CEOทวงแค้น

แฟ้มประวัติของผู้สมัครเข้ารับตำแหน่งผู้ช่วยซีอีโอหนุ่มวางอยู่บนโต๊ะทำงานของภคชนท์มาตั้งแต่เมื่อสองวันก่อนแต่ชายหนุ่มยังไม่ได้เปิดดูเพราะสองวันมานี้เขามีประชุมตลอดซึ่งอันที่จริงตัวเขาเองก็ไม่อยากได้ผู้ช่วยสักเท่าไหร่ แต่ที่ต้องรับสมัครเพราะตอนนี้งานของเขาเองก็ล้นมือ

คุณสมบัติของผู้ช่วยที่ชายหนุ่มต้องการก็คือคนที่เข้าใจเรื่องเครื่องมือและอุปกรณ์การแพทย์รวมถึงเข้าใจถึงกระบวนการรักษาโรคต่างๆ ได้ในระดับหนึ่งและถ้าเป็นบุคลากรทางการแพทย์ก็จะยิ่งดีใหญ่

เอกสารที่อยู่ในแฟ้มคุณแพรพรรณส่งไฟล์ให้กับชายทางไลน์แล้วแต่เพราะเขายังไม่ยอมตัดสินใจเลือกผู้ช่วยเธอจึงนำทุกอย่างใส่แฟ้มมาวางไว้บนโต๊ะทำงานของเขาด้วยมันเหมือนเป็นการกดดันเขาทางอ้อม

ภคชนท์เปิดแฟ้มและอ่านรายละเอียดของผู้สมัครงานซึ่งฝ่ายบุคคลเห็นว่ามีคุณสมบัติเหมาะสมสำหรับการเป็นผู้ช่วยที่จะตามเขาไปทุกที่

ประวัติของทุกคนแทบไม่มีอะไรต่างกันเลย ถ้าหากเขาจะสุ่มเลือกคนใดคนหนึ่งมาก็คงจะได้แต่เมื่อเปิดไปเรื่อยๆ ก็มีชื่อหนึ่งที่สะดุดตา

ฉัตรญาดา บุญรัตนวิทย์

“ในที่สุดก็หาเจอนะ” ภคชนท์พึมพำกำตัวเอง ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มปรากฏแต่มันเป็นรอยยิ้มที่แฝงไว้ด้วยความแค้นและความเจ็บปวดที่ชายหนุ่มไม่เคยลบมันออกจากใจได้เลย

ภคชนท์ลังเลว่าจะรับเธอเข้ามาเป็นผู้ช่วยดีหรือเปล่า เขาอยากลืมอดีตให้หมดและคิดว่าเวลาจะทำให้ลืมเรื่องทุกอย่างได้แต่มันกลับตรงกันข้ามเพราะยิ่งผ่านมานานเขาก็ยังไม่เคยลืมมันเลย

การได้เจอกับคนในอดีตอีกครั้งให้ความทรงจำมันชัดเจนขึ้น เขาคิดว่าบางทีการได้แก้แค้นน่าจะเป็นสิ่งเดียวที่เขาจะลืมมันได้

เมื่อคิดได้แบบนั้นรีบกดโทรออกไปยังเลขาหน้าห้องเพื่อบอกกับเธออว่าเขาตัดสินใจได้แล้วว่าจะเลือกคนไหนมาเป็นผู้ช่วย

“คุณแพรเข้ามาหาผมหน่อย”

“ค่ะบอส”

เสียงเคาะประตูห้องทำงานดังขึ้นสามครั้งก่อนจะเปิดออกพร้อมกับเลขานุการวัยกลางคนที่เดินยิ้มเข้ามา

“มีอะไรคะบอส”

“ผมเลือกผู้ช่วยได้แล้วนะ”

“จริงเหรอคะ บอกเลือกคนไหนคะ” แพรพรรณเองก็อยากรู้ว่าเจ้านายของเธอจะเลือกคนเดียวกับที่เธอคิดไว้หรือเปล่า

“คนนี้ไง” เขาส่งแฟ้มที่เปิดค้างไว้ให้กับหญิงสาว เมื่อเธอเห็นก็ยิ้มเพราะเป็นคนเดียวกับที่เธอคิดไว้

“บอสตาแหลมมากเลยค่ะ”

“ยังไงล่ะ”

“เธอคนนี้ดูคล่องแคล่วและฉลาดมากวันที่มาสัมภาษณ์เธอโดดเด่นกว่าใครทั้งหมด หน้าตาก็สวย แต่งตัวทันสมัยดูมีความมั่นใจในตัวเองมาก”

“ติดต่อเธอให้มาเริ่มงานได้เลยนะ”

“แต่พรุ่งนี้เป็นวันหยุดยาวติดกันสี่วันเธอคงมาทำงานได้วันอังคารค่ะบอส”

“ผมลืมไปเลย งั้นก็ให้เธอมาเริ่มงานวันอังคาร จัดโต๊ะทำงานให้เธอด้วย เอาห้องเล็กที่เชื่อมห้องผมก็แล้วกันนะเวลาคุยงานจะได้สะดวก”

“ถ้าบอสอยากสะดวกจริงก็ให้เธอทำงานห้องเดียวกับบอสเลยสิคะ ห้องบอสออกกว้างมีโต๊ะทำงานมาเพิ่มอีกตัวก็คงไม่มีปัญหาอะไร” แพรพรรณเสนอเจ้านายเพราะถ้าทั้งสองคนแยกห้องกันทำงานเธอก็คงจะเหนื่อยที่ต้องเข้าออกทั้งสองห้อง

“เอางั้นก็ได้”

“แพรจะรีบจัดการให้ค่ะ”

เมื่อเลขาเดินออกจากห้องไปแล้วภคชนท์ก็หยิบประวัติหญิงสาวขึ้นมาดูอีกครั้ง หน้าตาของเธอเปลี่ยนไปมากถ้าจะพูดให้ถูกก็คือเธอสวยมากต่างจากเมื่อสิบปีก่อนจนเขาจำแทบไม่ได้ และชายหนุ่มก็คิดว่าเธอเองก็คงจะจำเขาไม่ได้เช่นกัน

การจ้างเธอมาทำงานด้วยในครั้งนี้อาจเป็นจุดเริ่มต้นการแก้แค้นที่เขารอคอยมานาน

ภคชนท์ยิ้มอย่างอารมณ์ดีเมื่อนึกถึงความเจ็บปวดที่หญิงสาวและครอบครัวจะต้องได้รับ