02 Bad Love ใต้ปกครองเจ้าสมุทร

02

( เมื่อไหร่ ?)

~✧✧✧~

"เฮ้อ" อัยวาถอนหายใจพร้อมเหยียดกายลงนอนบนโซฟาตัวยาวในคอนโดของเมเม่ ในหัวของหญิงสาวตาสีฟ้ามีเรื่องให้คิดหนักมากมาย

เมเม่กำลังนั่งทาลิปอยู่ขมวดคิ้วเป็นปมตวัดใบหน้ามองเพื่อนรัก ส่งเสียงใสถาม "แกเป็นอะไรอีกอะ เจ้าสมุทรไม่อยู่บ้านตั้งหนึ่งวัน ไม่ดีใจเหรอ?"

"จะดีใจมาก ถ้ารู้ว่าเครื่องบินที่คนเถื่อนนั่ง ตกลงมาระเบิดยกลำ"

"ไปแช่งเขา ยิ่งแช่งยิ่งอายุยืนนะ" เมเม่ทำสีหน้าขบขัน หากเจ้าสมุทรมาได้ยินว่าเด็กสาวที่ส่งเสียเลี้ยงดูพูดจาแบบนี้ อัยวาอาจโดนยำเละไม่เหลือชิ้นดีแน่

อัยวาหน้าบูดบึ้ง กำลังจะยกโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่น ดันมีสายโทรเข้ามาพอดี แค่เห็นชื่อบนหน้าเจอ หว่างคิ้วสวยของสาวลูกครึ่งถึงกับขมวดมุ่น

"คนเถื่อน"

"เจ้าสมุทรหรือ?" เมเม่ตวัดใบหน้ามามองอัยวาอีกครั้ง เห็นเพื่อนทำสีหน้าบอกบุญไม่รับ ก็ยกยิ้มขบขันขึ้นมา

"เดินทางถึงสิงคโปร์แล้วเหรอคะ?" อัยวาส่งเสียงหวานถามคนในสาย ทว่าใบหน้าของเธอกลับเฉยชา

["อืม"] น้ำเสียงทุ้มของคนปลายสายตอบกลับมาเพียงสั้น ๆ

"แล้วโทรหาอัยวามีอะไรคะ?"

["อยู่ไหน?"]

["อัยวาอยู่คอนโดเมเม่ค่ะ จะเปิดกล้องก็ได้นะคะ"]

["ไม่ต้อง"] ทางปลายสายส่งเสียงเข้ม ดูเหมือนว่าตอนนี้เขากำลังมีเรื่องไม่ได้ดั่งใจ และทุกครั้งเวลาเขาหงุดหงิดจะชอบเอาตัวเธอไปอยู่ใกล้ ๆ

"ทำไมละคะ อัยวาอยากเห็นหน้าคุณนะคะ"

"ฮึ" ได้ยินเสียงเขาเหมือนหัวเราะในลำคอ แล้วกดตัดสายเธอไปทันที

"ไอ้ประสาท" อัยวาพ่นคำต่อว่า โยนโทรศัพท์ลงไปบนเตียง บางทีคนอย่างเจ้าสมุทรสมควรไปพบจิตแพทย์

"เขาคงโทรมาเช็คแกนั่นแหละ คนที่บ้านคงรายงานเขา ว่าแกยังไม่ได้กลับบ้าน"

"คงจะเป็นยัยแม่บ้านสู่รู้น่ะสิ" แม่บ้านสู่รู้ก็คือทอปัดลูกน้องผู้หญิงของเจ้าสมุทร มีหน้าที่ดูแลเรื่องทุกอย่างภายในบ้าน แน่นอนว่าไม่ค่อยกินเส้นกับเธอ

"แล้วแกจะเปลี่ยนใจกลับไหม เดี๋ยวเขารู้เรื่องขึ้นมาจะซวยเอานะ"

"ไม่ล่ะ ฉันเอาตัวรอดได้ แกไม่ต้องห่วง" อัยวาทำสีหน้ามั่นใจ เธอรู้ว่าต้องทำตัวยังไงเวลาเจ้าสมุทรโมโห เพราะนี่ไม่ได้เป็นการไปเที่ยวกลางคืนครั้งแรก เธอไปจนนับครั้งไม่ถ้วน มาเฟียหนุ่มไม่เคยจับได้สักครั้ง

"นั้นแกไปแต่งตัวเถอะ อีกหนึ่งชั่วโมงกัปตันมันเอารถมารับ" เมเม่เอ่ย ตั้งแต่มาถึงคอนโด อัยวาก็เอาแต่ นั่ง ๆ นอน ๆ ไม่ขยับตัวไปไหนเลย

"อือ" อัยวาพยักหน้า ลุกจากโซฟามุ่งตรงไปยังตู้เสื้อผ้า เธอมาค้างคอนโดเมเม่บ่อย ทำให้มีเสื้อผ้าตัวเองอยู่ในห้องเพื่อนรักหลายชุด

ชุดเดรสตัวสีแดงแหวกอก มีสายสำหรับคล้องคอ ถูกหยิบออกมา

"แกใส่ชุดนี้ทีไร ผู้ชายพากันจ้องตาเป็นมันเลย"

"ก็ทำได้แค่มอง" อัยวาตอบเมเม่ มองชุดในมือสีหน้านิ่ง ปกติเธอเป็นคนแต่งตัวสไตล์นี้อยู่แล้ว เลยไม่เคอะเขิน

ไม่เกินหนึ่งชั่วโมง สองเพื่อนสาวพากันลงมารอรถของกัปตันหน้าคอนโด

"โอโฮ้ แต่งตัวขนาดนี้ เดี๋ยวไอ้พีชมันได้วางมวยกับคนในร้านอีกหรอก" กัปตันเอ่ยปากแซว เมื่อเห็นอัยวาเข้ามานั่งในรถ ส่วนเมเม่ขึ้นมานั่งข้างเบาะคนขับ

"ถ้ารอบนี้มีเรื่องอีก ฉันจะไม่ไปกินเหล้ากับพีชอีก" อัยวาทำสีหน้าเบื่อหน่าย รู้ดีว่าพีชเป็นเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ แต่เธอมีความรู้สึกให้ได้เพียงแค่เพื่อนเท่านั้น

"แค่แกออกคำสั่งพีช มันก็ไม่กล้าแล้วล่ะ" เป็นเมเม่ที่กล่าวขึ้นมา

"เออจริง พีชมันกลัวไอ้วาโกรธยิ่งกว่าพ่อมันโกรธอีก" กัปตันพูดขึ้นมาต่อ เมื่อไหร่กันที่อัยวาจะยอมเปิดใจให้เพื่อนสนิทคนนี้

"เลิกพูด ขับรถไปได้แล้ว เดี๋ยวรถคันหลังได้ด่าล่อแม่พอดี" อัยวารีบเปลี่ยนเรื่องคุยพร้อมพยักหน้าไปตรงถนน ตอนนี้เธออยากดื่มแอลกอฮอล์ฤทธิ์แรงจะแย่แล้ว นาน ๆ ที จะได้มีโอกาสดี ๆ แบบนี้

ช่วงเย็นของอีกวัน

อัยวาในชุดนักศึกษา ทั้งสองมือหอบหนังสือเดินเข้ามาในบ้าน เห็นทีมบอดี้การ์ดอยู่กับครบ เดาได้ว่าเจ้าสมุทรคงกลับมาแล้ว

บอดี้การ์ดร่างท้วมกำลังเดินผ่านเธอไปข้างหน้า และได้ทิ้งคำพูดไว้ "นายอารมณ์ไม่ดีครับ"

"...." อัยวาสาวเท้าก้าวเดินต่อ เพราะสายตาของบอดี้การ์ดที่ยืนอารักขาประจำจุดกำลังส่งสายตาจับจ้องอยู่

"อารมณ์ไม่ดี หรือเป็นโรคประสาท" เสียงพึมพำของหญิงสาว เธอเลยตัดสินใจไม่ขึ้นห้อง ก้าวเข้ามาในห้องโถง มีร่างกำยำของมาเฟียหนุ่มนั่งอยู่ เขาไม่ได้สวมใส่เสื้อท่อนบน กำลังพ่นควันบุหรี่ออกจากปาก

"มาถึงนานแล้วเหรอคะ?"

"...." ดวงตาคมเข้มจ้องมองเจ้าของร่างอรชรที่ทักทายเขาด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน แล้วหยิบมวนบุหรี่พ่นควันอีกครั้ง จากนั้นจึงเขี่ยทิ้ง

"เมื่อคืนไม่ได้กลับบ้าน?"

"ค่ะ อัยวาค้างกับยัยเมเม่ พอดีมีเรื่องงานกลุ่มต้องทำด้วยกัน" อัยวาวางหนังสือกับกระเป๋าในมือลงบนโต๊ะ ก้าวฝีเท้าเข้ามาทิ้งกายลงนั่งบนตักแกร่งของมาเฟียหนุ่ม

ไม่มีคำพูดใดออกมาจากปากเจ้าสมุทร ร่างเล็กบนตักถูกท่อนแขนหนารัดเอวคอดไว้แน่น จมูกโด่งสูดดมลงมาแถวต้นคอขาวเนียนเบา ๆ

อัยวาขบฟันตัวเองแน่น เธอรู้สึกขนลุกแปลก ๆ การกระทำของเขาแม้จะยังไม่ชินเท่าไหร่ แต่เธอรู้หน้าที่ตัวเองดี ว่าต้องยอมเขา

"นี่คุณดื่มไปเยอะเหรอคะ?" อัยวาถามเจ้าของตักที่เธอนั่ง กำลังจะขยับตัวลุก แต่ถูกมือหนารั้งไว้

"เมื่อไหร่จะบำเรอฉันล่ะ?" น้ำเสียงทุ้มพร่ากระซิบข้างใบหูหญิงสาว มือทั้งสองข้างของเขาเลื่อนมาบีบตรงเต้าอวบผ่านเสื้อนักศึกษาอย่างรุนแรง

"อ่ะ..อย่าค่ะ อัยวาบอกแล้วไง ว่าขอเรียนจบก่อน" อัยวาปัดมือหนาออก ถึงยังไม่เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับมาเฟียหนุ่ม แต่ใช่ว่าจะไม่ถูกเขาหาเศษหาเลยกับเรือนร่างของเธอ

"ฮึ ใกล้แล้วสินะ ที่เธอต้องสนองฉัน" เจ้าสมุทรจับหญิงสาวนอนลงไปบนโซฟา กระชากเสื้อนักศึกษาจนขาดออก ชั้นในห่อหุ้มเต้าอวบอิ่มถูกปลดตะขอหน้าอย่างรวดเร็ว

เจ้าสมุทรกระโจนร่างโน้มลงไปใช้ปากตะโบมดูดยอดปทุมถันเต่งตึง มืออีกข้างบีบคลึงอย่างเมามันส์

"อ้ะ..อย่ารุนแรงกับอัยวาสิคะ" ใบหน้าเหยเกบอกมาเฟียหนุ่มที่รุนแรงต่อเธอขึ้นเรื่อย ๆ เขาทิ้งกายลงทับร่างเธอไว้ ไม่ให้ขยับหนี

"อืม" เจ้าสมุทรผละใบหน้าขึ้นมองหน้าเรียวสวย ตรงเต้าสร่างอีกข้างเป็นคราบน้ำลายวงใหญ่ มีรอยเขี้ยวคมอยู่จาง ๆ

มือนุ่มนิ่มเลื่อนจับหน้าหล่อคม ส่งเสียงหวานถามเขา "หงุดหงิดอะไรมาคะ?"

"...." เจ้าสมุทรไม่ตอบ ผละออกจากร่างอรชรขึ้นมานั่งบนโซฟา คว้าแก้วเหล้ามากระดกดื่มทีเดียว แล้ววางแก้วกระแทกลงบนโต๊ะสุดแรง ใบหน้าหล่อหันกลับมามองหญิงสาวที่นอนแน่นิ่งอยู่เช่นเดิม

"ถอดเสื้อผ้าออกให้หมด"

~✧✧✧~