ตอนที่7 นิสัยเด็ก... พี่ไม่ชอบ!

"ติมกูกลับก่อนนะมึง กูปวดหัวเหมือนจะไม่สบาย ฝากเอาของขวัญให้แตมทีนะ" หาข้ออ้างบอกกับติม หลังจากที่ฉันเดินออกมาจากเหตุการณ์ที่ไม่คิดว่าจะเจอ

"อ้าว กลับไงอะมึง" ติมทำท่างง แต่ติมก็เข้าใจเพราะฉันชอบปวดไมเกรนอยู่บ่อยครั้ง จึงไม่ใช่เรื่องผิดปกติอะไร

"แดนไง แดนไปส่งฝ้ายที่บ้านหน่อยดิ" ฉันเหลือบเห็นแดนที่เดินเข้ามาพอดี เขาน่าจะเพิ่งคุยโทรศัพท์เสร็จ ให้เขาไปส่งก็ดี

"กูไปส่งเองดีกว่า" ติมรีบเสนอตัว คงจะเป็นห่วง เพราะฉันไม่เคยไปไหนมาไหนกับแดน

"ไม่เป็นไรหรอกมึง แดนมันคงไม่กล้านอกใจแฟนมันหรอก กูไปนะ" พูดอย่างมั่นใจเมื่อบังเอิญมองเห็นรูปหน้าจอโทรศัพท์มือถือของแดนที่มีรูปคู่แดนกับผู้หญิงคนหนึ่งโชว์หราอยู่

ฉันคว้าข้อมือแดนเดินออกมาจากรั้วบ้านของติมทันที แดนก็เดินตามแบบงง ๆ

"เราเอามอ’ไซค์มา ฝ้ายนั่งได้ไหม" แดนพาฉันมาหยุดที่รถมอเตอร์ไซคยี่ห้อดัง

รถจอดอยู่ข้างรั้วบ้าน

"ได้ ๆ บ้านฝ้ายอยู่สุดซอยนะ" ขึ้นนั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์

ซบหน้าที่แผ่นหลังของแดนทันทีเมื่อแดนขี่รถผ่านหน้ารั้วบ้านของติม ฉันเห็นพี่ตั้วเดินมาหยุดหน้าบ้าน

"ฮึก ฮึก..." คิดถึงภาพที่เจอก็กลั้นน้ำตาไม่อยู่

ตอนที่เห็นภาพนั้น ฉันตกใจมาก จุกแน่นที่อก ทำอะไรไม่ถูก

ตอนนี้ที่ตั้งสติได้ ต่อมน้ำตาก็เลยทำงาน

"เฮ้ย! ปวดมากขนาดร้องไห้เลยเหรอฝ้าย ไปหาหมอดีไหม" แดนเอ่ยด้วยน้ำเสียงตกใจ

"ไม่เป็นไร กลับไปกินยาที่บ้านก็หายแล้ว ขอโทษนะเสื้อแดนเปื้อนน้ำตาเราเลย" ตั้งสติได้ก็รีบผละออกจากแผ่นหลังของแดน

"ไม่เป็นไร หลังนี้ใช่ไหมฝ้าย"

"ใช่ ๆ ขอบคุณนะ" หลังสุดซอยก็มีหลังเดียวอะ

แดนชะลอรถจอด ฉันจึงลงจากรถ

"ไหวไหม ให้เราอยู่เป็นเพื่อนไหม"

"ไหว ๆ นายรีบกลับไปสนุกต่อเถอะ ขอบคุณที่มาส่งนะ"

"ไหวจริงอะ" แดนถามย้ำ

"อืม ไหว นายไปเถอะ เรากินยาก็หายแล้ว"

"งั้นก็ดูแลตัวเองดี ๆ เราไปนะ" แดนวกรถกลับไป ฉันจึงเปิดประตูรั้วแล้วรีบเข้าบ้านเพราะมองเห็นแสงไฟรถสาดมาตรงหน้า

ล็อคกลอนประตูรั้วบ้านเรียบร้อยก็วิ่งเข้าบ้าน พุ่งตรงไปที่ห้องตัวเองทันที

ถึงเตียงนอนทิ้งตัวลงคล้ายคนหมดแรง ซุกหน้าลงกับที่นอน ปล่อยน้ำตาให้ไหลรินออกมาด้วยความเสียใจ

ครืด ครืด ครืด...

ครืด ครืด ครืด...

ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง!

ครืด ครืด ครืด...

เสียงโทรศัพท์มือถือที่ชาร์จแบตไว้ดังรัว ๆ มันดังตั้งแต่ที่ฉันก้าวขาเข้าห้องนอน ดังจนน่ารำคาญ

ลุกขึ้นจากที่นอนแล้วเดินไปถอดสายชาร์จ หยิบโทรศัพท์มือถือมาดู สายที่กำลังโทรเข้ามาคือเบอร์ที่ฉันเคยคุยด้วยทุกคืนก่อนนอน

ทว่าเมื่อเห็สิ่งที่เกี่ยวข้องกับเขาก็พลันทำให้ฉันนึกถึงภาพที่เพิ่งเจอ

ติ๊ง!

(พี่ตั้ว: รับสายพี่ดิ ฟังพี่ ได้โปรด)

ติ๊ง!

(พี่ตั้ว: ฝ้ายขอร้องรับสายพี่ อย่าเงียบแบบนี้)

แจ้งเตือนเด้งขึ้นถี่ ๆ ฉันไม่คิดจะเปิดอ่าน จากนั้นเขาก็กระหน่ำโทรเข้ามาส่งข้อความเข้ามา

ติ๊ง!

(พี่ตั้ว: ออกมาคุยกันนะ พี่อยู่หน้าบ้านหนู)

เขาส่งไลน์เข้ามาอีกครั้ง แล้วก็กดโทรเข้ามาอีกรอบ

แต่ฉันไม่คิดจะรับสายเขา ไม่อยากคุยกับเขา

เขาจะโทรมาทำไม โทรมาเพื่ออะไร แล้วจะมายืนอยู่หน้าบ้านฉันทำไม

จะทำไปเพื่ออะไรในเมื่อเขายืนจูบกับเพื่อนฉันแบบนั้น ฉันเห็นเต็มตา

ภาพที่เขาจูบกับผู้หญิงฉันไม่เคยคิดว่าจะได้เห็น ฉันเชื่อใจเขามาก แต่มันเจ็บปวดมากเมื่อคนที่เขากอดจูบคือเพื่อนสนิทฉัน เขาทำแบบนี้ได้ยังไง

ติ๊ง!

เสียงไลน์ดังขึ้นอีกครั้ง ไม่สิ ดังหลายครั้งแล้วล่ะ เขาทั้งโทรทั้งไลน์เข้ามาถี่ ๆ

ฉันนั่งอ่านไลน์จากการแจ้งเตือน ไม่ได้กดเข้าไปอ่านข้างใน

(พี่ตั้ว: พี่จะตะโกนอยู่หน้าบ้านฝ้าย ตะโกนให้คนในหมู่บ้านรำคาญ ตะโกนให้คนรู้ไปจนถึงบ้านพี่เลย)

ประโยคนี้โชว์ขึ้นที่หน้าจอ จากนั้นเขาก็โทรเข้ามา

ฉันไม่ได้กดรับ พอสายตัดเขาก็โทรเข้ามาอีก ฉันก็ไม่คิดจะรับ

กระทั่ง!

"ฝ้าย ฝ้าย! ออกมาคุยกับพี่" เขาทำจริง ๆ เขาทำอย่างที่เขาพิมพ์มาขู่ เขาตะโกนเสียงดังรบกวนชาวบ้านทั้งละแวก

ทำแบบนี้ฉันจึงต้องกดรับสายเขา ก่อนที่จะมีชาวบ้านออกมาด่า

"..." เงียบ รับสายแต่เงียบ นิสัยเด็กชะมัดเลยฉัน จะทำไงได้ ฉันก็เป็นแบบนี้ ฉันไม่เคยมีแฟน พอเจอเรื่องแบบนี้ฉันก็รับมือไม่เป็น

(มันไม่ใช่แบบที่หนูคิดนะ พี่ไม่ได้คิดอะไรกับหยก พี่รักหนูเชื่อพี่สิ พี่รักฝ้าย ออกมาคุยกับพี่ได้ไหมคนดี ออกมาให้พี่เห็นหน้าหน่อย) พี่ตั้วรีบพูดรัว ๆ คงเพราะว่าฉันเงียบ

"ฮึก ฮือ ฮึก..." ยิ่งได้ฟังเรื่องที่เขาแก้ตัว ฉันยิ่งเสียใจ เสียใจมาก เสียใจจนไม่รู้จะทำยังไง ฉันรับมือเรื่องนี้ไม่เป็น

(พี่ไม่อยากให้หนูร้องไห้ ไม่ร้องดิ หนูออกมาหาพี่ได้ไหม ฟังพี่ก่อน มันไม่ได้เป็นแบบที่หนูคิดเลยนะ)

อะไรคือแบบที่ฉันคิด! เขาจะรู้ได้ไงว่าฉันคิดอะไร

"..."

(อย่าร้อง พี่รักหนู หนูเชื่อใจพี่สิ ออกมาหาพี่หน่อย พี่อยากกอดหนู ออกมาฟังพี่อธิบายก่อน)

"ฝ้ายไม่อยากเจอ กลับบ้านไป"

(ไม่เอาดิ หนูรักพี่ พี่ก็รักหนู ออกมาหาพี่ ไม่งั้นพี่ก็จะรออยู่อย่างนี้ พี่จะตะโกนให้คนในซอยรำคาญเลยคอยดู) เอาอีกแล้ว เอาเรื่องนี้มาขู่เพราะรู้ว่าฉันเกรงใจคนอื่น

"กลับไปหาหยกเถอะ พี่กับหยกแอบคบกันใช่ไหม ฮึก ฮึก ฮือ... พี่คบหยกแล้วพี่มาหลอกหนูทำไม พี่เห็นความรักที่หนูมีให้พี่เป็นเรื่องล้อเล่นใช่ไหม"

(เพ้อเจ้อแล้วฝ้าย พี่ไม่ได้หลอกฝ้าย พี่รักหนู ที่หนูเห็นมันไม่ได้เป็นอย่างที่หนูคิด)

"แล้วที่กอดกัน จูบกัน มะ...หมายความว่ายังไง ภาพชัดเจนแบบนั้นมีอะไรต้องอธิบายอีก กลับบ้านไปเถอะค่ะ หนูง่วงนอนแล้ว" เห็นเต็มตาว่าเขาจูบกัน กอดกัน ทุกอย่างชัดแบบนั้นจำเป็นต้องฟังอะไรอีก

(อย่าเป็นแบบนี้ดิ ถ้าพี่ไม่รักหนู พี่ไม่มายืนให้ยุงกัดตรงนี้หรอกนะ หัดฟังพี่บ้าง ไม่ใช่คิดเองเออเอง ออกมาคุยกับพี่ต่อหน้าดิ๊!) พี่ตั้วเริ่มขึ้นเสียง เขาไม่เคยขึ้นเสียงกับฉันเลยสักครั้ง นี่เป็นครั้งแรกที่ระหว่างเราเป็นแบบนี้

"ไม่ออก ไม่อยากคุย พี่กลับบ้านไปเลย เราไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว" พูดไปร้องไห้ไป

เขาจูบคนอื่นแล้วเขายังมาต่อว่าฉัน หาว่าฉันนั้นคิดไปเอง แล้วยังขึ้นเสียงใส่ฉันแบบนี้

(จิ๊! แม่ง! อย่ามาทำนิสัยเด็ก ๆ ใส่พี่นะฝ้าย พี่ไม่ชอบ พี่บอกให้ออกมาคุยกันไง!)

"!" ฉันอึ้ง อึ้งมาก เขากำลังด่าฉัน

(อย่าเงียบสิวะ ปากไม่มีหรือไง!) เขาตะคอกเข้ามาในสายอีกรอบ

"กลับไปเถอะค่ะ ฝ้ายมันเด็ก ไม่ชอบก็ไม่ต้องมาชอบ ฝ้ายก็เป็นของฝ้ายแบบนี้ ฝ้ายต้องเข้มแข็งต้องเป็นผู้ใหญ่แค่ไหน ทั้งที่เห็นคนที่ตัวเองเรียกว่าแฟนยืนจูบอยู่กับผู้หญิงที่เป็นเพื่อนของฝ้าย พี่ตั้วกลับไป เราไม่มีอะไรต้องคุยกัน ปล่อยหนูไว้นี่แหละ อย่ามายุ่งกับหนู หนูมันเด็ก เด็กที่พี่ไม่ชอบ แล้วถ้าพี่จะตะโกนอะไรแบบที่คนโต ๆ มีมันสมองเขาทำ ก็แล้วแต่พี่เลยค่ะ แค่นี้นะ" พูดจบก็กดวางสายแล้วบล็อคทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขา

จากนั้นก็กดเข้าดูไลน์ที่แม่ส่งมา แม่บอกว่าวันนี้จะค้างกับเพื่อนแถวที่ทำงานเนื่องจากลูกค้าชวนดื่มเป็นเพื่อน

ฉันส่งสติ๊กเกอร์กลับไป แล้วจากนั้นก็วางโทรศัพท์ ทิ้งตัวนอนร้องไห้

ความรักทำไมมันเจ็บแบบนี้นะ

ฉันเจ็บฉิบหาย! เจ็บเหมือนจะตาย

นอนคว่ำ ซุกหน้าลงกับที่นอน ย้อนคิดถึงเรื่องที่เราเคยทำมาด้วยกัน เรื่องที่คุยกันไว้ว่าจะทำ

แต่สุดท้ายก็คงไม่ได้ทำอีกแล้ว

ภาพที่เขาจูบกับหยกยังติดตาฉันอยู่เลย

ฉันจะทำยังไงดี

ฉันจะลบล้างความทรงจำที่มีเขามาตลอดได้ยังไง