ตอนที่ 24 เปิดเผยตัวตน

EP24

"ว่าไงคะ ดาเรียกเมธเฉยๆได้มั้ย" เสียงของนิดาเอ่ยถามขึ้นมาอีกครั้งทำให้เมฆาดึงสติตนเองกลับมาแล้วผละมือออกจากมือบาง

"ผมขอตัวก่อนนะครับ" ชายหนุ่มไม่ได้ตอบคำถามของนิดา ร่างหนาเดินผลุนผลันออกมาจากตรงนั้นพลันจะออกจากงานก็มีทีมจากหน่วยพิเศษคอยขวางทางเอาไว้ ทำให้สายตาเรียบนิ่งตวัดมอง

"หลีก"

"คุณเดชาสั่งให้อยู่ในงานก่อนครับ" หัวหน้าทีมพิเศษบอก

"กูสั่งให้หลีก…" เมฆาบอกยํ้าอีกครั้ง หากเขานิ่งมากเท่าไหร่นั้นก็แปลว่าความโกรธก็ยิ่งเพิ่มทวีคูณมากขึ้น

"…" หัวหน้าทีมพิเศษส่งสายตาให้ดนุที่ได้ยินทุกอย่างผ่านเครื่องดักฟังให้สัญญาณอนุญาตเพื่อปล่อยเมฆาออกไป จึงทำให้หน่วยพิเศษยอมหลับทางให้ "เชิญครับ"

"…" เขาไม่ได้ตอบอะไรกลับไปร่างกายเดินผ่านกลุ่มผู้ชายหลายคนออกมา แล้วตรงดิ่งมาที่รถของตนเองที่จอดอยู่ก่อนจะพุ่งทะยานออกมาบนท้องถนนพร้อมกับคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ

ด้านนิดาที่ได้แต่ยืนมองการหายไปของเมฆาได้แต่แอบแปลกใจเธอทำอะไรผิดแบบนั้นหรอ หรือเมฆาโกรธที่เธอทำแบบนั้นแล้วหายออกมา…

"เขาจะรังเกียจหนูไหมคะคุณลุง ที่หนูเคยมีข่าวแบบนั้น" นิดาเอ่ยถามเดชาด้วยสีหน้าเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัดเจนที่เห็นเขาเดินหนีไปอย่างนั้น

"นั้นมันไม่ใช่หนูนิ ทุกอย่างคือการจัดฉาก ทำไมต้องกลัวด้วย"

"อีกอย่างวันนี้พ่อจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยแล้ว ไม่ต้องห่วงนะ" กวีบอกลูกสาว

"ค่ะ" เสียงหวานพยักหน้าตอบ เหตุผลที่ต้องทำแบบนั้นก่อนจะออกมาจากชีวิตของเมฆาเพราะเหตุผลอะไรบางอย่าง

ภายในงานดำเนินไปเรื่อยๆตามพิธีจนกระทั่งเวลาล่วงเลยมาถึงท้ายงาน ก่อนที่ทุกคนจะกลับจะต้องผ่านการถ่ายรูปจากนักข่าวหน้าป้ายของงานก่อน และตอนนี้เองก็เป็นคราวของนิดาและกวี

"ลูกสาวของท่านอธิการบดีใช่ไหมคะ เห็นว่าพึ่งกลับจากอังกฤษแล้วจะมาเรียนต่อที่ไทยหรอคะ?" หนึ่งในนักข่าวถาม ในขณะที่กล้องหลายตัวกำลังจับไปที่สองพ่อลูก

"ค่ะ ดาจะกลับมาช่วยธุรกิจของคุณพ่อด้วย"

"แล้วผู้หญิงคนนี้ใช่คุณนิดาไหมคะ ข่าวคลิปหลุดเมื่อห้าปีก่อน" ว่าแล้วก็ยกรูปให้นิดาดู ทำให้เธอสีหน้าดูไม่ค่อยดีนัก สร้างความสนใจให้กับนักข่าวไม่น้อย

"ไม่ใช่ค่ะ ทุกอย่างในคลิปคือการตัดต่อและจัดฉากการตายของดา เหตุผลก็เพราะว่าดาถูกลอบทำร้ายเลยต้องจัดฉากว่าตนเองตายไปแล้วเพื่อไปซ่อนตัวที่อังกฤษค่ะ พอทุกอย่างมันคลี่คลายเลยตั้งใจกลับมาที่ไทย"

"ใช่ความจริงใช่ไหมครับคุณกวี"

"ครับ…เกิดความเข้าใจผิดทางธุรกิจ นิดาจึงถูกปิดเงียบว่าเป็นลูกสาวผมตั้งแต่ยังเด็ก ต้องขอโทษทุกคนด้วยนะครับที่ทำให้ตกใจและเข้าใจผิด ผมทำเพราะความปลอดภัยของลูกสาว" ว่าแล้วกวีก็ยกมือขอโทษผ่านสื่อรวมถึงนิดา

"ดาเองก็ต้องขอโทษกับทุกคนด้วยนะคะ หวังว่าทุกคนจะลืมเรื่องนั้นแล้วอยู่กับปัจจุบันจะดีกว่า"

"ผมขอตัวพาลูกสาวผมกลับนะครับ" พูดเพียงเท่านั้นก็มีเลขาของกวีและการ์ดดูแลความปลอดภัยพาสองพ่อลูกออกจาหน้าสื่อ

พอพ้นเขตบริเวณงานก็หายขึ้นมานั่งบนรถตู้คันหรูที่มาจอดรอรับอยู่หน้างาน

"นี้หรอคะที่บอกว่าจัดการทุกอย่างให้ดา" เธอถามในขณะที่รถกำลังจะเคลื่อนตัว

"ใช่…พ่อบอกนักข่าวพวกนั้นให้ถามเรื่องนี้เองแหละ"

"ขอบคุณนะคะ"

"พ่อก็ต้องทำเพื่อแกอยู่แล้ว แล้วชอบมั้ยลูกชายของลุงเดชา"

"ชอบค่ะ" นิดาแล้วยกยิ้มขึ้นบนใบหน้า ก็ชอบมาตั้งนานแล้ว…

"ถ้าแกชอบก็มัดใจเขาให้อยู่ล่ะ"

"ไม่ยากเลยค่ะ ดาว่ามันง่ายจะตายไป" เธอตอบออกมาด้วยสีหน้ามั่นใจ

"พ่อจะรอดูก็แล้วกัน" กวีตอบแล้วก็เกิดความเงียบขึ้นภาวในรถ

•••

วันต่อมา | 16 : 30 AM.

[ของขวัญ]

"หนี้ของคุณธนากรถูกชำระหมดแล้วนะคะ คนที่มาชำระชื่อคุณภูผาค่ะ" พนักงานของบริษัทกู้เงินเอ่ยบอกแล้วหยิบแผ่นเอกสารการกู้ยืมของพ่อออกมา พ่อเป็นหนี้ทั้งหมดห้าแสนบาทและคนที่ใช้คือพี่ภูผาเมื่อห้าปีก่อน ตอนที่เกิดเหตุการณ์นั้นพอดี

รวมๆแล้วจากที่ฉันไปดูมาทั้งหมดคือชื่อพี่ภูทั้งนั้นที่เป็นคนใช้ แสดงว่าเขายอมทำงานแบบนั้นเพื่อเอาเงินมาใช้หนี้สินะ ทำไมรู้สึกแบบนี้ที่ไม่ได้ช่วยอะไรพี่ภูผาเลย

"คุณลูกค้าสนใจจะกู้ยืมไหมคะ จะได้เอารายละเอียดมาให้ดู"

"ขอบคุณนะคะแต่หนูคงส่งไม่ไหว" ฉันตอบเลี่ยง แล้วยกมือขึ้นไหว้ลาก่อนจะเดินออกมาจากบริษัทแห่งนั้นคงจะเหลือก็แต่ตามหาที่ทำงานแห่งนั้นและประวัติของพี่นิดา

ครืด~ ครืด~

ในขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้นก็มีเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือ ฉันหยุดเดินแล้วหยิบมันขึ้นมารับ พอเห็นรายชื่อรอยยิ้มกว้างก็ปรากฏ…

"พี่ภูได้ออกมาแล้วหรอคะ~" ฉันกรอกผ่านปลายสายด้วยน้ำเสียงสดใส เพราะสามสี่วันมานี้พี่เมฆาไม่ได้มายุ่งอะไรด้วยแล้วนั้นก็นับว่าเป็นเรื่องดี

( นี้ลืมได้ยังไงกัน )

"หนูยุ่งๆอยู่ค่ะ แล้วตอนนี้อยู่ไหนคะ"

( อู่ พี่กำลังเก็บของ แล้วเราอยู่ไหน )

"หนูอยู่ข้างนอกค่ะ ออกมาทำธุระ เดี๋ยวจัดการเสร็จรีบกลับไปหานะคะ"

( ครับ รีบมานะ พี่จะทำกับข้าวไว้รอ )

"โอเคค่ะ^^" พูดจบก็หย่อนมันไว้ในกระเป๋า ก่อนจะตรงดิ่งไปที่โรงเรียนสมัยตอนตนเองอยู่ ม.4 ตอนนี้เป็นช่วงสี่โมงนักเรียนน่าจะเลิกกันพอดี ฉันไปที่นั่นเพราะต้องการรู้อะไรบางอย่างนิดหน่อย

พอมาถึงภาพเก่าๆก็ย้อนมาในหัวไม่หยุด เด็กนักเรียนผู้ชายกำลังเตะบอลโดยมีรุ่นพี่วัยมหาลัยคอยช่วยสอนจะว่าไปยูนิฟอร์มที่เขาใส่มันก็คุ้นนะ ไม่ใช่แค่คุ้นอย่างเดียวแต่นั้นมันยูนิคฟอร์มของแอสตัน

ฉันยืนมองอยู่แบบนั้นเสียงของใครบางคนก็เอ่ยทักขึ้นมาข้างกาย…

"หนูใช่ของขวัญรึเปล่า" ใบหน้าหันกลับไปมองก็พบกับป้าเพ็ญแม่บ้านของที่นี้ คนที่คอยช่วยฉันมาตลอด

"ป้าเป็ญ…"

"หนูขวัญจริงๆด้วย เป็นยังไงบ้าง เปลี่ยนไปคนละคนจนป้าแทบจำไม่ได้เลย" ป้าเพ็ญพูดแล้วยกมือขึ้นลูบหัวด้วยสายตาเอ็นดู

"หนูสบายดีค่ะ" ฉันตอบแล้วหันหน้าไปมองผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง สงสัยว่าเคยเห็นตอนอยู่แอสตันรึเปล่า

"หนูรู้จักหรอ"

"ไม่ค่ะ เขาคือใครหรอคะ"

"เบตอง สิทธิ์เก่าของที่นี้ ตานั้นชอบมาช่วยโค้ชสอนฟุตบอลเด็กๆตั้งแต่จบไปก็มาตลอด"

"เบตองหรอคะ?" ฉันได้แต่พึมพำกับตนเอง ตานี้คงมีความทรงจำที่ดีกับโรงเรียนเก่าสินะถึงได้กลับมาส่วนฉันที่กลับมาก็เพราะต้องการข้อมูลของพี่นิดา

"ใช่…แล้วหนูมามีธุระอะไรรึเปล่า อาทิตย์หน้ามีงานกีฬาสีถ้าว่างก็มานะ"

"ค่ะ ไว้หนูจะมานะคะ" ฉันบอกแค่นั้นก็ส่งยิ้มให้ป้าเพ็ญก่อนจะเดินห่างออกมาเพื่อไปห้องวิชาการ พอมาถึงก็เห็นครูกรองแก้วนั่งอยู่พอดี จึงเดินเข้าไปหาแล้วยกมือขึ้นสวัสดี

"สวัสดีค่ะ"

"มีธุระอะไรรึเปล่าจ้ะ เชิญนั่งก่อนสิ" ฉันหย่อนตัวนั่งลงในขณะที่ครูกรองแก้วกำลังสารวนอยู่กับเอกสาร

"หนูขอดูประวัติของใครคนนึงหน่อยได้ไหมคะ"

"ของขวัญหรอ?"

"ค่ะ"

"ครูไม่คิดเลยนะว่าเธอจะกลับมาที่นี้ด้วย แต่ก็ดีใจ แล้วอยากดูประวัติของใครล่ะ"

"พี่นิดาค่ะ ที่เคยเป็นข่าวเมื่อห้าปีก่อน"

"รอสักครู่ เดี๋ยวครูจะลองหาให้" ว่าแล้วครูกรองแก้วก็เดินไปที่ช่องเก็บประวัตินักเรียนก่อนจะหยิบแฟ้มออกมาแล้วยื่นตรงหน้า ฉันจึงยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเอาไว้

"…"

"แล้วเธอจะเอาประวัติของนิดาไปทำไม"

"หนูแค่อยากรู้อะไรบางอย่างเท่านั้นค่ะ ขอบคุณนะคะครูที่ครั้งนี้ยอมช่วยหนู"

"ไม่เป็นไรถือว่าชดเชย"

"งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ ครูจะได้เครียเอกสารต่อ"

"จ้ะ" ครูกรองแก้วพยักหน้าตอบพร้อมรอยยิ้ม ก่อนที่ฉันจะเดินออกมาจากห้องนั้น ในขณะที่เดินอยู่ก็มีแจ้งเตือนเข้ามา

คุณหมี (1 )

: มาทำอะไรที่โรงเรียนเก่าหรอ

; คุณหมีเห็นด้วยหรอคะ?

: มาดาดฟ้าของตึกวิทย์ใหม่

: ฉันอยู่ตรงนี้

เขาอยู่ที่นี้อย่างนั้นหรอ…บนดาดฟ้าของตึกวิทย์ นั้นมันตึกที่ฉันเคยโดนแกล้งเขาเป็นใครกันนะ?

ในสมองคิดเรียวขาก็รีบวิ่งตามทางเดินของตึกเรียนเพื่อไปยังสะพานเชื่อมสู่ตึกวิทย์ พอมาถึงก็รีบวิ่งขึ้นบันได…

ปัง! เสียงประตูของดาดฟ้ากระทบลงอย่างแรงเมื่อฉันผ่านเข้ามาแล้วหยุดหอบหายใจ ตรงหน้าไม่ไกลนักมีร่างของผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ เขาสวมชุดยูนิฟอร์มของแอสตันเหมือนผู้ชายคนนั้นที่ฉันเจออยู่สนามฟุตบอล

"คุณหมีคะ เรามาแล้ว" ฉันตะโกนบอกเขาแล้วยิ้มออกมา จู่ๆนํ้าตาก็ไหลออกมาเป็นสาย ฮีโร่ที่คอยยื้อชีวิตฉันผ่านตัวหนังสือ คนเดียวที่เป็นเพื่อนกับฉันมาตลอดห้าปีวันนี้ฉันจะได้เจอเขาแล้ว

"…" เขาหันหน้ากลับมามองแล้วเราก็สบตากัน ใบหน้านั้นสินะที่สวมบทบาทเป็นคุณหมี เขาหล่อทั้งหัวใจและหน้าตาจนฉันอยากวิ่งเข้าไปกอดแล้วขอบคุณสักครั้ง เพราะอย่างน้อยในชีวิตที่เคยถูกคนคนนึงทำร้ายมาตลอดก็ยังมีอีกคนที่เขาคอยปลอบใจ

หยาดน้ำตาสีใสหยดแหมะลงพื้นพร้อมกับเรียวขาของฉันที่กำวิ่งเข้าไปหาคุณหมี ก่อนจะสวมกอดคนตรงหน้าเอาไว้แน่นแล้วซบอกร้องไห้ออกมา

เขาเป็นคนเดียวที่ทำให้ฉันกล้าร้องไห้ใส่ทั้งต่อหน้าและหลับหลัง ผู้ชายคนนี้คือเบตอง…

"ขอบคุณนะคะ ที่เข้ามาในชีวิต"

•••

เปิดตัวคู่แข่งเมฆาแบบเต็มตัวแล้วค่ะท่านผู้อ่าน555555555