แค่แฟนเก่า 1 กลับมารักตัวเอง(2)

“ไหนว่าจะติวไงลูก ออยล์ไปไหนซะล่ะ ทะเลาะอะไรกัน” เสียงแม่ของออยล์เอ่ยถามเมื่อฉันเดินออกมาจากห้องนอนของออยล์

“วันนี้ไม่ติวแล้วค่ะ เพ้นท์กลับก่อนนะคะสวัสดีค่ะ” ฉันยกมือไหว้แม่ของออยล์แล้วรีบเดินออกทางหลังบ้าน

เราสองคนโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก พ่อแม่เป็นเพื่อนบ้านกัน พ่อแม่ออยล์ทำเต็นท์รถมือสองส่วนใหญ่ท่านทั้งสองจะอยู่บ้านขณะที่แม่ของฉันเป็นเลขาของนักธุรกิจต้องเดินทางไปคุยงานตามต่างจังหวัดบ้าง ต่างประเทศบ้างแทบไม่มีเวลาให้ฉัน แม่ฉันเป็นซิงเกิลมัม ส่วนพ่อไม่รู้ว่าใคร แม่บอกว่าจำไม่ได้ ฉันก็ไม่ถามต่อ ไม่อยากจะซักไซ้ เพราะยังไงแม่ก็เลี้ยงฉันมาโดยที่ไม่ให้ฉันลำบากอะไรเลย ฉันก็ไม่ได้รู้สึกขาดพ่อ ไม่มีก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร

“ไหนว่าไปติวให้ออยล์ กลับเร็วจัง” วันนี้แม่เลิกงานเร็ว ต้องมาเก็บของพรุ่งนี้จะบินไปมาเลเซียแต่เช้า กว่าจะกลับก็เป็นอาทิตย์ เผลอ ๆ ไปที่อื่นต่ออีก เป็นแบบนี้บ่อยจนฉันชิน

ตอนนี้แม่กำลังเลือกเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเดินทาง หนึ่งเดือนแม่ฉันอยู่บ้านไม่ถึงห้าวัน เคยมีหายหน้าไปหลายเดือนด้วย เราสองแม่ลูกเจอหน้ากันนับครั้งได้

“ก็อยากมีเวลาอยู่กับคุณนายพัดชาไง คนอะไรไม่มีเวลาให้ลูกสาวแสนสวยเล้ย” เดินเข้ามากอดแม่จากทางด้านหลัง ตอนนี้ใจฉันมันช้ำ อยากร้องไห้ก็ร้องไม่ออก อาจจะเป็นเพราะความสัมพันธ์มันไม่ชัดเจนตั้งแต่แรก ฉันจึงเจ็บปวดบ่อย ๆ เพียงแต่ครั้งนี้มันหนักเพราะเขาบอกเลิกจริงจัง และเขามีอะไรกับคนอื่น นั่นเป็นการผิดกฎที่เราตั้งกันไว้

“ขอโทษนะที่ให้แต่เงิน แต่ถ้าแม่ไม่ทำงานเพ้นท์ก็ต้องลำบากน่ะสิ แม่อยากให้เพ้นท์มีความสุขนะลูก”

“เพ้นท์ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย”

“จ้า ๆ ฉันร้อนตัวเอง”

“คุณนาย”

“ว่าไง มีเรื่องกลุ้มอะไรจ๊ะเธอ”

“เพ้นท์สวยไหม”

“สวยสิ ลูกสาวฉันไม่สวยใครจะสวย”

“สวยเหมือนแม่ใช่ไหม”

“ใช่สิ ลูกสาวแม่ก็ต้องสวยเหมือนแม่สิ”

“ชมกันเองอีกละ”

“แน่นอน นี่เพ้นท์แม่จะบอกให้ฟังนะลูก ก่อนที่เราจะอยากได้กำลังใจจากคนอื่นเราต้องรู้จักให้กำลังใจตัวเองก่อน ถ้าเราทำไม่ได้กำลังใจจากคนอื่นก็ไม่ช่วยอะไรหรอกลูก ต่อให้เราได้กำลังใจมากเท่าไหร่มันก็จะเหมือนคำพูดธรรมดาเท่านั้นเอง”

“ยังไงอะแม่”

“ก็ถ้าอยากให้คนอื่นรักเราเราต้องรักตัวเองให้เป็นก่อน ลองคิดดูนะขนาดตัวเราเองยังไม่รักตัวเองแล้วใครมันจะมารักเรา ความรักน่ะถ้าเราให้คนอื่นได้เราก็สามารถให้ตัวเองได้ รักตัวเองนะเพ้นท์ เพ้นท์ของแม่มีค่าที่สุด ไม่ว่าจะเจออะไรมา ผ่านมันไปให้ได้ แม่รักเพ้นท์นะ”

“…คุณนายพัดชาไปแอบดูละครเรื่องไหนมาเนี่ย บ่นอะไรไม่รู้ ไม่คุยด้วยแล้ว” ปล่อยกอดแล้วเดินออกจากห้องนอนของแม่ แม่ที่เหมือนทำแต่งานไม่สนใจลูก บางทีอาจจะรู้เรื่องของฉันดีทุกอย่างโดยที่ฉันไม่จำเป็นต้องเล่าให้ฟัง

“จ้า ไม่คุยก็ไม่คุย อีกครึ่งชั่วโมงเจอกันด้านล่างนะ กินข้าวกันฉันสั่งข้าวมาแล้ว อยากกินข้าวกับเธอ”

“ค่าคุณนาย” แม่ไม่ค่อยมีเวลาอยู่ด้วยกันแต่ว่ารู้ใจฉันที่สุด รู้ด้วยว่าตอนนี้ฉันรู้สึกแย่และแม่ก็รู้ว่าฉันไม่ค่อยชอบให้โอ๋ นี่เป็นวิธีปลอบสไตล์คุณนายพัดชา

อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ลงมาหาแม่ที่ชั้นล่าง ไม่อยากกินก็ต้องกินเพราะว่านาน ๆ จะได้กินข้าวกับแม่สักครั้ง หลังจากแม่ไปฉันจะเปิดเพลงเศร้า ๆ ร้องไห้ให้หนัก เสียใจให้พอจะได้กลับมารักตัวเองสักที

ในเมื่อออยล์มันชัดเจนขนาดนี้ ฉันก็ควรหยุดทำตัวน่าสมเพช

เวลาห้าทุ่มฉันนั่งดื่มที่ร้านเหล้าใกล้บ้าน แม่น่ะออกจากบ้านไปนอนโรงแรมตั้งแต่สองทุ่ม จากนั้นฉันก็ออกจากบ้านบ้าง ตอนแรกว่าจะนอนร้องไห้ แต่ที่ผ่านมาฉันร้องมามากจนหัวใจมันเริ่มด้านชา ฉันคิดเข้าข้างตัวเองว่าเดี๋ยวออยล์ก็กลับมาหาฉัน เดี๋ยวเขาก็หันกลับมา เมื่อไหร่ที่เขาพอเขาจะกลับมาหาฉันเอง

ฉันคิดว่าฉันรอได้

‘ก่อนจะรักคนอื่น เพ้นท์ต้องรักตัวเองให้เป็นก่อนนะลูก’

แต่แล้วพอดื่มหนักขึ้นเรื่อย ๆ คำพูดของแม่ก็ก้องอยู่ในหัว สิ่งที่ฉันทำและเคยทำในอดีตคือการไม่รักตัวเอง ฉันในอดีตยอมเป็นของออยล์ง่าย ๆ ง่ายจนเขาคิดว่าตอนนี้เขี่ยฉันทิ้งไว้ตรงไหนก็ได้

ขณะที่ฉันเสียใจจะเป็นจะตาย แต่ออยล์มันไปเริงรักกับคนที่มันรัก ในเมื่อมันพูดชัดเจนว่าไม่รัก ฉันก็ควรจะหยุด

และหาวิธีลืมคนอย่างมันให้เร็วที่สุด