4พี่เทคของเธอ

บทที่4 พี่เทคของเธอ

ฉันไม่ได้ตอบอะไรหรือพูดอะไร คนเมามักพูดไม่รู้เรื่อง ฉันเลยเลือกที่จะก้มหน้าแล้วเดินผ่านไป พี่ปลาบอกว่าถ้าเราไม่สนใจคนพวกนั้นก็จะไม่ใส่ใจเราเอง แต่ทว่า...

"กรี๊ด!" มือหนาตามมากระชากแขนของฉันเเรง ๆ จนร่างเล็กเซถลาล้มไปกองกับพื้น หัวเข่าของฉันกระแทกกับพื้นหยาบคอนกรีตจนมีเลือดไหลซึมออกมา ผู้ชายที่อยู่วงเหล้าอีกสองคนลุกขึ้นมาแล้วล้อมตัวฉันไว้

และแน่นอนฉันกลัวมาก กลัวจนตัวสั่น น้ำตาไหลปริ่มที่ขอบตา ฉันกอดกระชับกระเป๋าตัวเองแน่น

"หยะ...อย่าทำอะไรหนูนะคะ"

"พวกพี่ไม่ทำอะไรหรอก!" แม้ปากบอกว่าจะไม่ทำอะไร แต่สีหน้าท่าทางแต่ไม่ใช่อย่างนั้น

"หนูขอตัวนะคะ" ฉันพยายามหยัดกายลุกขึ้น พอยืนได้สำเร็จก็จะเดินไป แต่ก็โดนคนที่ล้อมดักเอาไว้

"มาดื่มกับพวกพี่ดีกว่านะน้อง"

"ไม่ค่ะ"

"บอกให้ดื่มก็ดื่มสิ!" ชายคนนั้นเข้ามากระชากแขนฉันแรง ๆ พาไปที่โต๊ะม้าหินอ่อนที่พวกเขานั่งดื่มประจำ แต่ฉันขืนตัวเอาไว้ ไม่ตามพวกเขาไปนั่ง "จะลีลาทำไม!"

"ปล่อยหนู" ฉันฝืนสุดกำลัง เมื่อเห็นท่าไม่ดีฉันจึงตัดสินใจเอากระเป๋าสะพายฟาดแรง ๆ

"โอ๊ย! อีเด็กบ้านี่!" ฉันสะบัดมือจนพ้นพันธนาการแล้ววิ่งตรงไปที่บ้านพัก แต่ไม่วายที่คนพวกนั้นจะวิ่งตามฉัน

"ช่วยด้วยค่ะ!"

"จัดการมันสิวะ! อย่าให้มันแหกปากร้อง!" ฉันวิ่งไปที่ประตูแต่ไม่ทันที่จะเปิดประตูเข้าไป ร่างบางเล็กของฉันก็ถูกเหวี่ยงไปที่ข้างพุ่มกระถิน

"ฤทธิ์เยอะนะมึง!" เขาง้างมือขึ้นในขณะที่ฉันมือกันเอาไว้ กรีดร้องออกมาดังลั่น คนในซอยเดินออกมาดูแต่ไม่มีใครมาช่วยฉันเลย ฉันร้องไห้ตัวสั่น ผู้ชายพวกนั้นจับฉันลุกขึ้นแล้วลากฉันครูดไปตามถนนคอนกรีต

แต่ไม่ทันที่ร่างฉันจะถูกลากไปไกล เท้าหนัก ๆ ของใครบางคนก็ถีบร่างชายที่ลากฉันแรง ๆ จนล้มหน้าคะมำ

*****

"ไอ้เหี้ยไหนมันถีบกูวะ!" เอกสบถออกมาอย่างโมโห พอตั้งหลักได้ก็รีบลุก พอเห็นว่าใครเป็นคนถีบเขา เอกก็รีบพุ่งเข้าชกชายหนุ่ม ที่อยู่ในชุดนักศึกษาของมหาวิทยาลัยชื่อดังทันที

กล้าดียังไงมาทำร้ายนักเลงประจำซอยอย่างเขา เขาอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เด็กจนโต ไม่เคยมีใครมาทำแบบนี้กับเขา แต่ไอ้เด็กนรกนี่กลับอยากลองดี

เขาจะทำให้ไอ้เด็กเมื่อวานซืนที่เข้ามาเสือกมาสาระแนเรื่องที่เขาจะทำกับเด็กผู้หญิงคนนี้ ให้รู้ว่าอย่าคิดมาลองดีกับเขา

ผัวะ! ไม่ทันที่เอกจะถึงตัวก็ถูกหมัดลอยหวือปะทะเข้าเบ้าตา ชายหน้านิ่งไม่พูดพร่ำทำเพลง เตะเพิ่มมาอีกหนึ่งดอก จนเขาจุกตัวงอเหมือนกุ้งนอนกองที่พื้น

"ถ้าไม่อยากตาย ก็รีบไปให้พ้นหน้ากู!"

"มึงมีสิทธิ์อะไรมาสั่ง!"

เอกพยายามลุกขึ้น เขาจะไม่ยอมให้ไอ้บ้าหน้านิ่งมาหยามนักเลงอย่างเขาได้ เมื่อกี้เขาแค่ยังไม่ทันตั้งตัว ทำให้ถูกทำร้ายได้ง่าย

"ไอ้สัตว์เอ้ย กล้าดียังไงมาอวดเก่งอวดดีในถิ่นกู" เอกพุ่งเข้าใส่แต่ก็โดนชายหนุ่มสับศอกดอกเดียว หลับกลางอากาศ

"...."

"ไอ้นรกเอ้ย!" บอลเห็นเพื่อนถูกทำร้ายก็พุ่งเข้าใส่ทันที แต่ไม่ทันที่จะถึงตัว เควิลก็กระเเทกเข่าเข้ากลางอกจนล้มไปกองกับพื้นอีกคน

"ปล่อยเธอ!" เขาเสียงกร้าวจ้องอย่างมีโทสะ บูมขี้เหล้าอายุน้อยสุดในวงตัวสั่นเพราะกลัว แต่เห็นเพื่อนรักขี้เมาทั้งสองถูกทำร้ายก็ไม่อาจจะอยู่เฉยได้ เขาผลักร่างปรรณพัชร์ที่เขาล็อคตัวเอาไว้ใส่เควิล แล้ววิ่งไปหยิบมีดที่โต๊ะ

"ไม่เป็นไรใช่ไหม?" ชายหนุ่มถามเสียงเรียบแต่แฝงความอาทร หญิงสาวตัวสั่นหวาดกลัว ซุกหน้ากับอกหนา

"ไม่ค่ะ ฮึกๆ" ปรรณพัชร์ร้องไห้สะอึกสะอื้นในขณะที่เควิลใช้แขนซ้ายโอบร่างเล็กสั่นเทาเอาไว้ ที่จริงเขาไม่ได้คิดจะติดตาม เขาก็แค่ผ่านมาแล้วเจอเธอโดนทำร้าย ในฐานะพี่เทคอย่างเขาก็ต้องช่วยเป็นธรรมดา

บูมวิ่งเข้ามาหมายจะแทงชายหนุ่มจากทางด้านหลัง แต่เควิลไวกว่าหยิบปืนที่เหน็บอยู่ที่เอว แล้วหันปืนจ่อเข้าที่หน้าผากของบูมทันที

"อยากตายก็แทงกูเลย" บูมถึงกับมือไม้สั่นขาอ่อน มีดหลุดร่วงหลุดมือทันที พอความตายมาอยู่ตรงหน้า ไม่มีใครที่จะไม่กลัว

"อย่าทำผมเลย" บูมยกมือไหว้ตัวสั่นงันงก

"ถ้ายังอยากชีวิตอยู่ เลิกยุ่งกับเธอ เพราะถ้าพวกมึงทำอีกกูสาบานกับตัวเองเอาไว้เลยว่ากูจะตามมายิงพวกมึงทิ้งให้หมด คนอย่างกูพูดจริงทำจริงเสมอ ถ้ามึงไม่เชื่อก็ลองดูแล้วกัน"

"ผมไม่ทำนะครับผมจะไม่ยุ่งกับเธอแล้ว ผมขอโทษครับผมขอโทษ" บูมละล่ำละลั่กเอ่ยคำขอโทษพร้อมกับไหว้ประหลกๆ เควิลเตะเสยที่ปลายคาง บูมถึงกับสลบเหมือดทันที

เควิลประคองปรรณพัชร์ไปนั่งที่หน้าประตูไม้ พร้อมกับสำรวจเนื้อตัว หญิงสาวร้องไห้อย่างหนัก ส่งสายตาขอบคุณเขา

"ไม่ต้องร้องต่อไปนี้จะไม่มีใครทำร้ายเธอ"

"ฮึก ขอบคุณพี่เควิลนะคะ ฮือๆ"

"อื้อ เลิกร้องไห้ได้แล้ว พี่จะพาไปแจ้งความ" เขาปาดน้ำตาให้ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงทำแบบนี้กับหญิงสาว ทั้งที่เขาไม่เคยทำกับใครมาก่อนเลย

ปรรณพัชร์นิ่งมองชายหนุ่ม เธอจะไว้ใจเขาได้ไหม ถ้าเกิดว่าเขาทำมิดีมิร้ายต่อเธอล่ะ เธอจะทำอย่างไร

"...."

"เธอไม่ไว้ใจฉันเหรอ?"

"ค่ะ" เธอตอบตามตรง คนหน้ายักษ์ถึงกับยกยิ้มมุมปากเบาๆ มองคนหน้าสวยที่ยังมีน้ำตาไหลอาบสองแก้ม

"งั้นไม่ต้องไป เดี๋ยวพี่จัดการพวกมันเอง"

"จัดการยังไงคะ"

"เอาน่า ไม่ต้องรู้หรอก"

"ค่ะ ฮึก แล้วพี่มาที่นี่ได้ยังไงคะ?" เธอเอ่ยถามพลางเช็ดน้ำตาตัวเอง

"พอดีไปเอาลังรหัสก็เลยผ่านมาทางนี้ ว่าแต่บ้านเธออยู่ไหน?"

"บ้านปราณอยู่ที่นี่แหละค่ะ"

"หลังไหน?" เขากวาดสายตามองหา

"หลังนี้ค่ะ หลังที่เรานั่งอยู่"

"อืม" เควิลพยักหน้า มองบ้านเก่าซอมซ่อแล้วถอนสายใจออกมาแรง ๆ "เธออยู่กับใคร?"

"อยู่กับพี่สาวสองคนค่ะ"

"ที่บ้านมีแต่ผู้หญิงเหรอ? แล้วพี่เธอไปไหน"

"ค่ะ พี่ปลาไปทำงานตั้งแต่เช้าตอนนี้ยังไม่กลับเลย"

"โทรหาสิ"

"ปราณไม่มีโทรศัพท์ค่ะ"

"มีเบอร์พี่เธอไหม?"

"ไม่มีค่ะ"

"อืม งั้นเข้าบ้านเถอะ ให้พี่อยู่เป็นเพื่อนไหม?"

"ไม่ต้องหรอกค่ะ ขอบคุณพี่เควิลมากนะคะ" เธอเอ่ยแล้วไขกุญแจเปิดประตูเข้าไปในบ้านแล้วล็อคประตูทันที ผ่านไปไม่ถึงสิบนาทีประตูกูถูกเคาะ ปรรณพัชร์เลยชะโงกดูจากชั้นบน ทำให้เห็นชายหนุ่มร่างหนาที่เป็นพี่เทคของเธอ

หญิงสาวรีบก้าวลงบันไดแล้วเปิดประตู ในมือของเควินถือกล่องใบใหญ่ค่อนข้างหนัก

"หลบไปสิ พี่จะเอาของไปวาง"

"ค่ะ" ปราณพัชร์พยักหน้า เปิดทางให้ชายหนุ่มเข้าไปในบ้าน เขาวางกล่องใบใหญ่ลงไม้กระดานอย่างเบามือ

"อ้ะ ลังรหัส พี่เอามาให้เธอ"

"ลังรหัสคืออะไรคะ?"

"เปิดดูแล้วจะรู้เอง เธอจะได้ไม่ต้องไปหาซื้อให้เปลืองเงิน บางอย่างตอนนี้หาซื้อไม่ได้ด้วยนะ พี่ไปล่ะ มีเรื่องให้ต้องจัดการ"

"ค่ะ" ปราณพัชร์พยักหน้า

"ตามมาล็อคประตูด้วย" เขาพูดแล้วเดินอาด ๆ ออกไป

"ค่ะ" หญิงสาวลุกขึ้นแล้วเดินไปล็อคประตู จากนั้นก็แบกกล่องขึ้นห้อง และแน่นอนมันหนักมาก แต่ปรรณพัชร์ก็แบกขึ้นบนห้องจนสำเร็จ

เธอเปิดดูในกล่องลังรหัส เป็นลังใส่หนังสือ ข้อสอบเก่า ชีทเรียนต่างๆที่ส่งต่อๆกันมาในสายรหัส และสิ่งสำคัญที่ทำให้เธอต้องขมวดคิ้ว มีแมคบุ๊คไอแพดแล้วก็โทรศัพท์มือถือ ถึงแม้ของพวกนี้จะถูกใช้งานมาแล้ว แต่มันก็ยังใหม่อยู่

ปรรณพัชร์ยิ้มออกมาอย่างดีใจ นึกขอบคุณเขาที่ใจดีเอาของมาให้

ติ้ง! ข้อความดังขึ้น หญิงสาวรีบเปิดเข้าอ่านทันที

"ใช้ถนอม ๆ ด้วยล่ะ ห้ามให้ใครต่อ ฉันหวงของพวกนี้มากนะ แล้วอย่าลืมทำแผลที่หัวเข่าด้วยล่ะ"

"ค่ะ" ดีที่เพื่อนสอนการใช้งานแอพพวกนี้มาบ้าง เธอรีบกดตอบด้วยมือสั่นเทา ดีใจจนแทบจะร้องไห้ออกมา พร้อมกับก้มหน้ามองหัวเข่า ที่มีเลือดไหลซึมของตัวเอง

********

"