บทที่ 02 ร้าย

"คุณนาย…คิดถึงจังเลยครับ" เสียงทุ้มของไลอ้อนโผล่สวมกอดผู้เป็นแม่หลังจากที่ถูกตามตัวให้กลับบ้านตั้งแต่เมื่อคืน โดยที่เช้ามานั้นเจ้าตัวก็รีบบึ่งกลับมายังบ้านหลังใหญ่ของเขาตามคำสั่งทันที

"ถ้าแม่ไม่โทรตาม ลูกก็ไม่คิดจะกลับใช่ไหม" ลินินผู้เป็นแม่ตอบด้วยท่าทีที่รู้เท่าทันความคิดของลูกชายที่พยายามจะใช้ความกะล่อนปกปิดความผิดของตัวเอง

"บ่นเป็นคนแก่เลยนะคุณนาย หรือว่า…จะแก่จริงๆ แล้ว" เสียงทุ้มตอบด้วยความหยอกล้อ

"ไอสิงห์! เดี๋ยวแกจะโดน" ลินินหมายหัวผู้เป็นลูกก่อนที่จะส่งสายตาค้อนดุให้ลูกชายคนโต สิงห์หรือสิงโตที่เขาอนุญาตให้แค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่จะสามารถเรียกชื่อนี้ของเขาได้ และมีเพียงครอบครัวและเพื่อนของเขาที่จะรู้จักชื่อนี้

"ฮ่าๆ ดุจังเลยนะคุณนาย..." ชายหนุ่มก็หัวเราะร่าด้วยความชอบใจที่ได้แกล้งแม่ของตัวเอง

"มานั่ง...ฉันจะได้เข้าเรื่องสักที" ลินินเอ่ยบอกก่อนทีอีกคนจะแสดงสีหน้ามึนงงแต่ก็ยอมเดินมานั่งตามคำสั่ง

"อะไรอีกอะ นึกว่าตามเพราะคิดถึงผมสะอีก" ร่างหนาเอ่ยบ่น

"แกไปทำเรื่องอะไรไว้อีกล่ะ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ"

"เรื่องอะไรครับ วันๆ ผมทำแต่งาน" ร่างหนาตอบผู้เป็นแม่พร้อมกับยักไหล่ไม่รู้เรื่องราวอะไร ทั้งที่จริงแล้วเขารู้ว่าลินินกำลังหมายถึงเรื่องอะไร

"เหรอ!? คนอย่างแกเนี่ยนะที่วันๆ ทำแต่งาน"

"ครับ คนแบบผมนี่แหละ"

"ตาสิงห์แกจะแต่งงานอยู่แล้วนะ เลิกทำตัวแบบนี้สักที"

"ผมไม่ได้บอกแม่นี่ครับว่าผมจะแต่ง"

"แต่แกต้องแต่ง ยังไงฉันก็จะเอาหนูเกรซเป็นสะใภ้เท่านั้น"

"แม่ก็ให้ไอเสือมันแต่งดิ จะใครแต่งเธอก็เป็นสะใภ้แม่อยู่ดี" เสือหรือไทเกอร์น้องชายเพียงคนเดียวของเขา

"แกบ้าไปแล้วหรือไง งานหมั้นของแกกับหนูเกรซก็จัดไปแล้ว แกจะให้ฉันมาเปลี่ยนเจ้าบ่าวเอาตอนนี้เนี่ยนะ" ลินินตอบลูกชายด้วยท่าทีโมโมทั้งที่งานหมั้นเมื่อสองปีที่แล้วถูกจัดขึ้นใหญ่โตโดยที่เป็นสถานการณ์ที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวนั้นไม่สามารถที่จะหลีกเลี่ยงได้

"แม่จะให้เวลาแกจัดการตัวเองสองปี เมื่อถึงวันนั้นแล้วงานแต่งจะถูกจัดขึ้น"

"ผม ไม่ แต่ง"

"ถ้าแกไม่แต่งก็ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าแม่"

"แม่ครับ!!"

คำพูดของลินินที่ยื่นคำขาดกับลูกชายในวันหมั้นของเขาซึ่งเธอก็ส่งคนตามรายงานการกระทำของลูกชายมาตลอดระยะเวลาสองปีที่ผ่านมา และแน่นอนว่าไลอ้อนรู้ว่าเขาถูกตามตัวไม่ห่างแต่ก็ยังทำตัวตามปกติ เที่ยวเล่นไปเรื่อยเพราะหวังแค่ว่าผู้เป็นแม่นั้นจะถอดใจและยกเลิกงานแต่งไปเอง แต่ทุกอย่างมันกลับไม่ใช่แบบนั้นเมื่อตอนนี้เหลือเวลาอีกแค่สองเดือนก็จะครบกำหนดงานแต่งของเขาแล้ว ลินินก็ยังคงยืนยันคำเดิมนั้นยิ่งทำให้มาเฟียหนุ่มหัวร้อนเดือดดาลมากยิ่งขึ้น

"ทำไมแม่ต้องบังคับให้ผมแต่งงานด้วย ผมไม่เข้าใจแม่เลยจริงๆ"

"ก็เพราะแกทำตัวแบบนี้ไง ใช้ชีวิตไปวันๆ ไม่จริงจังกับอะไรสักอย่าง"

"แล้วการที่แม่บังคับให้ผมแต่งงานกับเธอ แม่คิดเหรอว่าจะห้ามผมได้"

"ตาสิงห์!"

"ผมจะบอกแม่เป็นครั้งสุดท้ายว่าผมไม่แต่ง ถ้าแม่จะเรียกผมมาเพื่อเรื่องแค่นี้ ผมขอตัวครับ" ว่าแล้วร่างหนาที่พูดจบก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงหมุนตัวหมายจะเดินออกไปแต่แล้วร่างกายก็ชะงักเล็กน้อยเมื่อสายตาดันไปปะทะเข้ากับร่างหนาของน้องชายที่เดินเข้ามาพอดี

"ไม่ทานข้าวกันก่อนเหรอเฮีย" ปากหนาของน้องชายหรือไทเกอร์เอ่ยถามพี่ชายของตัวเองด้วยท่าทีปกติ

"ไม่มีอารมณ์" ไลอ้อนเอ่ยตอบน้องก่อนที่เจ้าตัวจะเดินผ่านร่างของน้องชายไป

อีกด้าน

แชะ แชะ แชะ!

เสียงชัตเตอร์จากกล้องถ่ายรูปราคาแพงถูกส่งไปที่หญิงสาวหุ่นดี สวย และเซ็กซี่ยืนโพสท่าพร้อมกับมือเรียวที่ถือสินค้าเพื่อต้องการที่จะถ่ายโปรโมทตามที่ได้ข้อสรุปมาจากทีมงาน โดยที่ความสวย เซ็กซี่ ขี้เล่นของเธอนั้นก็สะกดผู้คนแถวนั้นเป็นต้องจับตามามองเธอแค่คนเดียว เสื้อผ้าที่สวมใส่และเครื่องแต่งหน้าที่ถูกแต่งเติมบนใบหน้าเรียวทำให้ผู้คนไม่สามารถละสายตาจากเธอได้เลย

"สวยครับ" เสียงทุ้มของตากล้องมืออาชีพเอ่ยชมเธอผ่านลำกล้องก่อนที่หญิงสาวที่ถูกชมนั้นก็ยิ้มหวานแล้วโพสท่าใหม่เพื่อให้เกิดความหลากหลายด้วยความทะมัดทะแมงและมืออาชีพ

"เซ็ตสุดท้ายครับ" ตากล้องก็กดชัตเตอร์ไปรัวๆ ทำตามหน้าที่ของตัวเอง ก่อนที่จะลดกล้องลงเมื่อการถ่ายรูปสุดท้ายของเซ็ตนี้นั้นจบและผ่านไปด้วยดี

"เลิกกองครับ" ว่าแล้วหนึ่งในทีมงานก็ตะโกนบอกก่อนที่ทีมงานคนอื่นจะโห่ร้องออกมาด้วยความดีใจที่งานสำเร็จลุล่วงไปด้วยดีรวมไปถึงนางแบบหลักของวันนี้ด้วย

"วันนี้คุณเกรซสวยมากเลยนะครับ ขอบคุณนะครับที่ให้เกียรติมาถ่ายโปรโมทสินค้าผม" เจ้าของสินค้ารูปหล่อ หน้าตาดี ที่ตั้งใจเลือกเธอมาแล้วนั้นเดินตรงเข้ามาหาหญิงสาวทันที แสดงออกอย่างชัดเจนว่าต้องการที่จะทำความรู้จักกับเธอ

"ขอบคุณค่ะ เกรซมากกว่าที่ต้องขอบคุณที่ทางคุณให้เกียรติเกรซมาร่วมงานวันนี้" หญิงสาวตอบด้วยท่าทีที่เป็นมิตรและรอยยิ้มหวานมัดใจชาย

"พอจะเป็นไปได้ไหมถ้าผมอยากจะขอไลน์คุณเกรซเอาไว้ติดต่อเผื่อจะมีงานหลังจากนี้" คำพูดของเขาก็เอ่ยพร้อมกับโทรศัพท์ราคาแพงจะถูกยื่นมาตรงหน้าเธอ

"ถ้าเรื่องงานติดต่อผ่านผู้จัดการเกรซน่าจะสะดวกกว่านะคะ" ร่างบางเอ่ยปฏิเสธด้วยท่าทีสุภาพและยิ้มแย้ม ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าไม่ได้ต้องการแค่ร่วมงานเพราะก่อนหน้านี้รายละเอียดทุกอย่างก็ผ่านผู้จัดการเธอทั้งสิ้นโดยที่เธอเองก็ไม่เคยจะเห็นหน้าหรือพูดคุยกับเขาโดยตรง

"ฮ่าๆ...ผมคงจะโดนคุณเกรซปฏิเสธใช่ไหมครับ" ชายหนุ่มหัวเราะร่าแก้เขินแล้วเอ่ยกับหญิงสาวตรงหน้าไปตามตรง

"เกรซหมายถึงแค่เรื่องงานนะคะ..." ร่างบางหุ่นดีตอบด้วยรอยยิ้มหวานให้คนตรงหน้าอีกครั้ง มือเรียวก็คว้าโทรศัพท์มาพิมพ์แอดไลน์ของตัวเองแล้วส่งคืนให้เจ้าของ

"...หวังว่าเราจะได้ร่วมงานกันค่ะ เกรซขอตัวก่อนนะคะ" ว่าแล้วร่างบางหุ่นดีก็โปรยรอยยิ้มมีเสน่ห์อีกครั้งก่อนที่จะหมุนตัวเดินเข้าห้องแต่งตัวของนางแบบที่ถูกจัดเตรียมไว้โดยทีมงานของทีนี่

เกรซหญิงสาวหุ่นดี ร่างบาง สวย เซ็กซี่ มาพร้อมกับรอยยิ้มที่มีเสน่ห์มัดใจชายหนุ่มเกือบทุกคนโดยที่ตอนนี้เธอเป็นนางแบบโฆษณาระดับแถวหน้าที่มีค่าตัวไม่ต่ำกว่าสี่ห้าหลักต่องาน ควงผู้ชายเป็นว่าเล่นแต่ไม่คิดจะจริงจังกับใครสักคน โปรยเสน่ห์มัดใจชายนั้นคือความสุขของเธอ

"ฉันเห็นนะย่ะ ร้ายนักนะหล่อน" มิกิสาวประเภทสองที่เป็นรุ่นพี่คนสนิทพ่วงมาด้วยตำแหน่งผู้จัดการของเธอเอ่ยแซวกับร่างบางที่เปิดประตูเข้ามาในห้องแต่งตัว ก่อนที่จะหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้แล้วยักคิ้วกวนๆ ให้อีกคน

"ขำๆ หนาเจ๊" เกรซเอ่ยตอบด้วยความไม่คิดอะไร ซึ่งมิกิเองก็ชินไปกับนิสัยแบบนี้ของเธอไปแล้ว

"คุณพัฒน์เขาทั้งหล่อ หน้าตาก็ดี และที่สำคัญรวยมากเลยนะ แกไม่คิดจะสนใจเขาหน่อยหรือไง" มิกิเอ่ยถามขณะที่มือหนาก็ช่วยเธอถอดเครื่องประดับ

"ไม่อะ ดูก็รู้ว่าเจ้าชู้" หญิงสาวตอบกลับทันที

"ชิ...ว่าคนอื่นไม่ดูตัวเองเลยนะย่ะ หล่อนก็ร้ายเหมือนกันนั้นแหละ"

"แค่คุยกัน นัดทานข้าวเล่นๆ ไม่เห็นเป็นไรปะเจ๊" ใช่...ผู้ชายทุกคนที่เธอควงไม่มีใครที่เธอถลำลึกไปมากกว่านี้ มากสุดก็แค่จับมือและดูหนังกันเท่านั้น เพราะด้วยเหตุผลหลายๆ อย่างทำให้เธอไม่คิดจะเปิดใจและเปิดโอกาสให้ใครได้เข้ามาทำความรู้จักกับเธอได้จริงๆ จังๆ

"จ้า แม่คนสวย ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าจะมีใครปราบแกได้"

"ไม่ต้องคิดหรอก เพราะมันไม่มี" ร่างบางพูดจบก็ลุกขึ้นเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าของตัวเองโดยที่มีมิกิคอยมองตามรุ่นน้องคนสนิทด้วยความเอือมระอา