บทที่ 1 ตอนที่ 2

“นั่งรถเมล์วันนี้...ถึงบ้านอีกทีชาติหน้า เฮ้อ...” เขาว่าเบญจเพสดวงจะตก ใครจะไปคิดเล่าว่า ถึงขั้นทำอะไรไม่เกิดไม่ขึ้นเอาเสียเลย แค่หายใจก็ซวยแล้ว ขับรถตัวเองอยู่ดี ๆ รถก็ดับสตาร์ตไม่ติด ต้องให้อู่มายกไปซ่อม โบกแท็กซี่อยู่ครึ่งชั่วโมง ดันไม่มีใครจอดรับสักคัน

จึงตัดสินใจขึ้นรถเมล์ครั้งแรกในรอบห้าปี ในช่วงเวลาที่การจราจรนรกสุด ๆ เห็นทีว่าหล่อนจะต้องทำบุญปฏิบัติธรรมเสียบ้างแล้ว

“ชิดในหน่อยพี่ ชิดในหน่อย...” เสียงกระเป๋ารถเมล์ร้องเตือน โสรยาถึงกับกลอกตาด้วยความเบื่อหน่าย เพราะสภาพในรถเมล์ตอนนี้อึดอัดยัดแน่นไปหมด แทบจะตบชิงอากาศหายใจกันอยู่แล้ว

ถ้าให้ขยับอีกหล่อนคงต้องเสียสละปีนขึ้นไปอยู่บนหลังคา รู้อย่างนี้ชวนเพื่อน ๆ มาด้วยก็ดี จะได้ไม่ต้องผจญวิบากกรรมอยู่คนเดียว

“ชิดในหน่อยเร็ว...” กระเป๋ารถเมล์ยังตะโกนไม่หยุดเมื่อถึงป้ายจอดรถประจำทาง แทรกขึ้นมาด้วยเสียงกรีดร้องของฝูงชนที่ลุกฮือราวกับว่ากำลังเกิดเหตุสุดวิสัยบางอย่าง คนในรถต่างก็อยู่ในอาการตกใจ กวาดตามองซ้ายมองขวาหาต้นเหตุกันลนลาน

“เกิดอะไรขึ้น!” ใครคนหนึ่งตะโกนถาม

“เด็กช่างมันตีกัน!” ใครก็ไม่รู้ให้คำตอบ สิ้นเสียงนั้น ในรถก็เกิดความชุลมุนร้องระงมด้วยความหวาดกลัว แล้วเสียงปืนก็ดังขึ้นสองสามนัดติดกัน ทุกคนต่างเบียดเสียดหมอบลงกับพื้นเพราะกลัวลูกหลง

“อะไรกันเนี่ย!” โสรยากรีดร้องให้กับความวิบัติที่ไม่ได้วางแผนไว้ล่วงหน้า ไม่มีสคริปต์ ไม่มีคอนเทนต์ ไม่มีตัวแสดงแทน! “ทำไมมันต้องมาตีกันวันนี้ด้วย...” สาบานว่าถ้ารอดชีวิตกลับไป ก่อนออกจากบ้านทุกครั้งหล่อนจะเช็กดวงอย่างละเอียดยิบ

หญิงสาวนั่งหลับตาปี๋ สองมือป้องปิดหู ห่อตัวลีบเล็กที่สุด ท่องบทสวดมนต์ทุกบทที่พอจะทำได้ หล่อนสวดผิดสวดถูก ไปหน้าบ้างกลับหลังบ้าง ภาวนาให้อะไรก็ได้คุ้มครองให้อยู่รอดปลอดภัย

หล่อนเป็นข่าวกระหึ่มในโลกออนไลน์อยู่แล้ว ไม่ได้อยากเป็นข่าวหน้าหนึ่งอีกรอบหรอกนะ! “พ่อจ๋าแม่จ๋าปู่ย่าตายาย ช่วยหนูด้วย” ทั้งด้านนอกด้านในอื้ออึงไปด้วยเสียงอึกทึกรอบด้าน ใจหล่อนสั่นโครมครามราวจะวิ่งหนีออกจากตัว สมรภูมิชีวิตแม้เคยพบพาน กลับเทียบไม่ได้เลยกับนาทีแห่งความเป็นความตายในตอนนี้ “ไอ้แม็กซ์อยู่นั่น! จัดการมันให้ได้” น้ำเสียงดุดันเกรี้ยวกราดดังกลบทุกเสียง บุคคลไม่ทราบจำนวนวิ่งกรูขึ้นมาบนรถ “หลีก ๆ! ถอยไปสิวะ!” “ไม่ไหวแล้ว! กรี๊ด!” โสรยากลัวจนทำอะไรไม่ถูก หล่อนลุกขึ้นแล้ววิ่งลงจากรถพร้อม ๆ กับกลุ่มนักศึกษาช่างกลเหล่านั้นอย่างไม่รู้ทิศรู้ทาง เสียงปืนดังไล่หลังมาติด ๆ ร่างเล็กสวมวิญญาณนักวิ่งลมกรด วิ่งดิโส วิ่งโสวิ่ง!

ผู้คนรอบด้านยังคงกรีดร้องโวยวายไม่ขาดปาก หญิงสาวรู้สึกตัวว่าหล่อนอยู่ท่ามกลางกลุ่มผู้ก่อเหตุ ซ้ายก็เด็กหนุ่มในชุดนักศึกษา ขวาก็เด็กหนุ่มในชุดเสื้อชอป

แล้วหล่อนล่ะ...ตามพวกมันมาทำไม! คิดได้ดังนั้นโสรยาจึงหยุดชะงัก หันมองรอบ ๆ ก็ปรากฏว่าหลงเข้ามาในซอยเปลี่ยวเสียแล้ว เด็กช่างกลุ่มนั้นก็วิ่งโห่ร้องผ่านหล่อนไปเหมือนไม่มีตัวตน

หญิงสาวกำลังมองหาทางออกเพื่อจะกลับไปยังจุดเดิม แต่ตอนนี้หล่อนเหนื่อยจนแทบจะหอบเป็นเลือดอยู่แล้ว เหงื่อไหลซ่กเปียกชื้นไปทั่วทั้งตัว

แต่เอาเถอะ...อย่างน้อย ๆ ก็ปลอดภัย เด็กเปรตพวกนั้นไปไกลแล้ว

“มายืนทำอะไรตรงนี้วะ!” “อะไร...” หล่อนหันหลังไปมองตามเสียงอย่างงง ๆ แล้วก็ต้องเบิกตาโพลง เมื่อ...กลุ่มนักศึกษาช่างที่ในมือมีทั้งมีด ไม้ อุปกรณ์การเรียนที่ถูกดัดแปลงให้เป็นอาวุธพร้อมรบกรูเข้ามานับจำนวนไม่ได้จนเต็มซอย

“กรี๊ด!” หล่อนรู้สึกเหมือนเป็นวินาทีสุดท้ายของชีวิต ความกลัวเกาะกินจนชาวาบแปลบปลาบตัวแข็งทื่อ เคยเห็นเรื่องราวเหล่านี้แค่ในข่าว เคยรู้มาว่านักศึกษาช่างต่างสถาบันมักมีปัญหาตีรันฟันแทงกันอยู่บ่อย ๆ แต่ไม่เคยคิดไม่เคยฝันว่าจะต้องมาประสบพบเหตุกับตัวเช่นนี้

“ยืนเป็นนางเอกมิวสิกอยู่ทำไมล่ะเจ้ วิ่งเร็ว!” “ว้าย!” ขณะที่กำลังมึนงงอยู่ว่าจะเอาอย่างไรดีกับชีวิต หล่อนก็ถูกใครบางคนจับมือแล้วพาลากให้ก้าวขาตามไปโดยอัตโนมัติ และเร็วขึ้นตามแรงลากจูง

“จะพาฉันไปไหน!” หล่อนรวบรวมสติแล้วตะโกนถามพลางหอบ มองคนที่ใส่เสื้อชอปสีน้ำเงินที่ยังคงลากหล่อนวิ่งลิ่ว เขาหันมองเล็กน้อยแต่ไม่ตอบ ยังคงลากให้หล่อนตามติดอย่างไม่สนสี่สนแปด ไม่ถามสักคำว่าอยากไปด้วยหรือเปล่า

“มันอยู่ตรงนั้น! เร็วสิโว้ย! ตามไปเร็ว!” เสียงโห่ร้องไล่หลังอื้ออึงไปหมด

หล่อนเริ่มน้ำตาไหล เหนื่อย กลัว อยากให้มีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นได้จริงบนโลกนี้ เพราะหล่อนยังไม่อยากโดนลูกหลงตายเหมือนในข่าว

มีอะไรอีกมากมายต้องทำ ยังมีพี่น้อง พ่อแม่ต้องดูแล ยังมีเพื่อน ๆ ที่รอหล่อนกลับไปร่วมทีมทำงานหาเงินเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง

ที่สำคัญ...ยังไม่เคยมีผัวกับเขาเลย! ปัง! เสียงปืนดังขึ้นอีกครั้ง มือที่จับไว้แน่นปลดปล่อยกะทันหัน ร่างของเขาทรุดลงกองกับพื้นถนน ในขณะที่หล่อนหยุดไม่ทันวิ่งเลยไปสองสามก้าว

“นาย! นายลุกขึ้นเร็วเข้า” ไม่รู้อะไรดลจิต หรือเพราะความมึน อึน งง ทำให้หล่อนกลับไปดูเขา ปรากฏว่าเด็กหนุ่มถูกยิงที่หลังเลือดไหลเต็มตัว เขายังมีสติ แต่คงเจ็บและจุกจนไม่อาจขยับได้

“กระทืบมัน!” “เวร_แล้วอีโส!” โสรยารีบพยุงผู้บาดเจ็บให้ลุก เขาครางด้วยความปวดร้าว แล้วหล่อนก็นั่งลงช้อนร่างใหญ่ไว้บนหลัง

อารามตกใจ หล่อนหูอื้อตาลายไปหมด รู้อย่างเดียวว่าต้องรอด ต้องไม่ตาย ชีวิตมาไกลขนาดนี้จะมาตายเพราะเด็กช่างตีกันไม่ได้ หล่อนไม่ยอม!

แล้วจะแบกไอ้หมอนี่หนีตายมาด้วยทำไม! หญิงสาวนั่งพิงกำแพงหอบฮัก เหงื่อเปียกท่วมไปทั้งตัว รอบ ๆ ล้อมไปด้วยไทยมุงและเสียงกระซิบกระซาบอื้ออึงถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ข้าง ๆ ตัวหล่อนมีร่างใหญ่ในชุดเสื้อชอปของสถาบันแห่งหนึ่งนอนจมกองเลือดรอคอยความช่วยเหลือจากรถพยาบาลที่กำลังมา

บางคนว่าเขาตายแล้ว บางคนทับถมว่าสมควรแล้วเพราะชอบสร้างความเดือดร้อนให้ชาวบ้านต่าง ๆ นานา แต่หล่อนรู้ว่าเขายังมีลมหายใจอยู่ เพราะเขายังกำมือหล่อนไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

“คุณ...เป็นยังไงบ้าง” เขาถามทั้งที่ยังหลับตาอยู่ คงรู้สึกเจ็บปวดกับแผลที่โดนยิงไม่น้อย เพราะเลือดไหลเยอะพอสมควร เปื้อนเลอะแดงฉานด้วยกันทั้งคู่

ชายหนุ่มยกมืออีกข้างวางบนหน้าผาก และบีบกำมืออีกข้างแรงขึ้นเมื่อหล่อนไม่ตอบ

“ยังไม่ตาย...” หล่อนกระแทกเสียงใส่ อยากจะชักมือกลับแต่เหนื่อยจนแม้แต่กระดิกนิ้วยังยาก ตอนนี้อยากให้รถพยาบาลมาถึงให้เร็วที่สุดหลังจากนั่งรอเกือบสิบนาทีเห็นจะได้

ตั้งแต่รู้ตัวว่าไม่มีใครตามทันแล้วหล่อนก็หมดแรงปักหลักลงตรงนี้เลย ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าได้จับชายหนุ่มร่างใหญ่กว่าหล่อนสามเท่าเหวี่ยงขึ้นหลังพามาด้วยได้อย่างไร

“ผู้หญิงอะไรแรงดีเป็นบ้า แต่ก็ขอบใจที่ช่วย...” เขาหัวเราะ ดูไม่ยี่หระกับสภาพปางตายของตัวเอง แต่หญิงสาวก็ไม่ได้ตอบโต้ หล่อนอ่อนล้าเกินกว่าจะสนใจสิ่งรอบข้างมากไปกว่าอยากให้มันผ่านพ้นไปเร็ว ๆ

เวลาโพล้เพล้ใกล้ค่ำ แสงไฟก็เริ่มส่องสว่างมาแทนที่ดวงอาทิตย์ เสียงหวอรถพยาบาลดังใกล้เข้ามาเหมือนเสียงสวรรค์ ราวกับทุกความเลวร้ายกำลังจบลงด้วยความสงบสุข หล่อนถอนหายใจโล่งอก

เสียงโหวกเหวกโวยวายจากเจ้าหน้าที่ซึ่งเข้ามาช่วยเหลือ เสียงผู้คน เสียงไซเรน สับสนปนเปกันไปหมดในวินาทีนั้น มือที่กุมไว้แน่นจู่ ๆ ก็หลุดออกจากกัน โสรยารู้สึกโหวงเหวงแปลก ๆ หล่อนถูกนำตัวขึ้นนอนบนเปลสนาม และนำส่งโรงพยาบาลด้วย แต่ไม่ได้ไปรถคันเดียวกับชายหนุ่มบาดเจ็บผู้นั้น ทุกอย่างรวดเร็วไปหมด แต่ก็รู้สึกปลอดโปร่งโล่งอกอย่างที่สุด หล่อนหลับไปอย่างง่ายดาย เพราะร่างกายทั้งเหนื่อยทั้งระบม อ่อนเปลี้ยเพลียแรงไปหมด