บทที่ 1 เห็นใจผมเถอะครับ

นาชาแทบไม่เชื่อหูตัวเองเมื่อได้รับโทรศัพท์สายหนึ่งจากผู้ชายที่เธอเพิ่งคุยกันได้ครั้งเดียวและเขาก็บินมาหาเธอที่จอร์แดน

นาชาส่งลูกสาวคนเล็กให้พี่เลี้ยงของเขาอุ้มไปเล่นที่อื่นในขณะที่สนทนากับผู้ชายหน้าหล่อท่าทางดีคนนี้ตามลำพัง

อันที่จริงจะบอกว่าตามลำพังก็ไม่นับว่าใช่ด้วยในตอนนี้มีบอดี้การ์ดของสามีคอยดูแลความปลอดภัยให้เธอยืนกระจายกันอยู่หลายคน

เพราะเขาต้องมาติดต่อธุรกิจที่นี่เป็นเวลาหลายเดือนจึงได้ลากเธอมาเป็นเพื่อนทั้ง ๆ นาชาเองก็ไม่ได้ขัดเธอไม่เคยมาแถวตะวันออกกลางจึงตื่นเต้นไม่น้อย

หญิงสาวยกกาแฟน้ำสีดำสนิทแต่รสชาติกลับดีเป็นอย่างยิ่งขึ้นมาดื่มช้า ๆ ใบหน้าสวยหวานส่งยิ้มละลายใจให้เขา

"ฉันยอมรับคุณจริง ๆ ค่ะ อุตส่าห์บินมาที่นี่เพื่อมาถามเรื่องเพื่อนสาวของฉัน"

เธอหัวเราะย้อนคิดถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นที่จู่ ๆ ก็มีโทรศัพท์ลึกลับโทรเข้ามาหาเธอและแนะนำตัวอย่างคร่าว ๆ ว่าตัวเองเป็นใคร ทั้งยังถามเธอเรื่องกุ๊กไก่วุ่นวาย นาชากลับไม่ตอบอะไรนอกจากบอกว่า

"ฉันเป็นเพื่อนรักของกุ๊กไก่ และรู้แค่ว่าคุณทำเธอเสียใจเพราะแบบนี้ฉันจะไม่บอกอะไรคุณทั้งนั้น คุณดูไม่จริงใจเท่าไหร่"

หลังจากนั้นเขาพยายามอธิบายอยู่นาน จนกระทั่งนาชาท้าทาย

"ฉันไม่ชอบคุยกับคนแปลกหน้าทางโทรศัพท์ ถ้าอยากรู้คุณก็บินมาหาฉันที่นี่สิคะ"

ให้ตายเถอะโรบิ้น เขาบินมาหาเธอจริง ๆ แบบทันทีด้วยซ้ำ จนเธอตกใจเลยทีเดียว

เมื่อมาถึงเธอก็ไม่ได้พบเขาในทันที เธอยังถ่วงเวลาเขาอีกสามวันแต่คนคนนี้ก็ยังรออย่างอดทน ยังจองโรงแรมห้องที่ใกล้ห้องเธอที่สุดที่ว่างเพื่อที่เธอจะสามารถเรียกเขาพบได้ทุกเวลา

เอาล่ะสิ ผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดาแฮะ 

เมื่อเขามาเธอก็อยากรู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร พ่อเจ้าประคุณสามีเลยหาประวัติมาให้ โอ้โห นาชาคิดว่าเขาเป็นไอสไตล์กลับชาติมาเกิดหรือยังไง

เขาเคยชนะโอลิมปิกคณิตศาสตร์ได้เหรียญทองมาแล้ว ยังเป็นผู้ก่อตั้งบริษัทExcheangเงินดิจิตอล ยังออกเหรียญดิจิตอลเป็นของตัวเองตอนนี้เขายังทำกำไรกับการถือครองเหรียญอันมหาศาล

ถือว่ารวยจนหูตาลาย มิน่าล่ะถึงสามารถจองห้องติดกับเธอได้โดยที่ขนหน้าแข้งไม่ปลิวสักเส้น

นาชาอ่านซ้ำไปซ้ำมา แน่นอนว่าเธอไม่เข้าใจอาชีพสายนี้ในขณะที่สามีค่อย ๆ อธิบายให้เธอฟังจนเธอหลับคาอกเขาไปหลายรอบ เธอก็ยังไม่เข้าใจอาชีพของเขาอยู่ดี

เควิลเองก็เหนื่อยที่จะอธิบายจึงเสนอทางแก้ให้เมียรัก

"นาชาคะเอางี้ดีหรือเปล่า พี่ทำเป็นพาวเวอร์พ้อยให้นาชาค่อย ๆ ศึกษาดีหรือเปล่าคะ พี่ไม่ค่อยมีเวลาเท่าไหร่ที่จะอธิบาย"

นาชาย่นจมูก

"ไม่เอา พี่เคนอย่าขี้เกียจชาอยากฟังพี่เข้าใจง่ายกว่า"

"แต่นี่มันรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้แล้วนะคะ"

"ก็นั่นแหละ พี่เคนพูดยังไม่เข้าใจยังจะมาพาวเวอร์พ้อยอะไรอีกวิชาการชะมัดนาชาไม่ใช่เด็กนักเรียนหรือพนักงานบริษัทพี่นะคะ"

หญิงสาวที่มีลูกสองคนแล้วแต่ขี้งอนเป็นอย่างยิ่ง ขาเรียวยาวของเธอพาดที่ตักของเขายังถูไปมาอย่างออดอ้อน ยังใช้หน้าอกเด้งดึงคลึงอกสามีเบา ๆ ถึงจะให้นมลูกมาแต่หุ่นของนาชายังฟิตเปรี๊ยะน่าเซี๊ยะจนเควิลที่กลายเป็นทาสเมียไปไหนไม่รอด

ยิ่งนานวันนาชายิ่งรสเด็ดที่กินเท่าไหร่ก็ไม่พอสักที

"ชาแกล้งพี่อีกแล้วดูสิมันโด่อีกแล้วอยากได้ปากใครสักคนมาทำให้มันอ่อนจังเลยค่ะ มีใครแถวนี้จะเห็นใจพี่หรือเปล่าคะ"

นาชาหัวเราะ ตีเป้าเขาไปเบาๆ เควิลดึงมือเธอไว้แล้ววางอยู่ตรงนั้นไม่ยอมให้นิ้วเรียวขยับ 

นาชาส่ายหน้า

"ไม่มีค่ะ เพราะมีบางคนขี้เกียจทำงาน"

เขาร้องครางเหมือนหมาทำหน้าสลดเมื่อเมียรักไม่ตามใจ แต่นิ้วมือกลับถูไถคลึงวนหัวนมสีหวานของเธอเล่นจนนาชาทนการเล้าโลมไม่ไหว

สุดท้ายต้องยอมตามใจจนคนโตตัวยิ้มหน้าบาน

เมื่อคิดถึงสามีแล้วนาชาก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ กระทั่งได้ยินเสียงของผู้ชายคนนั้นดังขึ้นสติของเธอจึงกลับมาอยู่กับเนื้อกับตัว

"บอกผมได้หรือเปล่าครับว่าความจริงเป็นยังไง ผมอยากรู้ว่าผมคิดถูกหรือเปล่า"

"ทำไมฉันต้องบอกคุณด้วยคะ"

นาชายังกวนประสาทเขา ถึงเขาจะหล่อก็ใช่ว่าจะหลอกล่อเธอได้หรอกนะ

"ได้โปรดเถอะครับ คุณนาชาอยากรู้ว่าผมจริงใจกับเพื่อนคุณแค่ไหน ผมก็ยอมบินมาที่นี่เพื่อถามข่าวของคุณแล้วนี่ครับ ก่อนหน้านี้ผมยังบินไปหาคุณลูกเกดแต่น่าเสียดายที่ไปถึงเธอกลับไม่สะดวกจะพบผม ผมเลยกลับบ้านมือเปล่า"

นาชารู้เรื่องนี้อยู่แล้ว ลูกเกดอยู่สวิตเซอร์แลนด์นางไม่ใช่ว่าไม่สะดวกพบ แต่ไม่ยอมพบและคิดแกล้งผู้ชายคนนี้ต่างหาก

ลูกเกดเป็นคนใจแข็งและใจดำกว่าเธอ เดิมทีนาชายังคิดว่าถ้าเขาบินมาที่นี่จริง ๆ จะแกล้งไม่ยอมพบเหมือนลูกเกด แต่เธอใจอ่อนกว่าลูกเกดมาก สุดท้ายก็เลยมานั่งกับเขาอยู่ที่คอฟฟี่ช็อปหรูในกรุงอัมมาน

เธอสั่งกาแฟเสร็จแล้วจึงโทรศัพท์ไปบอกเขา เหมือนว่าเขาจะรอเธออยู่แล้วจึงรีบรับโทรศัพท์ทันที

ไม่นานนาชาก็เห็นผู้ชายตัว ใบหน้าหล่อไสตล์เอเชียใส่หมวกและแว่นดำ เดินเข้ามาในร้าน เธอก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นเขา ยังอุทานในใจ

โอ้ หล่อไม่เบาแฮะ 

เมื่อเขามาถึง บอดี้การ์ดของเธอเป็นคนเข้ามาทัก ขออนุญาตค้นตัวอย่างสุภาพจนแน่ใจว่าปลอดภัยไร้อาวุธเขาจึงสามารถเข้าใกล้นาชาได้

นาชาสังเกตเขา ดูแล้วผู้ชายคนนี้กลับไม่กลัวหรือแตกตื่น ทำท่าทางสบาย ๆ คล้ายจะคุ้นเคยกับเรื่องพวกนี้ไม่น้อย

นาชาแอบถ่ายรูปเขาขณะถูกคนของเธอค้นตัว เธอส่งข้อความเข้ากลุ่มไลน์เพื่อนสาวทันที

นาชา : มาแล้ว หล่อกว่าในรูปเยอะ

มีคนอ่านหนึ่ง ทั้งยังส่งข้อความมาให้เธอว่าสู้ ๆ 

นาชายิ้ม พิมพ์ตอบกลับ

นาชา : ฉันไม่ได้มาออกศึกนะยะ 

แล้วส่งสติ๊กเกอร์หัวเราะกลับไป

เขาเข้ามาทักทายเธออย่างสุภาพ เธอยื่นมือให้เขาจับ ถามเขาว่าจะสั่งอะไรหรือเปล่าเขาขอแค่น้ำเปล่าก็พอ 

คนสองคนแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ ก่อนเริ่มสนทนากัน

"แล้วเกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกคุณคะ กุ๊กไก่เองก็ไม่ค่อยอยากพูดถึงคุณเท่าไหร่ ยัยเนี่ยต่อให้เดือดร้อนก็ไม่เคยวิ่งขอความช่วยเหลือจากเพื่อน เธอเป็นคนขี้เกรงใจค่ะ ฉันที่เป็นเพื่อนรักเธอยังไม่เล่าอะไรให้ฟังเลย คุณเป็นฝ่ายเล่าแล้วกันฉันอยากฟังตั้งแต่ต้นจนจบ ก่อนจะตัดสินใจว่าจะบอกคุณดีหรือเปล่าในเรื่องที่คุณอยากรู้"

"ผมเข้าใจครับ"

นาชานั่งสบายๆ คนของเธอก็ถอยออกห่าง อชินจึงเริ่มเล่าเรื่องที่นาชาต้องการรู้

"ผมชื่อเป็นเพื่อนกับกุ๊กไก่ตั้งแต่อนุบาลแต่ก่อนบ้านเราอยู่ใกล้กันเราเรียนด้วยกันจนถึง ม.ต้น เราสองคนสนิทกันมากครับ และเรื่องก็เริ่มจากจุดนั้นครับ"