ตอนที่ 11 ไม่ต้องการ

EP 11

พอได้ยินคำพรํ่าเพ้อจากชายหนุ่มตรงหน้า ร่างเล็กก็ดันตัวลุกขึ้นจากร่างหนา เชอร์รีนมองใบหน้าไร้สติด้วยความรู้สึกสับสน เธออยากจะปล่อยให้แทนไทนอนซมคนเดียวในห้อง แต่อีกใจก็อยากอยู่ดูแลต่อ ทวาคำพูดของเขากลับทำให้เธอรู้สึกหน่วงๆขึ้นมาแปลกๆ ก่อนที่เปลือกตาคู่สวยจะปิดลงแล้วรวบรวมสมาธิ

"เอาหน่าเชอร์รีน ทำไมต้องรู้สึกแย่ด้วย นายนี้จะรักใครก็เรื่องของเขาสิ แค่ช่วยในฐานะเพื่อนมนุษย์ก็พอ"

"ลูกพีช..."

"....."

"อยู่ไหน.."

จัดการกับตัวเองเสร็จ คนไร้สติบนโซฟาก็เพ้อออกมาต่อ เธอจึงเดินไปนั้งข้างกายร่างหนา เรียวแขนโอบกอดศรีษะชายหนุ่มเข้ามาซุกหน้าอกนุ่มนิ่ม มือบางลูบเรือนผมสลวยเบาๆปลอบใจ ทั้งที่ตัวเองรู้สึกไม่ค่อยดี แต่เธอก็เลือกที่จะอยู่ดูแลแทนไทแบบไม่มีเหตุผล..

"ทำไม...อึก" นํ้าตาเม็ดโตไหลออกมาในตอนที่เปลือกตาเปียกชุ่มเปิดขึ้นแล้งช้อนมองคนที่กอดตัวเองเป็นใบหน้าของลูกพีชที่สอดแทรกเข้ามาแทน มือหนาค่อยๆยื่นมาโอบแก้มเธอ แววตาทอประกายโหยหา จนเชอร์รีนรู้สึกว่าชายหนุ่มรักลูกพีชมากขนาดไหน มือเรียวจึงกอบกุมมือหนาเอาไว้...

"ฉันจะเป็นตัวแทนของผู้หญิงคนนั้นแค่วันนี้นะ...ต่อไปนี้ฉันจะพยายามไม่มาเจอนายอีก"

"....."

"ฉันกลัวมากรู้มั้ย ฉันกลัวว่าฉันจะรู้สึกกับนาย ฉันกลัวจะเป็นฉันเองที่กลืนนํ้าลายตัวเองทั้งที่ตอนแรกมันเกลียดนายแทบตาย..."

"....." แทนไทได้แต่เหม่อมองเธอพูดอย่างไม่เข้าใจ

"นายโครตเก่งเลย.." สิ้นเสียงพูดขอบตามันก็เริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ เชอร์รีนกลํ้ากลืน พยายามห้ามไม่ให้ตัวเองร้องให้ออกมา ใบหน้าหวานเงยขึ้นพร้อมกับยกมือปาดดวงตาออก เธอจะอ่อนไหวเร็วขนาดนี้ไม่ได้...

"อึก...อ๊วก!" ไม่ทันที่เธอจะควบคุมตัวเองได้ แทนไทก็เผลออาเจียนออกมาเต็มคอเสื้อเธอ เชอร์รีนตกใจหยุดชะงักเธอยื่นมือไปตบแก้มชายหนุ่มเบาๆ

"นี้นาย...อย่าเป็นอะไรนะ"

สีหน้าฉายแววเป็นห่วงคนในอ้อมกอดอย่างชัดเจน เธอค่อยๆวางร่างหนานอนลงที่เดิม แล้วหยัดกายลุกขึ้นเดินหายเข้าไปในครัวพร้อมกับกะละมังใบเล็กและผ้าชุบนํ้าหมาดๆเดินมาคุกเข่าลงบนพื้น แล้ววางอุปกรณ์เช็ดตัววางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะเอื้อมมือไปปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออก ในเวลาต่อมาก็หยิบผ้าสะอาดหมาดๆมาบิดนํ้าออกซับอาเจียนตามลำคอใหญ่โดยลืมสนใจตัวเองไปเลยว่าเธอเองก็เปื้อนคราบสกปรกนี้เหมือนกัน แต่ทวาหญิงสาวก็สนใจคนตรงหน้าก่อนตัวเอง...

"ลูกพีช..." มือที่กำลังเช็ดตามเนื้อตัวหยุดชะงัก มือหนาเอื้อมมาจับข้อมือเธอแล้วลูบเบาๆ เชอร์รีนจึงสะบัดออกแล้วเช็ดคราบอาเจียนตามเนื้อตัวจนหมด เธอขยับตัวไปถอดเสื้อผ้าบนร่างหนาออกทุกชิ้นแล้วเดินไปเปลี่ยนนํ้ากลับมาไหม่ เพื่อเช็ดให้บรรเทาอาการมึนเมา พอทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยเธอก็หยิบชุดนอนมาสวมให้ชายหนุ่ม พร้อมกับถือวิสาสะหยิบเสื้อยืดในตู้มาหนึ่งตัวแล้วเดินหายเข้าไปในห้องนํ้า...

คนตัวเล็กหย่อนตัวนั้งลงบนพื้น เฝ้ามองใบหน้าหล่อเหลาที่หลับใหลไร้สติตั้งแต่ดวงตาคมกริบคู่นั้นเวลามองเธอ จมูกคมสัน จนมาถึงริมฝีปากได้รูปเข้ากับใบหน้า เธอมองมันอยู่แบบนั้นจนพล็อยหลับไปในที่สุด...

06.00 AM.

"อื้อ..." เชอร์รีนครางออกมาด้วยอาการงัวเงีย เธอกวาดสายตามองรอบห้องยังคงเป็นปกติ แม้กระทั่งร่างหนาบนโซฟาที่กำลังหลับใหลอยู่ เห็นแบบนั้นมือเรียวจึงเอื้อมไปอังหน้าผากชายหนุ่มแล้วชักมือกลับ

"ดีนะไข้ไม่ขึ้น" เธอบ่นพึมพำออกมาแล้วเดินไปหยิบมือถือมาเช็ค

'20 สายไม่ได้รับ'

สายที่โทรเข้ามาจากพชร...

หญิงสาวจึงกดโทรกลับไม่นานปลายสายก็กดรับ

( อยู่ไหนรีน ทำไมเมื่อคืนไม่กลับห้อง แล้วนี้เป็นอะไรรึป้าว ไปนอนค้างที่ไหน แล้วโทรศัพท์ทำไมไม่รับ ) ไม่ทันที่เธอจะปริปากพูดอะไร พชรก็รัวคำถามใส่ จนเชอร์รีนต้องยกโทรศัพท์ขึ้น

"ใจเย็นๆสิคะ ทีละคำถาม รีนไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย"

( พี่เป็นห่วงเรามากรู้มั้ย )

"รู้ค่ะ เอาเป็นว่ารีนไม่ได้เป็นอะไร ปลอดภัยดีทุกอย่าง ตอนนี้รีนพักอยู่ไนท์คลับค่ะ พอดีทำงานจนถึงเช้าเลยค้างถึงเช้าเลยค้างที่นี้เลย ขอโทษนะคะที่ทำให้เป็นห่วง"

( พี่บอกแล้วไงให้บอกพี่ก่อน )

"อย่าโกรธรีนเลยน้า"

( อย่าเป็นแบบนี้อีกนะรีน พี่นอนไม่หลับทั้งคืน )

"ค่าา...สัญญา"

( ถ้าไม่ได้เป็นอะไรแล้ว งั้นก็แค่นี้ก่อน ยังไม่ได้นอนตั้งแต่เมื่อคืน ง่วงมากเลย )

"โอเคค่ะ บาย"

ตี้ด ! เชอร์รีนกดตัดสาย แล้ววางมันไว้ที่เดินแต่ทวามือกลับปัดโดนกล่องอะไรบางอย่างตกซะก่อน...

เพล้ง ! รูปโพลาลอยตกกระจัดกระจายบนพื้น เธอจึงหันไปมองยังแทนไท เมื่อเห็นว่าเขาหลับอยู่ร่างเล็กจึงย่อตัวก้มหยิบมาดูทีละรูป แต่ละรูปล้วนมีความหมายทั่งนั้น มันเป็นรูปคู่ที่ดูแล้วทุกคนต่างรับรู้ถึงความสุขที่สื่อออกมาจากในรูป เว้นซะแต่เธอ...เชอร์รีนรีบเก็บรูปพวกนั้นเอาไว้แล้วหยัดกายลุกขึ้นเธอทำเป็นไม่สนใจสิ่งของพวกนั้น แล้วหวาดสายตามองสภาพห้องสกปรกไร้ความเป็นระเบียบ

"อกหักสินะ ถึงปล่อยให้สภาพห้องเป็นแบบนี้" เธอบ่นพึมพำออกมา ก่อนจะเดินไปหยิบไม้กวาดมาทำความสะอาดห้องให้แทนไททุกซอกซุกมุม ไม่เว้นแม้แต่จัดเสื้อผ้าในตู้ให้เข้าที่ และทำความสะอาดห้องนํ้าเป็นสิ่งสุดท้าย แต่ทวาตอนจะออกมากลับมีร่างของใครบางคนมายืนขวางประตู..

"?" ชายหนุ่มชักสีหน้างุนงงไม่เข้าใจ แล้วไล่สายตามองคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า..

"ฉัน.."

"ใครใช้ให้เธอเข้ามาในห้องฉัน?" ไม่ทันที่เชอร์รีนจะพูดอะไรคำถามแรกก็ถูกยิงออกมา แทนไทหรี่ตามองเสื้อที่เธอสวมอยู่ ในใจมันก็รู้สึกตะหงิดๆใจ เสื้อตัวนี้ลูกพีชเป็นคนซื้อให้เขาเป็นของขวัญวันครบรอบ แล้วผู้หญิงตรงหน้าเขากล้าดียังไงหยิบมันขึ้นมาใส่..

"ฉันแค่เห็นนายเมาหมดสติ เลยอาสามาส่งห้อง แต่ไม่ต้องห่วงหรอกฉันจะกลับแล้ว" เชอร์รีนตอบ เธอพยายามแทรกตัวออกมาแต่กลับโดนมือหนาผลักเข้ามาในห้องนํ้าแล้วล็อคประตูเอาไว้

"ทีหลังถ้าฉันไม่ต้องการ ก็อย่าเสนอหน้ามาให้ฉันเห็น"

"ฉันก็แค่อยากตอบแทนที่นายช่วยฉันเอาไว้เมื่อวาน เราจะได้ไม่มีอะไรติดค้างกันอีก ฉันไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณใคร"

"บอกแล้วไง ไม่ได้เต็มใจช่วย แค่บังเอิญอยู่แถวนั้นพอดี อย่าเอาเหตุผลนี้มาอ้างหน่อยเลย" ใบหน้าหล่อเหลาส่ายไปมาด้วยท่าทางเย้ยหยันก่อนจะเดินร่างเล็กไปติดกับผนังห้องนํ้า แล้วกวาดแขนดักเธอไว้ "หรือจริงๆแล้วอยากไกล้ชิดฉัน ไหนบอกเกลียดนักเกลียดหนา?"

"มะ...ไม่ใช่ซักหน่อย หลีก ฉันจะกลับ" เชอร์รีนตอบเสียงตะกุกตะกัก ใบหน้าหวานเบือนหลบสายตาจับผิด เธอวางแผนไว้ว่าจะทำความสะอาดห้องเสร็จแล้วแอบกลับเงียบๆไม่คิดว่าแทนไทจัส่างเมาเร็วขนาดนี้ทั้งที่ดื่มหนักจนหมดสติ

"จะกลับได้ยังไง ฉันยังไม่ได้สั่งสอนเธอเลย"

"สั่งสอนอะไร?"

หมับ !

"นี้นาย...จะทำอะไรปล่อยนะ!" มือหนาคว้าร่างเล็กมาแล้วจัดการถอดเสื้อตัวที่เธอสวมออกแล้วพาดมันไว้ที่ราว ก่อนจะจับฝักมือมาแล้วเปิดนํ้าฉีดใส่ร่างเธอที่มีเพียงบราเชียร์สีเนื้อปิดท่อนบนเอาไว้ เรียวแขนคู่สวยยกขึ้นมากอดตัวเองเอาไว้ทันทีเมื่อความเย็นจากสายนํ้าไหลกระทบตัว เธอก้มหน้าหนีสายนํ้าที่ถูกฉีดเข้าแรงๆ..

"นายเสียสติไปแล้วรึไง..." เชอร์รีนพยายามดิ้นหนี เธอไม่เข้าใจกับการกระทำของชายหนุ่มเลยซักนิด แต่ทวาแทนไทกลับไม่หยุด จับร่างเธอผลักลงพื้น จนร่างกายที่เปียกชุ่มทั้งตัว ขอบตาเริ่มร้อนผ่าวกับการกระทำของชายหนุ่มตรงหน้า

"ฉันเสียสติได้มากกว่านี้อีก ถ้าเธอยังเสนอหน้ามายุ้งกับของส่วนตัวของฉัน"

"ฉันผิดมากเลยรึไง ที่พานายมาส่งที่ห้องแล้วทำความสะอาดห้องให้ ถ้าการที่ฉันทำแบบนี้มันลํ้าเส้นนายเกินไปก็ขอโทษด้วย ต่อไปนี้ฉันจะไม่มายุ้งกับนายอีก"

"ใช่เพราะฉันไม่ได้ขอความช่วยเหลือจากเธอ ไม่ต้องเสนอหน้ามา"

"....."

"โดยเฉพาะของที่คนสำคัญฉันซื้อให้เธอไม่มีสิทธิ์แตะต้องมัน.."

แทนไทพูดพร้อมกับชี้ไปที่เสื้อของลูกพีชซึ่งเธอคนซื้อให้ ชายหนุ่มเป็นคนหวงพื้นที่ส่วนตัวมาก ถ้าตัวเองไม่ได้อนุญาติคนอื่นก็ไม่มีสิทธิ์มายุ่งวุ่นวายกับพื้นที่ของเขา อีกอย่างเวลาที่คิดเรื่องฟุ่งซ่านแทนไทชอบเก็บตัวอยู่คนเดียว พอตื่นมาแล้วเจอคนอื่นที่ไม่ได้ต้องการมา อยู่ในห้อง แถมยังมายุ้งกับของรักของหวงเขายิ่งหงุดหงิดจนคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่...

"ฉันไม่รู้ว่า..."

"ไม่ต้องพูดอะไรทั่งนั้น ออกไปจากห้องฉัน" แทนไทพูดตัดบทพร้อมกับชี้ไปที่ประตู ชายหนุ่มรำคานเธอสิ้นดี

"นายเป็นคนไล่ฉันเอง ขอให้นายไล่ฉันได้แบบตลอดนะ ขอโทษอีกครั้งถ้ามันทำให้นายหงุดหงิด" ใบหน้าหวานกำลังเก็บกลั้นอารมณ์สุดขีด เธอพยุงตัวลุกขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินไปที่ประตูห้องนํ้า...ความรู้สึกมันพังยับเยินไม่มีชิ้นดี อุตส่าห์ดูแลมาทั่งคืนสิ่งได้คืนคือความเสียใจมันไม่คุ้มเอาเลยซักนิด ถ้ารู้แบบนี้ตั้งแต่แรก เธอจะบังคับตัวเองให้เมินเฉยได้...จะได้ไม่เจ็บแบบนี้...

"จำใส่มองเธอด้วย...ว่าอย่าลํ้าเส้นฉันมากเกินไป"

"....."

"ฉันมีสิทธิ์ในตัวเธอแค่ฝ่ายเดียว.."

"....ส่วนเธอ ไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวฉัน"

.

.

.

โดนน้องเมินใส่แล้วจะเก็บอาการไม่อยู่นะ?

Next..

"รู้สึกแล้ว ก็ต้องรับผิดชอบความรู้สึกตัวเองไปดิ"