บทที่ 05 ติดใจ

“ฉันบอกว่าให้เธอเลิกกับมัน หรืออยากเห็นมันตายก่อน” ร่างหนายืนกอดอกพิงที่ผนังข้างประตูห้องของคอนโดเธอ ถามหญิงสาวเสียงเรียบสายตาดุดัน

“...” หญิงสาวเบือนหน้าหนีจากซาตานอย่างเขาแล้วหันไปกดรหัสเข้าห้องเธอราวกับคนไม่ได้ยินอะไร

ตี๊ดด ปั๊งงงง เมื่อประตูถูกปลดล็อกร่างบางเดินเข้าไปอย่างไม่สนใจเขา ชายหนุ่มดันประตูกว้างแล้วเดินตามเธอเข้าไปปิดประตูเสียงดังแล้วพาตัวเองไปนั่งอยู่โซฟาราคาแพงที่อยู่ตรงกลางห้องของเธอ

“เข้ามาทำไม ออกไป” เธอกระชากแขนหนาให้ลุกออกไปแต่ไม่แม้แต่จะขยับออกด้วยซ้ำ

เธอพยายามดึงแขนคนตัวโตให้ออกจากห้องไป

“หึ” เขาขำในลำคอแล้วมองร่างบางราวกับคนหิวโหยจนเธอปล่อยมือเขาแล้วเดินถอยหลังไปอัตโนมัติ

“ฉันไปเอง” เธอหยิบกระเป๋าตัวเองแล้วรีบเดินหนีเขาออกจากห้องทันทีเมื่อรู้สึกว่ามันเริ่มไม่ปลอดภัย ชายหนุ่มยกยิ้มร้ายมุมปากแก่เธอแต่ไม่ได้เดินตามออกไป

“ถอยไป” เสียงใสพูดกับชายชุดดำหน้าห้องของเธอที่ยกมือขวางไม่ยอมให้เธอเดินไปผ่านออกไป

“เธอหนีฉันไม่พ้นหรอก” ร่างบางเดินเข้ามาในห้องดังเดิมแล้วมองดูเขาที่นั่งยิ้มเยาะสบายใจ

“พี่ต้องการอะไร” เธอถามออกไปด้วยความเหลืออดไม่เข้าใจในการกระทำของเขา

“ตัวเธอ” ร่างหนาพิงโซฟาแล้วพูดออกไปท่าทางสบายใจ

“หมายความว่าอะไร พี่จะให้ขวัญไปเป็นเด็กพี่งั้นเหรอ” ร่างบางเริ่มเสียงดังขึ้นเมื่อถูกคนตรงหน้าดูถูกเธอ มือเล็กกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ

“หึ ฉันให้ได้ทุกอย่างตามที่เธอต้องการ” เขายังคงพ้นถ้อยคำดูถูกต่อเนื่องไม่สนใจร่างบางที่ยืนกำมือแน่นจ้องหน้าเขาเขม็ง

“ฉันไม่ต้องการ อย่ามาดูถูกฉัน” เธอพูดเสียงแข็ง

“ฉันไม่ได้ถามความเห็นของเธอ ถ้าฉันต้องการอะไรคนนั้นก็ไม่มีทางปฏิเสธฉัน แม้กระทั่งเธอ” เขาลุกขึ้นมาเชยคางแหลมของเธอให้มองหน้าเขาชัดๆ แล้วผุดยิ้มมุมปากอีกครั้งให้เธอ

“...” ร่างบางเงียบไปแล้วมองหน้าเขานิ่ง ไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะเลวได้ถึงขนาดนี้

“ฉันแค่ติดใจเธอ วันไหนที่ฉันเบื่อฉันจะปล่อยเธอเอง”

“ทำไมฉันต้องยอมให้พี่กดขี่ฉัน”

“ถ้าเธออยากให้คลิปที่ฉันเอาเธอว่อนเน็ตก็ลองดู” เขายกโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ล่าสุดเปิดคลิปให้เธอดู เผยให้เห็นใบหน้าของเธอชัดเจนแม้จะอยู่ในมุมมืดแต่ก็รู้ว่าเป็นเธอ ร่างบางยืนช็อคนิ่งน้ำตาไหลเป็นธารมองคนตรงหน้าอย่างเจ็บปวด

“ฮึกก พี่ทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง” เธอพยายามปาดน้ำตาตัวเองแล้วพูดกับเขาไม่อยากแสดงท่าทีอ่อนแอให้คนตรงหน้าเห็น

“ฉันจะให้คนมาเก็บของไปอยู่คอนโดฉันพรุ่งนี้ ห้ามสาย” เขาไม่สนใจแต่กลับออกคำสั่งกับเธอ

“ฉันไม่ไป” ร่างบางรีบปฏิเสธออกไปทันที

“ฉันไม่ได้พูดดีกับเธอทุกครั้ง” เขากำแขนร่างบางแน่นแล้วพูดออกไปด้วยความโกรธที่เริ่มก่อตัวขึ้น

“ฮึก ฉันเจ็บ” น้ำใสๆ ไหลอีกครั้งกลั้นไว้ไม่อยู่ทั้งเจ็บกายและเจ็บใจถาโถมเข้ามาจนเธอไม่สามารถคุมมันได้

“เรื่องแฟนของเธอฉันให้เวลาจนถึงพรุ่งนี้ถ้าฉันยังเห็นว่าเธออยู่กับมัน คงรู้นะว่ามันจะเป็นยังไง” เขาพูดจบแล้วปล่อยแขนเธอหันหลังเดินออกจากห้องไปทิ้งให้ร่างบางนั่งทรุดลงกับพื้น

‘ฮึก ฮือออ’ เธอกอดเข่านั่งร้องไห้อยู่ที่พื้นเจ็บกายไม่เท่าไหร่แต่เจ็บที่ใจลึกๆ ที่ต้องโดนอยู่ภายใต้อำนาจของคนเลวแบบเขา

“พัด อยู่ไหน เรียนเสร็จยัง” เธอปรับเสียงให้เป็นปกติแล้วตัดสินใจกดโทรหาแฟนของเธอ

“ใกล้เสร็จแล้ว ขวัญมีอะไรหรือเปล่า” ปลายสายตอบเสียงกระซิบราวกับคนที่กำลังแอบคุยโทรศัพท์

“คืนนี้ไปทานข้าวกันนะ”

“แปปนึงนะขวัญ” เขาพูดจบแล้วเงียบหายไป หญิงสาวถือสายรอเขาสักพัก

“ฮาโหลขวัญว่าอะไรนะ” ชายหนุ่มพูดเต็มเสียงเมื่อตั้งใจหนีออกมาจากคลาสเรียนเพื่อคุยกับเธอ

“คืนนี้เราไปทานข้าวกันนะ” เธอกรอกเสียงปกติที่สุดไม่ให้เขาจับได้

“ได้สิครับ เดี่ยวพัดไปรับนะ” ชายหนุ่มรีบเอ่ยออกไปเสียงตื่นเต้น

“อืออ ขวัญรอที่คอนโดนะ”

“ขวัญเป็นอะไรหรือเปล่าทำไมเสียงแปลกๆ” ชายหนุ่มตั้งใจฟังเสียงของเธอจึงรู้สึกว่ามันผิดแปลกไปจากเสียงปกติ

“เปล่าหรอก ขวัญเป็นหวัดนิดหน่อย”

“แล้วจะไปกินข้าวไหวเหรอ พัดว่าค่อยไปมั้ยเดี่ยวพัดซื้อข้าวเข้าไปทานที่ห้องกับขวัญดีกว่า”

“ขวัญไม่ได้เป็นอะไรมาก ไปได้”

“โอเคครับ งั้นพัดไปเรียนต่อก่อนนะ มีอะไรโทรหาพัดนะ” ปลายสายพูดออกไปด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงแฟนสาว

“อื้ออ ไปเรียนเถอะ” เธอวางสายไปแล้วปล่อยโฮอีกครั้ง พยายามคิดหาเหตุผลจะไปบอกเลิกชายหนุ่ม ในใจเจ็บเจียนตายเมื่อต้องทำในสิ่งที่ไม่อยากทำแต่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงมันได้ เธอกลัวว่าชายหนุ่มจะฆ่าแฟนของเธอซึ่งเธอไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นแน่

“พัดอยู่ข้างล่างแล้ว ให้ขึ้นไปหาก่อนมั้ย” ชายหนุ่มโทรหาเธอเมื่อขับรถมารับตามที่นัดกับแฟนสาวไว้

“เดี่ยวขวัญลงไป รอแปปนะ” เธอหยิบกระเป๋าแล้วเดินลงลิฟต์มายังชั้นล่างเดินไปขึ้นรถของชายหนุ่ม

“คิดถึงจัง” เขาจับมือเล็กมาหอมแล้วมอบรอยยิ้มหวานแก่เธอ

“เวอร์แล้ว พึ่งเจอกันเมื่อเช้าเอง” เธอลอบมองใบหน้าคมได้รูปแล้วยิ้มตามเขาแม้ในใจอยากจะร้องไห้ออกมามากก็ตาม

“เราจะไปร้านไหนดี” ชายหนุ่มหันมาถามเธอแล้วขับรถออกไปพลางจับมือเธอไปตลอดทาง

“แล้วแต่พัดเลย”

“งั้นไปร้านประจำแถวม.เนอะ” เขาหันมายิ้มตาหยีให้เธอแล้วขับรถมุ่งตรงไปแถวมหาลัยเอกชนที่เธอและเขาเรียน

“ขวัญ” ชายหนุ่มเรียกชื่อเธอขณะที่กำลังนั่งทานอาหารกันเงียบๆ

“ห้ะ! ว่า” ร่างบางหลุดจากภวังค์ความคิดแล้วรีบตอบเขาไป

“เป็นอะไร พัดเห็นว่าเหม่อหลายรอบแล้วนะ” ชายหนุ่มกุมมือเธอแล้วถามด้วยความเป็นห่วง

“เปล่าหรอก ทานเถอะ” เธอยิ้มแล้วทำพยายามตัวให้ปกติที่สุด

ทั้งสองคนลงมือทานข้าวกันต่อโดยที่เธอนั่งเขี่ยข้าวไปมานึกถึงเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่ชั่วโมง

“ขวัญจะไปไหนอีกมั้ย” เขาเช็คบิลแล้วเดินออกมาจากร้านอาหารพลางหันมาถามเพราะปกติแล้วเธอมักจะอ้อนให้เขาพาไปทานของหวานต่อ

“ไม่แล้ว กลับกันเถอะ” ร่างบางพูดแล้วเดินกลับไปยังรถของเขา ชายหนุ่มนึกแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็ยอมเดินตามเธอมา