ตอนที่ 1

“ท่านประธานคะ...ฉันดูโอเคหรือยัง?”

ปนัดดาเอ่ยถามร่างสูงที่เพิ่งลงจากรถสปอร์ตคันหรูและเดินเข้ามาหาหล่อนด้วยท่าทีเหมือนหวาดระแวงเพราะหันซ้ายมองขวาแลไปรอบ ๆ เหมือนกลัวว่าจะมีใครตามเขามาถึงหน้าหอพักของเลขาสาวซึ่งวันนี้หล่อนสวมชุดกระโปรงลายดอกไม้สดใส สวมหมวกปีกกว้างใบใหญ่และสะพายกระเป๋าสานสีชมพูหวาน ภูวดล ซีอีโอของบริษัทร่วมทุนระหว่างประเทศ วันนี้เขาเองก็สวมใส่ชุดลำลองสบายๆ มองหญิงสาววัยยี่สิบต้น ๆ ซึ่งเพิ่งมาทำงานกับเขาไม่ถึงครึ่งปีแล้วยิ้ม

“ก็ได้อยู่นะ...อืม...ปิ๊กพร้อมแล้วซีนะ”

“พร้อมมากค่ะท่านประธาน”

“เฮ้ย...อย่าเรียกฉันแบบนั้นซี เรียกฉันว่าภูเฉย ๆ อย่างที่เราตกลงกันไง”

หล่อนทำหน้านึกได้ “อ้อ...ค่ะๆๆ...ตายจริง ปิ๊กลืมทุกทีเลยอ่ะค่ะ ก็ตอนอยู่บริษัทเรียกท่านประธานจนชิน”

“ตอนนี้เธอจะเรียกฉันแบบนั้นไม่ได้แล้วนะปิ๊ก เพราะเราไม่ใช่เจ้านายกับลูกน้อง สถานะของเราสองคนตอนนี้คือแฟนกัน รักกันมากยิ่งกว่าคู่จิ้นเบอร์ไหนของเมืองไทย”

“ปิ๊กถามจริงเถอะค่ะ ท่าน...เอ๊ย...คุณภูทำแบบนี้คิดว่าพ่อกับแม่ของคุณภูจะเชื่อเหรอคะว่าปิ๊กเป็นแฟนของคุณภูจริงๆ”

“ต้องเชื่อซี เราต้องทำให้พวกท่านเชื่อนะปิ๊ก ปิ๊กเองก็ต้องแสดงให้สมบทบาทอย่างที่เราตกลงกันไว้ ทำให้พ่อกับแม่เชื่อว่าเรารักกัน เป็นแฟนกัน ให้พวกท่านรู้ว่าฉันน่ะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นล่ะก็ฉันต้องแต่งงานกับคนที่พ่อกับแม่อยากจับให้แต่งงานด้วย”

“คุณภูเคยเห็นผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่าล่ะคะ?”

ภูวดลส่ายหน้า “อื๊อ...ไม่อยากเจอเป็นครั้งที่สามสี่ห้า”

“เอ๊า...อย่างนั้นคุณภูก็คงเคยพบเธอแล้วสิคะ”

“ก็เคยเจอกันสองหน ไม่อยากบอกเลยว่าไม่ผ่าน ฉันไม่ชอบผู้หญิงเจ้ากี้เจ้าการ เที่ยวสอดส่องขีวิตของฉัน อย่าถามมากเลยปิ๊ก รีบไปกันเถอะ ตอนนี้พ่อกับแม่รอฉันอยู่ที่ท่าเรือแล้ว”

“คุณภู”