9. พระเอกหน้าคุ้นๆ

ตอนที่ 9. พระเอกหน้าคุ้นๆ

"น้องโบว์วี่ทางนี้เลยค่ะ“

เสียงทีมงานกวักมือเรียกเมื่อเห็นว่านางเอกสาวแต่งตัวเสร็จแล้ว กำลังเดินออกมาจากห้องแต่งตัว

”เชิญเข้าฉากประกบพระเอกได้เลยค่ะ“

”ค่ะ“

ได้ยินเช่นนั้นโบว์วี่ก็ไม่รอช้าที่จะสาวเท้าเข้าไปยังหน้าฉาก ดวงตากลมโตเหลือบเข้าไปปะทะกับร่างสูงที่กำลังนั่งมองหน้าเธออยู่บนโซฟาสีดำสนิท ทำให้เจ้าของใบหน้าสวยค่อยๆชะงักทำตาโตขึ้นมาอย่างตกใจที่ได้เห็นเพื่อนสนิทของตัวเองนั่งอยู่ที่นี่

“เรนเดล!?”

คิ้วสวยขมวดเข้าหากันแน่นเมื่อได้รู้ว่าเรนเดลคือคนที่จะมาเป็นพระเอกประกบคู่กับเธอในละครเรื่องนี้ นั่นก็หมายความว่าเขาคือพระเอกหน้าใหม่ที่ทุกคนพูดถึงว่าเด็ดนักเด็ดหนาน่ะสิ เธอไม่อยากจะเชื่อ!

“ทำไมนายมาอยู่ที่นี่?” ปากเล็กเอ่ยถามออกไปอย่างไม่รอช้า ตอนนี้เธอกำลังยืนคุยกับเขาอยู่กลางฉากที่ถูกเซ็ทเอาไว้ ทำให้เหล่าทีมงานเริ่มให้ความสนใจเมื่อเห็นว่าทั้งสองดูจะรู้จักกันอยู่แล้ว

“ตายจริง รู้จักกันอยู่แล้วเหรอคะ?“ เจ๊ข้างฟ่างที่เห็นสถานการณ์รีบเดินเข้ามาถาม

”ค่ะ หมอนี่เป็นเพื่อนโบว์เอง“ หญิงสาวตอบหลับในขณะที่สายตายังคงจับจ้องไปยังเรนเดลไม่ห่าง

เช่นเดียวกับเรนเดลที่ยังคงมองอีกคนนิ่ง ภาพคืนนั้นที่เขาไปส่งหญิงสาวที่คอนโดโผล่ขึ้นมาในสมองของร่างสูงทันทีที่เห็นหน้าของเธอ แต่ดูจากท่าทางอันเป็นปกติของโบว์วี่แล้ว......เขาคิดว่าเธอคงจำไม่ได้ว่าตัวเองทำอะไรลงไปในคืนนั้น

“โลกกลมจังเลยนะคะ งั้นก็ดีแล้วค่ะ เริ่มงานครั้งแรกจะได้ไม่เกร็ง“ เจ๊ข้าวฟ่างฉีกยิ้มกว้างตอบ ช่างบังเอิญจริงๆที่ทั้งสองรู้จักกันอยู่แล้ว

"ยังไงเจ๊ก็ฝากน้องเรนเดลด้วยนะคะน้องโบว์“

”โบว์เข้าฉากเลยครับ นั่งประกบพระเอกเลย“

เมื่อเสียงผู้กำกับดังขึ้นโบว์วี่จึงรีบตั้งสติ เดินเข้าไปหาเพื่อนหนุ่มก่อนจะนั่งลงโพสต์ข้างอีกคนด้วยท่าทางทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย เพราะเธอเองก็ไม่คิดว่าจะได้มาเจอเรนเดลที่นี่ ในสถานการณ์แบบนี้ แม้จะเป็นเพื่อนกันมานาน แต่ก็ใช่ว่าเธอกับเขาจะเคยอยู่ใกล้ชิดกันขนาดนี้มาก่อน

ที่สำคัญละครเรื่องนี้เป็นเรื่องที่พระนางต้องถึงเนื้อถึงตัวกันแบบสุดเหวี่ยงด้วย คิดได้แบบนั้นโบว์วี่ก็ยิ่งรู้สึกแปลกที่จะต้องมาแสดงฉากใกล้ชิดกับเพื่อนตัวเอง

“ขอซีนกอดก่อนเลยนะ พระเอกทำหน้าเข้มๆ ส่วนนางเองใสซื่อๆหน่อยนะครับ“

เสียงผู้กำกับบรีฟขึ้นมาทำให้เรนเดลตัดสินใจเอ่ย

”ขยับมาสิ“

”อืม“

แม้ในหัวจะคิดอะไรมากมายตีกันวนไปหมด แต่โบว์วี่ก็ยังคงมีความเป็นมืออาชีพ หญิงสาวปรับสีหน้าตามที่ผู้กำกับต้องการอย่างรวดเร็ว พร้อมกับขยับตัวเข้าไปหาเพื่อนสนิท ปล่อยให้เรนเดลสวมกอดเอวบางของตัวเองอยู่แบบนั้น

นี่เป็นครั้งแรกที่จมูกเล็กได้กลิ่นน้ำหอมจากเพื่อนตัวสูงชัดๆ เช่นเดียวกับเรนเดลที่ได้ลองกอดร่างนุ่มนิ่มของเพื่อนตัวเองเป็นครั้งแรก แต่สำหรับเขา เรื่องแบบนี้ถือว่าธรรมดามากๆ ถ้าเทียบกับตัวตนจริงที่เขาเป็น แค่กอด....มันไม่ทำให้เสือร้ายเงียบอย่างเขาหวั่นไหวได้หรอก

แช๊ะ

แช๊ะ

”ดีมากครับ ท่าถัดไปขอแบบพระออกจับคางนางเอง สองคนมองหน้ากันนะครับ“

ได้ยินคำสั่งทั้งสองก็ค่อยๆขยับตัวหันเข้าหากัน เรนเดลเอื้อมมือมาจับคางมนเอาไว้ทำให้โบว์วี่จำต้องเหลือบตาขึ้นไปมองร่างสูงอย่างช่วยไม่ได้ จู่ๆหัวใจดวงเล็กก็รู้สึกเต้นผิดจังหวะขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เมื่อโดยดวงตาคมกริบของเพี่อนสนิทจ้องมองเข้ามาในดวงตาของเธอแบบห่างกันแค่เพียงคืบแบบนี้

ถึงจะเป็นเพื่อนที่รู้จักกันมานานแล้วก็เถอะ แต่สถานการณ์แบบนี้มัน........

“ดีครับ ดีมาก พระเอกโน้มตัวลงไปทำท่าจะจูบค้างไว้หน่อยครับ”

เรนเดลได้ยินแบบนั้นก็โน้มใบหน้าลงไปใกล้อีกคนมากขึ้นอีก ริมฝีปากของเขาและเธอเกือบจะแตะกันอยู่แล้ว แต่ใบหน้าหล่อยังคงเก็บอารมณ์เรียบนิ่งเอาไว้ได้เป็นอย่างดี

ตึกตัก ตึกตัก

ในขณะที่เสียงหัวใจของโบว์วี่เต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ แต่เรนเดลดูเหมือนจะไม่รู้สึกอะไรเลย จู่ๆเธอก็รู้สึกเสียอาการเพราะเพื่อนตัวเองเนี้ยนะ ก่อนหน้านี้จูบกับพระเอกมาตั้งหลายคน เธอยังไม่เคยรู้สึกใจเต้นงแรงอะไรทำนองนี้มาก่อนเลย

วันนี้เธอเป็นอะไรกันแน่นะโบว์วี่

"โอเค ต่อไปขอนางเอกนั่งตักพระเอกหน่อยครับ“

ได้ยินแบบนั้นโบว์วี่ก็พยายามดึงสติตัวเองให้กลับคืนมา หญิงสาวพ่นลมหายใจออกมาเล็กน้อยเพื่อลดความประหม่าที่ไม่ควรเกิดขึ้นให้หายไป ก่อนจะต่อยๆขยับลุกขึ้นเข้าไปนั่งบนตักแกร่งด้วยหัวใจที่ยังคงเต้นไม่ปกติอยู่อย่างนั้น

”หน้าเธอแดง ร้อนเหรอ?“

เสียงทุ้มเอ่ยถามเมื่อสังเกตุเห็นคนตรงหน้า มีสีหน้าแดงมากกว่าปกติ เรนเดลไม่ได้คาดคิดว่าโบว์วี่นั้นเขินหรืออายเขา เพราะทั้งสองคนเป็นเพื่อนกันมานาน ร่างสูงจึงเผลอคิดไปว่าอีกคนอาจจะร้อน ซึ่งในความเป็นจริงแล้วมันไม่ใช่แบบที่เขาคิดเลยสักนิด

“เปล่านี่ ปกติ”

“นางเอกกอดคอพระเอกหน่อยครับ พระเอกกอดเอวนางเอกได้เลย“

เสียงผู้กำกับสั่งขึ้นมาอีกครั้งทำให้โบว์วี่จำต้องส่งมือไปคล้องคอแกร่งเอาไว้อย่างเลี่ยงไม่ได้ ส่วนมือหนาก็เคลื่อนเข้ามากอดเอวเล็กเอาไว้หลวมๆแต่ดูเหมือนผู้กำกับดังจะยังไม่พอใจ

”กอดกันแน่นกว่านี้อีกครับ“

เรนเดลได้ยินแบบนั้นก็ขยับตัวเข้าใกล้ร่างเล็กไปอีก เพราะอีกคนมัวแต่นั่งนิ่งไม่ยอมขยับเข้ามาหาเขา

“เธอจะเกร็งทำไม” ปากหนาอดไม่ได้ที่จะถามออกไปตรงๆเพราะเขารับรู้ได้ว่าโบว์วี่กำลังเกร็งร่างกายเอาไว้ไม่ให้เขาขยับเข้าไปชิดได้มากกว่านี้

"ก็....นายไม่คิดว่ามันใกล้ไปรึไง“ ปากเล็กกระซิบบอกร่างสูง

”มืออาชีพหน่อย มันก็แค่งาน....“

”.....อย่าบอกนะว่าเธอกำลังเขินฉัน“

ปากหนาถามออกไปอย่างจ้องจับผิด เขาเองก็ไม่คิดว่าคนเป็นเพื่อนกันจะเขินกันได้ด้วย ปกติโบว์วี่ไม่เคยมีท่าทีแบบนี้ใส่เขามาก่อน เธอจะมาเขินเขาทำไม ทำอย่างกับเคยถ่ายรูปกับผู้ชายครั้งแรก

“อะอะไรของนาย เปล่าซะหน่อย”

“มีอะไรกันหรือเปล่าครับ?”

เสียงของตี๋ ผู้กำกับหนุ่มดังถามขึ้นอีกครั้งหลังจากเห็นพระเอกกับนางเอกดูเหมือนจะเสียสมาธิจากการโพสต์ท่า

“ปะเปล่าค่ะพี่ตี๋ ถ่ายต่อได้เลยค่ะ” หญิงสาวตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้เป็นปกติที่สุด

“โอเค งั้นต่อไปยืนถ่ายดีกว่า....ท่านั่งพี่โอเคหมดแล้ว”

ได้ยินแบบนั้นโบว์วี่ก็รู้สึกหายใจหายคอโล่งขึ้นอย่างบอกไม่ถูกที่ไม่ต้องทนอยู่ในท่าโพสต์ที่เสี่ยงต่อการเต้นแรงของหัวใจเธอแบบนี้ ฝ่ายเรนเดลก็ได้แต่มองดูเพื่อนสาวอย่างไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ว่าอีกคนเป็นอะไรไป ทำไมถึงได้ดูเสียอาการขนาดนั้น

เธออาจจะแค่เขินที่ได้มาแสดงละครกับเขาที่เคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน

เรนเดลคิดแค่นั้น....