บทนำ สาเหตุของการเปลี่ยนแปลง

ตึง ตึง ตึง! เสียงฝีเท้าที่สวมรองเท้านักเรียนสีดำดังก้องไปทั่วอาคารเรียน เด็กสาวชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 กำลังเร่งรีบตามให้ทันคนที่กำลังจะก้าวออกจากตัวอาคาร และในที่สุดเธอก็ตามเขาทัน

“พี่เจได หยุดก่อนค่ะ”

เสียงเล็กหวานเอ่ยเรียกนักเรียนชายรุ่นพี่ และเขาก็หยุดเดินหันมามองทางเธอทันที

“อ้าว น้ำ มีธุระอะไรกับพี่หรือเปล่า ถึงได้วิ่งมาซะหอบขนาดนั้น”

เด็กหนุ่มตรงหน้าเอ่ยถาม เมื่อเห็นอาการของน้ำหอมเอามือยันไว้กับเข่าก้มหน้าหอบเหนื่อย

“พี่เจไดคะ ช่วยรับนี่ไว้ด้วยค่ะ”

พูดเสร็จก็หยัดตัวยืนตรง แล้วยื่นซองจดหมายสีชมพูที่มีสติ๊กเกอร์หัวใจแปะอยู่ไปให้กับเขา วันนี้เป็นวันจบการศึกษาของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ถ้าไม่บอกวันนี้ ก็คงจะไม่มีโอกาสอีกแล้ว

เจไดยื่นมือมารับซองจดหมายจากน้ำหอม แล้วก็เปิดออกดูทันที มีกระดาษแผ่นเล็กพับอยู่ข้างใน เขาค่อย ๆ คลี่มันออกมาอ่าน หัวคิ้วหนาย่นเข้าหากัน แล้วก็เงยมองเด็กสาวตรงหน้า ที่กำลังทำท่าเขินอาย

“น้ำคงไม่ได้จริงจังอย่างที่ในจดหมายนี่บอกหรอกใช่ไหม นี่แค่จะล้อพี่เล่นใช่ปะ”

คำถามของเขาทำเอาเด็กสาวหน้าถอดสี ในทีแรกเธอคิดว่าเขาจะดีใจที่เห็นและได้อ่าน เพราะตลอดเวลาหนึ่งปีที่ทำหน้าที่กรรมการนักเรียนด้วยกัน เจไดมักจะทำดีกับเธอเสมอ ซื้อขนมมาให้บ่อย ๆ ไปทานข้าวเที่ยงด้วยกัน และอีกมากมายที่ทำให้รู้สึกว่า เขาชอบเธอ

“พี่เจ ไม่ได้คิดอะไรกับน้ำเหรอคะ”

น้ำหอมเงยหน้าขึ้นมา ยกนิ้วดันแว่นสายตาหนาเตอะให้เข้าที่เพื่อจะได้มองเห็นเขาได้ชัด ๆ

“น้ำ พี่คิดกับน้ำแค่น้องสาว ไอ้สิ่งดี ๆ ที่น้ำเขียนมาในจดหมายน่ะ พี่ก็ทำกับรุ่นน้องคนอื่นเหมือน ๆ กัน พี่ขอโทษนะที่ทำให้น้ำคิดอะไรเกินเลย แต่ถ้าจะให้พี่พูดตรง ๆ ก็คือน้ำไม่ใช่สเปคพี่ ดูสภาพน้ำตอนนี้แล้วพี่ว่า เราเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกันน่ะดีแล้วนะ”

คำปฏิเสธของเขาเหมือนทำให้โลกถล่มลงมา เจไดเดินออกไปจากตรงนั้นแล้ว น้ำหอมได้แต่มองตามแผ่นหลังชายหนุ่ม ที่ตอนนี้กำลังเดินเคียงคู่อยู่กับนักเรียนหญิงรุ่นเดียวกัน ดูท่าทางสนิทสนมเป็นพิเศษ หญิงสาวคนนั้น สวย น่ารัก ผิวดี แล้วก็ก้มมามองดูตัวเอง ยัยเฉิ่มที่สวมแว่นหนาเตอะ เสื้อผ้าตัวโคร่ง ผิวหน้าก็เป็นสิว แล้วแบบนี้จะไปเป็นสเปคใครได้

รักครั้งแรก หัวใจก็แตกสลาย

////////////////////////////////////////