Husband 03(1)

วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ฟ้าประทานจะอยู่ที่นี่ ก่อนจะเดินทางมาเธอก็จองตั๋วกลับไว้เรียบร้อย จองสองที่ด้วยนะเพราะมั่นใจมาก ๆ ว่าสายลมต้องช่วยเธอ ตลอดสามวันที่ผ่านมาเธอรอรับสายจากสายลม แต่ก็ไม่มี เขาไม่โทรเข้ามาเธอถึงขั้นคิดไปว่าเครือข่ายเธอไม่ดีหรือเปล่านะ ก็เลยเป็นเหตุให้เขาโทรหาเธอไม่ได้ ซึ่งเช็กดูแล้วโทรศัพท์มือถือปกติดีทุกอย่าง ก็แค่เขาไม่ติดต่อมาเท่านั้นเอง

ครืด ครืด ครืด…

เอ๊ะ นั่นไงโทรศัพท์มือถือดังแล้ว ต้องใช่แน่ ๆ สายลมต้องตอบตกลงแต่งงานกับเธอแน่นอน รีบสิ รีบเดินมาหาโทรศัพท์ที่แผดเสียงร้อง ทว่าเมื่อเดินมาถึงจุดที่โทรศัพท์มือถือวางอยู่ ยืนมองหน้าจอที่โชว์ก็ทำให้ฟ้าประทานเปลี่ยนสีหน้าเป็นเหนื่อยหน่าย

“ค่า” เป็นเบอร์ที่ไม่อยากรับ แต่ไม่รับไม่ได้ ถ้าเธอไม่รับก็จะโทรหาเธออยู่แบบนี้จนกว่าเธอจะรับ

(น้ำเสียงน้องพี่ดูมีความสุขดีนะ สีหน้าก็สดใสนะเนี่ย) เจ้าป่าพี่ชายคนที่สามของฟ้าประทานเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหน็บแนม เป็นน้ำเสียงที่คนพูดมีความสุข แต่คนฟังเจ็บจี๊ด สีหน้าของพี่ชายดูก็รู้ว่าเยาะเย้ยเธออยู่ ต่อให้ไม่พูดเธอก็มองออก

“แน่นอน แน่นอนที่สุด อยู่กับแฟนก็ต้องมีความสุขอยู่แล้ว พี่สามโทรมามีอะไรคะ” ต่อให้เจ็บจี๊ดแค่ไหนก็ต้องทำเป็นเก่งเข้าไว้ มั่นหน้ามั่นใจเข้าไว้ฟ้าประทานเธอมันเก่ง เธอมันแน่ เธอไม่แพ้

ก่อนออกจากบ้านเธอบอกคนในครอบครัวว่ารอบนี้จะมาหาแฟนที่คบกันมาหลายเดือนโดยที่คบแบบไม่ได้บอกครอบครัว ถ้าคนที่บ้านไม่เชื่อก็จะพาแฟนกลับไปหาด้วยจะได้เชื่อว่าเธอมีแฟนจริง ๆ และอาจจะคุยเรื่องแต่งงาน พูดให้เข้าใจง่าย ๆ ก็คือเธอโม้ไว้เยอะ

แล้วก็พูดได้เต็มปากเลยว่าคนที่บ้านไม่มีใครเชื่อว่าคนอย่างฟ้าประทานจะมีแฟน

(อ๋อ พี่แค่จะโทรมาบอกว่าถ้าแกกลับมาคนเดียวคุณย่าเตรียมตำแหน่งในโรงแรมไว้ให้แกเรียบร้อยแล้วและเตรียมลิสต์รายชื่อคู่ดูตัวไว้ให้แกแล้วด้วย ต่ำ ๆ ก็ 20 คนครับน้องสาวสุดที่รัก) สีหน้าพี่ชายยิ้มสะใจมาก

“ดูตงดูตัวอะไรคะ โยนทิ้งไปให้หมดเลย ฟ้าบอกแล้วว่าฟ้ามีแฟน ฟ้ามีแฟนแล้วยังหาคนอื่นมาให้ดูตัว ยังไงก็น่าจะเกรงใจแฟนฟ้าหน่อยสิ”

(ก็ถ้ามีแฟนก็พามาแนะนำซะ ไม่อย่างนั้นแกแย่แน่ยัยเล็ก ฮา ฮา ฮา) หัวเราะสะใจเหลือเกินถ้าอยู่ใกล้ ๆ จะบิดพุงแรง ๆ สักที

“ค่า เข้าใจแล้ว มีอะไรอีกไหมคะ”

(ไม่มี แกก็รู้ว่าพี่โทรมาเพราะห่วงแก)

“ค่า ขอบคุณค่า แต่ไม่ต้องห่วงนะ ฟ้ามีแฟนแล้วจริง ๆ” โทรมามาหยั่งเชิงสิไม่ว่า ถ้ารู้ว่าฟ้าไม่มีแฟนก็คงคาบข่าวไปบอกย่า

(ก็ดีพรุ่งนี้เจอกัน) พี่ชายคนที่สามยกยิ้มมุมปาก เป็นรอยยิ้มที่ร้ายกาจมาก

“ค่า” มั่นสิ ต่อให้เจอปัญหาเธอก็ต้องมั่นหน้าเข้าไว้ฟ้าประทาน

น้องสาวคนสุดท้องของบ้านมักถูกห่วงมากที่สุด ไม่ ไม่ใช่แบบนั้น นั่นมันน้องสาวบ้านอื่น พี่ ๆ บ้านนี้ไม่ได้รักเอ็นดูหรือถนอมน้องสาวเหมือนบ้านอื่น ตั้งแต่เล็กเธอก็ชอบถูกพี่ ๆ กลั่นแกล้ง จึงต้องย้ายมาอยู่กับยายที่นี่เพราะทนความวุ่นวายจากพี่ชายทั้งสี่ไม่ไหว เมื่อยายเสียชีวิตเธอจึงต้องกลับไปอยู่กับพ่อแม่ ซึ่งมันตรงกับช่วงวัยรุ่นของพี่ ๆ พอดี ช่วงวัยรุ่นของพี่ ๆ เป็นอะไรที่ฟ้าประทานเอือมมาก เธอโดนสารพัด ทั้งเรื่องผู้หญิง ทั้งให้ช่วยปั่นรายงาน ใช้ซื้อของ สารพัดวิธีจะใช้ สารพัดวิธีจะกลั่นแกล้งเธอ แล้วคิดดูว่าทุกอย่างที่เธอโดนมันคูณสี่เสมอ คิดดูสิว่าน่าโมโหขนาดไหน มันเป็นความโมโหที่ทำอะไรไม่ได้

เกิดเป็นน้องเล็กของบ้านเลิศพัฒนาไม่ใช่เรื่องง่าย ต่อให้เป็นผู้หญิงบอบบางน่าทะนุถนอม แต่พี่ชายทั้งสี่ก็ไม่มองว่าเธอเป็นผู้หญิง ไหนจะปัญหาที่แก้ไม่ได้และไม่มีวันแก้ไขได้ด้วย

ทว่าสิ่งที่พี่ชายทั้งสี่ทำก็เป็นการแสดงความรักอย่างหนึ่ง เป็นการสั่งสอนน้องสาวเพียงคนเดียวให้ขยาดผู้ชายทุกรูปแบบ แล้วก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ ฟ้าประทานขยาดผู้ชายมาก ไม่คบใครเป็นแฟน กลัวจะเจอผู้ชายแบบพี่ ๆ

คราวนี้เมื่อย่าอยากให้แต่งงานคนแรกที่พอจะนึกถึงก็คือสายลมเพื่อนสมัยเรียนมัธยมต้นที่ปฏิเสธความรักวัยเด็กของเธออย่างถนอมน้ำใจที่สุด ผู้ชายคนนี้แหละน่าจะอยู่ด้วยได้มากที่สุด ไม่วุ่นวายไม่ล้ำเส้น

“คราวนี้จะทำยังไงล่ะยัยฟ้าคนเก่ง แกจะหาแฟนที่ไหนไปโชว์คนที่บ้าน เฮ้อ สายลมติดต่อมาหน่อยสิ มาเป็นสามีภรรยากันเถอะ มาโปรดฟ้าที ฟ้าหมดหนทางแล้วนะ เฮ้อ… บ้าไปแล้ว นั่งพูดอยู่คนเดียวแบบนี้จะได้อะไรขึ้นมา แบกหน้าด้าน ๆ ไปหาสายลมอีกสักรอบดีไหมนะ ตื๊ออีกหน่อยเผื่อจะเปลี่ยนใจ แต่ว่าตื๊อมาก ๆ ผู้ชายจะรำคาญน่ะสิ ยิ่งผู้ชายแบบสายลมด้วย ฮื้อ… ท้อจัง”

ทำยังไงดีนะ ทำยังไงถึงจะได้สายลมกลับไปโชว์คนที่บ้าน อยากได้เขาเป็นผัวต้องทำบุญวัดไหน ใช่! จริงด้วย ทำบุญ เธอควรไปทำบุญสักหน่อยเผื่อว่าเรื่องที่กวนใจจะคลี่คลายลงบ้าง หมดหนทางก็พึ่งวัดพึ่งวาแล้วกัน เผื่อจะเกิดเรื่องดี ๆ ขึ้น เผื่อว่าทำบุญแล้วสิ่งศักดิ์สิทธิ์ดลบันดาลให้ครอบครัวของเธอเปลี่ยนใจ ยอมให้เธออยู่เป็นคนสวยที่โสดไปเรื่อย ๆ

ว่าแล้วก็แต่งตัวออกจากห้อง เรียกรถจากแอพมารับ ดีหน่อยที่เดี๋ยวนี้เดินทางไปไหนมาไหนสะดวกสบายกว่าเมื่อก่อนเยอะ

มาถึงวัดถวายสังฆทานเรียบร้อยก็มาให้อาหารปลาชิว ๆ ทำบุญทำทานพร้อมภาวนาในใจขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ดลใจให้คนในครอบครัวเปลี่ยนใจหรือไม่ก็ให้สายลมติดต่อมา ขอให้สายลมตอบตกลงด้วยเถิด สาธุ เพี้ยง

ขณะที่นั่งให้ขนมปังปลาเหงา ๆ อยู่คนเดียวพร้อมกับคำถามภายในใจ ‘ฉันมาทำอะไรที่นี่’ เสียงโทรศัพท์มือถือก็แผดร้อง ฟ้าประทานวางขนมปังปลาไว้ข้าง ๆ จากนั้นหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าออกมาดู

เบอร์ที่โทรเข้ามาเป็นเบอร์แปลก ช่วงนี้ไม่ได้สั่งพัสดุอะไร เป็นมิจฉาชีพหรือเปล่านะ รับหน่อยแล้วกันเหงา ๆ พอดี “สวัสดีค่า”

(ฟ้าประทานใช่ไหม)

“สายลม!” ได้ยินเสียงก็รู้แล้วว่าใคร เสียงของลมทำหัวใจฟ้าเต้นแรงขึ้นมาเลย

(น้ำเสียงดี๊ด๊า)

“แน่นอน ก็ต้องดีใจสิ สายลมโทรหาเราแปลว่าสนใจมาเป็นสามีของเราใช่ไหม เราดีใจมาก ๆ เลยอะ” ความมั่นใจที่ค่อย ๆ ลดลงพุ่งกลับมาอย่างรวดเร็ว

(อยู่ไหน มาคุยกันหน่อย เธอมีข้อตกลงอะไรบ้าง)

“เราอยู่วัด เรามาทำบุญขอพรให้สายลมโทรมาหาเรา ตกลงเป็นสามีของเรา วัดนี้ขลังจริง ๆ นะเนี่ย ทำบุญเสร็จยังไม่ถึงสิบนาทีสายลมก็โทรมาแล้ว ต่อไปเราต้องมาบ่อย ๆ แล้วสิ”

(เลิกเพ้อ อยู่วัดไหน) คนอุตส่าห์ดีใจ ทำไมต้องทำเสียงรำคาญชัดขนาดนั้นสายลม ฟ้าก็แค่ดีใจมากไปหน่อยเท่านั้นเอง แต่ช่างเถอะ อย่าว่าสายลมเดี๋ยวสายลมเปลี่ยนใจ

“เราอยู่วัดใกล้ ๆ โรงแรมที่เราพักอะ ไม่ได้อ่านด้วยสิว่าชื่อวัดอะไร เอางี้เดี๋ยวนัดเจอกันที่ร้านอาหารดีไหม เราเริ่มหิวข้าวแล้ว”

(ได้สิ ส่งโลเคชั่นมา)

“โอเค เดี๋ยวเจอกันนะสายลม” พูดไม่ทันจบสายลมก็กดวางสายลมไปแล้ว “แหม ช่างเป็นว่าที่สามีที่ดีจริง ๆ อยากเจอฟ้าไว ๆ สินะถึงได้รีบขนาดนี้”

การพึมพำคนเดียวเป็นเรื่องปกติของฟ้าประทาน เธอไม่คิดว่าตัวเธอแปลก ต่อให้คนรอบข้างมองเธอด้วยสายตาประหลาดเธอก็ไม่เคยแคร์สายตาผู้คน