คนสกปรก

"เข้าไปได้แล้ว" ชายหนุ่มถือวิสาสะคว้ามือเธอไปกุมไว้ แล้วเดินเข้าไปข้างในด้วยกัน เธอพยายามแกะมือเขาออกแต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยสักที

"สวัสดีครับคุณธเนศ คุณแพน" แขกทั้งสองของเขาลุกขึ้นยืนต้อนรับเขาอย่างดีก่อนที่จะเพ่งสายตามองที่เลขาชั่วคราวของชายหนุ่มด้วยความตกใจมาก ไม่คิดว่าจะเจอเธออยู่ที่นี่

ธเนศ ผู้ที่ขึ้นชื่อว่าพ่อแทบจะวิ่งเข้ามากระโจมใส่หญิงสาวแต่บุตรสาวของเขาอีกคนกลับดึงเขาไว้ก่อน

"นี่คุณเวลพาผู้หญิงที่ไหนมาด้วยหรอคะ"

แพน ผู้ที่เป็นพี่สาวต่างแม่ของหญิงสาวที่ตั้งแต่เล็กๆเธอไม่เคยทำดีกับน้องสาวเลยสักครั้ง ด้วยความที่ว่าเธอเป็นลูกเมียน้อย และทำให้ชื่อเสียงของพ่อเสื่อมเสียเธอจึงเกลียดน้องสาวเข้าไส้

"นี่คุณแพนไม่รู้จักจริงๆหรอครับ" สาวน้อยกลืนน้ำลายดังเอือกพร้อมกับจ้องตาเขาด้วยความบังเอิญ

"แพนไม่รู้จักจริงๆค่ะ" ชายหนุ่มเอื้อมมือไปโอบที่ไหล่ของเธอ จนแพนและธเนศตกใจในการกระทำของชายหนุ่ม

"เธอไม่ใช่ใครหรอกครับ.."

"หื้ม ..." เขาโน้มหน้าเข้ามาใกล้ ลมหายใจอุ่นๆของเขารดต้นคอขาวๆของเธอจนรู้สึกสยิว แล้วกระซิบข้างหูว่า...

"เธอเป็นผู้หญิงของผม" เธอเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาเอ่ย ทว่าจมูกของทั้งสองนั้นชนกันอย่างไม่ตั้งใจ

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

หัวใจดวงเล็กของเธอเต้นแรงและสั่นไหวไปกับความรู้สึกที่วูบวาบข้างใน เธอไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อน ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกัน

ผลั่ก!

หญิงสาวผลักเขาออกเบาๆ เขาก็ยอมปล่อยเธอแต่โดยดีและเดินไปนั่งที่โซฟาสีแดงขนาดใหญ่พร้อมกับตบที่นั่งข้างๆ เป็นเชิงบอกให้เธอมานั่ง ใกล้เขา

เธอเดินมานั่งข้างเขาตามคำสั่งและยกมือไหว้ธเนศกับบุตรสาวพอเป็นมารยาทและทำเป็นไม่รู้จักกันมาก่อน

"วันนี้คุณธเนศมาหาผมถึงที่มีอะไรหรือเปล่าครับ"

"ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ผมได้ยินมาว่าพ่อของคุณอยากให้คุณเล่นการเมือง ผมก็แค่อยากให้คุณมาอยู่พรรคของผมที่จะตั้งขึ้นในอีกสามเดือนข้างหน้า ถ้าคุณยอมมาอยู่พรรคของผมแล้วผมได้เป็นนายก ผมจะให้คุณบริหารงบของประเทศทั้งหมด" ชายหนุ่มขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ทีแรกเขานึกว่าธเนศจะชวนเขาลงทุนธุรกิจซะอีก

"แหม คุณธเนศ ตอนนี้พ่อผมก็ยังเป็นนายกอยู่นะครับ คุณคิดว่าผมจะหักหลังพ่อแท้ๆแล้วไปร่วมมือกับคุณหรอ"

"ผมรู้ว่าคุณมีปัญหาทางใจกับพ่อ"

"บางครั้งผมก็งงกับพวกคุณเหมือนกันนะ ทำไมถึงต้องการตัวผมไปเป็นพรรคพวกขนาดนั้นทั้งๆที่ผมก็ไม่ได้รวยหรือมีอิทธิพลอะไรมากมาย คนฉลาดๆเขาไม่มาหาผมกันหรอกนะครับ" สีหน้าของฝั่งตรงข้ามซีดเซียวเหมือนไก่ต้มเมื่อรู้สึกถึงแรงที่พูดประชดประชันของเวล พร้อมกับได้รับกลิ่นอายของความไม่สำเร็จ

"ไม่เป็นไร คุณไม่สนใจก็ไม่เป็นไร ผมอุตส่าห์ยื่นหนทางให้คุณแก้แค้นพ่อตัวเองแล้วแท้ๆ "

"แหม คุณธเนศเนี่ยใจไม่เด็ดเท่าคุณธนัทพี่ชายของคุณเลย คุณธนัทเขาเอาตัวลูกสาวมาเดิมพันกับผม ถ้าเกิดคุณยอมเอาลูกสาวมาแลกบ้างผมอาจจะยอมอยู่ฝังคุณก็ได้" สาวน้อยหันหน้าไปมองแพนผู้เป็นพี่สาวด้วยความเป็นห่วง และเธอก็คิดว่าชายหนุ่มน่าจะต้องการพี่สาวของเธอ

"งั้นก็ขอโทษด้วย ผมไม่ขายลูกกิน"

หมับ!

ธเนศเอื้อมมือไปคว้าแขนของสาวน้อยที่นั่งอยู่ข้างๆชายหนุ่มพร้อมกับกระชากแขนเธออย่างแรง และควบคุมสติตัวเองไม่ได้

"ผิงกลับบ้านกับฉันเดี๋ยวนี้!!"

"อะๆ คุณธเนศคุณจะลากเด็กผมไปไหนครับ แหม ถ้าอยากขนาดนั้นไม่เห็นต้องแย่งผมกินเลย ผมมีสาวสวยอีกเพียบเลยนะ คุณสนใจหรือเปล่าล่ะ"

ธเนศไม่สนใจคำพูดของเขามีแต่กระชากแขนเธอจนสุดแรงเพื่อบังคับให้เธอออกไปจากที่นี่ ก่อนที่ลูกสาวคนโตจะเดินประกบหลังตามพ่อไป เมื่อบอดี้การ์ดหนุ่มเห็นดังนั้นจึงตั้งท่าว่าจะเดินตามไปช่วยเธอแต่ผู้เป็นนายสั่งห้ามไว้เสียก่อน

"ไม่ต้องตามไป มันเป็นแผน" เมื่อบอดี้การ์ดหนุ่มเห็นดังนั้นก็หยุดชะงักทันที

ธเนศลากตัวเธอออกมาข้างนอกของคลับก่อนที่จะสะบัดแขนเธอด้วยความขยะแขยง

"มึงมาอยู่ที่นี่ได้ไง" ผู้เป็นพ่อตะโกนถามลูกสาวด้วยความโกรธที่เห็นเธออยู่ที่นี่ ที่คลับแห่งนี้ เพราะคนอย่างเธอไม่น่าจะรู้จักคนที่มีอำนาจและเพียบพร้อมไปด้วยเงินทอง เพราะคนที่คู่ควรกับผู้ชายคนนี้มีเพียงลูกสาวคนโตของเขาเท่านั้น

"ฉันจะอยู่ที่ไหนมันก็เรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับคุณ" สาวน้อยตอบกลับด้วยใบหน้าจริงจัง

"ปากดีนักนะมึงตกอับถึงขั้นมาขายตัวให้คุณเวล ไม่อายบ้างหรือไง"

"ทำไมฉันต้องอาย งานง่ายๆนอนแบให้ผู้ชายเอาแบบนี้ใครจะไม่ชอบ ยิ่งหล่อๆรวยๆเหมือนคุณเวล ฉันนี่นอนให้เอาได้ทั้งคืนเลยล่ะ" เธอประชดเพื่อให้ผู้เป็นพ่อนั้นได้ใจ ที่ดูถูกเธอสำเร็จแต่แท้จริงแล้วเธอไม่ได้ทำเรื่องที่เขาว่าเลยสักครั้ง เพิ่งเห็นหน้าชายหนุ่มวันนี้เป็นวันแรกด้วยซ้ำ ในเมื่อเขามีความสุขที่ได้ดูถูกเธอ เธอก็จะยอมให้เขาดูถูก

"มึงกับแม่มึงมันก็ร่านไม่ต่างกันหรอก ลูกเมียน้อยสันดานมันก็เมียน้อยเหมือนกันนั่นแหละ" แพน พี่สาวแท้ๆต่างแม่พูดขัดขึ้นมาพร้อมกับเปรียบเทียบสาวน้อยกับแม่ของเธอว่ามีนิสัยที่เหมือนกัน

"พี่แพน พี่ไม่มีสิทธิ์มาว่าแม่ฉันนะ ถ้าจะว่าก็ว่าฉันนี่ แม่ฉันตายไปแล้วอย่าเอาแม่ฉันมาเกี่ยวข้อง"

"ทำไมจะไม่มีสิทธิ์ก็แม่มึงมันร่านมากถึงได้มีมึงออกมาเป็นตัวเสนียดจัญไรให้พ่อกูเสื่อมเสียชื่อเสียงอยู่นี่ไง อีร่าน ร่านเหมือนแม่มึงนั่นแหละ"

เพี๊ยะ!

"อีผิงมึงกล้าทำร้ายลูกกูหรอ" ธเนศกระชากคอเสื้อของเธอพร้อมกับง้างมือขึ้นมาเพื่อจะฟาดไปที่ใบหน้าเรียวเล็กแต่เธอดันพูดขัดขึ้นมาเสียก่อน

"ฉันกล้าทำมากกว่านี้อีกนะ ถ้ายังว่าแม่ฉันไม่หยุด"

"ก็แม่มึงเป็นเมียน้อยกูจริงๆนี่ มึงก็หัดยอมรับความจริงซะบ้าง กลับบ้านเถอะลูกแพนอย่าไปยุ่งกับคนสกปรกอย่างมันเลย เป็นเมียน้อยใครอีกหรือเปล่าก็ไม่รู้"

"กลับเถอะค่ะคุณพ่อ แพนเกลียดมัน" เมื่อแพนเอ่ยจบทั้งสองก็เดินจากเธอไป แล้วทิ้งความรู้สึกเกลียดชังและขยะแขยงไว้ตรงนี้ตรงที่เธอยืนอยู่ สาวน้อยได้แต่ยืนกำหมัดแน่นด้วยความโมโห แต่กลับทำอะไรไม่ได้เพราะทั้งสองคนนั้นเป็นพ่อและพี่สาวของเธอ หลังจากที่เธอยืนทำใจอยู่สักพักก็กลับไปยังห้องทำงานของผู้ชายที่แววตาดุร้ายเจ้าเล่ห์ กลับไปเพื่อเอากระเป๋าสะพายของเธอคืน

"คุณเวลฉันมะ....อ้าว หายไปไหนแล้ว" เธอกวาดสายตาไปรอบๆห้องแล้วพบว่าเขาไม่ได้อยู่ในห้องนี้เธอจึงเดินไปค้นที่โต๊ะทำงานเขาเผื่อว่าเขาจะเอากระเป๋าเธอไปซ่อนไว้ตรงนั้น แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ จนเธอเหลือบไปสะดุดตาเข้ากับเจ้ากระดาษโน๊ตสีแดงที่มีแก้วกาแฟทับไว้ เธอจึงดึงออกมาดู

'ถ้าอยากได้กระเป๋าคืน ให้มาเอาที่ห้อง514 ชั้น 5'

สาวน้อยพุ่งตรงไปที่ลิฟท์แล้วกดขึ้นไปยังชั้น 5 อย่างไม่ลังเล เมื่อบวกด้วยอารมณ์ที่ค่อยไม่ดีของเธอในตอนนี้ เธอจึงไม่คิดอะไรจนสุดท้ายก็มาอยู่ตรงหน้าห้อง 514

สาวน้อยเริ่มเกิดอาการกลัวและลังเล ทำไมเขาถึงไม่วางกระเป๋าเธอไว้ที่โต๊ะทำงานแต่กลับทิ้งโน้ตเอาไว้แทนมันไม่แปลกไปหน่อยหรอ แต่ทำยังไงได้ในเมื่อขึ้นมาแล้วก็ต้องเข้าไปเอา

ก๊อกๆๆ

ไร้เสียงตอบกลับและไร้ปฏิกิริยาใดๆเหมือนกับว่าข้างในไม่มีคนอยู่เมื่อเห็นดังนั้นหญิงสาวจึงถือวิสาสะค่อยๆเปิดประตูแล้วย่องเข้าไปเบาๆ

เธอกวาดสายตามองไปรอบๆห้องอย่างหวาดระแวงภายในห้องมีเตียงสีแดงขนาดใหญ่ส่วนผนังของห้องตกแต่งด้วยกระจกใสเกือบทั้งหมดจนเผยให้เห็นวิวข้างนอกทางหลวงที่มีแสงไฟส่องสว่างไปทั่วท้องฟ้าช่างโรแมนติกดังที่นิยายสาวน้อยเผลอมองออกไปข้างนอกด้วยความตื่นตาตื่นใจเพราะตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยอยู่ที่สูงแล้วมองเห็นวิวสวยๆไปทั่วกรุงเทพฯแบบนี้

"หึ มาแล้วหรอคุณผกามาศ นธิศิริโชติ ลูกสาวคนเล็กของท่าน ธเนศ มหาเศรษฐีที่รวยเป็นอันดับต้นๆของประเทศไทย" เสียงทุ้มเอ่ยเรียบเรียบชนสาวน้อยสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจจึงรีบหันขวับมามองหน้าคนตัวสูงทันที

"คุณ! ว้าย!"

ผลั่ก!

เธอกำลังจะเอ่ยอะไรบางอย่างออกมาแต่ทว่าคนตัวสูงกับผลักเธอลงเตียงพร้อมกับใช้กุญแจมือล็อคแขนเธอไว้กับมุมหัวเตียงทั้งสองข้างมันจึงทำให้เธอนอนราบกับเตียงแล้วกางแขนอยู่