Chapter 1

พีพีเปิดกระเป๋าหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมา เธอเอาบัตรเดบิตขึ้นมาว่าจะลองไปกดเงินดูเผื่อว่าจะกดได้อย่างน้อยเธอก็มีเงินไว้ใช้ เธอยืนอยู่หน้าตู้เอทีเอ็มก่อนจะกดรหัสบัตรแต่ว่ามันใช้ไม่ได้

"ทำไมกดไม่ได้อ่ะ"

เธอพยายามกดอีกหลายครั้งจนตู้เอทีเอ็มกลืนบัตรของเธอเข้าไป พีพีอ้าปากค้างอย่างตกใจก่อนจะทุบตู้อย่างแรงเพื่อให้มันปล่อยบัตรของเธอคืนมา

"อีตู้บ้าเอาบัตรฉันคืนมานะ"

พีพีทุบตู้เอทีเอ็มแรงๆหลายทีจนรปภหน้าตู้รีบมาลากเธอออกไปจากตรงนั้น

"ไอ้ตู้บ้าเอาบัตรฉันคืนมานะ"

"นี่คุณมาทำลายทรัพย์สินแบบนั้นได้ยังไง ถ้าเครื่องเสียขึ้นมาคุณจะต้องรับผิดชอบนะ"

รปภ.ลากเธอออกมาให้สงบสติอารมณ์อยู่ตรงม้านั่ง พีพีฮึดฮัดอย่างขัดใจก่อนจะนั่งลงกอดกระเป๋าอย่างอารมณ์เสีย

"มันกลืนบัตรหนูไปแล้วอ่ะ"

"ก็เอาสมุดบัญชีไปแจ้งกับธนาคารสิครับ ขอบัตรใหม่ก็ได้ทุบไปมันก็ไม่ออกมาหรอก"

พีพีเปิดกระเป๋าหยิบเอกสารออกมา มีทั้งวุฒิการศึกษา ทะเบียนบ้าน บัตรประชาชนตัวถ่าย แต่ว่าไม่มีบัญชีธนาคารเลยซักเล่ม

"ไม่มีบัญชีธนาคารเหรอ โอ๊ย! นี่ทุกคนเล่นตลกอะไรกับพีพีคะ... ฮืออออ"

สองชั่วโมงต่อมา..

หญิงสาวถือกระเป๋ากลับมานั่งเล่นที่ห้างตามเดิม กระเป๋าใบสองล้านก็ติดรถของเธอไปด้วย ทั้งเนื้อทั้งตัวขายได้แค่นาฬิกาเรือนละสองล้านแต่เธอไม่ขายเพราะพี่ชายซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด ในกระเป๋าสตางค์มีเงินอยู่หมื่นเดียวว่าแต่เงินแค่นี้ทำอะไรได้บ้างอ่ะ

"เฮ้อ! ชีวิตพีพีทำไมอาภัพแบบนี้นะ"

หญิงสาวกอดกระเป๋าตัวเองไว้แน่นก่อนจะมองไปรอบๆอย่างเศร้าหมอง แล้วเธอจะใช้ชีวิตต่อจากนี้ยังไง เงินก็ไม่มีที่อยู่ก็ไม่มี...

"อ๊ะ! พี่คะรับสมัครงานเหรอ"

พีพีมองชายใส่สูทดูดีเดินมาติดป้ายประกาศรับสมัครงาน ตำแหน่งเลขาท่านประธานด้วยเงินเดือนน่าจะเยอะอ่ะ เธอก็จบมาตั้งสูงภาษาอังกฤษก็ดีเลิศมาก น่าจะทำได้แหละ

"ครับ สนใจสมัครมั้ยครับยื่นเอกสารพร้อมสัมภาษณ์รู้ผลเลยนะครับ"

"จริงเหรอคะ... งั้นพี่พาพีพีไปหน่อยได้มั้ย จะไปสมัครตอนนี้เลยค่ะ"

"ได้สิครับ งั้นเชิญเลยตามผมมา"

พีพีถือกระเป๋าตามชายคนนั้นไปทันที เขาพาเธอมายังออฟฟิศแล้วเดินไปหยิบเอกสารใบสมัครงานมาให้เธอกรอกข้อมูล

"กรอกข้อมูลตรงนี้นะครับ ถ้าเกิดว่าเสร็จแล้วเรียกได้เลย จะพาไปห้องสัมภาษณ์ครับ"

พีพียกมือไหว้ขอบคุณเขาก่อนจะนั่งกรอกเอกสารการสมัครงานทันทีอย่างตื่นเต้น เธอทำงานหาเงินเองก็ได้ในเมื่อคนในครอบครัวไม่มีใครรักเธอ เพื่อนก็ทอดทิ้งไม่มีใครให้ความช่วยเหลืองั้นต่อจากนี้ไปก็ไม่ต้องมาคบหากันอีก

ผู้ช่วยของบอสนายหรือมาร์ชเขาคุยกับหญิงสาวเสร็จก็เดินมาที่ห้องของท่านประธานเพื่อรายงานความเคลื่อนไหว

"ว่าไงคุณมาร์ช"

"คุณพีพีกำลังกรอกใบสมัครครับ"

บอสนายยิ้มออกมาทันที เพื่อนเขารายงานมาว่าตอนนี้น้องสาวอยู่ที่ห้าง เขาจึงได้ออกคำสั่งให้ผู้ช่วยทำใบรับสมัครงานแล้วปริ้นไปติดให้หญิงสาวเห็น เธอไม่มีทางเลือกยังไงก็ต้องหางานทำแน่นอนซึ่งก็ง่ายมาก เธอสมัครอย่างไว

"อืม ดีมาก"

"ผมว่าเธอน่ารักดีนะครับไม่เห็นมีพิษมีภัยอะไรเลย ผมส่งใบสมัครงานให้เธอก็มีมารยาทยกมือไหว้ด้วย"

มาร์ชเอ่ยออกมาตามจริง เขาก็ยังมองไม่เห็นว่าหญิงสาวจะเอาแต่ใจหรือดื้อตรงไหน บอสนายเงียบอย่างใช้ความคิดก่อนจะเอ่ยออกมา

"คงเอาแต่ใจตอนอยู่กับครอบครัวมั่ง คุณไปเรียกเธอมาได้แล้วผมจะลองคุยดู"

"ครับบอสนาย"

มาร์ชโค้งตัวเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปดูหญิงสาว ตอนนี้เธอกรอกเอกสารเสร็จแล้วพร้อมกับมาร์ชเดินมาหาเธอพอดี

"พี่คะหนูกรอกเอกสารเสร็จแล้วค่ะ"

"งั้นเชิญทางนี้เลยครับ เดี๋ยวพาไปห้องท่านประธาน"

"ท่านประธานสัมภาษณ์เองเหรอคะ"

"ครับ ก็เลขาท่านประธานนี่นาท่านต้องเป็นคนสัมภาษณ์ด้วยตัวเองซิ ห้องนี้แหละเชิญเลยครับ ขอให้โชคดีนะ"

มาร์ชยิ้มให้หญิงสาวอย่างเป็นมิตรก่อนจะเปิดประตูให้เธอเดินเข้าไปข้างใน เมื่อเข้ามาถึงพีพีก็ยกมือไหว้ชายหนุ่มพร้อมกับยิ้มหวาน บอสนายมองสำรวจเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า สมกับเป็นลูกคุณหนูสวยมากผิวพรรณลูกผู้ดีเหมือนไม่เคยลำบากมาก่อนในชีวิต

"สวัสดีค่ะท่านประธาน"

"สวัสดีครับ เชิญนั่งสิ"

พีพีเดินมานั่งลงตรงข้ามเขาก่อนจะส่งใบสมัครไปให้เขาตรงหน้า บอสนายหยิบขึ้นมาอ่านประวัติก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย

"เกียรตินิยมอันดับหนึ่งด้วย เรียนเก่งใช้ได้เลยนี่"

"ใช่มั้ยคะ พีพีนะเรียนเก่งมากเลยค่ะ ภาษาอังกฤษก็ดีเลิศพูดได้คล่องเลยค่ะ เพราะฉะนั้นท่านประธานต้องรับพีพีเข้าทำงานเลยนะคะ"

หญิงสาวเอ่อออกมาด้วยความมั่นใจ เธอเรียนเก่งใครก็ต้องอยากได้เธอมาร่วมงานแน่นอนเธอมั่นใจมาก บอสนายวางเอกสารลงก่อนจะมองหน้าหญิงสาวยิ้มๆ

"เคยทำงานที่ไหนมั้ย"

"คะ.. ทำงานเหรอไม่เคยค่ะ"

"แสดงว่าไม่มีประสบการณ์มาก่อน แบบนี้รับพิจารณายากหน่อยนะ ตำแหน่งเลขาควรมีประสบการณ์ทำงานมาบ้างสิ เราจบการตลาดมาไม่ค่อยเหมาะกับตำแหน่งนี้"

"แต่ว่าพีพีเรียนเก่งนะคะ ภาษาก็ได้ทำไมจะเป็นเลขาไม่ได้ พีพีเคยเห็นเลขาไม่เห็นทำอะไรเลยแต่งตัวสวยๆแล้วไปคุยลูกค้ากับเจ้านายเท่านั้น"

หญิงสาวเอ่ยออกมาอย่างใสซื่อ เลขาพี่พีเจก็เห็นวันๆแต่งตัวสวยไปนั่นนี่กับเขาข้างนอก ส่วนงานเอกสารมีคนอื่นทำให้ไม่เห็นต้องทำอะไรเลย

"ใครบอกว่าเป็นเลขาไม่ทำอะไร"

"ก็เลขาของพี่ชะ... เอ่อ หมายถึงที่พีพีเคยเห็นค่ะ"

เธอเกือบหลุดปากพูดถึงพี่ชายแล้ว แต่ตอนนี้เธอโดนตัดหางปล่อยวัดแล้วคงไม่มีประโยชน์ที่จะพูดถึงอีก บอสนายส่ายหน้าอย่างปลงๆเขารู้แล้วว่าน้องสาวของเพื่อนนิสัยเป็นยังไง นอกจากเอาแต่ใจตัวเองยังหลงตัวเองอีกทั้งๆที่ประสบการณ์ทำงานยังไม่เคยมีด้วยซ้ำ แต่ดีที่เธอมั่นใจในตัวเองมากแบบนี้น่าจะทำงานได้นะ

"เอางี้ถ้าผมรับคุณเข้าทำงานเป็นเลขาจะเรียกเงินเดือนเท่าไหร่"

เขาเอ่ยถามเสียงเรียบ พีพียิ้มกว้างออกมาก่อนจะเอ่ยอย่างมั่นใจ

"พีพีไม่เรียกเยอะค่ะ คือพีพีเรียนเก่งมากเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง แถมภาษาอังกฤษก็เก่ง ที่สำคัญพีพีสวยมากเป็นหน้าเป็นตาให้ท่านประธานได้แน่นอนค่ะ เพราะฉะนั้นขอเงินเดือนซัก.. .อืมมม แสนหนึ่งก็พอค่ะ"

"ห๊ะ! แสนหนึ่ง"

"ค่ะ น้อยไปเหรอคะ..."

เธอย้อนถามตาใสแป๋ว บอสนายมองหน้าหญิงสาวก่อนจะกุมขมับอย่างปวดหัวสุดๆ ประสบการณ์ทำงานก็ไม่มี งานเลขายังไม่รู้เลยว่าทำอะไรบ้าง แต่ขอเงินเดือนแสนหนึ่ง... เธอนี่มันสุดยอดจริงๆให้ตายสิ