Chapter 3

หญิงสาวกลับมาที่บ้านด้วยน้ำตานองหน้า เธอเสียใจมากที่สุดท้ายความพยายามทั้งหมดก็ไม่สามารถเอาชนะใจของเขาได้ เธอวิ่งขึ้นไปในห้องนอนก่อนจะนอนร้องไห้อยู่บนเตียงอย่างอัดอั้น เธอควรจะพอแล้วจริงๆใช่มั้ย ไม่ว่าจะรักเขามากแค่ไหนแต่เขาไม่เคยมองเห็นเพราะจริงๆแล้วเขาไม่ได้รักเธอ

ท่านณเรศที่กลับมาถึงบ้านมองหาลูกสาวแต่ก็ไม่เห็นเลย ปกติต้องรดน้ำต้นไม้หรือให้อาหารปลา

"เห็นคุณหนูมั้ย"

"กลับมาตั้งแต่บ่ายแล้วค่ะ ตอนนี้ยังไม่ออกห้องนอนเลย"

แม่บ้านเอ่ยออกมาตามที่เห็น เขาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินขึ้นไปหาลูกสาวชั้นบน เขาเคาะประตูหน้าห้องแต่ว่าไม่มีใครตอบจึงค่อยๆไปเปิดประตูเข้าไป เสียงสะอื้นดังขึ้นไม่ดังมาก เขาเดินเข้าไปหาลูกสาวก่อนจะเอ่ยเสียงอ่อนโยน

"ทำไมลูกสาวพ่อถึงมาร้องไห้แบบนี้"

ดาริกาที่ได้ยินเสียงคุณพ่อของเธอก็ออกมาจากผ้าห่มก่อนจะสวมกอดท่านอย่างต้องการที่พึ่งพิง

"ฮึก! คุณพ่อ"

"เกิดอะไรขึ้น ทำไมหนูถึงเป็นแบบนี้"

"พี่ธี... ฮึก พี่ธีเค้าไม่รักน้องดาเลย"

หญิงสาวร้องไห้ออกมาเสียงสะอื้น คุณพ่อถอนหายใจออกมาอย่างปลงๆ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอร้องไห้แบบนี้ ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงยังทนทั้งที่รู้ว่าเขาไม่รัก

"เค้าไม่รักเราควรหยุดไม่ใช่เหรอ"

"เมื่อก่อนเราสองคนเข้ากันได้ดีมากเลยค่ะ พี่ธีดีกับน้องดามากแต่อยู่ๆเขาก็บอกว่าคิดกับน้องดาแค่น้องสาว ตลอดเวลาเขายังคอยห่วงใยเสมอจนน้องดาคิดว่าเขาอาจจะคิดว่าตัวเองไม่เหมาะสมจึงเลือกที่จะทำแบบนั้น จนมาถึงตอนนี้มันอดคิดไม่ได้ว่าหรือจริงแล้วพี่ธีไม่ได้รักน้องดาเลย เค้าคิดแค่น้องสาวจริงๆ"

เธอระบายกับผู้เป็นพ่อ และเขาคือผู้รับฟังที่ดีคอยเป็นที่ปรึกษาให้ลูกทั้งสองคนเสมอไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตามแต่ เขาไม่โทษผู้ชายหรอกถ้าจะว่าใครสักคนโทษคนของเรามากกว่าที่คาดหวังในตัวของฝ่ายชายมากจนเกินไป

"แล้วเราจะเอายังไงต่อ วันนี้ร้องไห้เสียใจพรุ่งนี้ไปง้อต่ออย่างนั้นเหรอ"

เขาพูดตามที่เห็น ก็บ่นตลอดว่าเขาไม่รักไม่แคร์สุดท้ายก็กลับไปหาตลอดจนเขาเอือมที่จะสนใจล่ะ

"ไม่ได้ค่ะน้องดาไปหาพี่ธีไม่ได้แล้ว ฮึก ไม่อย่างนั้นพี่ธีจะลาออกจากบริษัทค่ะ"

หญิงสาวเอ่ยออกมาก่อนจะกุมมือคุณพ่อเอาไว้แน่น เธอตัดสินใจดีแล้วว่าถ้าใครสักคนจะไปเธอขอไปเอง อย่างน้อยพี่ธียังมีประโยชน์กับคุณพ่อกับบริษัท ซึ่งต่างจากเธอที่ไม่สามารถช่วยอะไรท่านได้

"คุณพ่อขา อย่าให้พี่ธีลาออกนะคะ คุณแม่ของเขาไม่ค่อยสบายต้องใช้เงินเยอะในการดูแล อีกอย่างพี่ธีเป็นคนเก่งเขาจะช่วยคุณพ่อได้เยอะเลยค่ะ"

"แล้วเราล่ะ..."

ท่านไม่เข้าใจในสิ่งที่ลูกสาวกำลังจะสื่อ เธอสะอื้นเล็กน้อยก่อนจะอธิบายทุกอย่างให้ผู้เป็นพ่อฟัง

"น้องดาจะไปเมืองนอกสักพัก คงต้องไปทำใจก่อนค่ะหรือบางทีอาจจะเรียนต่อที่นั่น"

"เอาจริงเหรอ... หนูจะทิ้งพ่อแบบนี้เหรอ"

ท่านไม่อยากให้ลูกไปไกลหูไกลตา ทั้งๆท่านมีเงินที่จะส่งลูกไปเรียนเมืองนอกเมืองนาเขายังไม่ทำ เพราะห่วงลูกสารพัดกังวลไปหมด แต่นี่จะไปดื้อๆแบบนี้เลยเขาก็ใจหาย

"น้องดาไปไม่นานค่ะ แล้วจะโทรหาคุณพ่อทุกวันเลยนะคะ"

เขาถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ ไม่รู้ว่าเขาควรจะจัดการเรื่องนี้ยังไง แต่คนที่จะห้ามไม่ให้ลูกสาวของเขาไปคงจะมีคนเดียวคือคนที่ทำให้เธออยากไปยังไงล่ะ

"ตามใจแล้วกัน จะเดินทางวันไหนล่ะ"

"มะรืนค่ะ"

วันต่อมา..

ดาริกามาหาชายหนุ่มในช่วงเย็น เธอไม่อยากมารบกวนเวลาทำงานเขาไม่อย่างนั้นคงได้ทะเลาะกันอีก ธีรัชเห็นหญิงสาวยืนอยู่ก็เดินเข้าไปหาด้วยความที่เมื่อวานเขาพูดจากับเธอแรงเกินไปจึงอยากจะขอโทษ

"น้องดามารอพี่รึเปล่า"

เขาเอ่ยถามเสียงอ่อนโยน เธอยิ้มให้เขาด้วยรอยยิ้มอย่างเคย ขยับเข้ามาใกล้ก่อนจะกอดแขนเขาแล้วพาเดินไปที่อื่น

"น้องดาขอกอดแขนพี่ธีนะคะ วันนี้ช่วยตามใจน้องดาได้มั้ย"

หญิงสาวเอ่ยขอร้องด้วยน้ำเสียงจริงจังจนเขารู้สึกใจหวิว ทำไมในน้ำเสียงของเธอมันดูเศร้าหมองแปลกๆ หรือว่าเขาคิดไปเอง

"ได้สิ อยากไปไหน"

"ไปกินหมูกระทะร้านที่พี่ธีชอบพาไป ได้มั้ยคะ"

"อืมได้สิ ไปกัน"

เขาพาเธอไปตามที่ขอ ทั้งสองคนเดินทางไปยังจุดมุ่งหมายก่อนจะสั่งของที่ชอบมาหลายอย่าง ดาริกาตักทุกอย่างที่เขาชอบใส่จานให้เอาอกเอาใจเขาสารพัดจนเป็นที่น่าแปลกใจของชายหนุ่ม

"วันนี้มาแปลกนะ มีอะไรรึเปล่า"

"ไม่นี่คะ น้องดาแค่อยากกินข้าวกับพี่ธีก็เท่านั้นเอง"

เธอเลือกที่จะไม่บอกเขาเพราะอยากจะมีความทรงจำดีๆต่อกันในวันนี้ อย่างน้อยเราสองคนจะได้ไม่ต้องจากกันด้วยความไม่เข้าใจกัน เธอไม่ชอบที่สุดคือการต้องมาทะเลาะกับเขา เพราะฉะนั้นขอให้วันนี้คือวันที่ดีของเราสองคน

"กินนี่สิพี่แกะให้"

"ขอบคุณค่ะ"

เธอเอ่ยออกมาเสียงหวานก่อนจะหยิบแหวนของเล่นที่ธีรัชเคยให้เธอไว้เมื่อห้าปีก่อน ตอนนั้นเขากำลังจะเรียนจบและที่มหาวิทยาลัยมีงานประจำปี เขาเสี่ยงโชคได้แหวนของเล่นและนำมันมาให้เธอ

"พี่ธีจำแหวนวงนี้ได้มั้ยคะ"

เขาเงยหน้ามองนิ่งคิดสักพักก่อนจะพยักหน้าทันที ทำไมเขาจะมันไม่ได้ล่ะ เขาเป็นคนมอบให้เธอเอง

"พี่ให้เราเมื่องานประจำปีของมหาลัยป่ะ ยังเก็บไว้อีกเหรอพี่นึกว่าเราทิ้งไปแล้วซะอีก"

"ไม่ค่ะน้องดาเก็บไว้อย่างดี คงเป็นชิ้นเดียวที่พี่ธีให้น้องดาไว้มันมีความหมายกับน้องดามาก แต่กับพี่ธีมันก็คือของเล่นชิ้นหนึ่ง น้องดาคืนให้ค่ะ"

เธอแบมือเขาออกก่อนจะวางแหวนวงนั้นไว้ในมือของเขา จะปาทิ้งถังขยะหรือจะโยนลงน้ำก็แล้วแต่เขาเพราะหลังจากนี้มันคงไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว

"เก็บไว้สิคืนพี่ทำไม"

"พี่ธีจะเอาไปทิ้งหรือทำอะไรก็ได้ค่ะ นี่ก็ค่ำแล้วเรากลับกันเลยมั้ยคะ"

เขามองหญิงสาวอย่างแปลกใจ วันนี้ดาริกาไม่ใช่คนเดิมที่เขารู้จัก คำพูดและอารมณ์ดูนิ่งจนน่ากลัว เขาล่ะกลัวใจเธอเหลือเกินว่ากำลังคิดจะทำอะไร

"โกรธพี่เรื่องเมื่อวานรึเปล่า พี่ขอโทษนะที่พูดไม่คิด"

เขาเอ่ยออกมาอย่างรู้สึกผิดจริงๆ หญิงสาวส่ายหน้าเธอไม่เคยโกรธเขาและจะไม่มีวันโกรธเขาเด็ดขาด อาจจะมีน้อยใจตามประสาแต่โกรธจริงจังเธอไม่เคยทำสักครั้ง

"น้องดาไม่เคยโกรธพี่ธีค่ะ อย่าลาออกเลยนะคะน้องดาสัญญาว่าจะไม่ก้าวก่ายเรื่องงานของพี่อีก"

"ที่พี่พูดแบบนั้นเพราะอยากให้เรารักษาภาพลักษณ์ตัวเองหน่อย พนักงานจะเอาไปนินทาได้พี่ไม่ชอบให้ใครพูดถึงเราในทางไม่ดี"

"น้องดาเข้าใจค่ะพี่ธี เข้าใจในสิ่งที่พี่ธีกำลังจะสื่อ"

เธอควรจะรู้สึกดีมากเลยใช่มั้ยที่เขายังห่วงใยเธออยู่ แต่ถ้าเธอยังอยู่ที่นี่เขาก็ยังจะอึดอัดใจมันไม่มีทางเปลี่ยนแปลงได้ เธอควรไปรักษาแผลใจของตัวเองให้มันหายดี แล้วถึงตอนนั้นเราสองคนจะเป็นแค่พี่ชายกับน้องสาวตามที่เขาต้องการ...