บทที่ 06 ความฝัน

"สวัสดีครับสาวๆ ขอนั่งด้วยคนนะครับ" เสียงทุ้มต่ำจากด้านหลังถูกเปล่งขึ้น ก่อนที่เจ้าตัวจะพาตัวเองมานั่งยังตรงข้ามของน้ำฟ้า

"ถ้าไม่รอให้อนุญาตก็ไม่ต้องขอหรอกไอติณ" ไม่วายที่ลินจะกรอกตาพูดแขวะใส่คนด้านข้างอย่างไม่จริงจังอะไรมาก

"..." ติณไม่เอ่ยตอบอะไรเลือกที่จะมองหน้าน้ำฟ้าแล้วส่งยิ้มหวานอย่างตั้งใจทำ

"ไม่ทานข้าวเหรอคะ?..." จนกระทั่งคนตัวเล็กเริ่มรู้สึกเกร็งกับสายตาพวกนั้น เขาจ้องมองจนเธอแทบจะไม่กล้าอ้าปากทานข้าวด้วยซ้ำ

"แค่เห็นหน้าน้ำฟ้าก็อิ่มแล้วครับ" ติณเอ่ยตอบพร้อมกับคลี่ยิ้มหวาน

"ฮ่าๆ ลิเกมาก" ก่อนที่จะได้ยินเสียงระเบิดหัวเราะของลินที่ดังขึ้นทำให้ใบหน้าหล่อตี๋หันขวับทำตาขวางใส่ พลางตักข้าวเข้าปากของตัวเองแก้เขิน

"ฮ่าๆ เขินใหญ่แล้ว" ลินยังคงเอ่ยเย้าแหย่ไม่หยุด โดยที่มีน้ำฟ้ายกยิ้มบางๆ กับการหยอกล้อและสนิทสนมของทั้งสอง

"ทานข้าวไปเถอะเจ๊อะ"

สี่เดือนผ่านไป

ชีวิตประจำวันที่วนเวียนอยู่กับสิ่งเดิมจนเวลาผ่านไปราวๆ สี่เดือน น้ำฟ้าก็เริ่มที่ชำนาญกับงานมากขึ้น ไม่เคยได้รับคำติเตือนจากผู้เป็นเจ้านายสักครั้งเช่นเดียวกับคำเอ่ยชมที่ตั้งแต่เริ่มทำงานก็ไม่เคยหลุดออกมาจากปากเขาเช่นกัน

ชีวิตที่ไม่มีอะไรหวือหวาดำเนินไปด้วยความเรียบง่ายไปวันๆ ทว่าตอนนี้กลับไม่ใช่แบบนั้นแล้ว การได้ทำงานเป็นเลขาบริษัทใหญ่โตทำให้เธอมีเงินเก็บสะสมมากพอที่จะเปิดร้านกาแฟเล็กๆ ทำตามความฝันของตัวเองโดยที่มีน้ำหนาวคอยช่วยดูแลร้านแทนในช่วงที่เธอต้องทำงานหลัก แน่นอนว่าทั้งหมดก็เพื่อให้ครอบครัวไม่ให้ต้องลำบากไปมากกว่านี้ แม้ว่าเธอจะต้องทำงานหนักเป็นสองเท่าก็ตาม...

"ฟ้าฝากเอกสารให้บอสเซ็นด้วยนะ"

"ได้ค่ะพี่ภา"

ร่างเล็กที่นั่งทำหน้าที่เลขาด้านหน้ายิ้มรับเอกสารจากมือของเพื่อนพนักงาน ดวงตากลมโตเช็คความเรียบร้อยทุกอย่างก่อนที่จะให้เจ้านายลงมือเซ็นเอกสาร ทว่าในขณะนั้นเอง...

LINE(4)

พะพาย : ฮายค่าเพื่อนๆ พะพายกลับบ้านแล้วน่า

น้ำฟ้า : จริงเหรอพาย จะกลับไม่บอกกันเลย

พะพาย : ม๊าบินไปตามพายถึงนู้นเลย พายเลยต้องกลับ

เกรซ : แหม่...ก็เล่นเที่ยวไม่กลับบ้านกลับช่องเลยอีพาย

เพียงขวัญ : จริง! ว่าแต่มีของฝากพวกกูปะ

พะพาย : เรียนจบก็ต้องลั้ลลาหน่อยสิคะ ของฝากอะมีอยู่แล้วค่า

เพียงขวัญ : ดีมากค่าคุณเพื่อน เย็นนี้เจอกันหน่อยไหม...คิดถึงมึงว่ะอีพาย

เกรซ : เห็นด้วยค่า

พะพาย : โอเค งั้นเย็นๆ เจอกัน

"เอกสารของคุณภาฝ่ายขายค่ะบอส" มือเรียวจัดการยื่นเอกสารวางลงที่โต๊ะเจ้านาย เธอยืนประสานมือด้วยความเรียบร้อยและดูดีเพื่อรอเอกสารจากเขา

"ช่วงนี้คุณดูผอมไปนะ" พร้อมพงศ์ยื่นมือไปเอกสาร ปรายตาไปมองคนตัวเล็กเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะตัดสินใจพูดออกไปทั้งที่สายตาจับจ้องอยู่ที่เอกสาร

"ค คะ?"

"ผมใช้งานหนักเหรอ ทำไมผมรู้สึกคุณผอมลง" ใบหน้าสวยยืนนิ่งประมวลผลในคำถามของเขา ใช่อยู่ที่พักหลังเธอทำงานหนักจนแทบไม่มีเวลา ทว่าเธอก็ไม่คิดว่าเจ้านายจะสังเกตขนาดนี้

"..." ใบหน้าคมคายหลุบตาขึ้นไปมองเลขาสาวพร้อมกับยื่นเอกสารส่งคืนให้เธอ

"อ อ๋อ...เปล่าค่ะ บอสไม่ได้ใช้งานหนัก"

"แล้ว? อาหารที่นี่ไม่ถูกปากเหรอ ถ้าเป็นแบบนั้นผมจะได้จัดการเปลี่ยนพ่อครัวใหม่"

"เอ่อ...เปล่าค่ะ"

"ผมทำเพื่อส่วนรวม เผื่อพนักงานคนอื่นไม่ถูกใจ"

"อ อ๋อ...ไม่หรอกค่ะ อาหารอร่อยถูกปากทุกอย่างค่ะ" น้ำฟ้าตอบพร้อมกับค่อยๆ ฉายรอยยิ้มบางๆ ให้เจ้าของคำถาม ก่อนที่เธอจะรับเอกสารมาไว้แล้วหมุนตัวเดินออกจากห้องไป ท่ามกลางสายตาของชายหนุ่มที่มองตามร่างเล็กจนสุดสายตา

@ห้างสรรพสินค้าkk

"แฮ่ก...โทษทีนะ รถติดมากเลย" เสียงหวานเอ่ยด้วยท่าทีเหนื่อยหอบกับเพื่อนสนิทที่อยู่กันครบคนรอเพียงเธอคนเดียว

"ทำไมต้องรีบวิ่งขนาดนั้นน้ำฟ้า พวกเราพึ่งมาถึงกันเอง" เพียงขวัญลูบแผ่นหลังบางเพื่อให้เพื่อนสนิทได้หายใจสะดวก

"เรากลัวมาไม่ทันนี่" ว่าแล้วคนตัวเล็กก็เดินไปนั่งพร้อมกับปากเล็กที่เอ่ยตอบเพื่อนสนิท

"น้ำฟ้าทำงานเป็นยังไงบ้าง ทำที่ไหน ที่ทำงานดีไหม พายจะช่วยก็ไม่เอา" พะพายรัวคำถามใส่น้ำฟ้าด้วยความเป็นห่วง เธอรู้มาบ้างแล้วว่าเพื่อนได้งานทำแต่ไม่มีโอกาสได้ถามว่าทำที่ไหน น้ำฟ้าเป็นคนไม่สู้คนนั้นยิ่งทำให้เพื่อนในกลุ่มเป็นห่วงเธอมากที่สุด

"ฟ้าทำที่โรงแรมPP อะ"

"โรงแรมของเฮียพร้อมนี่ บังเอิญจังไว้พายจะหาฟ้าบ่อยๆ นะ"

สาวๆ ต่างพากันพูดคุยสนุกสนานกันด้วยความไม่ได้เจอกันนาน เธอไม่ลืมที่จะบอกเพื่อนสนิทด้วยความภูมิใจที่ว่าเธอเปิดร้านแล้ว แน่นอนว่าทุกคนต่างพากันยินดีกับเธอกับความฝันที่เธอมักจะพูดกับเพื่อนเธอเสมอ

เช้าวันต่อมา

แสงแดดแยงตาในเช้าของวันหยุดทำให้ร่างเล็กที่นอนบนเตียงนอนขนาดพอดีลืมตาขึ้น บิดตัวไล่ความขี้เกียจก่อนที่จะลุกขึ้นแต่งตัวในยามเช้าเพื่อที่จะไปเปิดร้านกาแฟในฝันในวันหยุดพักผ่อน

กริ๊ง!

"พะพายมาแล้วเหรอ...มานั่งๆ" ใบหน้าสวยเงยหน้าออกจากสมุดบัญชีที่กำลังทำตรงไปหาเพื่อนสนิทที่นัดหมายกันมาประเดิมร้านของเธอ

"ร้านสวยจังน้ำฟ้า" ดวงตากลมโตมองไปรอบๆ ร้านที่ตกแต่งสไตล์เรียบๆ สีขาวสว่างและประดับด้วยดอกไม้สีเขียว

"ขอบคุณนะ พะพายทานอะไรเดี๋ยวน้ำฟ้าไปทำให้"

"เอาสตอเบอร์รี่ปั่นกับเค้กชาเขียว"

น้ำฟ้าพยักหน้ารับเพื่อนสนิทแล้วเดินไปลงมือทำด้วยตัวเอง พร้อมกับให้น้ำหนาวตักเค้กชาเขียวตามที่พะพายสั่งเมนูไว้ จริงๆ เธอก็พอทำเค้กอะไรพวกนี้ได้อยู่หรอก แต่ด้วยความที่เธอมีงานที่ต้องทำน้ำฟ้าจึงเลือกที่เปิดรับร้านข้างนอกมาขายแทน

เกรซกับเพียงขวัญเข้ามาสมทบ พวกเธอนั่งพูดคุยถ่ายรูปโปรโมทร้านของน้ำฟ้ากันใหญ่ ด้วยความที่เกรซดังในวงการนางแบบเธอจึงช่วยโฆษณาให้เพื่อนเต็มที่ ตกบ่ายมาหน่อยเพื่อนเธอเลยแยกย้ายกันกลับบ้านไป

ช่วงเย็น

"พี่ฟ้าวันนี้หนาวไปแข่งรถนะ" น้ำหนาวถอดผ้ากันเปื้อนของตัวเองแล้วเอ่ยบอกพี่สาว อาชีพแข่งรถทำให้เขาสามารถหาเงินมาจ่ายค่าเทอมรวมไปถึงรถคันใหญ่ที่กำลังขับล้วนแต่หามาได้ด้วยตัวเองทั้งสิ้น

"พี่ไม่อยากให้เราแข่งเลย พี่เป็นห่วง..." ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยความเป็นห่วงอย่างไม่มีปกปิด เหตุการณ์ทางรถยนต์ที่ผู้เป็นพ่อกับแม่ต้องประสบยังคงฝั่งอยู่ในหัวของเธอไม่หาย

"...ตอนนี้พี่ทำงานเป็นหลักเป็นแหล่ง แถมยังเปิดร้านกาแฟให้หนาวกับพี่พอไม่ลำบากแล้ว พี่ไม่อยากให้เราต้องมาเสี่ยงอันตราย..."

"งั้นหนาวจะแข่งครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย"

"ครั้งสุดท้ายแน่นะ"

"ครับ ครั้งสุดท้ายแล้วจริงๆ ผมสัญญา"

"อื้ม...ก็ได้ รีบไปรีบกลับล่ะ ระวังตัวด้วย"

"ค้าบแม่~"

"เดี๋ยวเถอะ!"

สุดท้ายน้ำฟ้าก็ต้องใจอ่อนให้น้องตัวเองอีกเช่นเคย เสียงหวานกับกำชับน้องชายเป็นอย่างดีว่านี่ต้องเป็นครั้งสุดท้ายเท่านั้น