BAD STORM - รักร้ายนายพายุ | 10

“นั่งแบบนี้ มันดีหรอคะ” ตัวน่ารำคาญถามผมขึ้นและนี่คงเป็นครั้งแรกที่ผมถึงเนื้อถึงตัวน่ารำคาญมากจนขนาดที่ผมอุ้มตัวน่ารำคาญขึ้นมานั่งแบบนี้

“ฉันรู้ว่าเธอชอบ” ผมตอบทันทีเมื่อตัวน่ารำคาญถามขึ้นเพราะสีหน้าของเธอตอนนี้มันแดงจนปิดไม่มิด

“พี่พายุคะมันแสบ” ผมว่าผมก็ไม่ได้มือหนักและแอลกอฮอล์ล้างแผลมันก็ไม่ได้แสบขนาดนั้นสำหรับผม

“แสบนิดเดียวฉันไม่ปล่อยให้เธอเป็นอะไรหรอก”

“นั่งบนตักฉันแบบนี้ เธอยังจะกลัวอะไร” ผมพูดออกไปทันทีที่พูดไม่ใช่ว่าไม่ได้คิดอะไรแต่ผมพูดเพราะรู้สึกแบบนี้จริงๆ มีผมอยู่ตรงนี้เธอไม่จำเป็นต้องกลัวอะไรกับอีแค่แอลกอฮอล์ล้างแผลมันไม่ถึงตายหรอก

“พี่พายุไม่เข้าใจคำว่าแสบหรอคะ” ตัวน่ารำคาญพูดขึ้นพร้อมมองผมด้วยหางตาออกอาการไม่พอใจ

“มันจะแสบสักแค่ไหนกันเชียว”

“อะ…โอ๊ยยย” ผมแตะแอลกอฮอล์ล้างแผลลงบนนิ้วมืออันน้อยนิดของตัวน่ารำคาญ

“อย่าเวอร์”

“อ่อนโยนเป็นไหมคะ”

“อยู่นิ่งๆ” แค่นี้ก็อ่อนโยนฉิบหายแล้ว

ไม่เคยทำอะไรแบบนี้ให้ใครแต่ทำให้กับเธอ

คิดเอาแล้วกัน

“อันนี้ไม่แสบ” ผมพูดดักไว้ก่อนเมื่อหยิบยาขึ้นมา

“รู้ค่ะ” จากนั้นผมก็ค่อยๆ บรรจงใส่ยาพร้อมกับแปะปลาสเตอร์ยาอย่างเบามือ

“นั่งอยู่ตรงนี้” ผมพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับปลีกตัวออกมาเก็บเศษจานที่แตก มีหวังให้คนซุ่มซ่ามมาเก็บคงได้อีกแผล

“เดี๋ยวหนูช่วยค่ะ”

“ไปนั่ง ฉันทำเอง” ผมพูดขึ้นโดยการออกคำสั่งขืนโดนเศษจานบาดอีกรอบมีหวังร้องลั่นคอนโดแน่

“หนูอยากช่วยค่ะ”

“ช่วยอยู่เฉยๆ แล้วไปนั่งเดี๋ยวก็เจ็บตัวอีก”

“เป็นห่วงหนูใช่ไหมคะ” ตัวน่ารำคาญพูดขึ้นพร้อมทำท่าทางดี๊ด๋า

“ฉันขี้เกียจทำแผลให้เธอ”

“หนูรอตรงนี้นะคะ” ตัวน่ารำคาญพูดขึ้นทันทีตอนนี้เราอยู่ที่คลับเพราะอยู่ๆ ไอ้เพื่อนเวรแม่งก็นัดกันมาด้วยเรื่องเซ็นเอกสารเกี่ยวกับสนามแข่งรถที่พวกผมร่วมกันเปิด ผมเลยต้องเอาตัวน่ารำคาญมาด้วยเพราะกำลังไปส่งพอดี

“จะยืนให้พวกมันมาเต๊าะเธอหรือไง” ผมถามขึ้นทันทีพร้อมกวาดตามองไปรอบๆ ข้าง

คิดได้ไงจะรอตรงนี้ ผู้ชายแม่งก็เยอะ

“แต่หนูใส่ชุดนักศึกษาคงไม่เหมาะ” ตัวน่ารำคาญพูดขึ้นอีกครั้งส่วนผมจึงถอดแจ็คเก็ตของตัวเองออกส่งให้กับตัวน่ารำคาญ

“ใส่ไว้แล้วเดินตามฉันมา”

“รอด้วยค่ะ”

“รีบเดิน” ผมคว้ามือตัวน่ารำคาญมาจับและพาไปยังห้องวีไอพีทันที ถ้าให้เดินตามมาเองคงจะไม่ทัน

“พี่พายุอย่าเดินเร็วหนูเดินไม่ทัน”

“ฉันเดินปกติเธอขาสั้นเอง”

“ว่าหนูเตี้ยหรอคะ”

“หรือไม่จริงหัวเธอแค่อกฉัน” ผมพูดพร้อมก้มมองตัวน่ารำคาญเธออยู่แค่อกผมจริงๆ

“ไม่คุยด้วยแล้ว” หลังจากนั้นผมก็ไม่ตอบอะไรกลับไปตรงมายังห้องวีไอพีที่นัดกับเพื่อนๆ ไว้ทันที

“ช้า” ไอ้คิมหันต์พูดขึ้นทันทีที่ผมเปิดประตูเข้ามา

“พาเด็กมาด้วย” ไอ้เรย์พูดขึ้นต่อ

พวกมันคงมองไม่รู้ว่าใครเพราะตัวน่ารำคาญยืนอยู่ด้านหลังผม

“แบบนี้น้องโมจิของกูเสียใจแย่” ไอ้ติณณ์พูดขึ้นอีกครั้ง

แต่ตัวน่ารำคาญไปเป็นของมันตอนไหน

“หนูเองค่ะพี่ๆ” ตัวน่ารำคาญที่รู้ว่าถูกพูดถึงก็พูดขึ้นทันที

“ยังไงๆ สองคนนี้” ไอ้คิมหันต์เอ่ยแซวขึ้นอีกครั้ง

“ให้เซ็นตรงไหนบอก กูรีบ” ผมพูดขึ้นพร้อมหย่อนก้นลงโซฟาส่วนตัวน่ารำคาญก็นั่งลงข้างๆ ผม ไม่อยากจะรีรอให้ได้อะไร ไอ้พวกนี้ยิ่งขี้แซวอยู่ด้วย

“รีบไปไหนนานๆ ทีกว่าจะออกมาสังสรรค์”

“นานๆ บ้านมึงหรอ มาบ่อยยิ่งกว่ามหาลัย” พวกมันแม่งชวนมาคลับบ่อยกว่าไปมหาลัยอีก

“แต่มึงก็มาทุกที”

“เร็วๆ กูรีบอย่าลีลา”

“ไม่ต้องรีบค่ะพี่พายุ พรุ่งนี้หนูไม่มีเรียน” ตัวน่ารำคาญพูดขึ้นอีกครั้งแต่ใช่เวลาที่จะพูดตอนนี้ไหม

“เอองั้นก็อยู่ยาวๆ น้องโมจิไม่มีเรียนเราก็ไม่มีเรียน”

“แต่กูรีบ” ถ้ามานั่งกับพวกมันแล้วมีตัวน่ารำคาญอยู่ด้วย ผมไม่เอาหรอกกลับเสียดีกว่า

“รีบมึงก็กลับไปก่อน ส่วนน้องโมจิกูไปส่งเอง” ไอ้เรย์พูดขึ้นอีกครั้ง

“ความคิดดีวะน้องโมจิว่าไงครับ” ไอ้ติณณ์พูดขึ้นต่อ

พวกแม่งเหมือนกวนประสาทผม

“ไม่มีปัญหาค่ะ ยังไงก็ขอสักแก้วนะคะ” ตัวน่ารำคาญพูดขึ้นทันทีจากนั้นไอ้คิมหันต์ก็จัดการส่งแก้วให้กับเธอ

“นี่ครับ”

หมับ

ผมคว้าแก้วที่ไอ้คิมหันต์จะยืนให้ตัวน่ารำคาญกระดกเข้าปากจนหมดแก้ว

“แย่งหนูทำไมคะ” ตัวน่ารำคาญร้องทักขึ้นทันทีด้วยท่าทางไม่พอใจ

“ถ้าเธอกินฉันไม่ให้ค่าจ้างวันนี้” ผมพูดพร้อมเอาเรื่องเงินมาล่อที่ไม่อยากให้กินเพราะไม่ใช่ผมเป็นห่วง แต่เพราะผมไม่ได้เอารถยนต์มาต่างหาก

“มันให้เท่าไหร่” ไอ้เรย์ถามขึ้นทันทีที่ผมพูดเสร็จ

“วันละห้าพันค่ะ พี่เรย์สนใจให้หนูแทนพี่พายุไหมคะ หนูจะได้กินด้วย” ตัวน่ารำคาญพูดขึ้นอีกครั้งทำเอาคิ้วผมกระตุก

“จัดไป ไอ้คิมหันต์ชงอีกแก้ว”

ไอ้พวกเวร

“ถ้าเธอเมา ฉันเอาเธอกลับไม่ได้” ผมพูดขึ้นทันที

“กูไปส่งได้” ไอ้เรย์พูดขึ้นอีกครั้ง

“อย่าเสือก”

“ห่วงด้วยวะ” ไอ้ติณณ์ก็พูดขึ้นต่อ

“นี่ครับของน้องโมจิ ส่วนนี่ของมึงเพราะงั้นอย่าแย่งน้องแดก” ไอ้คิมหันต์พูดขึ้นพร้อมส่งแก้วให้ผมกับตัวน่ารำคาญคนละแก้วแล้วแม่งดูจากสีของแอลกอฮอล์ในแก้วก็รู้แล้วว่าของตัวน่ารำคาญโคตรจะเข้ม

มึงกะจะมอมยัยนี่เลยหรือไงวะ

“กินเป็นใช่ไหม” ผมถามขึ้นต่อเพราะดูทรงจะขัดทั้งยัยนี่และเพื่อนเวรไม่ได้

“เคยกินค่ะแค่คอไม่แข็ง” ตัวน่ารำคาญตอบกลับมาพร้อมกับยกแก้วกระดกเหล้าเข้าปาก

คอไม่แข็งแต่กระดกเอารัวๆ เหอะ

“ขออีกค่ะ”

“เอาแก้วมาครับน้องโมจิ”

“พอแล้ว” ผมพูดขึ้นอย่างห้ามปราม

“ขอ...อีกค่ะพี่คิมหันต์”

“เลิกเติมให้ยัยนี่” ผมพูดขึ้นทันทีเมื่อดูท่าแล้วตัวน่ารำคาญเริ่มไม่ไหว

“พวกมึงนี่แม่ง”

“กูช่วยมึงไม่รู้หรือไง” ไอ้คิมหันต์พูดขึ้นทันที

“ช่วยห่าไร ช่วยทำให้ยัยนี่เมาอะนะ”

“ไม่ดีหรือไงเผื่อมึงอยากจะทำอะไรกับน้อง” ไอ้เรย์พูดขึ้นต่อ

“เอารถมึงมาไอ้คิมหันต์ กูเอามอไซต์มาเอายัยนี่กลับไม่ได้” ผมพูดขึ้นทันที มันเป็นคนชงเหล้ามันต้องรับผิดชอบ

“เซ็นก่อนเดี๋ยวให้กลับ” ผมจัดการเซ็นเอกสารทั้งหมดพร้อมประคองตัวน่ารำคาญไปด้วย

เรื่องสนามแข่งรถของพวกผมสี่คนเราถือหุ้นคนละยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์ ส่วนเอกสารที่เซ็นก็เกี่ยวกับสนามนั่นแหละครับต้องทำเป็นลายลักษณ์อักษรเซ็นรับทราบทุกคนเผื่อมีอะไรผิดพลาด แต่ใจจริงก็ไม่ได้อยากทำสนามแข่งแต่พอตกลงกันดันออกมาเป็นสนามแข่งรถ

“ใครจะคิดว่าน้องโมจิจะบ้าจี้ตามแดกเยอะขนาดนั้น” ไอ้ติณณ์พูดขึ้นอีกครั้ง

“แต่ก็ถือว่าคอแข็งพอตัวแค่สะลึมสะลือไม่ได้เมาจนทิ้งตัว” ไอ้คิมหันต์พูดขึ้น

“แดกขนาดนี้ใครไม่ล้มกูก็กราบ” เพราะไอ้คิมหันต์แม่งใส่ตัวแรงๆ ให้ตัวน่ารำคาญกินทั้งนั้น

“เอาหน่าสนุกๆ” ไอ้เรย์พูดขึ้นต่อ

พวกมันสนุกแต่ผมไม่สนุกกันมันนะสิ

“ลุกๆ ฉันจะพาเธอกลับบ้าน” ผมพูดขึ้นทันทีพร้อมพยุงตัวน่ารำคาญให้ลุก แต่ดูท่าแล้วไม่น่ารอด

ผมจึงคว้ากุญแจรถจากไอ้คิมหันต์แล้วอุ้มตัวน่ารำคาญออกมาทันที

ระหว่างทางที่เดินลงมาผมก็สองจิตสองใจจะพายัยนี่ไปส่งหอหรือจะพาไปนอนที่คอนโดของผมดี ถ้าพาไปส่งหอแล้วยัยนี่เมาจนไม่ได้สติจะเกิดอันตรายไหม

ไปคอนโดผมแล้วกัน

โมจิ

“เชี่ย...อุ๊บ” ฉันรีบยกมือปิดปากเพื่อปิดเสียงตัวเองทันทีเพราะตอนนี้คนที่อยู่ตรงหน้าฉันคือพี่พายุ

พี่พายุกำลังนอนอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันใช้แขนเขาหนุนเป็นหมอนส่วนแขนของเขาอีกข้างก็ก่ายไว้บนตัวของฉัน ให้ตายเถอะ ฉันฝันไปแน่ๆ

“จะมองหน้าฉันอีกนานไหม”

“เอ่อ...เอามือออกหน่อยค่ะ” ฉันบอกเขาทันที เพราะตอนนี้เหมือนเขาจะทำให้ฉันลุกไม่ได้

“เมื่อคืนเธอเมา ฉันไม่มีกุญแจหอเธอเลยไม่ได้ไปส่ง” ฉันพยักหน้าเป็นอันเข้าใจไม่โกรธหรืออะไรเลยเพราะไม่มีอะไรสุขใจไปกว่าฉันได้นอนบนเตียงกับพี่พายุ

“แล้วทีหลังไม่ต้องไปบ้าจี้กินเยอะขนาดนั้น” ฉันหยักหน้ารับอีกรอบ

“ไม่มีปาก” ฉันพยักหน้ารับต่อ

“เอ๊ย ไม่ใช่ค่ะ”

“ก็พูดได้แล้วทำไมไม่พูด”

“หนูเขิน” ฉันพูดขึ้นทันที เป็นใครจะไม่เขินละได้นอนบนเตียงกับคนที่เราชอบ

“เรื่อง” คนตรงหน้าฉันถามขึ้น

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พี่พายุเอาแขนออกหน่อยได้ไหมหนูลุกไม่ได้” ฉันพูดขึ้นอีกครั้งเพราะท่อนแขนใหญ่ๆ ของเขามันก็หนักเอาเรื่อง

“ฉันเอาออกนานแล้ว” ฉันก้มมองทันที

ให้ตายสิ

“งั้นหนูกลับดีกว่าค่ะ” ฉันพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมรีบลุกขึ้นนั่งเตียง รู้สึกตอนนี้หัวใจฉันมันเต้นยังกับจะระเบิดออกมาเพราะการตื่นมาแล้วเจอพี่พายุมันรุนแรงต่อหัวใจฉันจริงๆ

“ค่อยกลับฉันยังขี้เกียจไปส่ง” พี่พายุตอบกลับมาพร้อมกับลุกขึ้นนั่งข้างๆ ฉัน

อยากจะบ้าตาย เขาไม่ใส่เสื้อ หัวนมน้อยๆ ของเขา มันน่ารักชะมัดดดด

“ยัยโรคจิตเก็บน้ำลายหน่อย”

“หนูไม่ได้น้ำลายย้อยนะ” ฉันพูดขึ้นอีกครั้งหลังจากรีบเช็ดน้ำลายตามที่เขาบอกแต่มันไม่มีไง

“ก็จ้องฉันขนาดนั้น”

“เปล่านะคะ” ฉันรีบปฏิเสธทันทีถึงจริงๆ จะแอบจ้องอยู่ก็เถอะ

“ค่อยกลับเย็นๆ อยู่ทำอาหารเลย” นี่เขากำลังยื้อเวลาไม่ให้ฉันกลับหรอ

“กลับดีกว่าค่ะ เดี๋ยวเย็นหนูค่อยมา”

“ฉันยังขี้เกียจไปส่ง”

“ไม่ต้องไปส่งหรอกค่ะ”

พูดจบฉันก็ทำท่าจะลุกจากเตียงแต่เหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น พี่พายุกระตุกแขนฉันจนฉันล้มลงบนเตียงจากนั้นพี่พายุก็ขึ้นคร่อมตัวฉันไว้ทันที

“อะไรคะเนี่ยลงไปเลยนะ” ฉันทั้งดิ้นทั้งทุบเขาเพื่อเป็นการบอกให้เขาลงจากตัวฉัน แต่เหมือนไม่เป็นผล อีกทั้งเขายังจับมือทั้งสองข้างของฉันขึ้นไว้เหนือตัว

“อย่าดื้อ”

“ไม่ได้ดื้อ”

“เธอดื้อ ยังจะเถียงฉันอีก”

“หนูไม่ได้ดื้อ”

“ถ้าเธอดื้อฉันจะลงโทษเธอ”

“ลงโทษด้วยอะไรคะ หนูไม่กลัวพี่พายุหรอกนะ”

“โซ่ แส้ กุญแจมือ”

❤️

พี่พายุของเรามักนี้ชอบออกหน้าออกตานะคะ

ไม่รู้ว่าใครจีบใครกัน