BAD STORM - รักร้ายนายพายุ | 8

“ปกติพี่พายุกินอะไรคะ” ตัวน่ารำคาญถามผมขึ้นทันทีหลังจากเปิดตู้เย็นแล้วประชดประชันเรื่องที่ผมมีแต่แอลกอฮอล์ในตู้

เหอะ น่าจับตีก้นให้เข็ด

“สั่ง”

“วันนี้ไม่มีของสด” ตัวน่ารำคาญพูดขึ้นอีกครั้งผมจึงหันไปมอง

“กินหนูแทนก่อนไหมคะ สดเหมือนกัน”

กินหนูแทนงั้นหรอ

“ได้หรอ” ผมถามขึ้นทันทีพร้อมเดินเข้าไปประชิดตัวน่ารำคาญจนแผ่นหลังของตัวน่ารำคาญชิดติดตู้เย็น

จะแกล้งให้เข็ด ในเมื่อกล้าพูดผมก็กล้าทำครับ

บอกไปแล้วเรื่องรักกับเรื่องเซ็กซ์ผมแยกแยะได้

“เอ่อ...พี่พายุคะ” ตัวน่ารำคาญพูดขึ้นทันทีพร้อมกับพยายามจะออกจากวงแขนของผมที่ยืนค้ำอยู่กับตู้เย็น เพื่อไม่ให้เธอออกมาได้

“คำว่ากินของเธอหมายความว่าอะไร” ผมถามขึ้นอีกครั้ง

ผมรู้ว่าเธออาจจะพูดเล่นแต่ถ้าได้ผมก็เอา

ตัวน่ารำคาญไม่ใช่ว่าไม่สวย สวยทีเดียวเลยครับ

“นะ...หนูพูดเล่นค่ะ” ตัวน่ารำคาญพูดขึ้นต่อพร้อมกับพยายามจะออกจากวงแขนของผม

“แต่ฉันคิดจริง” ผมทำท่าโน้มหน้าเข้าไปใกล้ๆ ตัวน่ารำคาญ

อ่า…ตัวโคตรหอม

“คือพี่พายุเอามือออกก่อน”

“ทำไมฉันต้องเอาออก”

“หนูอึดอัด” เธอพูดขึ้นอีกครั้งและพยายามดันมือผมออกแต่แรงอันน้อยนิดของเธอจะมาสู้อะไรแรงผมได้

“พี่พายุหิวข้าวไหมคะ เราไปหาอะไรกินกันดีกว่าค่ะ” ตัวน่ารำคาญพูดขึ้นอีกครั้งซึ่งผมรู้ดีว่าเธอพยายามเปลี่ยนเรื่องเพื่อให้หลุดจากผม

“เธอบอกว่าเธอกินได้”

“งั้นฉันกินเธอแทนข้าวเป็นไง”

“นะ...หนูพูดเล่นค่ะ พี่พายุออกไปก่อน”

“ฉันพูดจริง”

“อ๊ะ…ว๊าย” ผมพูดจบก็จัดการอุ้มตัวน่ารำคาญด้วยท่าเจ้าสาวพามายังโซฟาทันที

“ปล่อยหนูนะพี่พายุ” เธอพูดพร้อมกับพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการของผม

“พี่พายุอยากได้หนูหรอคะ” เมื่อเห็นว่าผมไม่ปล่อยเธอก็ถามขึ้นต่ออีกครั้งพร้อมกับหยุดดิ้น

ทำให้ตอนนี้ท่าที่เราอยู่คือเธอนอนอยู่กับโซฟาส่วนผมก็คร่อมอยู่บนตัวเธอ

“เธอพูดเอง”

เปลี่ยนอารมณ์ไว้ฉิบหายเมื่อกี้ยังขัดขืนแต่ตอนนี้นอนนิ่งซะงั้น

“พี่พายุอยากได้หนู นี่ชอบหนูแล้วใช่ไหมคะ”

“ฉันแยกแยะเรื่องความรักกับเซ็กซ์”

คนไม่เชื่อในความรักอย่างผมใช่ว่าจะมีเซ็กซ์ไม่ได้ เซ็กซ์ก็คือเซ็กซ์มีความสุขทั้งสองฝ่ายแล้วก็แยกย้าย

“แสดงว่าพี่พายุมีเซ็กซ์กับใครก็ได้หรอคะ” เธอถามผมต่อทันที

“กับใครก็ได้ที่ไม่มีผัวและคนนั้นก็ต้องยินยอม”

“แต่ไม่ได้รักกันหรอคะ”

“เซ็กซ์ก็คือเซ็กซ์มันไม่ใช่ความรัก”

“แต่สำหรับหนูไม่ใช่” เธอพูดขึ้นทันทีพร้อมกับผลักผมออกส่วนผมที่ไม่ทันตั้งตัวก็ถลาลงไปด้านหลังทันที

“นั่นเธอไม่ใช่ฉัน” ผมพูดขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ

คนเรามีสิทธิ์คิดไม่เหมือนกันได้อยู่แล้ว

“ความรักเป็นสิ่งสวยงามนะคะ เซ็กซ์ก็ต้องเกิดจากความรักสิคะ” คนโลกสวยอย่างเธอก็คงคิดแบบนี้แหละครับ

“ความรักมันไม่ได้เป็นสิ่งสวยงามสำหรับทุกคน”

“มีความรักที่ไม่ดีมาหรอคะ”

เคยมีความรักที่ไม่ได้ดีมาหรอ สำหรับผม ผมไม่เคยมีความรักไม่เคยมีความรักที่ดีหรือไม่ดีแต่ความรักที่ผมเห็น มันไม่ดีไม่ดีเลยจริงๆ

ถ้าคนเรารักกันจริง

ทำไมคนคนหนึ่งถึงต้องเสียใจอยู่คนเดียว

เพราะเหตุการณ์ในอดีตทำให้ผมเป็นแบบนี้มันทำให้ผมปิดกั้นและไม่เชื่อว่าความรักคือสิ่งที่สวยงาม

“พูดกับหนูได้นะสัญญาจะเก็บเป็นความลับ” เธอพูดขึ้นต่อพร้อมกับจับมือผมเป็นการปลอบ

“ไม่ต้องยุ่ง”

“เอาไว้พี่พายุอยากเล่าหรืออยากปรึกษาอะไร คิดถึงหนูเป็นคนแรกนะ”

เรื่องราวในอดีตของผม

ผมไม่คิดอยากจะเล่าให้ใครฟังทั้งนั้น

“เธอมีหน้าที่มาทำความสะอาดทำอาหารแค่นี้” ผมพูดขึ้นต่อเพื่อเป็นการบอกว่าอย่ายุ่งเรื่องส่วนตัวของผม

“ห้องพี่พายุสะอาดจะตาย ของสดก็ไม่มีมันก็เลยไม่มีอะไรให้หนูทำ”

“งั้นไปซื้อ” ผมพูดขึ้นทันทีพร้อมกับลุกขึ้นหยิบกุญแจรถเพื่อที่จะไปห้าง

“ตอนนี้หรอคะ”

“ฉันไม่ได้จ้างเธอวันละห้าพันเพื่อให้นั่งเฉยๆ”

“ไปเลยค่ะ หนูพร้อมแล้ว”

ห้างสรรพสินค้า

“อะไรที่ควรมีในตู้เย็นเธอหยิบเลยละกัน” ผมพูดขึ้นทันทีเพราะผมก็ไม่รู้ว่าอะไรควรอยู่ในตู้เย็นบ้าง

“พี่พายุจ่ายเงินนะคะหนูไม่มีเงิน”

“ฉันรู้”

“งั้นเข็นตามหนูมาเลยค่ะ”

ตัวน่ารำคาญเดินไปทางนู้นทีทางนี้ทีเพื่อหยิบเอาหลายๆ อย่างลงรถเข็น ตั้งแต่เครื่องปรุงต่างๆ จวบจนเนื้อสัตว์

“กินเนื้อไหมคะ” เธอถามผมขึ้น

“ฉันกินแต่ถ้าเธอไม่กินก็ไม่ต้องเอาไป”

“เกี่ยวอะไรกับหนูคะ”

“ฉันไม่ใจดำถึงขั้นให้เธออาหารแล้วไม่ให้กินด้วยกันหรอกนะ” ผมพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับรีบเข็นรถเข็นเดินนำหน้าตัวน่ารำคาญทันที

“หักจากค่าจ้างไหมคะ” คนด้านหลังผมถามขึ้นทันที

“ถ้าเธอเกรงใจฉันหักก็ได้”

“หนูไม่เกรงใจค่ะ เพราะงั้นขอฝากท้องทุกวันเลยนะ” ผมยิ้มกับคำพูดตัวน่ารำคาญทันที

“ครบแล้วค่ะ” เธอพูดขึ้นอีกครั้งส่วนผมมองในรถเข็นตอนนี้มีแต่พวกของที่ใช้ทำอาหาร

“ขนมไหม” ผมถามขึ้นทันที แต่เอ๊ะ ผมถามยังกับจะอยู่ด้วยกัน

“ไปโซนขนม” ผมรีบพูดใหม่ทันทีเมื่อคิดได้ว่าตัวเองเผลอพูดอะไรเกี่ยวกับเธอ

“วันนี้กินข้างนอกแล้วกันขืนกลับไปให้เธอทำมีหวังเกินเวลาทำงานของเธอ” ผมพูดขึ้นทันทีเมื่อเราเดินมายังลานจอดรถรถหลังจากซื้อของเสร็จ

“หนูทำให้ได้ค่ะยังไงหนูต้องเอาของเข้าตู้เย็นอีก”

“เสียเวลาอีกอย่างฉันหิวแล้ว”

“เธอจะกินอะไร”

“อะไรก็ได้ค่ะ”

“ไม่มีอะไรก็ได้”

“หนูไม่รู้ไงคะ พี่พายุเลือกเลยค่ะขอร้านไม่แพงนะคะ หนูมีเงินไม่เยอะ” เธอพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับช่วยผมเอาของที่ซื้อมาไว้ท้ายรถ

“ค่าจ้างวันนี้” ผมพูดขึ้นทันทีพร้อมกับหยิบเงินในกระเป๋าจำนวนห้าพันบาทให้เธอ

“ขอบคุณค่ะ ตอนนี้พี่พายุจะไปร้านไหนได้หมดหนูเลี้ยงเอง” เธอพูดอีกครั้งพร้อมกับรับเงินและใช้เงินสะบัดข้างๆ ตัว

ทำยังกับเงินเยอะ

“เก็บไว้ฉันเลี้ยงเอง”

“ขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ” เธอพูดขึ้นเมื่อเราเข้ามานั่งในรถส่วนผมพยักหน้าเป็นการตอบ

“พี่พายุเคยมีแฟนไหม”

“ไม่”

“เพราะไม่เชื่อในความรักหรือเปล่าคะ”

“เรื่องส่วนตัวของฉัน”

“อดีตมันอาจจะแย่นะคะแต่ถ้าพี่พายุเปิดใจให้หนูมันดีกว่าเก่าแน่นอนค่ะ” ผมหันไปมองเธอ

เปิดใจงั้นหรอ ถ้าผมเปิดใจแล้วผมต้องเจอเหตุการณ์แบบนั้น ผมไม่เปิดยังจะดีกว่าเพราะการอยู่คนเดียวมันไม่ได้แย่

“มันอยู่ที่คนค่ะ ใช่ว่ามันจะเป็นแบบนั้นไปทุกครั้ง ความรักที่สวยงามมันมีจริงๆ นะคะเพียงแค่พี่พายุเปิดใจรับมัน”

“ที่พูดจะให้เปิดใจให้เธอ” ไม่รู้ว่าจุดประสงค์ที่ตัวน่ารำคาญพูดขึ้นมันหมายถึงอะไรแต่ผมคิดไปในทางนี้

“ก็ส่วนหนึ่งค่ะ อีกส่วนหนึ่งหนูไม่อยากให้พี่พายุปิดกั้นตัวเองบางทีการที่พายุรับใครสักคนเข้ามาในชีวิต อาจจะมีความสุขกว่าตอนนี้ก็ได้นะคะ”

“คนคนนั้นไม่ต้องเป็นหนูก็ได้ เพียงแค่ใครสักคนที่พี่พายุมั่นใจ” โลกสวยไปหรือเปล่า ?

“ขอบใจ” ผมพูดขึ้นทันทีที่เธอพูดจบ

ผมคิดตามที่เธอพูดทุกอย่าง

ไว้ผมพร้อมเมื่อไหร่ผมค่อยเปิดใจแล้วกัน

“แต่เป็นหนูก็ดีเพราะหนูชอบพี่พายุมากๆ ชอบมากจนอยากจะถวายตัวให้”

“อย่าพูดเล่นเพราะฉันคิดจริง” ผมพูดขึ้นทันทีที่เธอพูดจบสงสัยไม่เข็ดกับเมื่อตอนเย็น

“คิดจริงที่จะชอบหนูกลับหรอคะ”

“คิดจริงที่ฉันจะได้เอาเธอ”

โมจิ

“งั้นหนูกลับก่อนนะคะพี่พายุ” ฉันพูดขึ้นทันทีเมื่อจัดการของทุกอย่างที่ซื้อมาเสร็จ

“ฉันไปส่ง”

“ไม่เป็นไรค่ะ ดึกแล้วหนูกลับเองดีกว่า” เพราะตอนนี้ก็ดึกแล้วฉันไม่อยากให้เขาต้องวนไปวนมา

“เพราะดึกไงฉันถึงต้องไปส่งเธอ”

“เอางั้นหรอคะ”

“หรือเธอจะนั่งแท็กซี่ไปดึกๆ แบบนี้”

“หนูไม่นั่งแท็กซี่หรอกค่ะ เปลืองเงิน” ฉันพูดออกไปอย่างติดตลกแต่ฉันคิดจริงตามที่พูด ต่อให้ฉันจะได้เงินจากเขาเยอะแต่ค่าใช้จ่ายฉันไม่ใช่น้อยต้องใช้สอยอย่างประหยัด

“รถเมล์” พี่พายุพูดขึ้นทันที

“แน่นอนค่ะ หนูไปนะคะขอบคุณสำหรับค่าจ้างค่ะ”

“เดี๋ยวฉันไปส่ง” พี่พายุพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับลุกขึ้นเต็มความสูงคว้ากุญแจรถเดินมาทางฉันทันที

“เสียเวลานะคะเวลานี้รถเยอะด้วย”

“มอเตอร์ไซค์ไม่เสียเวลา” พี่พายุพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเดินนำหน้าฉันออกจากห้องทันที

“อีกอย่าง”

“คีย์การ์ดหรอคะ” ฉันมองที่สิ่งที่พี่พายุส่งมาให้

“คีย์การ์ดสำหรับขึ้นลิฟต์มันจะเปิดให้ใช้เฉพาะคนมีคีย์การ์ดเพราะลิฟต์ตัวนี้ขึ้นตรงห้องฉัน เผื่อวันไหนฉันเลิกช้าเธอจะได้มาทำความสะอาดทำอาหารรอฉัน”

“โอเคค่ะ” ฉันตอบรับอย่างเข้าใจและรับคีย์การ์ดมาทันที

“โคตรเปลี่ยว” พี่พายุพูดขึ้นทันทีเมื่อขับเข้าในซอยแปดซอยหอพักของฉัน

“หนูชินแล้วค่ะ”

“เธอไม่กลัว” ถ้าถามว่ากลัวไหม ฉันไม่กลัว ฉันเดินเข้าเดินออกอยู่ตลอดมันไม่เคยมีอะไร

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ หนูเดินเข้ามาทุกวันไม่เห็นมีอะไร”

“ระวังไว้บ้างก็ดี”

“เป็นห่วงหนูหรอคะ”

“เปล่า”

“แต่ที่พูดแบบนั้นมันหมายความว่าเป็นห่วงนะคะ”

“อยากจะคิดอะไรก็คิด”

“คิดว่าพี่พายุกำลังเริ่มชอบหนูแล้ว”

❤️