Chapter 1

หลังจากปลอบกันอยู่สักพัก ธีรัชก็พาหญิงสาวมาที่ร้านอาหาร เขาไม่อยากให้ผู้ใหญ่รอนานด้วยมันดูไม่ดี

"พี่ธีอยากกินอะไรคะ"

"หืม อะไรก็ได้ค่ะพี่กินได้หมดแหละ"

เขาพาเธอไปนั่งลงที่โต๊ะ ตอนนี่ท่านณเรศและลูกชายน่าจะยังมาไม่ถึง ไม่นานก็เดินทางมาถึงทั้งสองคนนั่งลงตรงข้ามก่อนจะหยิบเมนูขึ้นมาดู

"สั่งอะไรแล้วบ้างธีรัช น้องดา"

"ยังเลยครับรอท่านก่อน"

"ไม่ต้องรอหรอกสั่งเลยๆ"

ทั้งสี่คนสั่งอาหารคนละอย่างสองอย่าง จากนั้นก็มานั่งคุยกันเรื่องงานกันต่อโดยดาริกานั่งเท้าคางมองทั้งสามคนคุยกัน เธอไม่ค่อยมีความรู้เรื่องพวกนี้เท่าไหร่แล้วที่เรียนจบมาก็เรียนบริหารไม่มีความรู้เกี่ยวกับยานยนต์เลย

"ตอนนี้ผมกำลังทดลองรถไฟฟ้าอยู่ครับท่าน มีจักรยานกับมอเตอร์ไซค์"

"ทำแบรนด์ตัวเองไปเลยจะได้ไม่ต้องนำเข้ามา ไม่ผิดหวังจริงๆที่ฉันไปทาบทามตัวนายมา เก่งมาก"

เขาชื่นชมในความสามารถของชายหนุ่ม อาหารมาเสิร์ฟตรงหน้าทั้งสี่คนก็เริ่มทานพร้อมกัน

"น้องดาชอบกินมัสมั่นไก่"

หญิงสาวตักมัสมั่นไก่ที่ธีรัชสั่งให้ เขารู้ว่าเธอชอบกินอะไรและที่เขาสั่งก็ของโปรดเธอทั้งนั้น เธอกำลังจะตักใส่ปากก็ต้องชะงักไปเมื่อธีรัชดึงมือเธอออก

"อะไรคะ"

ท่านณเรศกับดัชกรมองทั้งสองคนอย่างแปลกใจ เขากวักมือเรียกพนักงานก่อนจะส่งจานมัสมั่นไก่ไปให้

"ผมสั่งไม่ใส่ถั่วไม่ใช่เหรอครับ"

"ขอโทษทีค่ะ เดี๋ยวเราไปทำให้ใหม่นะคะ"

พนักงานรีบไปทำอาหารให้ใหม่ เขาหันไปดุหญิงสาวที่ทานอะไรไม่ดูเสียก่อน

"ดูหน่อยนะคะเรากินถั่วไม่ได้นะ"

"คราวหลังจะระวังค่ะ"

ดาริกายิ้มออกมาทันทีิ ไม่คิดว่าเขาจะจดจำรายละเอียดเกี่ยวกับเธอได้มากขนาดนี้ เขาตักอาหารอย่างอื่นให้หญิงสาวทานไปก่อน และทุกอย่างอยู่ในสายตาของผู้ใหญ่ทั้งสองคน ท่านณเรศมองทั้งสองคนไม่พูดอะไร เขารู้ว่าลูกสาวตัวเองรักธีรัชมากและรักมานานแล้ว เขาไม่เคยห้ามปรามลูกทั้งสองคนทั้งเรื่องการเรียน การเลือกคู่ชีวิตต่างๆ ธีรีชถึงแม้ว่าเขาจะฐานะไม่ได้ร่ำรวยเหมือนคนอื่น แต่สิ่งที่เขามีติดตัวคือความรู้ความสามารถที่เกินตัว เขาไม่ติดถ้าจะมีลูกเขยเป็นธีรัชแต่ชายหนุ่มไม่มีความพยายามในการอยากใช้ชีวิตอยู่กับลูกสาวของเขาเอง ซึ่งคนเป็นพ่ออย่างเขาพูดอะไรไม่ได้

"กินอันนี้ไปก่อนเดี๋ยวคงมา"

"ค่ะ"

ดาริกายิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีก่อนจะตักนั่นนี่กินไม่หยุด ทั้งสามคนก็คุยกันเรื่องทั่วไปใช้เวลาร่วมโต๊ะด้วยกันเกือบชั่วโมงก่อนจะแยกย้ายกันไปทำงานของตัวเองต่อ

"กลับกับพ่อมั้ยหรือจะไปกับธีรัช"

"ไปกับพี่ธีค่ะ รถน้องดาจอดอยู่หน้าบริษัท"

"ฝากลูกสาวฉันด้วยนะธีรัช เดี๋ยวจะไปธุระกับคุณดัชกรต่อ"

"ครับท่าน ผมจะพาไปส่งเอง"

เขาโค้งตัวเล็กน้อยมองตามทั้งสองคนไป หันไปมองหญิงสาวที่ตอนนี้ยิ้มแก้มปริมองเขาตาใสแป๋ว

"พี่ต้องไปทำงานต่อนะ"

"ค่ะ พาไปส่งที่บริษัทก็พอเดี๋ยวน้องดากลับเองค่ะ"

เขาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะกุมมือหญิงสาวแล้วพาไปขึ้นรถ ทางด้านของท่านณเรศกับดัชดรทั้งสองคนขึ้นมานั่งบนรถก่อนจะหันหน้ามาคุยกัน

"พ่อไม่ลองคุยกับธีรัชดูล่ะ ท่าทางยัยดาน่าจะรักมากนะนั่น"

"แกจะให้พ่อทำยังไงเสนอน้องแกให้เขาเหรอ ธีรัชไม่ได้มีความพยายามที่จะอยากได้น้องแกเลยนะ พ่อว่าแกเตือนน้องสาวเถอะว่าให้เบาๆหน่อย"

"แสดงว่าพ่อก็ไม่ได้ติดอะไร..."

"พ่อก็ไม่ได้หัวโบราณขนาดนั้นหรอก ธีรัชต้องพยายามมากกว่านี้และต้องพยายามอีกเยอะเลย"

เขาเอ่ยเพียงแค่นั้นก่อนจะหันไปมองทางอื่น ไม่ใช่ว่าเขาจะขัดขวางแต่อย่างน้อยถ้าสองคนรักกันจริงธีรัชต้องพิสูจน์ตัวเองว่าสามารถดูแลลูกสาวของเขาได้

หลังจากมาถึงบริษัทธีรัชและดาริกาก็แยกกันไปคนละทาง เธอขับรถมาที่บ้านของเขาพร้อมกับผลไม้เยอะแยะมากมาย

"คุณแม่สวัสดีค่ะ"

"น้องดา มาได้ยังไงลูก"

คุณแม่ของธีรัชเอ่ยทักทายหญิงสาวด้วยความเอ็นดู เธอเห็นดาริกามาตั้งแต่ไหนแต่ไรเมื่อก่อนตามลูกชายของเธอต้อยๆจนถึงตอนนี้ก็ยังอยู่เคียงข้างไม่ไปไหน

"น้องดาไปทานข้าวกับพี่ธีมาค่ะ ตอนนี้ว่างก็เลยมาอยู่เป็นเพื่อนคุณแม่ ผลไม้ค่ะ"

"โธ่ลูกที่เอามาฝากวันก่อนยังกินไม่หมดเลย"

เธอเอ่ยออกมาก่อนจะพาหญิงสาวเข้าไปนั่งเล่นข้างในด้วยกัน ดาริกาช่วยท่านจัดห้องครัวใหม่จะได้หยิบจับของได้ง่ายขึ้น ตั้งแต่พี่ธีได้เป็นผู้จัดการแผนกมีเงินเดือนเพิ่มขึ้น เขาก็จ้างแม่บ้านมาช่วยดูแลคุณแม่ เพราะท่านมีโรคประจำตัวไม่สามารถทำงานหนักได้

"ถ้ามันนานคุณแม่เอาทิ้งเลยนะคะห้ามกิน"

"จ้ะ"

"ไปดูทีวีกันดีกว่าค่ะ เดี๋ยววันนี้น้องดาอยู่เป็นเพื่อน"

ทั้งสองคนพากันไปนั่งเล่นที่ห้องรับแขก คุยกันไปตามประสาสาวๆ ธีรัชที่เลิกงานแล้วก็เดินทางกลับมาที่บ้านเจอรถคันหรูจอดอยู่ก็ไม่ต้องเดาเลยว่าใคร เขาเดินเข้ามาในบ้านเจอดาริกากำลังปอกผลไม้นั่งคุยเล่นอยู่กับแม่ของเขาด้วยท่าทีสนิทสนม

"ผมกลับมาแล้วครับแม่"

"ธีรัชมาแล้วเหรอลูก มานั่งนี่สิ"

เขาเดินไปนั่งลงข้างๆดาริกา เธอหยิบแอปเปิ้ลที่ปอกมาป้อนชายหนุ่มก่อนจะเอ่ยถามเสียงหวาน

"อร่อยมั้ยคะพี่ธี"

"อืม อร่อยดี แล้วมาทำไมบ้านพี่"

"ทำไมพูดกับน้องแบบนั้นลูก นิสัยไม่ดีเลยนะ"

คุณแม่ดุลูกชายเสียงดังลั่น เธอรู้ว่าธีรัชรักหนูดามากขนาดไหน แต่ที่เขาทำเย็นชาปากแข็งแบบนี้ก็เพราะเขาคิดว่าตัวเองไม่เหมาะสมและคู่ควรกับเธอ เธอรู้ว่าหนูดาอยู่สูงเกินไปแต่เราไม่จำเป็นต้องร้ายใส่ขนาดนั้น ดาริกาทำหน้าเศร้าเล็กน้อยก่อนจะแสร้งยิ้มทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร เธอเจ็บปวดมากเวลาที่ถูกเย็นชาแบบนี้แต่เดี๋ยวเขาทำดีด้วยเธอก็หายแล้ว

"พี่ธีรู้มั้ยคะว่าพรุ่งนี้หมอนัดคุณแม่ตอนเก้าโมง"

เขาหันไปมองท่านทันที ทำไมเขาถึงไม่รู้เรื่องนี้แม่ไม่ได้บอกอะไรเลยนะ

"แม่ไม่เห็นบอกผมเลย"

"แม่ก็ลืมไปแล้ว เพิ่งนึกขึ้นได้ตอนที่หนูดาทักเนี่ยแหละ"

"แล้วน้องดารู้ได้ยังไงว่าหมอนัดแม่พี่พรุ่งนี้"

เขามองเธออย่างสงสัย รู้มากกว่าเขาที่เป็นลูกแท้ๆอีก ดาริกาเงยหน้ามองชายหนุ่มก่อนจะยิ้มออกมา

"ก็หมอนัดครั้งก่อนน้องดาไปด้วยนี่คะ"

"อะไรนะ..."

เขามองเธออย่างตกใจก่อนจะหันไปมองคุณแม่ที่ยืนอยู่ไม่ไกลมากนัก

"อืม รอบก่อนน้องไปส่งแม่นะ"

"แม่ไม่เห็นบอกผมเลย แล้วพรุ่งนี้ผมมีประชุมด้วยจะไปส่งได้ยังไงครับ"

เขาถอนหายใจออกมาอย่างไม่รู้จะทำยังไง มาบอกตอนนี้มันจะไปทันอะไร ดาริกาหยิบผลไม้ป้อนชายหนุ่มอีกอันก่อนจะเอ่ยออกมา

"น้องดาไปเองค่ะพี่ธีทำงานเถอะ"

"ไม่ต้องหรอก... คือพี่หมายถึงว่าเกรงใจนะ"

เขารีบแก้ต่างคำพูดเมื่อรู้สึกว่าตัวเองพูดจาแรงไป หญิงสาวก้มหน้าลงเล็กน้อยสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเงยหน้ามองเขาพร้อมรอยยิ้มหวาน

"เกรงใจทำไมคะคุณแม่ของพี่ธีก็เหมือนแม่ของน้องดา งั้นวันนี้น้องดากลับก่อนนะคะคุณแม่ พรุ่งนี้เจ็ดโมงครึ่งน้องดามารับนะคะ"

เธอลุกขึ้นเดินไปหยิบกระเป๋าของตัวเองก่อนจะเดินไปหาคุณแม่แล้วยกมือไหว้บอกลาท่าน

"จ้ะ แม่จะรอนะ กลับบ้านดีๆนะลูก"

ท่านลูบผมเด็กสาวอย่างเอ็นดู น้องดาถือกระเป๋าเดินออกไปทันทีไม่หันมาบอกลาเขาเหมือนที่เคยทำ คุณแม่หันไปมองหน้าลูกชายก่อนจะส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ

"ปากเรานี่นะมันน่าตีจริงๆ"

ชายหนุ่มมองตามหญิงสาวไปอย่างรู้สึกผิด เขาไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ แต่เขาไม่สามารถแสดงออกได้เพราะสุดท้ายแล้วเราสองคนก็คบกันไม่ได้อยู่ดี