บทที่ 05 ตัวช่วย

ภายในรถสปอร์ตหรูสีขาวเงียบสงัดไร้ซึ่งเสียงของคนด้านใน เอวาเม้มปากเข้าหากันแน่นลอบมองคนขับด้านข้างเป็นระยะ เธอไม่กล้าจะเอ่ยพูดอะไรเพราะรู้ว่าตอนนี้อารมณ์ของเพื่อนตัวสูงกำลังพุ่งสูงเพราะปัญหาที่เธอได้ก่อไว้

"จะไปไหน" คีรันเอ่ยถามเสียงนิ่งสายตายังคงจ้องมองไปที่ถนนโล่งสี่เลนส์ด้านหน้าขับตรงออกจากมหาวิทยาลัยอย่างไร้จุดหมายปลายทาง

"ห ห้ะ" เอวาถามด้วยความไม่เข้าใจ

"จะให้ไปส่งที่ไหน"

"แล้วนายจะไปไหน กลับคอนโดเลยหรือเปล่า"

"สนามแข่ง"

"ฉันไปด้วยได้ไหม ฉันยังไม่อยากกลับ" สิ้นเสียงที่เธอเอ่ย ดวงตากลมโตก็จับจ้องไปที่คำตอบที่กำลังจะออกจากปากของคีรัน

"..." ทว่ากลับไม่มีคำตอบใดๆ ออกจากปากหนา เอวาเม้มปากเข้าหากันอีกครั้งแล้วเบือนหน้าไปอีกทางด้วยความผิดหวัง สนามแข่งรถเป็นสถานที่รวมตัวของเพื่อนสนิทตั้งแต่วัยเด็กของคีรัน นับว่าเป็นสถานที่ส่วนตัวมากสำหรับกลุ่มของพวกเขา เธอเลยต้องขออนุญาตเขาทุกครั้งที่อยากจะตามไป เอวาได้มีโอกาสตามเพื่อนตัวสูงไปอยู่สองสามครั้ง แต่ดูเหมือนว่าครั้งนี้เขาจะโกรธจนไม่อยากให้เธอตามไปแล้ว

"งั้นไม่เป็นไร ฉันไม่ไปก็ได้..." เสียงเล็กที่เต็มไปด้วยความน้อยใจเอ่ยพูดทั้งที่ไม่ได้มองหน้าเขา

ทันทีที่ได้ยินคำตอบออกจากเรียวปากของเพื่อนสนิท คีรันก็ปรายตามามองเธอเล็กน้อย แต่เพียงแค่แวบเดียวเท่านั้น เขาก็กลับไปสนใจที่ทางข้างหน้าดังเดิม

"อืม" คีรันตอบกลับเสียงนิ่ง ท่าทีพวกนั้นทำให้เอวาคิดว่าเขาไม่สนใจเธอ ใบหน้าสวยบึ้งตึงอย่างเห็นได้ชัด

"กลับคอนโดหรือบ้าน" เขาเอ่ยถามอีกครั้ง

"..." ทว่าเอวาก็ไม่ยอมตอบ เธอยังคงกอดอกเบือนหน้าหันหนีเขาแสดงออกชัดเจนว่าเธอไม่พอใจที่เขาไม่ยอมให้ตามไป

"ฉันมีซ้อม ค่อยไปวันอื่น" จนเสียงหนาต้องเป็นฝ่ายพูดออกมาแทน ความโกรธกับเหตุการณ์เมื่อครู่หายเป็นปลิดทิ้งเมื่อตอนนี้คนตัวเล็กกำลังทำหน้างองอนเขากลับ

"แต่ฉันอยากไปวันนี้" เธอพูดอย่างไม่ยอม

"ที่นั้นมีแต่ผู้ชาย"

"ก็เพื่อนนายทั้งนั้น อิงดาวก็อยู่ด้วยฉันอยากไป...ฉันอยากไปดูนายซ้อม" เธอเอ่ยขึ้นเสียงดังฟังชัด ทว่าประโยคหลังกลับลดเสียงลงจนคนด้านข้างไม่ได้ยิน

"เธอกับอิงดาวไม่เหมือนกัน"

"ไม่เหมือนยังไง อิงดาวก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน"

"..."

"นะคีรัน...ฉันอยากไป" แววตาอ้อนวอนถูกส่งไปให้เพื่อนตัวสูง เธอไม่อยากกลับไปนอนเบื่อที่คอนโดคนเดียว

"อืม" จนสุดท้ายคีรันก็ต้องตอบตกลงยอมความดื้อรั้นของเพื่อนตัวเล็กในที่สุด ใบหน้าสวยค่อยๆ ฉายรอยยิ้มออกมาเมื่อรู้สึกพอใจในคำตอบของเขา

@สนามแข่งรถW

ครืดดดด!

ประตูกระจกบานหนาของห้องพักเจ้าของสนามถูกเปิดออกด้วยมือหนาของคีรัน ภายในห้องที่ได้ยินเสียงพูดคุยกันจากคนหลายๆ คนก็พร้อมใจที่จะเงียบลงแล้วหันมามองยังคนที่เข้ามาใหม่เป็นสายตาเดียวกัน

"หวัดดี~" เอวายิ้มทักทายบรรดาเพื่อนสนิทของคีรันที่เคยเจอหน้ากันทั้งที่มหาวิทยาลัยและสนามแข่งเป็นบางครั้ง

"สวัสดีครับ" เวย์กัส เพิร์ธ และไลก้าที่มีอายุน้อยกว่าเอวาเอ่ยขึ้นพร้อมกับยกมือไหว้เพื่อนสนิทของพี่ชาย ขณะที่วอม คีริว และอิงดาวก็ยิ้มรับทักทายกลับ

"เอวานั่งนี่...ไอริวขยับไปดิ้" กระทั่งอิงดาวเอ่ยขึ้นกับเพื่อนสนิทพร้อมกับใช้มือเล็กผลักคีริวที่อยู่ด้านข้างเธอให้ออกห่าง

"ไออิง! เดี๋ยวเถอะ" คีริวทำตาขวางใส่เพื่อนตัวเล็ก ก่อนที่เขาจะลุกไปนั่งอีกฝั่งของอิงดาว เอวาก็เดินไปนั่งแทรกกลางระหว่างอิงดาวและไลก้าตามที่เธอบอก ดวงตากลมหันไปมองยังเพื่อนตัวสูงเมื่อเห็นว่าที่นั่งที่ว่างดันอยู่ไกลออกไปอีกด้าน

"..." คีรันยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ดวงตาคมกริบปรายตาไปมองคีริวเล็กน้อยราวกับกำลังส่งซิกต้องการอะไรบางอย่าง

"เออไอก้าถึงคิวมึงแล้วไม่ใช่เหรอ ไปซ้อมได้แล้ว" คีริวเอ่ยพูดกับไลก้าที่ก้มหน้าก้มตาเล่นเกมในโทรศัพท์

"เดี๋ยวดิ...ให้จบตานี้ก่อน" ไลก้าตอบอย่างไม่สนใจ มือหนาของเด็กมัธยมปลายปีสุดท้ายกดหน้าจอโทรศัพท์สีหน้าตั้งใจและมุ่งมั่นอยากจะเอาชนะเกมที่กำลังเล่น

"ไปเลย"

"เฮียริว...ผมพึ่งเข้าเกม" ไลก้าตอบน้ำเสียงที่ติดไปทางหงุดหงิดเมื่อถูกรบกวนการเล่นเกมของเขา

"ไป...ก่อนที่กูจะโทรบอกน้าเกรซว่ามึงหนีเรียนมาที่นี่"

พรึ่บ!

ทันทีที่ได้ยินคำขู่ดังนั้น ไลก้าก็ปิดโทรศัพท์ลงหยัดตัวยืนขึ้นทันที ไม่วายที่เด็กหนุ่มจะหันไปส่งสายตาอาฆาตให้พี่ชายอย่างคีริวที่ใช้จุดอ่อนมาขู่เขาทุกครั้ง

"อย่าให้ถึงทีผมบางนะ บอกเลยว่าวันไหนเฮียล้ม ผมนี่แหละจะเหยียบซ้ำ" ไลก้าพูดจบก็เดินออกไป ประโยคคำพูดของเขาทำให้ทั้งห้องต่างพากันระเบิดหัวเราะออกมา

"ตกลงมันเคารพกูไหมวะ" คีริวเอ่ยแล้วมองตามเด็กหนุ่มที่เดินออกไปซ้อมแข่งรถในสนามผ่านกระจกห้องพักที่สามารถมองทะลุเห็นทุกอย่างด้านนอก ขณะที่คีรันก็เดินมานั่งแทนที่ของไลก้าด้วยใบหน้าเรียบนิ่งดังเดิม

"มึงมีอะไรให้มันเคารพบ้างอะ" วอมเอ่ย

"เหมือนที่ผมไม่เคารพเฮียน่ะเหรอ" คีริวรีบตอบกลับพี่ชายที่แก่ที่สุดในที่นี่อย่างไม่รีรอ

"ควx" วอมที่นั่งตรงข้ามเอ่ยอย่างไม่ออกเสียงเมื่อในที่นี่ไม่ได้มีเพียงแค่ชายฉกรรจ์อย่างพวกเขา

"เป็นยังไงบ้างกับไอพี่เฟรมน่ะ จบแล้วใช่ไหม" อิงดาวกระซิบกระซาบกับเอวา ปล่อยให้บรรดาผู้ชายคุยกันตามประสาเขา

"จบแล้ว"

"อืมดีแล้ว"

ผ่านไปสักพัก

"เฮียรัน ได้เวลาของเฮียแล้ว" ไลก้าที่เดินเข้ามาหลังจากที่เขาทำการซ้อมเสร็จ

"วันนี้กูงดซ้อม" คีรันตอบกลับน้องชายเสียงนิ่ง ทำให้เอวาที่ได้ยินดังนั้นก็หันมามองใบหน้าคมด้วยความงุนงงทั้งที่เขาบอกว่าวันนี้เขาตั้งใจจะมาซ้อม

"ทำไมวะ"

"ขี้เกียจ" ปากหนาตอบกลับแล้วปรายตาไปมองเอวาเล็กน้อย

"มึงเนี่ยนะขี้เกียจ ผีไอคีริวเข้าสิงห์เหรอ"

"เอ้าเฮีย!"

"หรือว่าเฮียริวกับเฮียรันสลับตัวกัน แต่ไม่น่าใช่เฮียรันไม่ปัญญาอ่อนเหมือนกับเฮียริว ไม่น่าสลับตัวได้" เพิร์ธเอ่ยขึ้นทำให้ทุกคนต่างพากันหัวเราะสะใจเห็นด้วยในทุกประโยคที่เพิร์ธเอ่ย โดยเฉพาะอิงดาวที่หัวเราะลั่นพร้อมกับยกนิ้วรัวๆ ให้เพิร์ธอย่างชอบใจ

"ไอเด็กเวร กูฟ้องน้าฟ้าแน่ว่ามึงหนีเรียน"

"ผมไม่กลัว อ้อนนิดเดียวแม่ก็หายโกรธแล้ว" บทสนทนาที่เถียงกันของทั้งสองคนทำให้ทั้งห้องลืมถึงเหตุผลที่ยังค้างคาของคีรันเป็นปลิดทิ้ง ทุกคนชอบใจที่คีริวโดนต่อว่าทำให้ไม่มีใครที่สงสัยในเหตุผลของเขา

LINE!

คีริว : วันนี้กูช่วยมึงมาทั้งวันเลยนะ...

คีรัน : จะเอาอะไร

คีริว : โทรศัพท์กูเก่าแล้ว กดไม่ติด ป๊าก็มาหักเงินกูอีก

โอนเงินเข้าบัญชี xxx-xxx 100,000 บาท

คีริว : กูโคตรรักมึงเลย