BAD STORM - รักร้ายนายพายุ | 2

“ตอนนี้ไม่ชอบไม่เป็นไร แต่ต่อไปรับรองพี่ต้องชอบหนู” ด้วยความที่ฉันปากดีและปากไวเป็นที่สุด ฉันก็พูดคำนี้ออกไปด้วยความมั่นใจถึงในใจจะหวิวแค่ไหนก็เถอะ

“อย่าคิดไปเอง” พี่พายุตอบกลับมานิ่งๆ เขาเพียงมองหน้าฉันทีหนึ่งแล้วเดินออกไปทันที

“พี่รอดูเลยค่ะ ว่าหนูทำได้แน่นอนพี่พายุ” ฉันตะโกนตามหลังเขาออกไปเพื่อให้เขาได้ยิน

“เป็นไงละมึงที่บอกให้กูกล้า” ฉันพูดขึ้นต่ออีกครั้งพร้อมส่งสายตาฟาดงวงฟาดงาไปทางเพื่อนตัวดีทั้งสองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ

“ก็เพื่อนหวังดีเห็นมึงแอบชอบแอบมอบมาตั้งหลายเดือน” แพรพูดขึ้นทันทีพร้อมทำหน้าเศร้า

“แล้วเสียใจไหมมึง” น้ำขิงพูดขึ้นต่อ

เหอะ เสียใจไหมหรอลองดูไหมล่ะ

บอกชอบคนที่ชอบแล้วโดนตอกกลับหน้าแหกขนาดนี้ใครจะไม่เสียใจวะ

“เสียใจแล้วได้อะไร กูพูดไปแล้วว่าจะทำให้เขาชอบกูให้ได้” ยังไงฉันก็จะทำให้พี่พายุชอบฉันให้ได้

สักวันฉันจะต้องชนะใจเขา

“มึงจะทำอะไร”

“มึงบอกว่ากูเป็นคนกล้าทำทุกอย่างไม่ใช่หรอ”

“ต่อจากนี้กูจะกล้าเอาตัวเองไปเสนอหน้าให้พี่พายุเห็นทุกวันไงละ”

พายุ

“มีไรวะทำไมมึงมาช้า” เสียงไอ้ติณณ์เพื่อนในกลุ่มของผมทักขึ้นทันที

“เสือก” ผมตอบกลับไปพลางนึกไปถึงเรื่องที่ทำให้ผมมาช้า

“หึ ไร้สาระสิ้นดี” ผมเผลอพูดออกมาอย่างลืมตัวจนพวกมันมองหน้าผมนิ่ง

“มีอะไรบอกพวกกูมาเดี๋ยวนี้” เสียงไอ้คิมหันต์เพื่อนอีกคนในกลุ่มพูดขึ้นต่อ

“เรื่อง ของ กู” ผมเน้นเสียงทีละคำให้พวกมันทีละตัวได้ยินชัดๆ แล้วเลิกถามผมสักที เพราะมันไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรที่ผมต้องเอามาเล่าให้พวกมันฟัง

“จะไม่บอกพวกมันหน่อยหรอวะ” เสียงไอ้เรย์ที่เดินเข้ามาพูดขึ้น

“มึงรู้หรอ”

“ถ้ามันไม่บอกเดี๋ยวกูบอกเอง”

“อย่าเสือกเรื่องของกู”

“คืองี้เว้ยมันมีน้องคนหนึ่งแม่งบอกชอบไอ้พายุ แล้วแม่งก็บอกน้องเขาไปว่า”

“ฉันไม่ได้ชอบเธอ” พวกมันพูดขึ้นพร้อมกัน

“อีกแล้วหรอวะ” เสียงไอ้ติณณ์พูดขึ้นอีกครั้ง

“เมื่อไหร่มึงจะเปิดใจเรื่องความรักสักทีไอ้พายุ” ไอ้เรย์หันหน้ามาถามผม

เปิดใจหรอ…แล้วความรักคืออะไรละ

สำหรับผม ผมเป็นคนที่ไม่เคยมีความรักมาก่อน ไม่รู้จักว่าความรักคืออะไรและไม่เคยเห็นข้อดีของความรัก ถ้าคนเรารักกันจริงทำไมคนคนหนึ่งถึงต้องเสียใจอยู่คนเดียวละเพราะงั้นผมถึงไม่อยากมีความรัก

ผมคิดว่าความรักสำหรับผมมันไร้สาระสิ้นดี แต่ในที่นี้ ไม่ได้หมายความว่าผมจะไม่มีเซ็กซ์ผมแยกแยะเรื่องเซ็กซ์กับความรัก เซ็กซ์ก็คือเซ็กซ์ส่วนความรักก็คือเรื่องไร้สาระ

“กูไม่เชื่อเรื่องความรักแล้วทำไมกูต้องมีความรัก”

“แต่กูถามจริงนะทำไมมึงถึงไม่เชื่อเรื่องความรักวะ” ไอ้คิมหันต์ถามผมขึ้นทันทีทำให้ทุกคนที่นั่งอยู่หันหน้ามองมาทางผมอย่างเอาคำตอบ

“เสือก” ผมตอบกลับสั้นๆ

“การที่มึงเป็นคนนิ่งๆ พูดน้อยแบบนี้มึงก็เป็นไปแต่กับพวกกูมึงพูดเยอะๆ หน่อยมีอะไรก็บอกกันได้” ไอ้เรย์พูดขึ้นต่ออีกครั้ง

“ยิ่งพวกมึง ยิ่งไม่จำเป็น” ผมพูดขึ้นกับพวกมันมีแต่เรื่องไร้สาระผมไม่จำเป็นต้องพูด

“พี่พายุคะหนูซื้อของมาให้ค่ะ” ผมหันหน้าไปตามเสียงที่ดังอยู่ด้านหลังเป็นผู้หญิงคนเดิมคนเมื่อกี้ที่พึ่งบอกชอบผมมาหมาดๆ

ผมไม่ตอบอะไรแล้วก็ไม่รับของที่เธอยื่นมาเพียงแต่มองหน้าเธอคนนี้นิ่งๆ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นโดนผมพูดไปแบบนั้นก็หายลับกลับเข้ากลีบเมฆไปแล้วแต่เธอคนนี้กลับมายืนตรงหน้าผมอีก

วุ่นวายเสียจริง

“รับหน่อยดิน้องเขาอุตส่าห์หาเอามาให้” เสียงไอ้คิมหันต์พูดขึ้นอีกครั้ง

“ไม่อยากได้” ผมตอบอย่างไม่ไยดีไม่จำเป็นต้องสนใจหรือรักษาน้ำใจไม่จำเป็นต้องห่วงความรู้สึกเพราะผู้หญิงสำหรับผมคือสิ่งมีชีวิตที่น่ารำคาญ

“ไอ้เวรนี่น้องเสียใจแย่ มาๆ ครับน้องพี่รับไว้เอง” ไอ้คิมหันต์พูดพร้อมกับรับกล่องขนมที่น้องเขาส่งให้วางไว้บนโต๊ะ

“ไว้จะซื้อมาให้กินอีกนะคะพี่พายุ” เธอบอกผมพร้อมกับยิ้มกว้าง

“ไม่ต้อง”

“เอามาเลยครับน้องเพื่อนพี่มันปากแบบนี้แหละ” ไอ้ติณณ์พูดขึ้นต่อ

“ยังไงหนูก็เอามาให้แน่นอนค่ะ หนูบอกพี่พายุไว้แล้วไงคะแค่นี้จำไม่ได้หรอคะ” เธอพูดขึ้นอีกครั้ง

คำพูดของเธอทำเอาไอ้พวกเพื่อนเวรของผมทั้งสามคนหันหน้ามาทางผมเพื่อหาคำตอบ

“ฉันไม่ได้จำ”

“งั้นบอกใหม่ก็ได้ค่ะ”

“ต่อจากนี้ก็เตรียมตัวรับมือจากหนูได้เลยค่ะ”

“เพราะหนูจะทำให้พี่พายุชอบหนูให้ได้”

“อย่าเสียเวลา”

❤️

พี่พายุของเรา พูดน้อย เย็นชา ขนาดนี้

โมจิตัวน้อยๆ จะเอาชนะหัวใจยังไงละ