ความใกล้ชิด

ชาร์ลีนบิดกายไปมาบนเตียงเพียงลำพัง กับแสงแดดยามเช้าทอแสงลงมา เธอยังรู้สึกปวดเมื่อยกับกิจกรรมเมื่อวาน กับชายขายตัว มีอะไรกันกว่าสองชม. จนกระทั่งท้องไส้เธอยังปั่นป่วนกลวงใน โหวงเหวง

เรือนต้นขาเธอยังสั่น เสียวซ่าน รู้สึกชาระบมค้างในร่องแคบ เสียงกระดูกสันหลังดังเบาๆ ระหว่างบิดขี้เกียจ ทำให้ชาร์ลีนหายใจเข้าลึกๆ เสียหน้าอกพองเต็มอก ยามหายใจออกหมดปอด เธอรู้สึกตื่นตัวหน่อยจนไม่รู้ว่า วันนี้จะทำอะไร

วันนี้ไร้เสียงลูกค้าสั่งสินค้าออนไลน์ ทำให้เธอหันไปสนใจกับอาหารเช้า หวังว่าภายในตู้เย็นน่าจะมีอาหารให้เธอบ้าง เมื่อวานเธอได้กินชายขายตัวจนอิ่มท้อง แต่ตอนนี้ร่างกายต้องการพลังงาน ไม่ใช่ความเสียวเต็มไปด้วยความปรารถนาจนสมองตื้อ

******

กลิ่นกรุ่นกาแฟยามเช้า กับครัวซองค์และแยมรสส้ม พอจะทำให้ชาร์ลีนได้อิ่มท้องได้บ้าง เสียงเพลงวินเทจแบบฝรั่งเศสคลอเบาๆ ตามสถานีวิทยุ ก็ทำให้บรรยากาศเล็กๆ ของชาร์ลีนได้สุขสงบเล็กน้อยได้ไม่นาน...

ปรากฏเสียงมือถือทัชสกรีนดังขึ้นมา จากปลายสายส่งพัสดุเอ็กเพรส แววตาของชาร์ลีนขมวดคิ้วเข้าหากัน เมื่อเธอแค่รู้สึกสงสัย รีบกดปุ่มรับทันทีเพื่ออยากทราบว่า ร้านพัสดุโทรมาหาเธอด้วยเหตุใด

“ขอสายชาร์ลีน เดรนครับ...” น้ำเสียงของหลุยส์เข้มขรึมเสียเธอจำไม่ได้ แต่ปลายสายจำเธอได้แน่นอน... ว่าเป็นเสียงหวานๆ ของหญิงสาว...

“ค่ะ มีปัญหาอะไรกับพัสดุรึเปล่าคะ?”

“มีที่อยู่ไม่ชัดเจน กับชื่อผู้รับไม่ตรงกับทะเบียนราษฏร์ อยากให้คุณช่วยลงรายละเอียดเพิ่มเติมหน่อยครับ...” หลุยส์บอกรายละเอียดที่ต้องการเพิ่มเติม... เพราะเขาไม่สามารถส่งพัสดุที่ได้รับชื่อ และที่อยู่ไม่ครบถ้วนเหล่านี้ได้

“รหัสพัสดุอะไรบ้างคะ?”

“ผมหมายถึงว่า คุณต้องมาที่ร้านพัสดุครับ... เพราะต้องมีการลงลายลักษณ์อักษร เซ็นต์ยืนยันเพิ่มเติมด้วยครับ ผมเพิ่มเติมเองไม่ได้... รบกวนคุณเดรนมาที่ร้านหน่อยจะได้มั๊ยครับ ถ้าไม่เป็นการรบกวน...?”

หลุยส์พยายามใช้คำสุภาพกับเธอ เผื่อว่าจะไม่ต้องต่อปากต่อคำมาก เขาอยากต่อกับเธอแบบภาษากายมากกว่า ในเมื่อเห็นว่าเธอยังเยาว์กว่าโซฟี และยังสาวกว่าด้วย แค่อยากรู้ว่า ทำไมเธอยังดูสดใสและสดชื่น

ไม่เหมือนโซฟี หญิงสาวสู้ชีวิตที่แต่งงานแล้ว มีชีวิตครอบครัวที่เหี่ยวเฉา อย่างกับคนประเภทเหงาๆ อย่างหลุยส์กับโซฟีมาบรรจบกันแล้ว ไฟฟ้าสถิตเอากันจนมันหยดจนรีดชีสถึงหยุดสุดท้ายได้ทุกครั้ง ที่โซฟีไปส่งซองเปล่า...

“ได้สิคะ เผื่อว่าฉันจะลองติดต่อกับลูกค้า เพื่อขอรายละเอียดเพิ่มเติมให้นะคะ” ชาร์ลีนเห็นว่า ร้านพัสดุกล่าวสุภาพกับเธอมาก ด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร ในยามสายวันนี้... ความจริงเธอไม่มีนัดนอนกับชายขายตัววันนี้ แวะไปคุยเล่นกับคอปพินเสียหน่อยก็คงไม่เลว...

บางครั้ง หลุยส์ คอปพิน ก็ทำให้หัวใจที่ว่างเปล่าของเธอ อบอุ่นขึ้นมา ราวกับเติมเต็มสิ่งที่ขาดหายไป... มิใช่อย่างคนรักแต่อย่างใด... แต่เพราะเธอโตมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ไร้พ่อขาดแม่ จึงรู้สึกว่าหลุยส์ทำให้เธออุ่นใจเล็กๆ เมื่อได้คุยกัน

******

“เติมชื่อ... กับรหัสไปรษณีย์ ตรงกับจ่าหน้าชื่อผู้รับแล้วนะคะ...” ชาร์ลีนถือสายมือถือ โทรหาลูกค้า เพื่อขอรายละเอียดที่ขาดหาย เพราะภายในแชทเธอไม่ได้เช็คตั้งแต่ทีแรก เนื่องด้วยกำลังอร่อยกับชายขายตัว แสนอิ่มปากอิ่มท้อง และเอามันจนร่องขาสั่นเปียกแฉะ น้ำแตกในจนลืมเช็ครายละเอียดที่หล่นหายไป

หลุยส์ขยับแว่นสายตา เพื่อเขียนคำเพิ่มเติม และลงรายละเอียดเพิ่มลงทะเบียนเข้าไปใหม่ พร้อมกับให้ชาร์ลีนเซ็นต์กำกับ กับพัสดุกล่องหนึ่ง ทั้งเล็ก ทั้งเบา แต่เป็นเครื่องสำอางราคาแพง ที่ต้องส่งไปให้ถึงผู้รับ เนื่องด้วยชาร์ลีนได้รับเงินค่าสินค้ามาแล้ว

“สถานที่... สะกดตัวเมืองอีกครั้งค่ะ... ขอนามสกุลเพิ่มด้วยค่ะ คุณให้แค่ชื่อ... , ขอบคุณค่ะ” ชาร์ลีนสอบถามลูกค้าอีกราย เพื่อเพิ่มรายละเอียดที่ขาดหาย และหลุยส์ทำหน้าที่เดิม เพื่อให้ชาร์ลีนเซ็นต์กำกับรับทราบ การเปลี่ยนแปลงพัสดุทั้งสองชิ้น ที่ไม่สมบูรณ์

ตอนนี้พร้อมส่งแล้ว...

“เมื่อวานรีบรึเปล่า? ถึงได้ตกหล่นข้อมูลแบบนี้ อย่างน้อยวันนี้เธอไม่ได้มาร้านตอนผมใกล้จะเลิก...” แต่แววตาของหลุยส์เหลือบมองบน ปรากฏนาฬิกาบอกเวลากว่าสี่โมงเย็น เขาอุตส่าห์โทรหาเธอตอนเก้าโมงเช้าแล้วเชียว

“ก็รีบค่ะ...” ชาร์ลีนอมยิ้มกึ่งหัวเราะ ไม่อยากให้หลุยส์ตำหนิเธอเลยจริงๆ

ว่าชาร์ลีนมาส่งของเมื่อวานสาย เพราะกำลังติดเสียวกับชายขายตัว กำลังฟินได้ที่ แถมละช่วงเวลาสำคัญ เข้าที่เข้าเข็มคับๆ เสียบแน่นลึกๆ แบบนั้นไม่ได้ เธอคงขอตัวออกห่างเร็วกว่านั้นไม่ได้จริงๆ จนกว่าจะเสร็จถึงจุดสุดยอด

“ขอบคุณ คุณคอปพินมากสำหรับการบริการดีเยี่ยมเช่นนี้ ถ้าไม่มีคนอย่างคุณ ฉันคงประสาทเสียกับผู้ให้บริการรายอื่นแน่ๆ ...” ชาร์ลีนแค่บอกประสบการณ์ส่วนตัวเล็กน้อยให้เขาทราบ เธอเคยเจอคนรับพัสดุค่อนข้างกวนประสาท ใช้คำพูดแย่ๆ แถมยังใช้สายตาลวนลามเธอบ้าง แม้ว่าจะแต่งตัวรัดกุมแล้วก็ตาม

“ไม่เป็นไรหรอกครับ เห็นว่ายังเด็กยังสาว คงต้องเก็บเกี่ยวประสบการณ์ต่อไปเรื่อยๆ ...กำไรชีวิต!” หลุยส์กล่าวปลอบใจเธอ อยากจะถามเรื่องส่วนตัวเธอ แต่ก็คงไม่ดีแน่ในระหว่างงาน...

“คุณคอปพิน ทำงานที่นี่มานาน ครอบครัวคงไม่หนักใจนะคะ เห็นว่าอายุเยอะขนาดนี้...” ชาร์ลีนแค่อยากให้แน่ใจว่า เขาจะไม่ทรุดระหว่างทำงาน ในสายตาเธอเห็นว่าเขามีอายุมากทีเดียว

“ผมตัวคนเดียวครับ ทหารหลังวัยเกษียญ ลูกเมียผมแยกทางกันไปหมดแล้ว...” คอปพินบอกเรื่องตัวเองเล็กน้อย ให้เธอได้ทราบว่า เขามีเพียงตัวคนเดียว ไร้ความผูกพันอื่นใด

“แต่คุณก็เป็นคนเก่งและแข็งแรงนะคะ... คุณคอปพิน” ชาร์ลีนรู้สึกว่า เธอไม่น่าถามเขาเรื่องครอบครัวเลย เลยนึกอยากจะแยกตัว...

เสียงอ๊อดแจ้งเตือนให้เตรียมตัวเลิกงาน ทำให้คอปพินได้โอกาสอยากมีเวลากับเธอบ้าง อย่างน้อยเจอหน้าชาร์ลีน เดรนมาปีกว่าๆ แล้วจนรู้สึกสนิทมักคุ้นดี อยู่กับเด็กๆ สาวๆ แล้วหัวใจเขามันก็กระชุ่มกระชวย

“ครั้งนี้ผมคงไม่ต้องรอให้เลิกงานช้า ถ้าจะไม่ว่าอะไร ไปทานข้าวเย็นกับชายสูงวัยกับผมได้มั๊ยครับ?” หลุยส์คอปพินเชิญชวนเธอเป็นการดินเนอร์ด้วยกันสักเล็กน้อย

หญิงสาวรู้สึกอ้ำอึ้งไปบ้าง เมื่อเธอไม่ได้รู้สึกพิเศษใดๆ กับเขา แค่รู้สึกปลื้มและอบอุ่นกับความเป็นมิตร และมีน้ำใจของชายสูงวัย ด้วยท่าทางที่สุภาพ กับคำพูดที่นวลนุ่ม ชาร์ลีนแค่รู้สึกว่ามันไม่เหมาะเท่าไหร่

อายุของเธอก็รุ่นหลาน และหลุยส์คอปพินก็รุ่นปู่ ถ้าไปทานข้าวด้วยกัน มันจะดูทำให้เธออายหรือเปล่า ว่าเขาจะคั่วหญ้าอ่อน หรือเธอกำลังจะจับโคแก่หลอกไถ่เงิน

“อย่าคิดในแง่ลบสิ ผมแค่ชวนไปทานข้าวเท่านั้นเอง... ผมเลี้ยงนะ!” คอปพินตอกย้ำ ระหว่างที่ชาร์ลีนกำลังใช้สมองคิด... เย็นนี้เธอก็ไม่มีอะไรในห้อง คิดว่ากินข้าวเสร็จแล้ว แวะไปซื้อของกลับห้องก็คงไม่เลวเหมือนกัน อย่างน้อยก็มีเพื่อนสักคนไปด้วย เธอก็คงไม่เหงาเหมือนกับทุกๆ วัน

“ถ้างั้น รบกวนคุณคอปพินสักมื้อนะคะ!” ชาร์ลีนกล่าวตอบรับ ไปทานข้าวกับเขาหลังเลิกงาน ไหนๆ วันนี้ก็คือวันว่าง การมีมิตรภาพข้ามรุ่นก็คงไม่เกินขอบเขตในการคบหาสินะ...

******