บทที่ 06 นิชา

แอดด ~

"ทิกเกอร์ค้าบ~" ร่างเล็กรีบร้อนวิ่งเข้าไปในคอนโดขนาดพอดีตัวของตัวเอง ทอดสายตามองหาอะไรบางอย่างรอบทั่วห้องแต่ก็ไร้วี่แววในสิ่งที่เธอกำลังตามหา

"ทิกเกอร์อยู่ไหน นิกลับมาแล้ว" ร่างเล็กจึงรีบเดินเข้าไปในห้องนอนพร้อมกับเสียงเรียกสื่งนั้นอยู่ตลอดเวลา

จนกระทั่ง…

เมี๊ยว ~

จนกระทั่งได้ยินเสียงร้องของเจ้าแมวขนสั้นสีเทาสายพันธ์ุบริติช ชอร์ตแฮร์ที่เดินเข้ามากระโดดขึ้นบนเตียงนอนของเธอแล้วเลียหางอย่างสบายใจ นิชาพ่นลมหายใจออกอย่างโล่งอก ดีใจที่อย่างน้อยลูกชายของเธอยังซนอยู่แต่ในห้องไม่ออกไปเที่ยวเล่นที่ไหน ทั้งที่วันนี้เธอหายไปเรียนทั้งวัน

"นิตกใจหมดเลย" ร่างเล็กว่าพร้อมกับวางของทุกอย่างเดินเข้าไปนั่งบนเตียงนอน และไม่นานเจ้าทิกเกอร์ลูกรักของเธอก็เดินสะบัดหางนวยนาดขยับมาคลอเคลียที่ตักเล็กอย่างแสนรู้

"วันนี้เรามาแปรงขน ตัดเล็บกันเนอะ ลูกชายนิจะกลับมาหล่อแล้ว" ว่าแล้วคนตัวเล็กก็ลูบหัวทิ้งท้าย ก่อนที่จะจัดการเปลี่ยนชุดนักศึกษาและหยิบอุปกรณ์ที่เกี่ยวข้องมารวมไว้แล้วลงมือทำทุกอย่างกับลูกรักของเธอด้วยตัวเอง เพราะความชอบเลี้ยงสัตว์และผูกพันกับมันมาตั้งแต่เด็กทำให้คนตัวเล็กเลือกที่จะเรียนสัตวแพทย์ และเมื่อยามที่น้องแมวของเธอป่วยหรือมีอะไรผิดปกติโดยที่เธอรู้และสามารถรักษาเบื้องต้นได้ นั้นแหละคือความสุขที่สุดของเธอแล้ว

อ็อด ~

คนตัวเล็กที่กำลังเพลินกับการเล่นสนุกกับเจ้าลูกชายของเธอต้องชะงัก เงยหน้าไปมองทางประตูที่อยู่ๆ ก็มีเสียงอ็อดที่ดังขึ้น เธอจึงจัดการวางอุปกรณ์ในมือทุกอย่างแล้วรีบเปิดประตูให้ทันที

"ลมอะไรหอบผู้ชายคนนี้มาได้คะเนี่ย" เรียวปากบางยกยิ้มทันทีที่เห็นคนที่กดอ็อดตรงหน้าห้อง ก่อนที่จะเดินนำเข้ามาในห้องเพื่อให้อีกคนเดินตามเข้ามา

"พี่จะคิดถึงน้องไม่ได้หรือไง" เสียงทุ้มพูดขึ้นพร้อมกับลงไปนั่งบนโซฟาอย่างคุ้นเคย

"ก็ได้…แต่ปกติไม่เคยจะมาหาน้องเลย" ตามด้วยนิชาที่ว่าพร้อมกับนั่งลงด้านข้างเขา

"แค่อยากมาดูว่าน้องอยู่คอนโดสบายดีหรือเปล่า เห็นช่วงนี้ไม่ค่อยกลับบ้านมาหาพี่ชายเลย" และใช่…คนที่เธอกำลังคุยด้วยคือนาวิน พี่ชายคนเดียวที่เป็นครอบครัวของเธอ เพราะพ่อกับแม่จากไปตั้งแต่ที่ทั้งสองเด็กๆ จึงมีแต่นาวินที่คอยดูแลและเป็นทั้งพ่อแม่และพี่ชายที่แสนดีมาโดยตลอด

"ช่วงนี้นิยุ่งมาก ทั้งรับน้องแล้วก็เรียน ไหนต้องทำพาร์ทไทม์เลยไม่ค่อยว่างค่ะ"

"อืมพี่รู้ แค่เป็นห่วงก็เลยมาหา"

"พี่วินทานอะไรมาหรือยัง ให้นิทำอะไรให้ทานไหม"

"ไม่เป็นไรพี่ทานมาแล้ว ว่าแต่เราเถอะ ทานอะไรหรือยัง ทำไมถึงปล่อยให้ตัวเองซูบแบบนี้นิชา"

"นิทานมาแล้ว ไม่เห็นจะซูบตรงไหนเลย พี่วินก็พูดเกินไป"

"แล้วไอทิกเกอร์ล่ะ นอนอืดอีกแล้วเหรอ" นาวินมองซ้ายขวาหาเจ้าแมวตัวอ้วนที่เขาเป็นคนซื้อเป็นของขวัญให้น้องสาว กลัวว่าเธอจะเหงาจึงซื้อมาเป็นเพื่อนเพราะตนที่เรียนอีกมหาวิทยาลัยจึงต้องแยกกันอยู่

"อยู่ในห้องนอนค่ะ เดี๋ยวนิไปอุ้มมาให้"

"ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวแขนก็หักพอดี"

"ฮ่าๆ ก็จริงค่ะ" นิชาหัวเราะชอบใจ

"นิ"

"คะ??"

"พี่ไม่อยากให้นิทำงานพาร์ทไทม์ จริงๆ พี่ส่งนิเรียนได้นะ แค่น้องคนเดียวพี่เลี้ยงได้สบาย" นาวินพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เพราะไม่มีพ่อกับแม่จึงเป็นเขาที่ต้องส่งเงินให้น้องเรียน ทว่าคนตัวเล็กก็ไม่เคยที่จะแบมือขอเงินเขาเลยด้วยซ้ำ เธอยืนยันที่จะทำงานพาร์ทไทม์ส่งตัวเองเรียน ทั้งที่เขาก็เสนอมาตลอดว่าเขาสามารถส่งเงินให้ได้ แต่คนตัวเล็กก็ไม่เคยรับเลย

"เราคุยกันแล้วไงคะ แค่ค่าคอนโดกับค่าเทอมที่พี่วินจ่ายให้มันก็มากเกินไปแล้ว แค่ค่ากินที่เหลือนิหาเองได้ค่ะ"

"แต่พี่ไม่อยากให้น้องลำบาก"

"นิก็ไม่อยากให้พี่ลำบากเหมือนกัน แค่ที่พี่แข่งรถหาเงินทุกครั้งนิก็กลัวจะแย่แล้ว พี่วิน…ทั้งชีวิตนิเหลือพี่แค่คนเดียวแล้วนะ"

"…" เงียบ

"นิรู้ว่ายังไงนิก็ห้ามพี่ไม่ได้ แต่นิขอไม่รับเงินแล้วให้พี่ลดจำนวนการแข่งลงได้ไหมคะ"

"นิไม่ต้องห่วงหรอก ยังไงพี่ก็ไม่เป็นอะไรง่ายๆ"

"นิห้ามพี่ไม่ได้อีกใช่ไหม"

"พี่กลับแล้วนะ ดูแลตัวเองด้วย ถ้าเงินหมดก็มาขอพี่ อย่าอดรู้ไหม พี่รักเรานะ" มือหนาของพี่ชายลูบหัวน้องเบาๆ ไม่ใช่แค่เขาที่เป็นทั้งชีวิตของนิชา ทว่านิชาเองก็เป็นทั้งชีวิตของเขาเหมือนกัน

"เฮ้อ…นิก็รักพี่วินนะ ไว้ว่างๆ จะกลับบ้านไปหา แล้วเรื่องดื่มเหล้าสูบบุหรี่ลดบ้างนะคะ มันไม่ดีต่อสุขภาพรู้ไหม" นิชาถอนหายใจเฮือกใหญ่ สุดท้ายเธอก็ห้ามพี่ชายตัวเองไม่ได้อยู่ดี พอพูดถึงเรื่องนี้ทีไรนาวินก็จะชอบหนีเธอทุกครั้ง

"รู้แล้วครับแม่ ไปนะ" ก่อนที่จะขยี้หัวครั้งสุดท้ายแล้วเดินออกไปจากห้องไปโดยที่มีสายตาของนิชามองตามแผ่นหลังด้วยความเป็นห่วงที่มีอยู่เต็มอก

ยังไงเธอก็อดห่วงไม่ได้อยู่ดี

วันต่อมา

@มหาวิทยาลัยmk

"คะแนนวิชาภาคพิเศษออกแล้วนะ ท็อปอีกเช่นเคยนะยัยนิ"

"ถ้าเมื่อวานไม่ได้พี่ขิงช่วยไว้เราตกแน่ๆ เลยพลอย" พลอยไพลินเพื่อนในคณะเพียงคนเดียวของเธอที่ตามจากมัธยมปลายมาเรียนด้วยกันและสนิทกันมากที่สุดจนรู้นิสัยกันและกันทุกอย่าง

"ว่าแต่พี่คนที่มากับพี่ขิงหล่อมากเลยนะ เขาเป็นแฟนกันเหรอ" พลอยไพลินเอ่ยด้วยใบหน้าที่ยิ้มกรุ้มกริ่ม ทั้งสองมีนิสัยที่ต่างกันมาก นิชาที่อ่อนหวาน อ่อนโยน ไม่ค่อยทันคน จึงต้องมีพลอยไพลินที่มาด้วยกันเพราะนิสัยที่ตรงๆ ชัดเจน และไม่ยอมคน จึงเป็นคนที่มักจะปกป้องเพื่อนตัวเล็กอยู่ตลอด

"เราก็ไม่รู้เหมือนกัน พลอยชอบเหรอ"

"ชอบ ติดต่อให้หน่อย" พลอยไพลินตอบออกไปตามตรง ขณะที่อีกคนก็ส่ายหัวด้วยความเอือมกับนิสัยของเพื่อนที่เธอเห็นจนเคยชินเสียแล้ว

"เราจะติดต่อได้ยังไงเล่า เราไม่รู้จักพี่เขาสักหน่อย"

"แต่แกรู้จักพี่ขิง เราก็เนียนๆ ไปหาพี่ขิงก็ได้ แกก็พาฉันไปด้วย คิคิ"

"เฮ้อ…" นิชาถอนหายใจพรืดใหญ่ ดูท่าแล้วเพื่อนจะจริงจังด้วยสิ เธอคงปฏิเสธอะไรไม่ได้สินะ

"งั้นเราไปเย็นนี้เลยดีไหม" ขณะที่อีกคนกลับทำหน้าตื่นเต้นแตกต่างจากเธอไปอย่างสิ้นเชิง

"เราต้องทำพาร์ทไทม์"

"แกทำวันเว้นวันค่า แล้ววันนี้ก็วันหยุดของแก ฉันจำได้นะ" พลอยไพลินเอ่ยอย่างรู้ทันในข้ออ้างของร่างบาง หรี่ตามองอย่างบังคับ

"เฮ้อ…แล้วเราจะไปเจอในเหตุผลอะไรล่ะ"

"เรื่องนั้นฉันคิดไว้แล้ว :-)"

"ยิ้มร้ายแบบนี้อีกแล้ว"