Chapter 2: My good boy

กานต์พยายามปรับตัวให้เข้ากับบ้านใหม่และพ่อใหม่ให้เร็วที่สุดด้วยไม่ต้องการให้ตัวเองเป็นปัญหาของออสติน แค่อีกฝ่ายเมตตาเขาถึงขนาดนี้ก็นับว่าดีมากพอแล้ว เด็กกำพร้าอย่างเขาไม่ควรทำให้ผู้มีพระคุณต้องหนักใจไม่ว่าจะเรื่องไหนก็ตาม

หลังจากมื้ออาหารเมื่อวาน เด็กหนุ่มขอบคุณเจ้าของบ้าน พูดคุยกันต่ออีกเล็กน้อย ก่อนแยกย้ายกันไปพักผ่อนที่ห้องใครห้องมัน เขาไม่ลืมที่จะตั้งนาฬิกาปลุกเอาไว้ ตั้งใจว่าจะรีบตื่นก่อนออสติน อย่างน้อยจะได้แสดงให้อีกฝ่ายเห็นว่าเขาไม่ใช่คนขี้เกียจนอนตื่นสายจนอีกฝ่ายต้องลุกขึ้นมาทำอาหารให้ พูดก็พูด กานต์ตั้งใจจะเป็นฝ่ายทำอาหารให้นั่นแหละ ในหัวก่อนนอนมีเมนูอาหารฝรั่งแบบง่ายๆ ผุดพรายขึ้นมาอยู่สองสามเมนู

ขนมปังปิ้ง ไข่ดาว เบคอนหรือไส้กรอกทอด กับกาแฟ แค่นี้น่าจะเพียงพอ...

ทว่าพอถึงเวลาจริงๆ เขากลับไม่ตื่นตามเวลาที่คาดหวัง เพราะยังไม่คุ้นชินกับเวลาที่ดินแดนแห่งนี้ซึ่งแทบจะสลับกลางวันกลางคืนกับประเทศไทย รู้สึกตัวตื่นอีกทีก็ตอนที่ตะวันโด่งแล้ว

กานต์รีบกระเด้งลงจากเตียงทันทีที่เห็นว่านาฬิกาบนหน้าจอโทรศัพท์บอกเวลาเกือบเที่ยง เขารีบวิ่งลงไปด้านล่างก่อนเป็นอันดับแรก ในใจคาดหวังว่าออสตินอาจจะยังไม่ตื่น แต่แล้วก็ต้องผิดหวังเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายนั่งไขว่ห้างอ่านอะไรบางอย่างในแท็บเล็ตอยู่ที่โซฟาใต้บันได

“ตื่นแล้วเหรอ”

ได้ยินเสียงตึงตัง ออสตินก็ละสายตาจากหน้าจอหันมามอง กานต์พยักหน้ารับ ไม่แน่ใจนักว่าควรจะทำสีหน้าอย่างไรดี วันแรกก็ตื่นสายเสียขนาดนี้ จะโดนดุหรือเปล่านะ

“ล้างหน้าแล้วหรือยัง”

แทนที่จะดุ ออสตินกลับถาม กานต์ซึ่งยังยืนค้างอยู่บนบันไดบ้านส่ายหน้า เท่านั้นก็ถูกไล่

“ไปล้างหน้าแปรงฟันซะ จะได้ลงมากินมื้อเที่ยง อ้อ ไม่สิ มื้อเช้าของเธอสินะ”

เหมือนจะเป็นประโยคหยอกล้อ แต่กลับทำให้คนฟังหน้าม้าน

วันแรกก็ตื่นสายโด่งเสียแล้ว ถึงจะคิดเข้าข้างตัวเองว่าเป็นเพราะเมื่อวานเขาเดินทางมาไกลเลยทำให้ร่างกายเหนื่อยล้ามากกว่าปกติ แต่มันก็ยากที่จะเอ่ยปากแก้ตัวออกไปอย่างนั้น

“ไปสิ ฉันจะไปเตรียมอาหารให้”

แล้วความฟุ้งซ่านของกานต์ก็สิ้นสุดลงเมื่อออสตินตัดบทขึ้นมา สุดท้ายแล้วก็เป็นพ่อเลี้ยงของเขาที่เป็นคนทำอาหารให้ กานต์ละอายใจอยู่ไม่น้อยที่ต้องรบกวนเขาถึงขนาดนี้ แต่ก็ไม่ได้โต้แย้งอะไร รีบวิ่งขึ้นไปข้างบนแล้วจัดการธุระของตัวเองให้เรียบร้อยในเวลาอันสั้น

ไม่นานนักก็กลับลงมาข้างล่างด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่ ออสตินเตรียมอาหารเสร็จแล้ว มื้อกลางวันของพวกเขาเป็นอาหารง่ายๆ อย่างแซนด์วิชและสลัดผัก กานต์ไม่ค่อยชอบกินอาหารฝรั่งพวกนี้หรอก เขาชอบกินอาหารไทยมากกว่า แต่ก็ไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะเลือกมากได้ ออสตินทำให้กินก็ดีแล้ว อีกอย่าง อะไรไม่สำคัญเท่ากับว่าบรรยากาศที่โต๊ะอาหารในตอนนี้มันเงียบเสียเหลือเกิน ออสตินไม่ใช่คนพูดมาก เขาจะพูดก็ต่อเมื่อจำเป็นเท่านั้น กานต์เองก็เช่นกัน ประกอบกับที่เขาไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองสักเท่าไรเลยทำให้การชวนใครคุยสักคนเป็นเรื่องยากพอสมควร แต่สำหรับพ่อเลี้ยงของเขา...เพื่อความสนิทสนมและไม่ให้บรรยากาศเงียบจนเกินไป คงต้องชวนคุยสินะ

“คุณสเวนไม่ไปทำงานเหรอครับ”

ในที่สุดก็รวบรวมความกล้าโพล่งออกมา ออสตินที่กำลังรินกาแฟดำใส่ถ้วยชะงัก เหลือบตามามองทันที

“คุณสเวน?”

แทนที่จะตอบ กลับพูดชื่อของตัวเองแทน กานต์เลยรีบเปลี่ยนคำพูดทันควัน

“แด๊ดดี้...เอ่อ...ไม่ไปทำงานเหรอครับ”

นึกขึ้นมาได้ว่าจริงๆ แล้วต้องเรียกผู้ชายตรงหน้าว่าแด๊ดดี้ ซึ่งก็ใช่ ที่ออสตินทวนชื่อของตัวเองก็เพราะต้องการให้เด็กหนุ่มเปลี่ยนสรรพนามแทนตัวนั่นแหละ

“ถามเหมือนไม่อยากให้ฉันอยู่บ้าน”

“เปล่าครับ พอดีผมเห็นว่าวันนี้เป็นวันจันทร์”

ออสตินหัวเราะเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำหน้าเสีย

“ฉันจะเข้าบริษัทก็ต่อเมื่อมีประชุมหรือมีเอกสารสำคัญต้องจัดการเท่านั้น ซึ่งวันนี้ไม่มีอะไรสำคัญ อีกอย่าง ฉันควรจะอยู่บ้านเพราะต้องดูแลเธอ”

ได้ยินเหตุผลแล้ว คนฟังก็เกรงใจขึ้นมาทันที

“ขอโทษที่รบกวนนะครับ”

ออสตินเลิกคิ้วสูง “อย่าพูดอย่างนั้น ฉันรับปากเธอแล้วว่าจะดูแลก็ต้องดูแลให้ดีที่สุด ฉันเป็นผู้ปกครองเธอนี่”

เรื่องนั้นกานต์รู้สึกขอบคุณเป็นอย่างมาก แต่การที่ออสตินแสดงออกชัดเจนว่าอยู่ในสถานะไหน มันทำให้กานต์ประหม่าขึ้นมาน้อยๆ

“แล้วก็รับปากแม่เธอแล้วด้วยว่าจะดูแลเธอเป็นอย่างดี จะปล่อยให้เธออยู่บ้านคนเดียวตั้งแต่วันแรกที่มาถึงนิวยอร์กได้ยังไงกัน”

อันที่จริงแล้วการที่เขาอยู่บ้านเพื่อดูแลเด็กในอาณัติน่าจะเป็นเพราะเหตุผลนี้มากกว่า บ่งบอกชัดเจนเลยว่าเขาเป็นคนรักษาสัญญาอยู่ไม่น้อย

“ขอบคุณครับ”

กานต์ซาบซึ้งในบุญคุณนี้ แต่ออสตินไม่สนหรอกว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าจะคิดอย่างไรกับเขา เอาแต่พูดสิ่งที่อยากจะพูดออกไป

“อยากถามอะไรฉันอีกไหม”

คนฟังเลิกคิ้วสูง...จริงๆ แล้วก็มีอยู่เหมือนกัน กานต์อยากรู้ว่าออสตินอายุเท่าไร เพราะเขายังดูหนุ่มเกินกว่าที่จะเป็นพ่อเลี้ยงของเด็กอายุสิบเจ็ด แต่ถามออกไปตอนนี้คงจะไม่เหมาะสักเท่าไรจึงได้แต่ส่ายหน้า

“ถ้าเธอไม่ถาม งั้นฉันจะถามแล้วกัน”

กลายเป็นว่าเปิดโอกาสให้ออสตินได้ซักไซ้เสียอย่างนั้น กานต์นั่งเหยียดหลังตรงขึ้นมาราวกับเตรียมพร้อมต่อการถูกซัก ก่อนที่น้ำเสียงทุ้มของผู้เป็นเจ้าของบ้านจะดังขึ้น

“เธอคิดบ้างแล้วหรือยังว่าหลังจบไฮสกูลแล้ววางแผนยังไงต่อ”

จู่ๆ บทสนทนาก็กลายเป็นเรื่องนี้ กานต์ซึ่งไม่ทันจะได้เตรียมรับมือกับคำถามนี้นิ่งงันไปครู่

“แด๊ดดี้หมายถึง...”

“จะทำงานหรือเรียนต่อ หรือจะกลับไทย”

ออสตินขยายความให้ กานต์เลยเข้าใจขึ้นมาได้ ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ ทำเอาออสตินเลิกคิ้วสูงขึ้นมาข้างหนึ่ง

“ไม่ได้คิดเลยเหรอ”

เด็กหนุ่มยังคงส่ายหน้าอีก

“ทั้งๆ ที่รู้ว่าฉันจะเป็นผู้ปกครองเธอแค่ปีเดียว เธอก็ยังไม่ได้วางแผนชีวิตตัวเองหลังจากนั้นเอาไว้?”

“ครับ”

กานต์ยอมรับอย่างจำนน ก็ก่อนหน้านั้นจนถึงตอนนี้ เขาเอาแต่คิดว่าจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่อย่างไรกับผู้ชายแปลกหน้าที่เพิ่งจะรู้จักกันไม่นานอย่างเดียวนี่นา ใครจะไปคิดกันล่ะว่าจะต้องคิดเรื่องนั้นเร็วขนาดนี้

ออสตินยกถ้วยกาแฟขึ้นจิบเล็กน้อย หลังจากวางมันลงบนโต๊ะ สายตาก็มองจ้องไปยังอีกฝ่ายเขม็ง

“ควรคิดได้แล้วนะ”

“แต่ผมเพิ่งจะมาอยู่ที่นี่ได้แค่วันเดียว”

ถ้านับวันนี้ด้วยก็เป็นวันที่สอง กานต์พยายามจะบอกเหตุผลเป็นนัยว่ามันไวเกินไปที่จะคิดเรื่องนั้น เขายังไม่รู้เลยว่าสังคมที่นี่เป็นอย่างไร เขาจะอยากเรียนต่อหรือทำงาน หรือจะกลับไทยก็ยังไม่รู้สักนิดเพราะเวลาที่ต้องเลือกมันยังมาไม่ถึง ออสตินไม่ใช่ว่าไม่รู้ เขารู้ แต่ว่ามันก็ควรต้องวางแผนไว้แต่เนิ่นๆ ไม่ใช่เหรอ

“เธอมาอยู่ที่นี่ได้แค่วันเดียวก็จริง แต่เธอก็รู้ตั้งแต่ก่อนมาแล้วว่าเธอจะอยู่ที่นี่แค่ปีเดียว ดังนั้นก็ควรที่จะมีแผนรองรับอนาคตตัวเองคร่าวๆ เพราะพอเธออายุครบสิบแปด ความเป็นผู้ปกครองของฉันก็จะสิ้นสุดลง”

กานต์สบตาอีกฝ่าย ตอนนี้เรื่องที่เขารู้เกี่ยวกับออสตินอีกอย่างก็คือผู้ชายคนนี้นอกจากจะเป็นคนที่เพียบพร้อมไปทุกอย่างแล้ว ยังเป็นคนตรงไปตรงมาอีกด้วย ตรงเสียจนสร้างความกดดันให้กับเด็กหนุ่มอย่างไม่ทันตั้งตัว ก่อนที่กานต์จะออกปากถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ

“หมายความว่าพอครบหนึ่งปีตามกำหนดแล้ว ผมควรจะกลับไทยเหรอครับ”

“ฉันไม่ใช่คนตัดสินใจ คนตัดสินใจคือเธอต่างหากว่าหลังจากบรรลุนิติภาวะแล้วจะเลือกทางเดินชีวิตแบบไหน แล้วที่ฉันถามก็ไม่ได้หมายความว่าจะให้เธอกลับไทย ทุกเรื่องหลังจากที่เธออายุครบสิบแปด เธอจะต้องตัดสินใจเอง ฉันถึงได้ถามไงว่าเธอวางแผนไว้ยังไง จะเรียนต่อ ทำงาน หรือกลับไทย”

“แสดงว่าผมไม่ต้องกลับไทยก็ได้ใช่ไหม”

“บอกแล้วไงว่าคนตัดสินใจคือเธอ”

ถึงออสตินจะไม่ได้ดุ น้ำเสียงและสีหน้าราบเรียบ กานต์ไม่กล้าจะถามต่อเมื่อถูกเขาจ้องนิ่งๆ และการที่นิ่งเงียบไปก็ทำให้ออสตินเป็นฝ่ายพูดขึ้นมา

“ที่ฉันพูดเรื่องนี้ขึ้นมาก็เพื่อจะย้ำเธอว่าเป้าหมายของฉันที่รับเธอมาอยู่ด้วยก็คือส่งเสียเธอเรียนให้จบไฮสกูล หลังจากนั้นเธอจะเรียนต่อ ฉันก็ยินดีสนับสนุน ถ้าอยากจะทำงาน ก็ไม่ว่ากัน อยากจะทำงานในบริษัทฉัน ฉันก็จะจัดคนมาดูแลให้ แต่ถ้าอยากจะไปจากที่นี่ มันก็สิทธิ์ของเธอ เพราะข้อตกลงของเรามันสิ้นสุดลงเมื่อเธออายุครบสิบแปดเท่านั้น” เขาว่ายาว พอเด็กหนุ่มสบตาก็เสริม “แต่ภายในหนึ่งปีที่ฉันเป็นผู้ปกครอง เธอจะต้องเชื่อฟังฉัน เข้าใจใช่ไหม ถึงจะเป็นพ่อเลี้ยงแต่ก็ให้คิดซะว่าฉันเป็นครอบครัวคนเดียวของเธอ”

ราวกับว่าจงใจแสดงสถานะระหว่างเขากับกานต์ให้ชัดเจนว่าใครอยู่ในสถานะไหน ซึ่งก็เป็นอย่างนั้น เพราะออสตินสังเกตท่าทางของเด็กหนุ่มมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วว่าค่อนข้างจะเกร็งกับเขาจนวางตัวไม่ถูก เขาก็พอจะเข้าใจอยู่ว่าเป็นเพราะกานต์ไม่คุ้นชินกับเขาซึ่งมีสถานะไม่ต่างอะไรจากคนแปลกหน้า แต่ในเมื่อตกลงปลงใจมาอยู่กับเขาแล้ว ดังนั้นก็ควรที่จะตระหนักไว้ตลอดว่าเขาไม่ใช่คนแปลกหน้าอย่างที่เด็กหนุ่มรู้สึก

ได้ยินแล้ว กานต์ตอบรับเสียงแผ่ว “ครับ”

“ส่วนเรื่องอนาคตของเธอ ฉันอาจจะถามเร็วไปหน่อย แต่ถ้าตัดสินใจได้แล้วก็มาบอกฉัน จะได้วางแผนเตรียมตัวล่วงหน้า”

“ผมขอคิดดูก่อนได้ไหมครับ”

กานต์รู้สึกว่าตัวเองถูกเร่งรัดอีกรอบก็ว่าเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน ในใจก็รู้สึกไม่มั่นคงไปด้วยเมื่อจู่ๆ ออสตินก็คุยเรื่องนี้ มิหนำซ้ำยังพูดวนเรื่องระยะเวลาที่ต้องอยู่ในอาณัติซ้ำไปซ้ำมา ราวกับว่าจริงๆ แล้ว ออสตินไม่ได้อยากให้เขามาอยู่ที่นี่สักเท่าไร แต่ที่ยื่นข้อเสนอมาให้นั่นเป็นเพราะได้สัญญากับแม่ของเขาเอาไว้

ก็นะ ถึงออสตินจะไม่ได้อยากให้มาอยู่จริงๆ มันก็ไม่ใช่ความผิดของเขา เขาอาจจะอยากทำความต้องการของภรรยาที่เสียไปให้สำเร็จก็เป็นได้ แล้วกานต์เป็นคนตกปากรับคำมาเองนี่นา จะโทษใครก็ไม่ได้ อันที่จริงต้องขอบคุณออสตินเสียอีกที่ยื่นข้อเสนอนี้ให้เขา ไม่อย่างนั้นเขาคงจะเคว้งคว้าง ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดีต่อจากนี้หลังจากที่เหลือตัวคนเดียวแล้วแน่ๆ

“ได้ เธอยังมีเวลาอยู่อีกหนึ่งปี คิดให้ดีเพราะมันมีผลต่ออนาคตเธอ”

ออสตินไม่ยี่หระสักเท่าไร ก่อนจะยกถ้วยกาแฟขึ้นจิบอีกครั้งแล้วเหลือบมองอีกฝ่ายที่นั่งก้มหน้า ขมวดคิ้วราวกับขบคิดอะไรบางอย่าง

“แล้วก็ไม่ต้องห่วงว่าฉันจะไล่เธอไประหว่างที่เธออยู่ที่นี่ ทำใจให้สบายเถอะ ฉันรับปากกับแม่เธอไว้แล้วว่าถ้ามีโอกาสก็จะดูแลเธอเหมือนลูก” จากนั้นก็เผยอยิ้ม “ถึงฉันจะไม่เคยมีลูกมาก่อนก็เถอะนะ อาจจะดูแลได้ไม่ดีนัก แต่ฉันจะพยายาม แปลกดีนะ มีลูกทั้งที กระโดดข้ามเป็นเด็กวัยรุ่นเลย แต่ก็ยังดีกว่าต้องมาคอยเปลี่ยนผ้าอ้อมให้ล่ะนะ”

กานต์หัวเราะออกมาเมื่อสัมผัสได้ว่าบรรยากาศเริ่มผ่อนคลาย เห็นอย่างนี้ ออสตินเองก็มีมุกตลกอยู่เหมือนกัน แต่ในหัวของเขาก็ยังคงขบคิดเรื่องที่ออสตินพูดไม่เลิก แล้วก็ต้องหยุดคิดไปเมื่อออสตินตบท้าย

“เหตุผลที่ฉันไม่อยากให้เธอเรียกชื่อก็เพราะอย่างนี้ เธอเป็นลูกฉัน เรียกว่าแด๊ดดี้แหละเหมาะสมที่สุดแล้ว”

เด็กหนุ่มไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกอย่างไรดี เอาเข้าจริงแล้วความรู้สึกเป็นพ่อเป็นลูกกับผู้ชายที่เป็นสามีของแม่ซึ่งเขาไม่ได้สนิทสนมด้วยเลยมันไม่มีแม้แต่น้อย ทว่าก็พยายามจะบอกตัวเองว่าการที่อีกฝ่ายเอ็นดูตนเองก็เป็นเรื่องที่ดีแล้ว ถึงแม้ว่าข้อเสนอในการดูแลของเขามันจะเป็นช่วงระยะเวลาสั้นๆ ก็เถอะ

“แล้วเตรียมเอกสารสำหรับไปยื่นให้ทางโรงเรียนหรือยัง”

ฉับพลันหัวข้อสนทนาใหม่ก็เริ่มต้นขึ้น เรื่องนั้นกานต์เตรียมไว้หมดแล้ว

“เรียบร้อยแล้วครับ”

ออสตินยกยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะว่าออกมานิ่งๆ

“my good boy”

เป็นครั้งแรกที่กานต์ได้ยินพ่อเลี้ยงของเขาพูดภาษาอังกฤษ แต่ไม่นึกเลยว่าคำแรกที่อีกฝ่ายพูดจะเป็นคำนี้

“เป็นเด็กดีมาก ถึงจะคิดเรื่องอนาคตตัวเองน้อยไปหน่อยแต่รู้จักรับผิดชอบดี ฉันชอบเด็กมีความรับผิดชอบ มันทำให้ฉันอยากจะใจดีด้วย ถ้าเธอทำตัวเป็นเด็กดีอย่างนี้สม่ำเสมอ สักวันฉันจะให้รางวัล”

ไม่รู้ว่าชมจากใจจริงไหม กานต์รู้อย่างเดียวว่าคำพูดนั้นทำให้เขาเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว

แม่ครับ...ผมชอบพ่อเลี้ยงคนนี้

แวบหนึ่งก็รู้สึกอย่างนั้นขึ้นมา ถึงออสตินจะทำให้เขาประหม่าในหลายๆ อิริยาบถ ทว่าก็ไม่ใช่คนเลวร้าย ออกจะดีมากๆ เลยด้วยซ้ำถ้าเทียบกับพ่อแท้ๆ ของเขาที่ทั้งทำร้ายแม่กับเขา มิหนำซ้ำยังมีผู้หญิงอื่นจนเป็นเหตุให้ครอบครัวของเขาต้องพังพินาศ แต่ดีแล้วล่ะที่พ่อไปจากเขาและแม่ได้ ไม่อย่างนั้นชีวิตของเขาคงไม่ต่างจากตกนรก ทว่าออสตินกลับตรงกันข้ามกับพ่อแท้ๆ ของเขา...ทุกอย่างหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจนัก ที่แน่ๆ คือเรื่องความใจดี ออสตินชนะขาด

“รีบๆ กินซะ ขนมปังเริ่มแข็งแล้ว”

ออสตินโพล่งขึ้นมาเรียกความสนใจให้เด็กหนุ่มหันไปมอง กานต์หยิบเอาแซนด์วิชในจานตรงหน้าขึ้นมากัดเข้าปาก ออสตินลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินตรงไปเปิดตู้เย็น หยิบเอากล่องน้ำผลไม้ออกมาวางบนโต๊ะ พอเด็กหนุ่มหันไปมอง ศีรษะของเขาก็ถูกมือใหญ่วางลงมาเบาๆ แล้วออกแรงยีไม่แรงนัก

“กินเยอะๆ ตัวเล็กขนาดนี้ ถ้าถูกเพื่อนที่โรงเรียนใหม่แกล้งแล้วสู้ไม่ไหว อย่าหาว่าฉันไม่เตือน”

ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วร่าง นอกจากความใจดีแล้วก็ความอบอุ่นนี่แหละที่ออสตินมีเต็มเปี่ยมจนกานต์สัมผัสได้ในระยะเวลาอันสั้น

“ขอบคุณครับ” เด็กหนุ่มยกยิ้มรับ เขาชอบความใจดีของผู้ชายคนนี้จริงๆ

ออสตินกลับไปนั่งที่ ดื่มกาแฟและจับจ้องที่หน้าจอแท็บเล็ตอีกครั้ง มื้ออาหารมื้อนั้นดำเนินไปด้วยความเงียบอีกครั้ง แต่กานต์กลับรู้สึกว่าบรรยากาศไม่เหมือนกับตอนก่อนหน้า ความประหม่าที่มีมาตั้งแต่เมื่อวานยามอยู่ต่อหน้าผู้ชายคนนี้ค่อยๆ มลายหายไปทีละน้อย

หวังว่ามันจะหายไปหมดในเร็ววันนี้ ดูท่าเขาจะต้องทำตัวเป็นเด็กดีให้มากๆ เสียแล้ว ออสตินจะได้ใจดีกับเขามากๆ ไม่เผลอแผ่รังสีความกดดันใส่อีก

ต้องเป็นเด็กดีของแด๊ดดี้...

กานต์ท่องไว้ในใจ ปากกัดแซนด์วิชเคี้ยวตุ้ยๆ จนกระทั่งหมดชิ้น พอคว้าชิ้นใหม่ขึ้นมากัดกิน ออสตินก็เหลือบมองพลางยกยิ้ม จากนั้นก็หลุบตามองหน้าจอแท็บเล็ตอีกครั้ง ปล่อยให้เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ