บทที่ 6

เรือนร่างของเด็กสาววัยสิบแปดมันทำให้หัวใจเต้นโครมครามรวมไปถึงเลือดในตัวที่สูบฉีดจนรู้สึกร้อนไปหมด หน้าอกหน้าใจที่เต่งตึง ชูชัน สัดส่วนสาวรุ่นช่างน่าหลงใหล ไหนจะผิวขาวนวลเนียนนี่อีก แต่พอหวนคิดว่าเธอเพิ่งอายุแค่นี้และเป็นน้องสาวของเขาแม้จะคนละพ่อแม่ก็เถอะ อชิก็ได้แต่ส่ายหน้าให้

“ใส่เสื้อผ้าแล้วกลับห้องของเธอไปซะป่าน”

“ไม่ค่ะ ป่านไม่กลับ” เอ่ยจบสายป่านก็พุ่งเข้าไปกอดอชิไว้แน่น จงใจใช้หน้าอกสาวรุ่นของเธอเสียดสีกับแผงอกแกร่งของชายหนุ่ม อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าเธอรุกขนาดนี้แล้วเขาจะยังทนได้อีกไหม อาจเพราะก่อนหน้านี้เธอเข้าหาเขาแบบเสื้อผ้าบนตัวครบทุกชิ้น เหตุการณ์ที่หวังมันก็เลยไม่เกิดก็เป็นได้

“ปล่อย” ขณะเอ่ยบอกก็พยายามผลักร่างเปลือยเปล่าของสายป่านให้ออกห่างไปด้วย นั่นเพราะเขาไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่จะไม่รู้สึกอะไร

“ป่านรักคุณอชินะคะ รักมาก” สายป่านบอกรักชายหนุ่มออกไป นั่นเพราะเธอหลงรักอชิมากจริงๆ รักตั้งแต่แรกพบก็ว่าได้ ถึงแม้เวลานี้จะอายแสนอายจนตัวนั้นเห่อแดงไปหมดแต่มาถึงขั้นนี้แล้วสายป่านก็ต้องไปต่อ

“เพ้อเจ้อ ปล่อยฉันได้แล้วสายป่าน”

“ป่านยอมเป็นของคุณอชิ นะคะแค่คืนนี้คืนเดียว หลังจากนี้ป่านจะไม่ขออะไรอีกเลย” สายป่านเอ่ยบอก เธอจำคำพูดพวกนี้มาจากแม่ ท่าทางก็ดูมาจากซีรีส์เมืองนอกทั้งนั้น ทันทีที่ได้ฟังอชิถึงกับยืนแข็งทื่อไปชั่วคราว นั่นยิ่งทำให้เด็กสาวยิ้มกริ่มเข้าทาง คิดเข้าข้างตัวเองว่าคืนนี้ชายหนุ่มคงใจอ่อน ยอมมีอะไรกับเธอด้วยเป็นแน่

“โอเค ฉันยอมมีอะไรกับเธอ”

“จริงๆ นะคะ” สีหน้าของสายป่านเต็มเปี่ยมไปด้วยความดีใจ ใบหน้าจิ้มลิ้มยิ้มกว้างแววตาเต็มไปด้วยความแววระยับ บางครั้งก็ดูใสซื่อแต่บางครั้งอชิก็ระอานี่คือหนึ่งในเหตุผลที่เขาอยากแต่งงานให้เป็นเรื่องเป็นราวช่นกัน

“แต่ฉันขออย่างหนึ่ง”

“อะไรคะ”

“หลังจากคืนนี้จบลง เธอกับแม่และพี่ชายต้องออกไปจากที่นี่ทันทีแบบไม่มีข้อแม้ และต้องไม่เอาอะไรไปแม้แต่นิดเดียว” คำขอของอชิทำให้สายป่านอึ้งไป

“คุณอชิ” จังหวะนั้นอชิหยิบหมอนอิงโยนใส่ร่างเปลือย เพื่อให้เธอปิดตัวเองไว้ ซึ่งสายป่านก็รับไปแล้วกอดหมอนไว้แน่น นั่นเพราะลึกๆ แล้วเธอก็อายมากเช่นกัน

“ถ้าทำไม่ได้ ก็ใส่เสื้อผ้าแล้วกลับห้องไปซะ ก่อนที่ฉันจะลากเธอออกไปนอกบ้านทั้งๆ ที่เธอยังไม่ได้ใส่ชุดอะไร” ประโยคที่ได้ยินทำให้สายป่านรู้สึกเย็นวาบแถวๆ สันหลัง เพราะนอกจากอชิไม่ต้องการเธอแล้ว เขายังจะพาเธอไปให้ใครย่ำยีก็ได้อย่างนั้นเหรอ

“คุณอชิ ใจร้าย” น้ำเสียงสั่นเครือตัดพ้อ แต่อชิไม่มีเวลามานั่งปลอบ เขาอยากจบเรื่องบ้าๆ นี้เสียที ไม่ใช่ต้องมานอนระแวงเพราะกลัวถูกลักหลับ

“ฉันใจร้ายได้มากกว่าที่เธอคิด อีกอย่างฉันไม่ได้มีอะไรกับใครง่ายๆ ทั้งๆ ที่ไม่ได้รู้สึกรัก”

“แล้วว่าที่ภรรยาของคุณอชิล่ะคะ จะมีอะไรกับเธอมั้ย” ที่ถามออกไปแบบนั้น เพราะอชิป่าวประกาศว่าไม่รักผู้หญิงคนนั้น รวมทั้งไม่ต้องการที่จะแต่งงานด้วย แต่สุดท้ายก็ขัดคำสั่งของพ่อไม่ได้

“ฉันไม่จำเป็นต้องตอบ”

“คุณอชิ”

“กลับห้องไป ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทนกับเธอไปมากกว่านี้” เสียงห้วนเอ่ยไล่ นั่นทำให้สายป่านน้ำตาคลอ ก่อนจะรีบคว้าชุดนอนที่โฆษณาว่าหากใส่แล้วจะไม่ได้นอนซึ่งเวลานี้กองอยู่บนพื้นขึ้นมาสวมด้วยอาการมือไม้สั่น จากนั้นก็รีบวิ่งออกไปทั้งน้ำตา

ทันทีที่อยู่คนเดียวอชิถึงกับเป่าลมออกปากหนักๆ รู้สึกสร่างเมาขึ้นมาทันทีเช่นกัน ตั้งแต่ที่พ่อพาภรรยาคนใหม่ซึ่งมีลูกติดสองคน คนหนึ่งคือสายป่านที่ปีนี้อายุครบสิบแปดปี ส่วนอีกคนคือทัตเทพพี่ชายซึ่งอายุมากกว่าสายป่านถึงสิบปี แต่ก็ยังคงเป็นน้องเขาเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ด้วยกันเมื่อปีก่อน เขาก็มีเรื่องให้ต้องปวดหัวทุกวัน

ทัตเทพนั้นวันๆ ไม่ทำงานทำการเอาแต่เที่ยวเตร่ คนแบบนี้เหรอที่พ่อจะยกบริษัทให้ดูแล ส่วนสายป่านนั้นเหมือนเด็กขาดความอบอุ่นบอกไม่ถูก เฝ้าวนเวียนขอความรักจากเขาไม่ได้ขาด ไม่ได้เฝ้าอย่างเดียวพยายามปลุกปล้ำเขาก็หลายหน อย่างเมื่อครู่นั่นเองดีแค่ไหนแล้วที่เขาไม่เสียตัวให้เธอเฮ้อ…