ตอนที่6 หงุดหงิด

"ยินดีต้อนรับน้องทุกคนเข้าสู่คณะบริหารธุรกิจอย่างเป็นทางการนะคะ วันนี้วันแรกพี่ยังไม่ได้มีกิจกรรมอะไร แค่อยากแจ้งกำหนดการต่าง ๆ ให้ฟังคร่าว ๆ ก่อนนะ"

เสียงรุ่นพี่พูดใส่โทรโข่งเสียงดังฟังชัด แต่ก็ยังมีเสียงรุ่นน้องปีหนึ่งในแถวพูดคุยกันบ้างแม้ไม่ได้ดังมาก แต่ก็ทำให้รุ่นพี่รำคาญ

"ปีหนึ่งเงียบ!!!"

นาบีสะดุ้งรีบก้มหน้าทันที เธอไม่ได้พูดคุยกับใคร แต่เพื่อนคนอื่นในแถวกำลังทำความรู้จักกัน เสียงเลยดังจนรุ่นพี่อีกคนแย่งโทรโข่งจากรุ่นพี่ผู้หญิงที่กำลังพูดอยู่ก่อนหน้าไป 

"เสียงเพราะ ๆ ของพี่แก้ม น้อง ๆ ไม่ชอบฟังกันใช่มั้ยครับ? ถึงได้พูดแข่งกับพี่เขา ไหนใครพูดกี่คนเมื่อกี้ยกมือขึ้น"

นาบีเงยหน้ามองดูเพื่อนคนอื่นที่ตอนนี้ทุกคนต่างก้มหน้า แต่ไม่มีใครยกมือสักคน ทั้งที่เมื่อกี้เกือบทุกคนพูดกันเสียงดัง

"น้องคนนั้น ชื่อเล่นอะไร รหัสอะไร ยืนขึ้นหน่อยครับ"

กึก!!!

นาบีสะดุ้ง เธอถูกรุ่นพี่...เรียก เอิ่ม...เรียกว่าพี่สุดหล่อแต่หน้าดุแล้วกัน เธอรีบลุกขึ้นยืนก่อนรายงานตัวทันที

"ชื่อนาบี รหัส67452ค่ะ"

"เมื่อกี้น้องเห็นรึเปล่าว่ามีใครคุยกันบ้าง"

ถามแบบนี้ก็แย่สิ เธอจะกล้าตอบได้ยังไงว่าใครคุยกันบ้าง ถึงจะเห็นก็เถอะ ได้โดนเพื่อนเกลียดตั้งแต่วันแรก

"ไม่เห็นค่ะ"

"งั้นพี่ทำโทษน้องคนเดียวดีไหมครับ"

"ไอ้บูมพอเหอะ น้องกลัวจนตัวสั่นแล้ว ให้แก้มมันพูดต่อ"

เพื่อนอีกคนที่ยืนอยู่ใกล้กันห้ามปรามพี่คนหล่อแต่หน้าดุไว้ แต่พี่เขายังทำหน้าโหดส่งมาให้เธออยู่เลย 

"พี่ให้แค่ครั้งนี้นะ พรุ่งนี้รับน้องวันแรกใครพูดเสียงดังแล้วไม่ยอมรับ โดนทำโทษทั้งรุ่นแน่"

ก่อนไปก็ไม่วายคาดโทษรุ่นน้องทุกคน นาบีที่ยังยืนอยู่เธอไม่รู้ว่าตัวเองนั่งได้หรือยัง หรือต้องยืนจนจบ เธอไม่กล้าขยับตัวทำอะไรเลย

"น้องนั่งลงได้ครับ"

บูมหันไปยิ้มกริ่มให้เพื่อนรัก ที่รู้ว่าเขาแกล้งรุ่นน้องคนนั้น

"มึงสนใจน้องเหรอไอ้บูม"

"เออ น่าแกล้งฉิบหาย กูเห็นตั้งแต่ตอนเดินเข้ามาแล้ว"

"ไม่ถามก่อนว่าเขามีแฟนยัง อีกอย่างเขาขี้กลัวขนาดนั้นจะชอบเฮดว๊ากแบบมึงเหรอว่ะ"

บูมยักไหล่ไม่สนใจ ก่อนจะไปนั่งมองหน้าลูกกวางตัวน้อย ๆ ที่ตั้งใจฟังรุ่นพี่พูด

"อีกเรื่องที่สำคัญนะคะ มหาลัยเรามีการรับน้องรวมสองคณะด้วยนะ ปีนี้เราจับฉลากได้คณะวิศวะ..เงียบก่อนค่ะ!!! เดี๋ยวให้พี่เฮดว๊ากมาทำโทษนะ ฟังให้จบก่อนเพราะมันสำคัญมาก การรับน้องรวมเป็นการสร้างสัมพันธ์กับเพื่อนต่างคณะ เป็นกิจกรรมที่จัดขึ้นทุกปี ส่วนเรื่องเราจะไปรับรวมกันตอนไหน รอพี่เฮดว๊ากไปประชุมร่วมกันกับคณะวิศวะก่อนนะคะ แล้วจะมาแจ้งกำหนดการทั้งหมดพรุ่งนี้ สำหรับวันนี้กลับไปเรียนตามปกติได้ค่ะ เจอกันพรุ่งนี้สี่โมงเย็นที่นี่เหมือนเดิมนะ ห้ามมาสายเด็ดขาดนะคะ"

นาบีลุกขึ้นเดินออกจากใต้อาคารกิจกรรมของคณะ เพื่อไปเรียนเธอเดินออกมาพร้อมกับเพื่อนผู้หญิงที่เพิ่งรู้จักกันชื่อปลายฟ้า

"ฟ้าดีใจจังที่ได้รู้จักนาบี คิดว่าจะไม่มีเพื่อนซะแล้ว"

ปลายฟ้าเองก็มาจากต่างจังหวัด เธอไม่มีเพื่อนมาเรียนมหาลัยนี้สักคน ได้เจอกับนาบีที่เรียนคณะและสาขาเดียวกันพอดี 

"อืม...นาบีก็ดีใจ เพราะเพื่อนสนิทที่มาจากที่เดียวกันไปเรียนคณะอื่นกันหมด"

"คณะอะไรบ้างเหรอ"

"นิเทศกับวิศวะนะ"

"งั้นก็ได้ไปรับน้องรวมกันด้วยสิ ดีจัง"

ใช่!!เธอลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย มัวแต่ตกใจพวกพี่ว๊าก ที่จริงวันนี้ทุกคนนัดกินข้าวกัน แต่เธอพักไม่ตรงกับคนอื่นเลยอดไป 

หลังจากเรียนเสร็จช่วงเช้านาบีและปลายฟ้าเดินไปกินข้าวที่โรงอาหารของคณะ ขนาดตอนนี้บ่ายโมงแล้วในโรงอาหารยังแน่นไปด้วยนักศึกษา 

"นั่งตรงนี้แล้วกัน เดี๋ยวฟ้าไปซื้อข้าวก่อนเลย นาบีเฝ้าโต๊ะให้จะโทรหาเพื่อนแปบหนึ่ง"

ปลายฟ้าพยักหน้าตอบก่อนเดินหายเข้าไปในกลุ่มนักศึกษาที่ยืนเบียดเสียดต่อแถวซื้ออาหารกัน

นาบีนั่งเปิดแชทกลุ่มที่เงียบมาก เพราะตอนนี้ทุกคนเรียนอยู่ เธอเลื่อนแชทไปเรื่อย ๆ จนถึงแชทหนึ่ง ที่ไม่ได้เปิดมานาน ล่าสุดคือก่อนเปิดเทอมที่คอปเตอร์ทักมาถามว่าเธอถึงหอพักรึยัง แล้วเธอตอบกลับไปว่าถึงแล้ว หลังจากนั้นก็ไม่มีข้อความอะไรจากเขาอีก

เธอลังเลว่าจะทักถามดีไหมว่าเรียนวันแรกเป็นยังไงบ้าง แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าเหมือนเดิม ระหว่างเธอกับคอปเตอร์ล่าสุดตอนไปเที่ยวทะเล รู้สึกว่ามันมีความรู้สึกบางอย่างที่ยังไม่เคลียร์ ทำให้การพูดคุยของเรายากขึ้นทุกที 

นาบีเดินมาซื้อข้าวเมื่อปลายฟ้าเดินไปเฝ้าโต๊ะแทน เธอมองหาร้านที่อยากกิน แต่โรงอาหารของคณะใหญ่มากจนเธอขี้เกียจเดิน เลยเลือกร้านอาหารตามสั่ง บอกแม่ค้าว่าเอาข้าวหมูกระเทียมแล้วถอยมายืนรอ ห่างจากหน้าร้านเล็กน้อย

ตอนนี้ภายในโรงอาหารนักศึกษาเริ่มบางตาลงไปบ้างเพราะใกล้บ่ายสองแล้ว นาบียืนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนไม่ทันสังเกตุเห็นกลุ่มรุ่นพี่ว๊ากที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ ร้านที่เธอซื้อข้าว

"ไอ้บูม นั่นน้องปีหนึ่งที่มึงชอบนี่"

อัคคีเพื่อนสนิทของบูมชี้ให้ดูนาบีที่ยืนห่างโต๊ะที่พวกเขานั่งไม่เท่าไหร่

"เออว่ะ ถ้ากูเดินเข้าไปมึงว่าเขาตกใจไหมว่ะ"

"หึ ก็ไม่แน่ มึงก็ไปแบบคนปกติดิว่ะ อย่าทำเหมือนเป็นพี่ว๊ากตลอดเวลา"

ว่าแล้วบูมก็ลุกขึ้นเดินไปหาคนตัวเล็กที่ยืนก้มหน้าไม่สนใจใคร

"น้องนาบี"

นาบีตกใจที่อยู่ ๆ ก็มีคนมาเรียก ตอนเงยหน้าหันไปมองตกใจยิ่งกว่าที่เห็นเป็นพี่ว๊ากที่เธอว่าหล่อแต่น่ากลัวยืนส่งยิ้มมาให้

"เอ่อ..ค่ะ พี่มีอะไรหรือเปล่าคะ"

เธอเสียงสั่น เก็บอาการไม่อยู่ มือไม้สั่นไปหมดคิดว่าตัวเธอทำผิดอะไรหรือเปล่า รุ่นพี่ถึงได้เดินมาทักแบบนี้

"ไม่มีอะไร แค่มาทักทาย"

"คะ"

"ไม่ต้องตกใจ ตอนนี้ไม่ใช่เวลารับน้อง พี่ไม่ได้ดุขนาดนั้น"

เธอถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อรู้ว่ารุ่นพี่แค่มาทักทายตามปกติ

"ถามอะไรหน่อยสิ นาบีมีแฟนรึยัง"

"เอ่อ...ยังค่ะ"

เขายิ้มหวานส่งให้เธอ ก่อนที่แม่ค้าจะเรียกเธอไปเอาข้าวที่สั่งไว้ นาบีเลยบอกลารุ่นพี่ รีบเดินกลับโต๊ะทันที

"เป็นอะไรนาบี"

"เอ่อ..คือเมื่อกี้รุ่นพี่ว๊ากมาทักนาบีด้วย"

ปลายฟ้าเบิกตาโพลง เธอเองก็กลัวกลุ่มรุ่นพี่ว๊ากเหมือนกัน ถ้าเป็นไปได้ไม่ว่าเวลาไหนไม่อยากเจอเลยสักนิด

"เขาทักว่าอะไรนาบี"

"เขาถามว่ามีแฟนรึยัง"

"ห๊า!!! เขาจะจีบนาบีเหรอ"

นาบีรีบตีแขนปลายฟ้าให้พูดเบา ๆ เพราะตอนนี้ยังอยู่ที่โรงอาหาร แถมกลุ่มรุ่นพี่ว๊ากก็ยังนั่งกินข้าวกันอยู่

"อย่าเสียงดัง รีบกินดีกว่า"

หลังจากกินข้าวเสร็จ นาบีกับปลายฟ้าเดินไปหาม้าหินอ่อนข้างคณะนั่ง เพราะเธอมีเรียนอีกทีบ่ายสองครึ่งเลิกสี่โมงเย็น

"ตรงนั้นมีร้านชานมไข่มุกด้วย ไปซื้อกันไหมนาบี"

นาบีพยักหน้าเดินไปซื้อชานมไข่มุกด้วยกัน แต่เมื่อเดินมาถึงเธอเพิ่งสังเกตุว่าร้านนี้ตั้งอยู่ระหว่างคณะบริหารกับคณะวิศวะ มองเห็นใต้อาคารของตึกวิศวะที่มีนักศึกษาใส่เสื้อช้อปสีแดงนั่งอยู่เต็มไปหมด

นาบีพาลคิดไปถึงอีกคนว่าเขาจะนั่งอยู่ใต้อาคารนั้นหรือเปล่า ถ้านั่งอยู่เขาจะเห็นเธอไหม หรือว่าจำเธอได้หรือเปล่าถ้ามองมา

"ไอ้เตอร์ นั่นนาบีนี่หว่า"

คอปเตอร์นั่งมองเธอมาสักพักแล้ว เขาเห็นเธอตั้งแต่ที่เดินมาจากอาคารฝั่งนู้น ต่อให้ไกลแค่ไหนเขาก็จำคนตัวเล็กได้ทันที

ช่วงนี้เขากำลังทำเป็นไม่สนใจเธออยู่ แม้จะเผลอทักไปถามตอนวันย้ายเข้าหอ แต่หลังจากนั้นเขาก็ไม่ทักไปหาเธออีกเลย 

"มึงไปไหนไอ้คิง"

"ไปกับกูไหมไอ้ลัน กูจะไปหานาบี"

อลันพยักหน้าเดินไปกับคิงตันทิ้งให้คอปเตอร์นั่งหน้าบูดบึ้งเพราะไม่มีใครชวน

"ไอ้เพื่อนเหี้ย จำไว้ล่ะกัน"

อลันกันคิงตันเดินมาถึงร้านชานมที่นาบียืนอยู่กับเพื่อน เขายื่นมือจ่ายค่าชานมให้สองสาวทันที

"อะไร? อ้าว...อลัน คิงตัน"

นาบีที่ตอนแรกตกใจเพราะมีมือใครก็ไม่รู้ยื่นจ่ายค่าชานมให้แม่ค้าตัดหน้าเธอ แต่พอหันมาเห็นเป็นเพื่อนสองคนก็ดีใจ แต่เมื่อมองเลยไปเพื่อหาใครบางคนกลับไม่เจอ 

"เรียนวันแรกเป็นไงบ้าง"

"ก็ดี พวกนายล่ะเรียนยากไหม"

"ไม่ยากเท่าไหร่ แล้วเรียนเลิกกี่โมง"

"สี่โมง"

นาบีตอบคิงตัน เธอเดินมาถึงม้าหินอ่อนที่ข้างคณะ โดยเพื่อนสองคนก็เดินตามมาด้วย

"อ่อ..ลืมแนะนำ นี่เพื่อนใหม่ของฉันชื่อปลายฟ้า"

"สวัสดี"

ปลายฟ้าเอ่ยเสียงหวาน เธอไม่กล้าสบตาเพื่อนนาบีเลย ทั้งสองคนหน้าตาดีมาก จนเธอไม่ค่อยกล้าทักทาย

"หวัดดีฉันคิงตัน ส่วนนี่ชื่ออลัน"

ปลายฟ้าพยักหน้า เธอนั่งลงเงียบ ๆ ฟังบทสนทนาระหว่างพวกเขากับนาบีที่นั่งคุยกันสักพัก ก็เดินกลับไปที่คณะตัวเอง

"เพื่อนนาบีหล่อมากเลย"

"เหรอ ปลายฟ้าชอบหรือเปล่า"

ปลายฟ้าส่ายหน้าหวือ นาบีหัวเราะเธอแค่แกล้งถามปลายฟ้า ไม่ได้หมายถึงชอบแบบแฟนแต่หมายถึงชอบแบบเพื่อน

"นาบีหมายถึงเป็นเพื่อนกันได้หรือเปล่า"

"ได้สิ ถ้าพวกเขาอยากเป็น"

"ยังมีเพื่อนผู้หญิงนาบีอีกสามคนนะ ไว้เจอกันจะแนะนำให้รู้จัก"

นาบีอยากให้ปลายฟ้าได้รู้จักเพื่อนเธอทุกคน เพราะทุกคนดีกับเธอ

"ไอ้เตอร์!!! มึงไม่ไปพลาดมาก เพื่อนนาบีอย่างสวย"

คอปเตอร์ที่นั่งทำหน้าบูดบึ้งไม่สนใจเรื่องที่อลันบอก เขากำลังหงุดหงิดที่พวกมันไม่ชวนเขาไป

"สวยแต่เสียดายขี้อายไปหน่อย กูชอบผู้หญิงกล้า ๆ"

คิงตันนึกถึงเพื่อนนาบีที่ชื่อปลายฟ้า เธอเป็นคนสวยมากอย่างที่อลันบอก แต่ดูเป็นคนไม่ค่อยมีความมั่นใจทั้งที่หน้าตาดี ผิวดี หุ่นดี แม้จะตัวเล็กไปหน่อย แต่อกเป็นอก เอวเป็นเอว สไตล์คล้ายกับนาบี ถึงว่าเป็นเพื่อนกันได้

"นาบีมองหามึง"

ได้ผล...พอคิงตันพูดคำนี้ก็เรียกความสนใจจากคอปเตอร์ได้ แม้จะยังเก๊กอยู่แต่คิงตันรู้ว่านิสัยเพื่อนเขาเป็นยังไง

"มองนะแต่ไม่ได้ถามหา มึงโกรธไรกันว่ะ"

อลันเองก็สนใจเรื่องนี้เหมือนกัน เพราะเขาเองก็เห็นอาการแปลก ๆ ของทั้งคู่ตั้งแต่ทริปทะเล

"ไม่ได้โกรธ"

"ไม่โกรธ แล้วทำไมไม่ไปหาเธอล่ะว่ะ  เป็นเพื่อนกันมาตั้งนานนะเว้ย รีบเคลียร์เลยถ้าพวกมึงผิดใจอะไรกัน"

"เคลียร์อะไร ทำเหมือนเขาอยากจะเคลียร์กับกูงั้นแหละ"

"ก็แล้วมึงโกรธอะไรกัน ให้พวกกูช่วยไหม เอาดี ๆ พวกผู้หญิงก็ถามพวกกูเรื่องนี้มาเหมือนกัน กูไม่รู้จะตอบยังไง"

"ตอนอยู่บนเรือ กูหอมแก้มนาบี"

"เชี่ย!!! มึงเมาค้างเหรอว่ะ"

อลันทำสีหน้าตกใจ ไม่อยากเชื่อว่าคอปเตอร์จะทำจริง ก็เขาเห็นเพื่อนเขาชอบหยอก ชอบว่านาบีแรง ๆ อยู่บ่อย ๆ ไม่คิดว่าจะไปมีโมเมนต์นั้นได้

คิงตันที่เก็บอาการไม่อยู่ เขายกยิ้มมุมปากเล็กน้อย กับอาการของเพื่อนสนิท ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคอปเตอร์ชอบนาบี แต่เจ้าตัวเองไม่ยอมรับ เขาเลยไม่อยากไปยุ่ง

"มึงชอบนาบีเหรอว่ะ ถึงไปหอมแก้มเขา"

คอปเตอร์ทำหน้าคิดหนัก เขาไม่รู้ว่าชอบหรือไม่ชอบ แต่ช่วงหลังเขามักหงุดหงิดคนตัวเล็กบ่อย ๆ ที่ชอบทำตัวน่ารักใส่คนอื่น หรือเวลาเขาบอกอะไรเธอก็ไม่เคยเชื่อ แถมทำสิ่งตรงข้ามที่เขาไม่ชอบอีกต่างหาก ไม่รู้แบบนี้เรียกว่าชอบได้รึเปล่า