ตอนที่ 2 เวทนาหรือสนใจ

EP 02

.

.

.

X-box คอนโด...

-เชอร์รีน-

"ตกลงจะเล่าให้พี่ฟังได้รึยังว่ามันเกิดอะไรขึ้น.."

พี่พาร์ท พชร รุ่นพี่คนสนิทของฉันเอ่ยถามขึ้น ในขณะที่สายตายังเพ่งมองฉันที่อยู่ในชุดคลุมอาบนํ้าอยู่ ฉันได้แต่อํ้าอึ้งแล้วเดินไปเปิดกระเป๋าหยิบชุดนอนผ้าลื่นขึ้นมาแล้วเดินหายเข้าไปในห้องนํ้าอีกรอบ..

"นี้ใจคอรีนจะไม่พูดให้พี่ฟังจริงๆหรอ"

"รีนขอเปลี่ยนชุดก่อนนะคะเดี๋ยวออกมาคุยด้วย"

"แต่พี่ว่าตอนนี้รีนกำลังปิดบังอะไรพี่อยู่นะ"

"ป้าวซะหน่อย"

ฉันปฏิเสธไปแบบนั้นแล้วเดินหายเข้ามาในห้องนํ้า พร้อมกับหยิบชุดขึ้นมาสวม หลังจากที่ความซวยพาฉันไปล้วงรู้ความลับของใครบางคนที่ไม่ควรเอาชีวิตไปเสี่ยงแล้ว ฉันก็ไปลากกระเป๋าตัวเองเดินตามเสียงเพลงจากผับจนในที่สุดก็เจอผู้คน และสุดท้ายก็หนีไม่พ้นพี่พาร์ทที่ฉันต้องมาขออาศัยค้างห้องซักหนึ่งอาทิตย์...

"สาบานได้ว่านี้คือชุดนอนค้างห้องกับผู้ชายสองต่อสอง?" เปลี่ยนชุดเสร็จฉันก็เดินออกมาจากห้องนํ้า สายตาของพี่พาร์ทหรี่มองฉันแล้วอมยิ้มอยู่คนเดียวพร้อมกับกอดอก..

"ทำไมหรอคะ....กลัวอดใจไม่ไหวรอ" ฉันยอกย้อนกลับแล้วเดินนวยนาดไปกอดคอคนตัวโตด้วยท่าทีสนิทสนม ซึ้งเราก็เล่นแบบนี้กันประจำ ถามว่าฉันใจเต้นบ้างไหมก็มีบ้าง ก็พี่พาร์ทของฉันหล่อขนาดนี้ใครจะไม่หลงหล่ะจริงมั้ย><

"พี่ไม่กินน้องสาวตัวเองหรอก..ถึงจะสวยแค่ไหนก็เถอะ" มือหนายีหัวฉันไปหนึ่งทีแล้วรั้งฉันเข้ามากอด...อ่า...ให้ตายเถอะ..

"ไม่หวั่นไหวบ้างหรอคะ.."

"ทะลึ่ง"

ป๊อก !

"โอ๊ย...เจ็บนะ"

"ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเล่าให้พี่ฟังเดี๋ยวนี้ว่าเกิดอะไรขึ้น"

ฉันยั่วยวนคนตัวโตได้ไม่ทันใดก็โดนพี่พาร์ทดีดหน้าผากจนหัวโยก มือยกขึ้นลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆ ก่อนที่มือหนาจะผละร่างฉันออกให้เป็นอิสระแล้วเดินไปหย่อนตัวนั้งลงบนโซฟา...พร้อมกับตบลงข้างกายตัวเองเป็นเชิงให้ฉันไปนั้งด้วย...ฉันจึงเดินไปนั้งข้างกายในเวลาถัดมา...

"หนูก็แค่อยากย้ายมาอยู่ไทยถาวร แต่พอมาได้ไม่ถึงวันกระเป๋าตังก็หายแถมนางสิริยังพาหนูหลงทาง เลยต้องมาขอความช่วยเหลือจากพี่พาร์ทสุดหล่อคนแรกไงคะ.."

"คนอย่างเชอร์รีนรักชีวิตสาวเมืองนอกจะตายคงไม่คิดสั้นกลับมาอยู่ไทยหรอก...บอกพี่มาเดี๋ยวนี้เพราะเหตุผลอะไร?"

"พี่จะรู้ทันหนูทุกอย่างไม่ได้นะ"

"ความจริงใช่มั้ยละ"

"ค่ะ"

ฉันยอมสารภาพตามตรงพร้อมกับพยักหน้าตอบ ขืนแถไปพี่พาร์ทก็ต้องบังคับให้ฉันเล่าความจริงอยู่ดี ในเมื่อปิดบังไม่ได้ก็ต้องบอกความจริง ถึงแม้ในใจจะไม่อยากบอกก็เถอะ

"ว่ามาเพราะอะไร"

"หนูเล่นหุ้นจนหมดตัวเลยต้องกลับมาตั้งหลักที่ไทย...ตอนนี้หนูก็ไม่เหลือใครแล้วด้วย"

"แล้วที่นั่งอยู่ตรงนี้ไม่ใช่คนรึไง"

พี่พาร์ทถามแล้วยื่นหน้าเข้ามาไกล้ๆ ฉันจึงก้มหน้าหลบสายตา จริงๆแล้วบางทีฉันก็ยังคิดกับตัวเองอยู่เลยว่าจะอยู่ไปทำไม ในเมื่อชีวิตนี้ไม่เหลือใครอีกแล้ว...

"บางทีหนูก็พึ้งพี่ทุกอย่างเลย...จนรู้สึกไม่รู้ว่าชาตินี้จะตอบแทนยังไงแล้ว"

"รีน...รีนเหมือนน้องสาวแท้ๆของพี่เลยนะพี่รักรีนเหมือนสายเลือดเดียวกัน เพราะฉะนั้นมีปัญหาหรือเรื่องอะไรต้องบอกพี่เป็นคนแรก พี่ยินดีช่วยเราทุกอย่าง..."

"ค่ะ...พี่ชายที่แสนดีของหนู"

พอได้ยินชัดๆจากปากพี่พาร์ทความมุ้งมั่นของฉันมันก็ชักจะล่องลอยออกจากสมอง ภารกิจจับพี่ชายทำผัวงั้นหรอ ตลกสิ้นดี ในเมื่อเป็นได้แค่น้องสาวฉันก็จะไม่ฝืนชะตา คงต้องดิ้นรนหางานทำเลี้ยงตัวเองต่อไปคิดแล้วก็อยากจะร้องให้ซะจริงๆ...

"กลับมาเหนื่อยๆรีนรีบไปนอนเถอะ พี่จะไปทำงานส่งอาจารย์ต่อ"

"โอเคค่ะ...อย่านอนดึกนะ"

"ครับ"

ฟอด ! ฉันยื้อตัวไปหอมแก้มพี่พาร์ทแล้วหยัดกายลุกขึ้นจากโซฟา การกระทำของเราทั้งสองถ้าคนไม่รู้จักเราจริงๆจะคิดว่าฉันกับพี่พาร์ทเป็นแฟนกัน แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่...ความรู้สึกของฉันมันแค่พี่น้องจริงๆแล้วฉันเองก็คิดว่าพี่พาร์ทก็คิดเหมือนกันกับฉันอย่างที่พูด...

-END-

"มึงอยากรู้ประวัติยัยนั้นไปทำไม...ในเมื่อเธอกลายเป็นศพแล้ว" บาสพูดด้วยสีหน้าสงสัย เมื่อทั้งสองกำลังนั้งคุยกันอยู่ในห้องส่วนตัวของแทนไท ที่ขนาดไม่กว้างมากนัก

"ยัยนั้นยังไม่ตาย" นํ้าเสียงเรียบนิ่งเอ่ยตอบ...

"เห็นใจคนเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่?"

"แค่เวทนา"

"เวทนาหรือสนใจ?"

คำถามของบาสทำเอาชายหนุ่มที่กำลังนั้งเขียนเพลงอยู่วางดินสอลงแล้วหันหน้าไปมองบาสด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์นัก ก่อนที่มือหนาจะเคาะซองบุหรี่ออกมาจุดสูบพร้อมกับปรายตามองบาส...

"ก็ไม่ได้มีพิษมีภัยอะไร"

"หน้าซื่อๆแบบนี้เคยทำให้มึงกับไอ้ไฟแตกหักกันแล้วไม่ใช่หรอ...ไว้ใจได้ที่ไหน"

"ไม่จำเป็นอย่าพูดเรื่องนี้"

"กูแค่อยากเตือนสติมึง"

แทนไทครุ่นคิดตามคำพูดของบาส จริงๆแล้วมันก็ใช่อย่างที่เขาพูดทุกอย่าง ขนาดผู้หญิงที่คิดว่าเป็นนางฟ้ากลับไม่ใช่อย่างที่ทุกคนเห็น แต่ยังไงม่านฟ้าก็ตายไปแล้วชายหนุ่มอยากให้มันจบๆไป แบบที่ตัวเองเป็นฝ่ายผิดทั้งที่ความจริงมันไม่ใช่...เขารู้ บาสรู้ แต่คนอื่นไม่รู้...

"ผู้หญิงคนนั้นกูขอจัดการเอง" บาสพูดต่อมือหนาเอื้อมหยิบบัตรประชาชนของเชอร์รีนที่เธอทำตกไว้แทนไทจึงวกกลับไปเก็บมา..สายตาเพ่งมองรายละเอียดในบัตรทุกตัวอักษร..

"มันไม่ใช่เรื่องของมึง"

"กูชักไม่แน่ใจแล้วสิว่ามึงเวทนาอย่างที่ปากพูดจริงๆ"

"เลิกคิดเหี้ยๆกูไม่ได้พิศวาทยัยบ้านั้นและไม่มีวันคิดด้วย"

"กูยังไม่ได้พูดเลยว่ามึงคิดพูดดักไว้เร็วดีนะ...

"...."

"จนหน้าสงสัย..."

บาสกระตุกยิ้มมุมปากเย้ยหยันแทนไท...ที่ร้อนตัวก่อนทั้งที่เขายังไม่เอ่ยปาก ผู้หญิงคนนั้นถือว่าโชคดีที่รอดไปได้ เพราะปกติคนที่รู้เรื่องนี้จะไม่เหลือลมหายใจเลยซักคนทั้งในไทยและอังกฤษ..

"สงสัยอะไร?"

"ก็สงสัยว่ามึงอยากเก็บไว้เพราะเหตุผลอะไรซักอย่าง..."

"...."

"ที่หมายถึงอยากได้.."

.

.

.

น้องมันดูเป็นเด็กดีพี่มันเลยไว้ชีวิต ไม่ได้คิดอะไรจริงจริ๊งงงง

Next...

"กูก็ไม่ได้บอกว่าจะกลับไป...แค่ไม่คิดจะรักใครอีก.."