บทที่ 03 ความจริง

“คุณแม่ คุณพ่อสวัสดีค่ะ” เพียงขวัญเอ่ยทักทายคุณหญิงปิ่นและคุณธาราที่มีศักดิ์เป็นปู่ย่าแท้ๆ ของลูกเธอ

ธาราพยักหน้าให้เธอเช่นเคยเพราะเป็นคนไม่ค่อยชอบพูดอะไรมากเท่าไหร่

“เป็นไงเดินทางมาเหนื่อยมั้ยลูก” ปิ่นเดินมาลูบหัวเพียงขวัญด้วยความเอ็นดู

“ไม่เหนื่อยค่ะ วอมไม่ได้งอแงเท่าไหร่ค่ะ” เธอยิ้มให้ปิ่นแล้วเอ่ยตอบเขาไป

“ดีแล้วหล่ะ แล้วหนูจะอยู่ที่นี่ถาวรเลยใช่มั้ย”

“ค่ะ ไม่กี่วันก็จะพาวอมไปสมัครเรียนที่นี่ค่ะ” เธอกะว่าคงหมดเวลาหนีแล้ว เธอไม่อยากที่จะหนีความจริงไปตลอดชีวิตแต่ก็ยังไม่พร้อมที่จะเจอหน้าเขาตอนนี้

“ให้หลานเรียนโรงเรียนของแม่นะหนูขวัญ แม่เป็นห่วงหลาน”

“เอ่อ...ได้ค่ะคุณแม่” เธออึกอักออกไปแต่ก็ปฏิเสธอะไรปิ่นไม่ได้ยังไงเขาก็ขึ้นชื่อว่าเป็นย่าของลูกเธอ

“แม่ขอหลานไปนอนกอดสักคืนได้มั้ย คิดถึงมาก” เธอหันไปยิ้มให้หลานที่กำลังนั่งเล่นของเล่นอยู่อีกมุม

“หนูแล้วแต่ลูกเลยค่ะ วอมมาหาแม่หน่อยครับ”

“ค้าบแม่” เด็กชายวิ่งมาหาแม่ของเขาโดยที่มีของเล่นอยู่เต็มมือทั้งสองข้าง

“ไปบ้านย่ามั้ย บ้านย่ามีของเล่นให้หนูเล่นเต็มเลย” ปิ่นหลอกล่อหลานเต็มที่ เด็กชายหันไปหาแม่ของเขาเพื่อขออนุญาตก่อนที่จะตอบอะไรไป

“ถ้าหนูอยากไปแม่ก็อนุญาตครับ”

“ไปค้าบ วอมอยากไปเล่นของเล่น” เสียงเจื้อยแจ้วรีบตอบทันที

“แต่หนูต้องห้ามซนกับคุณย่าเข้าใจมั้ย”

“เข้าใจค้าบ”

“พี่จันพาวอมไปเปลี่ยนชุดหน่อยค่ะแล้วเตรียมชุดไปสองสามชุดนะคะ” เธอหันไปบอกแม่บ้านตามด้วยเด็กชายที่เดินจับมือแม่บ้านขึ้นไปอย่างว่าง่าย

“เอ่อ...คุณแม่คะ” เธอเว้นจังหวะพูดแล้วหันไปมองปิ่น

“ตาวินไม่รู้หรอก รายนั้นไม่เคยกลับบ้านอยู่แล้ว หนูสบายใจได้” ปิ่นพูดออกไปเมื่อรู้ว่าเธอจะบอกอะไรที่เกี่ยวกับลูกชายของเขา

“ค่ะคุณแม่” เธอยิ้มสบายใจขึ้นมาเมื่อได้ฟังคำตอบของปิ่น

“พรุ่งนี้แม่ไปรับนะครับ เป็นเด็กดีนะ” เธอนั่งยองๆ แล้วลงไปคุยกับเด็กชาย

“ค้าบ คุณแม่ ฟอด” เด็กชายพูดจบแล้วหอมแก้มแม่ฟอดใหญ่จากนั้นจึงเดินไปจูงมือย่าของเขาแล้วขึ้นรถตู้สีดำเงาออกไป ตามด้วยรถของการ์ดนำหน้าและตามหลังอย่างละคัน

เธอเดินไปนั่งที่โซฟาตัวเดิมพลางคิดถึงเรื่องของลูกและเธอที่ไม่รู้จะเป็นยังไงต่อความกังวลเริ่มทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ

“ม๊าว่าหนูออกไปเจอเพื่อนมั้ยจะได้หายเครียด” แม่ของเธอเมื่อเห็นสีหน้าเคร่งเครียดของลูกจึงเอ่ยออกไป

“ค่ะม๊า” เธอกดเข้าไปในไลน์โทรศัพท์เครื่องเดิมที่มีทั้งแชทและสายกระหน่ำโทรเข้ามาจากเพื่อนของเธอ ตั้งแต่ไปอยู่ที่นู้นเธอก็ไม่เคยได้บอกอะไรเพื่อนเลย เธอปิดโทรศัพท์เงียบอยู่กับลูกและทำงานเท่านั้น

“พวกมึงกูกลับมาแล้วนะ” เธอส่งแชทเข้าไปในไลน์กลุ่มแล้วเอ่ยบอกไป

“กรี๊ดอีขวัญ กลับมาแล้ว” เกรซรีบตอบเธอทันที

“ขวัญหายไปไหนมา มึงรู้มั้ยว่าพวกกูเป็นห่วงมึงแค่ไหน ทำไมไม่รับสายเพื่อนเลยว่ะ” พะพายพูดตัดพ้อออกไปใส่เธอ

“พวกมึงใจเย็นๆ ไว้กูค่อยเล่าให้ฟัง พวกมึงว่างหรือเปล่า”

“ว่าง ไม่ทงไม่ทำงานมันแล้ว”

“งั้นเจอกันที่ห้างนะ”

เธอนัดแนะสถานที่กับเพื่อนแล้วขึ้นไปแต่งหน้าแต่งตัวใหม่แล้วขับรถของตัวเองออกไปตามสถานที่ห้างที่นัดไว้

“กรี๊ด อีขวัญ กูคิดถึงมึงสุดๆ” เกรซตะโกนโวยวายแล้วรีบวิ่งมากอดเธอกลางร้านอาหารของห้างหรู

“อีเกรซมึงเบาๆ หน่อยได้มั้ยกูอายคน” เพียงขวัญพูดแล้วหันไปโค้งหัวให้โต๊ะข้างๆ เล็กน้อย

“เล่ามาเลยค่ะ” พะพายรีบพูดออกไปทันที ท่ามกลางความอยากรู้ของทุกคนไม่แม้แต่น้ำฟ้าที่จ้องมองเธอนิ่ง

“กูก็ไปทำงานปกติอะ ไม่มีเวลาเลยไม่ค่อยได้ตอบแชทพวกมึง” เธอก้มหน้าลงแล้วเอ่ยตอบเพื่อนเพราะทนต่อสายตาคาดคั้นของเพื่อนไม่ไหว

“พวกกูรู้หมดแล้วว่ามึงไปเพราะหนีพี่วิน”

“มึงกับพี่วินยังไงกันแน่”

“พี่วินให้พี่พร้อมมาถามฟ้าเรื่องขวัญทุกวันเลยนะ”

“มึงเล่ามาให้หมดเลย” พะพายกดเสียงต่ำกดดันเพื่อนสุดฤทธิ์

“เออเล่าก็ได้” เพียงขวัญจำใจตอบออกไปเพราะหลีกเลี่ยงคำถามของเพื่อนไม่ได้