บทที่ 9 ร้านค้าครบวงจร (ตอนต้น)

เทพินขับรถมาจอดอยู่ภายในตลาดใกล้บ้าน ก่อนจะเดินลงจากรถเพื่อไปร้านแห่งหนึ่งที่เขาหมายตาเอาไว้ ตามหลังมาด้วยเคไนน์ที่มองซ้ายมองขวาอย่างตื่นเต้นและประหลาดใจกับความครึกครื้นของตลาดยามเย็น

“โห ตลาดที่นี่คึกคักเหมือนงานเทศกาลเลยเนอะเทน”

จิ้งจอกอสูรพูดขณะเดินขนาบข้างกับเด็กหนุ่มเพื่อเบี่ยงเบนสายตาอันร้อนแรงจากชายหนุ่มทั้งหลายออกไปให้เด็กหนุ่มตาสีม่วงบ้าง ซึ่งมันก็ได้ผลดีมากจนเทพินกัดฟันกรอด

สายตาอิจฉาพุ่งพรวดไปหาเทพินเต็ม ๆ หลายสิบคู่เลยทีเดียว

“ตลาดมันก็คึกคักอย่างนี้แหละเพราะคนออกมาจับจ่ายซื้อขายกันเยอะ แต่มันก็เป็นเฉพาะบางวันบางเวลาล่ะนะ ถ้ามาผิดวันผิดเวลาก็คงเงียบเหงากันสักหน่อย” เด็กหนุ่มตาสีม่วงตอบก่อนจะรีบก้าวเท้ายาว ๆ

เด็กหนุ่มเดินไปยังร้านค้าขนาดใหญ่ในเขตนี้ ป้ายหน้าร้านที่คุ้นตา ‘Other’ เขาไม่ลังเลที่จะก้าวเดินเข้าไปภายใน แต่จิ้งจอกอสูรกลับหยุดยืนอยู่หน้าประตู ดวงตาสีทองจับจ้องแผ่นยันต์ที่แปะเด่นหราหน้าประตูนั้นอย่างเฉยชา

‘มียันต์เวทป้องกันด้วยหรือ ? สงสัยจะไม่ใช่ร้านอาหารธรรมดาเสียแล้ว’ เคไนน์คิดก่อนจะยื่นมือไปจับประตู แต่ยังไม่ทันได้จับเทพินก็มาเปิดประตูให้เขาเองเสียก่อน

“ขอโทษที ผมลืมไปว่าร้านนี้เวทคุ้มกันมันแรง นายคงเข้ามาไม่ได้ง่าย ๆ” เขาพูดก่อนจะส่งสีหน้าสำนึกผิดเล็ก ๆ ไปให้ เคไนน์อมยิ้มนิด ๆ แล้วส่ายหน้าไปมา

“ไม่เป็นไร” เขาตอบก่อนจะคิดต่อในใจ

‘เวทแค่นี้กันข้าที่กลับมามีพลังเต็มเปี่ยมอีกครั้งไม่ได้หรอก’

ร่างบางเย้ายวนเดินเข้าไปภายในร้านพร้อมกับเด็กหนุ่ม เทพินไม่เสียเวลาพาเคไนน์แวะดูของในแต่ละชั้นเพราะเป้าหมายของเขามีเพียงชั้นสามที่เป็นร้านอาหารเท่านั้นเอง ชายวัยทองแสนคุ้นหน้าคุ้นตาหันมามองแขกผู้มาเยือนพลางยิ้มต้อนรับอย่างเป็นมิตร

“ว่ายังไงหนูเทน มาคนเดียวเหรอ” ลุงปืนเอ่ยทักทายทันทีที่เห็นหน้า

“เปล่าหรอกครับลุงปืน วันนี้ควง ‘คนพิเศษ’ มาด้วยน่ะนะ” ไม่พูดเปล่าเด็กหนุ่มตัวดีก็ลากหญิงสาวผมเงินที่เดินตามมาให้คุณลุงเจ้าของร้านเห็นหน้าชัด ๆ ดวงตาของชายชราปรายมอง ‘คนพิเศษ’ ของเทพินถึงกับผงะในความงดงามของอีกฝ่าย ก่อนจะแย้มยิ้มบาง ๆ ออกมา จากนั้นก็ผละมือจากของที่ทำอยู่ทั้งหมดแล้วให้ลูกน้องเข้ามาทำแทน

“อ้อ พิเศษจริง ๆ อย่างที่ว่าซะด้วยสิ... คงพามาเพราะเรื่องนั้นสินะ งั้นไปที่ห้องวีไอพีไหม วันนี้จะเปิดพิเศษให้หนูเทนเลยนะ” ลุงปืนพูดก่อนจะผายมือไปที่ห้องทางด้านซ้ายมือที่เป็นห้องรับรองพิเศษให้แขกพิเศษเท่านั้น

“ก็ดีครับ ส่วนเรื่องอาหารก็ขอเหมือนเดิมนะ เอาเป็นสองชุด เน้นเนื้อหน่อยนะครับเพราะเธอค่อนข้างชอบเนื้อมากกว่าผัก”

“ต้องการแบบมีเดียมหรือไหม้เกรียมล่ะ ?”

“ฮ่า ๆ ขอเป็นแบบมาตรฐานมนุษย์กินเถอะครับ ไปกันได้แล้วเคไนน์ เดี๋ยวเขาก็เอาอาหารมาเสิร์ฟเราในห้องน่ะ” พูดแล้วเด็กหนุ่มก็ดันหลังของจิ้งจอกอสูรให้เข้าไปในห้องวีไอพี จากนั้นก็ปิดประตูลงอย่างรวดเร็ว

ภายในห้องเป็นห้องสีครีมอ่อนสบายตา ของประดับตกแต่งนั้นตกแต่งไว้อย่างคลาสสิก เก้าอี้นั่งเป็นเก้าอี้สีแดงเลือดนกติดผนังยาว ตรงกลางมีโต๊ะสีดำเงาประดับด้วยแจกันดอกไม้งดงาม แสงไฟสีส้มสลัวทำให้บรรยากาศในห้องดีอย่างเหลือเชื่อ ร่างของทั้งสองคนเดินไปนั่งกันอย่างไม่รีรอ และทันทีที่ก้นสัมผัสเบาะนั่งเคไนน์ก็ยิงคำถามใส่เด็กหนุ่มทันที

“เจ้าหมอนั่นเป็นใคร ? กลิ่นอายเวทจากตัวแรงเป็นบ้าเลย !”

“เขาเป็นเจ้าของร้านนี่” เทพินเท้าคางมองจิ้งจอกอสูรพลางอมยิ้ม “แล้วก็เป็นไกรา ‘นักล่าปีศาจ’ ด้วยเหมือนกันนะ”

“อันตรายกว่าเจ้าหรือเปล่า ?”

“หึ ๆ ผมมันก็แค่พวกนอกคอกจนเกือบจะเป็นคนธรรมดาแล้วนะ จะไปสู้ใครเขาได้... แต่ไม่ต้องห่วงหรอก ถ้านายมากับผมรับรองได้ว่าไม่มีไกราสายต่อสู้คนไหนกล้าเข้ามาจัดการนายแน่นอน” เด็กหนุ่มคุยอย่างโอ้อวดหน่อย ๆ

“ต่อให้ไม่มีเจ้า ข้าก็จัดการไกราพวกนั้นได้สบายอยู่แล้ว เพราะข้าเก่ง” ได้โอกาสจิ้งจอกอสูรก็ข่มบ้าง ไม่รู้รึยังไงอสูรยิ่งอายุยืนยาวยิ่งแข็งแกร่งนะ และมันก็อายุพันกว่าปีแล้วนะ

“เฮอะ ! เก่งอะไร ได้ข่าวว่าแกนพลังเพิ่งซ่อมเสร็จเมื่อคืน”

“ก่อนแกนพลังจะปริข้าก็เก่งมาก่อนนะเว้ย”

“เชื่อตายล่ะ”

“นี่เจ้า... !!” เคไนน์กัดฟันกรอดมองเด็กหนุ่มที่เถียงมันด้วยใบหน้ากวนประสาท มองเหยียดหยามจิ้งจอกมายาผู้มีสายเลือดใกล้เคียงกับเทพ เขาอยากจะเอาเล็บแหลม ๆ กรีดหน้าอีกฝ่ายให้เสียโฉมนัก

“แล้วไหนที่เจ้าบอกจะมาหางานทำ... ข้าไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรตรงไหนเลยนะนอกจากร้านอาหารกับไกรานั่น” จิ้งจอกอสูรพูดก่อนจะกลอกตาไปมาอย่างครุ่นคิดนึกภาพส่วนต่าง ๆ ในร้านอาหาร...

ดูยังไงก็เป็นแค่ร้านค้านะ หรือจะมาเป็นพนักงานขาย ?

“อย่ามองแค่เปลือกนอกสิเคไนน์” เทพินหัวเราะเยาะเย้ยกับจิ้งจอกสาวแก่สายตาฝ้าฟาง “ร้านนี้น่ะไม่ใช่แค่ร้านใหญ่ธรรมดาหรอกนะ ตึกนี้ทั้งตึกน่ะคือสมาคมไกราสายต่อสู้ เพื่อกระจายงานโดยเฉพาะเลย ถึงจะเป็นแค่สาขาก็เถอะ เพราะงั้นที่นี่เลยเป็นสถานที่เข้าออกของไกราสายต่อสู้จำนวนมาก”

“แล้วมันยังไงล่ะ อย่าบอกนะว่าเจ้ารับงานล่าปีศาจ” เคไนน์หรี่ตามอง เจ้าเด็กคนนี้ชอบบอกนักบอกหนาไม่ใช่หรือว่าไม่ชอบงานเสี่ยง แต่ไปเป็นนักล่าปีศาจแบบนั้นมันโคตรจะเสี่ยงอันตรายเลยไม่ใช่หรือไง

“ใครจะไปรับงานเสี่ยง ๆ แบบนั้นกัน แล้วงานล่าปีศาจนั่นมีแต่คนที่เป็นไกราเท่านั้นแหละที่จะรับได้ ส่วนผมมาทำงานอื่นต่างหาก”

“พนักงานขายน่ะเหรอ ?”

“ใช่ที่ไหนกัน” เทพินถลึงตาใส่ ยกมือขึ้นกอดอกมองจิ้งจอกอสูรที่คิดได้แค่นั้น “ทั้งที่เคยเห็นใบรับงานของผมมาแล้วยังจะคิดว่าไปเป็นพนักงานขายอีกเหรอ ผมมารับงานเก็บกวาดต่างหาก”

“อ้อ เป็นพ่อบ้านนี่เอง...”

“นี่สรุปว่านายเข้าใจว่าผมเป็นพ่อบ้านมาตลอดใช่ไหมเนี่ย” เด็กหนุ่มตาสีม่วงมองเคไนน์อย่างสิ้นหวัง สงสัยเขาจะให้จิ้งจอกอสูรอยู่ในบ้านกับติดละครมากเกินไป สติปัญญาเลยถดถอยลงจนเลอะเลือนอย่างนี้

“แล้วมันเป็นงานอะไรเล่าเจ้าก็พูดออกมาซะทีสิ !”

“ก็มารับงานเป็นผู้เก็บกวาดสถานที่หลังจากพวกไกราทำภารกิจเสร็จสิ้นแล้วน่ะ พวกไกราจะเป็นคนจ้างวานให้เก็บกวาดทุกอย่างให้สะอาดเอี่ยมไม่เหลือหลักฐานหรือสิ่งของที่ก่อให้เกิดอุบัติเหตุหรือทำให้การสัญจรขัดข้อง นอกจากนี้ร้านนี้ก็ยังมีของที่ช่วยอำนวยความสะดวกให้ไกราขายด้วยแถมแพงมากทั้งนั้น”

“สรุปที่นี่คือร้านขายของและอำนวยความสะดวกเพื่อไกราสายต่อสู้งั้นสินะ” เคไนน์ขมวดคิ้วน้อย ๆ “ครบเครื่องทั้งสินค้าและบริการจริง ๆ”

“ก็อย่างว่าแหละ งานนี้แม้จะไม่ได้เงินสูง ๆ เหมือนภารกิจของ ไกรา แต่มันก็ดีตรงมีความเสี่ยงไม่มากและปัญหาไม่เยอะล่ะนะ” เงินได้สูงกว่าพนักงานพาร์ทไทม์รายวันมาก แต่ละการเก็บกวาดพวกนี้ก็ไม่ได้มากมายอะไร ถ้าไกราคนนั้นไม่ใช่นักทำลายตัวท็อป ๆ ของวงการ เก็บไม่กี่ชั่วโมงก็เสร็จ แล้วก็ได้เงินกลับมาใช้อีกหลายเหรียญซึ่งมันมากพอให้เขาใช้ได้ทั้งสัปดาห์

รับเดือนละสี่ห้าครั้งก็อยู่ได้สบายทั้งเดือน

ประตูเปิดออกพร้อมกับอาหารที่ยกเข้ามาเสิร์ฟ พนักงานเสิร์ฟยกอาหารวางบนโต๊ะเรียบร้อยก็ออกไปจากห้องอย่างรวดเร็วเหมือนถูกสั่งเอาไว้ แล้วไม่นานนักร่างอ้วนท้วมของชายวัยทองเจ้าของร้านก็เดินเข้ามาบ้างพร้อมกับอุปกรณ์บางอย่างในมือ

“รอนานไหมหนูเทน” ลุงปืนเอ่ยถามพร้อมกับนั่งลงข้าง ๆ เด็กหนุ่ม

“ไม่นานครับ ก็คุยอะไรกันไปเพลิน ๆ น่ะ” เทพินตอบออกไปพร้อมรอยยิ้มเป็นมิตรอย่างที่เคไนน์ไม่เคยได้รับ เห็นแล้วจิ้งจอกอสูรก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นอย่างบอกไม่ถูก ก่อนจะตักอาหารเข้าปากแบบไม่เกรงใจและไม่รอใครเชิญด้วย

“งั้นเหรอ ๆ ...ว่าแต่เคไนน์ของหนูเทนเนี่ย เป็นอะไรงั้นเหรอ ปีศาจหรืออสูร ? ลุงมองไม่เห็นร่างจริงของหล่อนเลย ถึงแม้จะรับรู้ว่าไม่ใช่มนุษย์ก็เถอะ” ชายวัยทองเอ่ยถามเปิดประเด็นอย่างไม่รอช้า เด็กหนุ่มที่กำลังจะกินบ้างชะงักแล้วขมวดคิ้วนิดหน่อย

‘มองไม่เห็นร่างจริง ? อ้อ เวทของอสูรสายเลือดเสมือนเทพก็ต้องแข็งแกร่งอย่างนี้แหละนะ’ เทพินพยักหน้ากับตนเองเบา ๆ

“หมอนี่... เอ่อ ยัยนี่เป็นอสูรน่ะครับ”

“อสูรเหรอ อืม...” ลุงปืนพิจารณาอีกครั้ง ภายนอกดูไม่แตกต่างจากมนุษย์นั้นเขาได้มองข้ามไปแล้วแต่ฐานพลังต่างหากที่บ่งบอกตัวตน และปีศาจกับอสูรนั้นมีส่วนที่แตกต่างกันอยู่

ปีศาจคือตัวตนที่เกิดมาจากพลังงานที่เป็นด้านลบเสียส่วนมาก รูปลักษณ์ภายนอกที่ไม่ได้ใช้เวทแปลงกายจะไม่ค่อยน่ามอง ยกเว้นว่าจะเป็นปีศาจอันเกิดจากพลังความมืดบริสุทธิ์ ส่วนอสูรนั้นเกิดขึ้นจากการที่สัตว์ได้รับพลังงานด้านบวก บ้างก็เกิดจากการสืบทอดสายเลือดของเทพ ซึ่งดูจากที่เทพินแนะนำแล้ว ก็คงจะเป็นอสูรจริง ๆ

“แต่เป็นอสูรพันธุ์ไหนกันล่ะ ?” ฐานพลังไม่ได้บอกถึงเผ่าพันธุ์ ฉะนั้นลุงปืนจึงต้องการยืนยันตัวตนของเขาคนนี้ให้ชัดเจน

“จิ้งจอกอสูรมายาครับ” เทพินตอบ “งั้นแนะนำตัวก่อนแล้วกัน ยัยนี่ตอนนี้ผมตั้งชื่อว่าเคไนน์ครับ... ส่วนเคไนน์นี่ลุงปืน เป็นเจ้าของตึกนี้และหัวหน้าสมาคมสาขานี้ด้วย”

“อือ... ยินดีที่ได้รู้จัก”

“ยินดีเช่นกัน อืม... จิ้งจอกอสูรมายาอย่างที่บอกไว้สินะ” มือของลุงปืนเขียนหวัด ๆ ลงในเอกสารอย่างรวดเร็วก่อนจะเริ่มพูดต่อ “สายพันธุ์อสูรที่ลงท้ายด้วย ‘มายา’ เนี่ยรู้สึกว่าจะเป็นพวกที่มีสายเลือดเทพอยู่ด้วยใช่ไหม ได้ของแรร์มาเลยนะหนูเทน”

สัตว์อสูรที่จัดเป็นสายพันธุ์มายาคือสายพันธุ์ที่มีพลังเทียบเคียงบรรพบุรุษ มีสายเลือดของเทพเข้มข้น จำนวนของอสูรมายานั้นมีอัตราหนึ่งต่อล้าน พวกมันทุกตนต่างหยิ่งยโสไม่ยอมจำนนต่อผู้ใด แต่หากมันยอมจำนนนั่นหมายความว่าอีกฝ่ายมีคุณสมบัติเหมาะสมที่พอจะทัดเทียมมันได้

หรือถ้ามีความสามารถมากกว่าก็จะได้รับการเทิดทูน

การที่เทพินครอบครองจิ้งจอกอสูรมายาได้ก็หมายความว่าเทพินมีความสามารถทัดเทียมมันหรืออาจจะมากกว่า... แต่เทพินไม่ใช่ไกรา ถึงจะเคยเห็นพวกไม่ใช่ไกรามีพลังที่ดูเหนือมนุษย์อยู่บ้าง แต่ถึงขนาดทำให้อสูรมายายอมเป็นสัตว์เลี้ยงนี่เขาเองก็เพิ่งจะเคยเจอเป็นครั้งแรก เรื่องนี้สร้างความงุนงงให้กับลุงปืนมากทีเดียว