CHAPTER 6 แต่คงไม่ใช่

แต่คงไม่ใช่หรอก

“อย่าบอกนะว่าชื่อยามาซากิ ฮานะ” ฉันอดถามไม่ได้ ก็ฉันรู้จักคนชื่อฮานะอยู่คนเดียวในโลก ฮานะที่เป็นนางมารร้าย

ร่างสูงนิ่งอึ้งด้วยคำพูดของฉัน ละสายตาจากหน้าต่างห้องของตึกฝั่งตรงข้าม

ใช่จริงด้วย ฮานะเดียวกัน เป็นไปได้ไง ในที่สุดฉันก็รู้ว่าดวงตาคู่นั้นมองไปที่ไหน

ฉันคว้ากล้องของตัวเองขึ้นส่องทิศทางเดียวกัน ไกลออกไปยังหน้าต่างฝั่งโน้น ผ่านเลนส์กล้องพี่คายามะกำลังคุยกับฮานะด้วยท่าทางห่วงใย แต่เธอไม่สบายจริงเหรอ หรือแค่เสแสร้งให้เขาเป็นห่วง ใครจะรู้

“ที่ผ่านมานายเฝ้าดูยามาซากิ ฮานะงั้นเหรอ ฮานะที่แย่งคนรักของฉันไป เหมือนที่ฉันเฝ้ามองพี่คายามะที่เธอไปอยู่ด้วย เธอคบกับพี่คายามะก็เลยทิ้งนาย”

ตุบ

กล้องส่องทางไกลบนหน้าตักจินร่วงตกแทบเท้าร่างสูง ก่อนดวงตาสีเข้มซึ่งกลืนกับความมืดลากมองฉันราวกับเห็นสิ่งที่ไม่น่าเป็นไปได้

“ฉันเป็นคนรักตัวจริงของพี่คายามะ และยามาซากิ ฮานะแย่งพี่คายามะจากฉันไปเหมือนแมวขโมย” ฉันเอ่ยเหมือนเจอคนชะตากรรมเดียวกัน

อยากแค่นหัวเราะแต่ไม่ออก “นายรักฮานะเดียวกับที่แย่งแฟนฉัน เราเฝ้ามองหน้าต่างเดียวกันอยู่”

“...”

“ตลกดีนะว่าไหม”

“น่าสมเพชมากกว่า” เสียงทุ้มเย็นชา ราวกับไม่เชื่อในความงดงามในโลกอีกต่อไป

ก็แค่นั้นล่ะ แล้วก็ไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาอีก

เราถูกทิ้งเหมือนกัน ผู้หญิงนิสัยดีที่สวยจนผู้ชายทั้งเมืองมองตามอย่างฉันอย่างฉันถูกเท และคนหน้ตาดีขนาดแผ่นดินรองรับไว้ไม่อยู่อย่างจินยังถูกทิ้งได้

โลกนี้มันกลับหัวกลับหางและบิดเบี้ยวไปหมดแล้ว

พี่จริงพี่คายามะก็ไม่ใช่คนหล่อขนาดนั้น แต่ฉันไม่ชอบคนหล่อ ฉันว่าคนหล่อน่าจะอันตรายและไว้ใจไม่ได้ ส่วนฮานะเรียกไม่ได้ว่าสวย แต่เธอน่ารัก

มันทำให้ฉันรู้สึกว่าการเกิดมาสวยเป็นเรื่องฟุ่มเฟือยและผิด เกิดมาแค่หน้าตาน่ารักดูได้เหมือนฮานะดีกว่าไหม

แต่สำหรับฉันกับจินโลกช่างกลม ไม่น่าเชื่อแต่มันเป็นไปแล้วได้ไง

เหอะ

แล้วเราก็แยกย้ายกันเข้านอน หลับไปท่ามกลางประกายไฟจากยอดตึกนับร้อยพันที่ไม่เคยหลับใหล

“Zzzzzz……..”

คืนต่อมา

เมื่อหัวค่ำที่ผ่านมาฉันไปอาละวาดพี่คายามะกับฮานะมาด้วย คืนนี้ทั้งคู่โผล่ไปที่ผับจนได้

ฉันตบฮานะไปหนึ่งที แล้วเธอก็ทำตัวเหมือนนางเอกที่น่าสงสารร้องให้คนในผับช่วย ทุกคนเห็นใจเธอและมองฉันเป็นนางมารร้าย แต่ฉันก็เป็นอยู่แล้ว

และเพราะฉันปรี๊ดแตกรปภ. ของผับถึงช่วยกันลากฉันออกไป

ตอนที่รปภ. เชิญฉันออกมาฉันเห็นจินยืนแกร่วอยู่แถวๆ ผับด้วย ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเขามาทำอะไร เขาทำคล้ายฉันอย่างเหลือเชื่อ ฉันมาหาพี่ เขาก็มาหาฮานะไง และจินห้ามฉันตบฮานะไม่ทัน หรือเขามาไม่ทันเห็นก็ไม่รู้

จินเลยให้ฉันยืมไหล่แล้วพยุงตัวกลับ ฉันอ้วกข้างทางไปรอบหนึ่งแล้วก็ไม่ได้สติอีก ไม่รู้กลับมาถึงเพ้นท์เฮ้าส์ได้ไง

รู้ตัวอีกทีฉันก็นอนอยู่บนเตียงของตัวเองแล้ว ยกขาชี้เพดานโยนรองเท้าทิ้งแล้วก็ลืมตาไม่ขึ้นอีกเลย

“จิน” ฉันเรียกเมื่อเจ้าชายเย็นชาแต่ดูไม่ค่อยใจร้ายลุกออกไปจากเตียง “เมื่อกี้นายไปเฝ้าฮานะมาหรือไม่ก็ไปหาเธอแต่ถูกปฏิเสธใช่ไหม”

อีกฝ่ายเงียบ แต่ใช่อยู่แล้ว ทำไมเราคล้ายกันอย่างเหลือเชื่อแบบนี้

“งั้นทำอะไรให้ฉันหน่อยสิ ช่วยแย่งเธอกลับไปให้พ้นจากพี่คายามะของฉันที...”

“...!?”

“ได้ไหม...”

Jin’s Part

“Zzzzz….”

หันกลับมาอีกครั้งรูมเมทจอมเหลวไหลก็ผล็อยหลับไปแล้ว ทั้งที่เมื่อครู่ยังแรงดีและเอะอะโวยวายจนรปภ. สามคนเอาไม่อยู่

ก็น่าทึ่งดี เธอกระตือรือร้นและเปี่ยมพลังกว่าผมในเรื่องแย่งแฟนคืน

ทว่าถึงหลับไปแล้วคำพูดของอีกฝ่ายยังดังก้องหู

’ช่วยแย่งเธอกลับไปให้พ้นจากพี่คายามะของฉันดี ด้วยวิธีไหนก็ได้’ เธอพูดอย่างนั้น

ผมนิ่งอึ้ง

คนตัวเล็ก

รู้ตัวหรือเปล่าว่าพูดอะไรออกไป

Erika’s Part

แล้วคืนนั้นฉันหลับสนิทโดยไม่ฝัน

บางทีฉันอาจไม่ฝันอีกแล้ว เหมือนความฝันโบกมือบ๊ายบายฉันไป เพราะพี่คายามะทำให้ความฝันของฉันหายไป

ไม่หรอก มันก็แค่ช่วงสั้นๆ เท่านั้น

เพราะอีกไม่นานพี่คายามะก็จะกลับมาคบกับฉันแล้วไง