บทที่ 06 ยัยขาสั้น

"มึงช่วยทำหน้าดีใจหน่อยได้ไหมวะ...นานๆ ทีจะได้เจอกันนะเว้ย" เมฆหนึ่งในเพื่อนสนิทของเรย์เอ่ยพูดขึ้นเมื่อเหลือบสายตาไปมองยังเพื่อนสนิทที่กำลังควงแก้วเหล้าราคาแพงไปมาแล้วนั่งมองมันด้วยสายตาเรียบนิ่งไม่แสดงออกถึงความรู้สึกใดๆ ออกมา ทว่าในความนิ่งพวกนั้นก็ทำให้เพื่อนสนิทอีกสองคนเดาไม่ยากเลยสักนิด

"..." มีเพียงแต่ความเงียบปกคลุมไร้ซึ่งคำตอบจากเจ้าของร่างเย็นชา

"ไอเรย์...มึงดูเปลี่ยนไปนะ" กระทั่งไทเกอร์ที่เป็นฝ่ายพูดเสริมขึ้นอีกคน เมื่อรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ในตัวของเพื่อนสนิทที่สัมผัสได้แต่ความแข็งกระด้างเย็นชาในทุกคำพูดและการกระทำผิดกับเรย์ในสมัยก่อนที่ดูผ่อนคลายและอ่อนโยนมากกว่านี้

"..." ซึ่งแน่นอนว่าเจ้าของร่างเย็นชาก็เงียบอีกเช่นเคย สายตาคู่คมผละออกจากแก้วเหล้าแล้วเหลือบไปมองยังเพื่อนสนิทอีกสองคนที่กำลังจับจ้องมาที่เขาสีหน้าเรียบนิ่งไม่แพ้กัน

"อย่าเศร้านานดิวะ...แค่มึงดีดนิ้ว ผู้หญิงก็พร้อมเข้าหามึงอยู่แล้ว...มึงมีตัวเลือกมากมายเลยนะเว้ยไอเรย์!" เมฆเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจังอย่างไม่ต้องการให้เพื่อนต้องจมปลักอยู่กับความเศร้าไปนานกว่านี้...แน่นอนว่ามันผ่านไปแล้วเกือบสองเดือน...สองเดือนที่เขาถูกปฏิเสธจากเธอ(คนนั้น)อย่างเป็นทางการ

แม้ตลอดเวลาที่อยู่ฝรั่งเศสเขาจะพยายามแทนที่เขา(คนนั้น)ของเธอมากแค่ไหน...สุดท้ายเขาก็ทำมันไม่สำเร็จ เธอไม่เคยเว้นพื้นที่ให้เขาได้เข้าไปอยู่ในหัวใจได้มากเกินกว่าคำว่าเพื่อนสนิทได้เลยสักนิดเดียว...

"เพียงขวัญไม่เหมือนคนอื่น..." ทันทีที่สิ้นเสียงของเพื่อนสนิท ริมฝีปากหยักได้รูปก็ช้อนสายตาตอบกลับไปทันทีก่อนที่แก้วเหล้าที่ถูกชงเข้มเป็นอย่างดีจะถูกกระดกดื่มกลืนลงคอในรวดเดียว

ปึก!

แก้วเหล้าราคาแพงถูกกระแทกวางลงบนโต๊ะจนเกิดเสียงดังขึ้นทำให้พนักงานที่ทำหน้าที่ชงเครื่องดื่มรีบคว้าแก้วมาทำหน้าที่ด้วยความรวดเร็ว

"แต่เธอเลือกแล้วนะเว้ย...มึงก็ควรลืมเธอได้แล้ว" ไทเกอร์เอ่ยด้วยความหวังดี

"..." ใบหน้าคมคายชะงักนิ่งไปอีกครั้ง เขาพยายามแล้ว...เขาพยายามที่จะลืมเธอมาตลอดแต่การที่คนคนหนึ่งปักหลักความรู้สึกรักอยู่กับคนคนเดียวมาเป็นเวลาเกือบสิบสองปีมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะทำใจเลิกรักเธอได้

"มันไม่ง่ายเลย..." ปากหนักตอบกลับเสียงเบาแววตาวูบสั่นไหวทันทีที่ความรู้สึกโลดแล่นเข้ามาในโซนประสาทเขาไม่หยุด ภาพรอยยิ้มและการกระทำของหญิงสาวตัวเล็กที่เขามักจะอมยิ้มทุกครั้งที่ได้เห็นมัน แต่ตอนนี้รอยยิ้มนั้นกลับไม่ได้เป็นของเขาแล้ว...

ไม่สิ...มันไม่เคยเป็นของเขาตั้งแต่แรกเลยต่างหาก...

"เออๆ ช่างเถอะ เดี๋ยวมันก็ทำใจได้เองแหละ วันนี้มาเพื่อฉลองนะเว้ย!..." ทันทีที่ได้เห็นใบหน้าและน้ำเสียงที่ดูตัดพ้อ เมฆก็เอ่ยขึ้นอย่างเปลี่ยนเรื่องพร้อมกับใช้เท้าสะกิดส่งสัญญาณไปยังเพื่อนอีกคน

"เออใช่...ฉลองเว้ย!" ไทเกอร์ก็รีบเปลี่ยนเรื่องทำตัวเข้าขาเป็นอย่างดีก่อนที่จะยกแก้วเหล้าขึ้นมาเตรียมจะกระทบเป็นสัญญาณในการเริ่มสังสรรค์

"ฉลองอะไรของพวกมึง?" กระทั่งใบหน้าคมคายหลุดยิ้มบางๆ ออกมาในการเปลี่ยนเรื่องของเพื่อนทั้งสองที่ดูไม่เนียนเลยสักนิด

"กะ ก็ฉลองที่เดือนนี้ร้านกูขายดีทะลุเป้าไง...ชนๆ อย่าถามมาก" เมฆเอ่ยตอบอย่างปัดๆ

"โคตรแถ...เออชน" ทว่ากลับทำให้อีกคนผุดรอยยิ้มบนใบหน้าได้มากกว่าเดิม

เคร้ง!

ก่อนที่แก้วเหล้าของทั้งสามจะถูกกระทบกันเสียงดังแล้วจัดการกระดกดื่มมันพร้อมกันจนหมดแก้วกันทั้งสามเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่โซนโต๊ะวีไอพี

"เออว่าแต่มึงไปร้านกูบ้างยัง...ไอเหี้x! บริษัทก็อยู่แค่ตรงข้ามแต่เสือกไม่ลงมาอุดหนุนเพื่อนบ้างเลย" เมฆปรายตาไปบอกยังประธานบริษัทที่นั่งอยู่ด้านข้างอย่างนึกเคือง

"เมื่อเช้ากูไปแล้ว มึงเหอะ ตั้งแต่เปิดเคยอยู่ติดร้านบ้างไหม?..." เรย์เอ่ยตอบ

"โทษทีวะ...ก็เมื่อเช้ากูไม่เข้าร้านนี่หว่า" เจ้าของร้านกาแฟยิ้มตอบอย่างแก้เขินที่ดันไปว่าเพื่อนทั้งที่ไม่ใช่ความจริง

"แล้ววันอื่นอะ?" ไทเกอร์เลิกคิ้วถามต่อ

"ก็ไม่เข้าเหมือนกัน"

"หึ!...ควxเถอะ" ซึ่งคำตอบของเมฆทำเอาเพื่อนอีกสองคนถึงกับสบถออกมาพร้อมกัน ก่อนที่จะส่ายหัวให้เจ้าของร้านกาแฟที่ดูจะไม่เหมือนเจ้าของร้านด้วยความเอือมระอา

"พนักงานกูดีเว้ย กูไว้ใจพนักงานกูให้ทำกันเองไง"

"ยัยขาสั้นนั้นอะนะ" เรย์เลิกคิ้วถามเสียงนิ่ง

"ใครวะ?...ยัยขาสั้น" สร้างความงุนงงให้เมฆและไทเกอร์ไม่น้อยที่ได้ยินคำถามที่หลุดออกจากปากของเพื่อนสนิท

"พนักงานมึงอะ...ที่ขาสั้นๆ ตัวเตี้ยๆ หน่อย" ชายหนุ่มก็เอ่ยอธิบายต่อซึ่งคนที่เขากำลังพูดถึงอยู่ก็คือ...

"น้องนาราเหรอ?..."

"ไม่รู้...คงใช่มั้ง" เจ้าของใบหน้าหล่อก็ตอบปัดๆ เพื่อนไป

"ไอสัส...มึงไปว่าน้องตุ๊กตาของกูแบบนั้นได้ไงวะ" ทันทีที่ได้ยินคำตอบจากเพื่อนสนิท ไทเกอร์ก็ใช้เสียงเข้มว่าเพื่อนทันที

"น้องตุ๊กตา?"

"เออดิวะ ตาโต ตัวเล็กๆ ผิวขาว ยิ่งถ้าได้ยิ้มนะ น่ารักชิบหาย" ไทเกอร์เอ่ยตอบ

"น่ารักตรงไหน..." ชายหนุ่มเอ่ยตอบเพื่อนอย่างไม่เห็นด้วย ซึ่งจากเมื่อเช้าที่เขาเห็นเด็กสาวตัวเล็กที่วิ่งมาตัดหน้าเพื่อต้องการจะมาส่งกาแฟ...เขาก็ไม่เห็นถึงความน่ารักเหมือนที่เพื่อนสนิทเอ่ยเลยสักนิด

"ดี!...กูจะได้ไม่มีคู่แข่ง" ไทเกอร์ที่ได้ยินดังนั้นก็ยกยิ้มอย่างพอใจเพราะทุกครั้งที่เขาไปร้านเสือร้ายกาจที่ไม่ต่างไปจากพี่ชายก็ไม่วายที่จะแหย่เธอเล่นๆ ทุกครั้งอย่างไม่จริงจังอะไรมาก

"พอมึงไอเสือ...น้องยังไม่ยี่สิบ อยากติดคุกเหรอไอสัส" ก่อนที่เมฆจะเป็นคนขัดขวางไว้เหมือนทุกครั้งที่เขาชอบปกป้องน้องพนักงานในร้านเพื่อให้หลุดพ้นจากเงื้อมมือของเสือร้ายกาจอย่างไทเกอร์ที่เป็นเพื่อนสนิทของเขาเอง

"มึงขัดขวางเพราะมึงก็ชอบน้องด้วยใช่ไหมไอเมฆ...ไอเวร" ไทเกอร์ชี้หน้าด่าเพื่อนเล่นๆ ไปตามประสา

"หึ!...ไร้สาระ" ก่อนที่เรียวปากหนักจะส่ายหัวแล้วเลือกที่จะเลิกสนใจในประโยคสนทนาต่อไปของเพื่อนสนิททั้งสองที่กำลังพูดถึงเด็กขาสั้นที่เขาเป็นคนเริ่ม มือหนักเลื่อนไปหยิบแก้วเหล้ามากระดกดื่มอีกครั้งโดยที่ในหัวก็เอาแต่คิดถึงภาพใบหน้าของคนตัวเล็กที่กำลังกุมหัวใจเขาอยู่ในตอนนี้

"เมื่อไหร่ฉันจะเลิกรักเธอได้สักที...เพียงขวัญ"