะนีทั้งเก้งคนอื่น ๆ บินตอมพี่คลาสสิกของแกเป็นฝูงหมดแล้ว!”

“บินตอมอะไรยัยแยม แกว่าพี่คลาสสิกเป็นขี้เหรอ?”

“ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้นซะหน่อย ปากมันพาไปต่างหากยะ!”

“เราไปกันเถอะ “มีนตราเอ่ยชวนตัดบทสนทนาต่อไปของแยมทันทีที่ผิงพูดจบ ซึ่งเพื่อนทั้งสองก็ต่างพยักหน้าเข้าใจ ก่อนที่จะรีบวิ่งออกจากลานกิจกรรมตรงไปยังห้องซ้อมดนตรี

“…”

“ขอทางหน่อย! “มีนตราพยายามเดินเบียดเสียดนักเรียนคนอื่น ๆ ที่รายล้อมแย่งกันติดสติกเกอร์หัวใจ และ แย่งกันมอบดอกกุหลาบให้กับคลาสสิก หวังเข้าถึงตัวคลาสสิด้วยความทุลักทุเล แต่ทว่าระหว่างที่เกือบถึงตัว…

พรึ่บ!

ตุบ!

“อ๊ะ! “เธอกลับสะดุดเท้าของใครบางคน ทำให้ล้มฟุบไปกองกับพื้นปูน จนเจ็บแปลบที่หัวเข่าด้านในกางเกงวอมขายาว และ ฝ่ามือบางที่ถลอก

“นั่นมันยัยมีนตราชั้นม.4นิ ที่ตามตื๊อพี่คลาสสิกอ่ะ “

“เออนั่นดิ “

“มาจากไหนเนี่ย “

“ซุ่มซ่ามซะมัด “

“…” เสียงพูดคุยของเหล่าบรรดานักเรียนคนอื่น ๆ ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ทำให้มีนตราต้องเงยหน้าขึ้นมองเหตุการณ์ จนปะทะเข้ากับสายตาเรียบนิ่งของคลาสสิก ที่หลุบตามองลงมาด้วยใบหน้าเย็นชา เมื่อเธอดันล้มตรงหน้าเขาพอดิบพอดี

“พี่คลาส แฮ่ ๆ “มีนตราหัวเราะแก้เก้ออย่างอับอายขายขี้หน้า และ กลัวว่าจะถูกคลาสสิกดุเอา เหมือนคลายครั้งที่เธอเคยถูกเขาดุ เพราะความเซ่อซ่าน่ารำคาญของเธอ

“ลุก “คลาสสิกย่อตัวให้เท่ากับลูกสาวเพื่อนพ่อพร้อมกับสั่งเสียงเข้ม

“มีนเจ็บลุกไม่ขึ้นอ่ะพี่คลาส อุ้มมีนหน่อยสิ”

“อย่าทำตัวน่ารำคาญนะมีนตรา ไม่อายหรือยังไงเห็นไหมว่าคนเยอะแค่ไหน รีบลุกขึ้นซะ! “คิ้วหนาสองข้างขมวดเข้าหากันเป็นปมอย่างเหนื่อยหน่ายใจ กับความหน้าด้านหน้าทนของลูกสาวเพื่อนพ่อ

ทั้งที่เขาแสดงออกชัดเจนแล้วว่าไม่ได้คิดเกินเลยไปมากกว่าน้องสาว ตั้งแต่ยังเป็นเด็กจนถึงปัจจุบันนี้ เธอก็ยังตามตื๊อไม่เลิก คอยแวะเวียนไปหาที่บ้านอยู่บ่อยครั้ง รวมถึงที่โรงเรียน

“ก็มีนเจ็บนิคะ มีนลุกไม่ขึ้นจริง ๆ นะพี่คลาส “มีนตราปั้นสีหน้าให้ดูน่าสงสาร พลางแสร้งเอื้อมมือไปจับข้อเท้าทำทีว่าเจ็บบริเวณนั้น ท่ามกลางเสียงซุบซิบนินทา และ สายตาหมั่นไส้ของใครหลาย ๆ คนละแวกนั้นที่จับจ้องมองมา

“..” คลาสสิกมองข้อเท้าของมีนตราแววตาครุ่นคิด ก่อนพ่นลมหายใจออกมาหนัก ๆ

“น่ารำคาญ!”

พรึ่บ!

“..” มีนตรายกยิ้มดีใจ ตวัดรัดลำคอแกร่งกร้านไว้หลวม ๆ เมื่อถูกช้อนตัวขึ้นแนบแผงอกแกร่ง ในท่าเจ้าสาว จ้องมองใบหน้าอันหล่อของรุ่นพี่หนุ่มไม่ละสายตา อย่างไม่สนใจเสียงนกเสียงกาของใคร ที่ต่างต่อว่าให้เธอสารพัดเพราะความอิจฉา

“..”

“วันนี้วันวาเลนไทน์ มีนขอบอกรักพี่คลาสอีกก็แล้วกัน “ระหว่างทางท่อนแขนเล็กตวัดรัดลำคอแกร่งกร้านแน่นกว่าเดิม จนใบหน้าของเธอใกล้กับใบหน้าหล่อเพียงคืบนิ้ว “รักนะคะพี่คลาสสิกสุดหล่อของมีน “ริมฝีปากบางขยับเอ่ยออกไปอย่างไม่เคาะเขิน เพราะกลายเป็นความเคยชินสำหรับเธอไปเสียแล้ว

“เงียบ!”

“มีนบอกรักพี่แทบทุกวันไม่ใจอ่อนบ้างเหรอ? “มีนตรามุ่ยหน้ากล่าวถาม ในขณะที่คลาสสิกยังตั้งหน้าตั้งตาเดินไปยังห้องพยาบาล โดยไม่แม้จะมองลงมาที่ร่างเล็กในอ้อมแขน ซึ่งตลอดระยะทางสายตาของนักเรียนคนอื่น ๆ ต่างก็หันมองทั้งคู่เป็นตาเดียวแววตาเต็มไปด้วยคำถาม

“เย็นชากับมีนจังเลยนะ “หัวใจดวงน้อยรู้สึกเจ็บจี๊ดทุกครั้งที่รุ่นพี่หนุ่มเมินเฉย ทว่าเธอกลับไม่เคยยอมแพ้เลยสักครั้ง “อีกไม่กี่วันจะสอบกลางภาคแล้ว พี่คลาสติวภาษาจีนให้มีนหน่อยสิ มีนสอบวิชาแรกเลย”

“ไม่ว่าง ให้มิลสอน”

“แต่พี่มิลไม่ถนัดภาษาจีนเหมือนกับมีนหนิคะ”

“ให้พีเจสอน”

“พี่เจไม่สอนหรอก”

“งั้นก็แล้วแต่เธอ”

“มะ…”

“เป็นอะไรมาคะ? “พยาบาลประจำห้องพยาบาลถามขึ้นทันทีที่ทั้งคู่เดินเข้ามาถึง ทำให้ประโยคของมีนตราหยุดชะงัก เธอถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่อย่างเบื่อหน่ายที่ถูกขัดจังหวะ

“ข้อเท้าน่าจะแพลงครับ “คลาสสิกตอบเสียงเรียบ พลางวางร่างเล็กลงบนเตียงอย่างเบามือ

“ขอดูหน่อยนะคะ “มีนตราพยักหน้าตอบรับพยาบาลสาวอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก ก่อนเลื่อนสายตากลับไปมองคลาสสิกอีกครั้ง แต่ระหว่างนั้นเพื่อนทั้งสองของเธอ ก็วิ่งกรูกันเข้ามาในห้องพยาบาล ทำให้เธอต้องละสายตาออกจากใบหน้าหล่อของคลาสสิก

“ยัยมีน “ผิงและแยมหยุดวิ่งแล้วเดินแทน พร้อมกับมองไปที่คลาสสิกครู่หนึ่ง ก่อนหันกลับไปมองเพื่อนสาวบนเตียง ในขณะที่พยาบาลสาวกำลังตรวจดูข้อเท้าพลางหม่นคิ้วตามไปด้วย

“แกเป็นยังไงบ้าง พอดีเมื่อกี้ฉันกับยัยแยมไปเข้าห้องน้ำมา เลยไม่ได้อยู่ช่วยแกเลย”

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันเจ็บนิด ๆ หน่อย ๆ เอง”

“เพื่อนเธอมาแล้ว ฉันไปล่ะ”

“ขอบคุณนะพี่คลาส “คลาสสิกจ้องมองใบหน้าสวยน่ารักที่กำลังส่งยิ้มหวานมาให้แววตานิ่ง ๆ โดยไม่มีคำตอบรับ ก่อนที่สองเท้าหนักจะหมุนตัวเดินตรงไปทางออก โดยมีเสียงของมีนตราตะโกนตามหลังมา ติด ๆ

“วันเสาร์นี้มีนไปติวจีนที่บ้านพี่นะพี่คลาส!”

“มีนตราดูเหมือนว่าข้อเท้าเธอจะไม่ได้เป็นอะไรนะ “พยาบาลสาวกล่าวพลางหรี่ตามองอย่างตำหนิ ทำเอามีนตราถึงปั้นสีหน้าแทบไม่ถูกได้แต่ส่งยิ้มเจื่อน ๆ ไปให้เท่านั้น เมื่อถูกจับได้ว่าข้อเท้าไม่ได้บาดเจ็บอะไร