EP3 เพื่อนบ้าน

"ของฝากครับคุณเพื่อนบ้าน" ชายหนุ่มชูกล่องขนมหลายกล่องมาให้หญิงสาวได้ทานและลูกชาย

"ขอบคุณค่ะ" ไม่คิดว่าจะอยู่ข้างห้องกัน หญิงสาวยิ้มตาหยี

"เชิญเข้าห้องก่อนค่ะ"

"เก็บจะไปไหหรอครับ" ถึงจะรู้ว่าเธอจะไปไหนเขาก็ยังแกล้งถาม

"ไปทำงานที่ภูเก็ตสองวันค่ะ"

"กับคุณปีเตอร์น่ะหรอครับ"

"คุณก็รู้จักหรอคะ ฉันยังไม่เคยเห็นหน้าเขาเลย" หญิงสาวถามอย่างสงสัย

"ไม่ใช่ว่าเขาจะเคยเห็นคุณแล้วหรอครับ" ชายหนุ่มแกล้งพูดขึ้น

"หืมมม ไม่หรอกค่ะฉันพึ่งกลับมาที่ประเทศไทย"

"เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็รู้ครับ ฝันดีนะผมกลับห้องแล้วพรุ่งนี้มีงานที่ต่างจังหวัด"

"เอ่อ ค่ะ ฝันดีนะคะ" หญิงสาวยังงงกับคำพูดของเขา

ครับ ชายหนุ่มยิ้มออกมาทำให้หญิงสาวแทบจะหลงไหลใบหน้าหล่อยามยิ้มโชว์ฟันขาวสะอาดหน้ามองผู้ชายคนนี้เป็นคนรักสะอาด

"มี๊ค้าบ" มาวินที่กยับมาจากโรงเรียน

"หิวมั้ยครับ มี๊มีขนมด้วยนะ"

"งั้นมาวินขอไปอาบน้ำก่อนนะครับ" เด็กชายวิ่งแจ้นเข้าไปในห้องนอน

"คุณหนูครับ วันนี้คุณวายุไปเยี่ยมนายน้อยที่โรงเรียน" ราเดนรายงานออกมาให้เจ้านายได้รับรู้ ราเดนคือลูกน้องฝีมือดีของภาคินณ์และดูแลนาน้อยมาวิน

"ขอบใจนะที่บอกเดี๋ยวฉันจัดการเอง"

"ครับ" ราเดนพักอยู่ชั้นเดียวกันกับเธอเพื่อที่จะได้ดูแล

"มาวินครับ ไปอยู่ที่บ้านคุณยายสักสองวันก่อนนะครับมี๊ต้องไปทำงาน"

"ครับมี๊ มาวินก็อยากไปนอนกับคุณยาย"

"เช้าวันต่อมา เกรงใจคุณมากเลยนะคะฉันไปคนเดียวำได้"

"ไม่เป็นไรหรอกครับผมเต็มใจ" 'ที่ผ่านมาผมก็ดูแลคุณมาตลอด' ประโยคนี้เขาพูดในใจ

"ติ๊งหน่อง~~ เดี๋ยวผมไปเปิดประตูเองครับ"

"สวัสดีดีครับเมีย... "วายุนิ่งงันเมื่อมีผู้ชายอยู่ในห้องแม่ของลูก

"คุณเป็นใครมาอยู่ในห้องนินได้ไง" วายุพูดขึ้นอย่างลนลานเพราะเกรงว่าเธอจะเป็นอันตราย

"ผมก็เป็นเพื่อนบ้านคุณนิน" ชายหนุ่มตอบกลับอย่างไม่เกรงกลัวน้ำเสียงของวายุ

"นิน นินอยู่ไหน เมียกับลูกกูอยู่ไหน" วายุตะโกนออกมา

"เกรงใจคนอื่นด้วยครับ" ชายหนุ่มพูดอย่างใจเย็น

"ทำไมกูซื้อชั้นนี้แล้ว" วายุพูดอย่างไม่เกรงกลัว

"หรอครับ แต่ผมเป็นเจ้าของที่นี่" หญิงสาวที่กำลังเดินออกมาก็ทำได้ยินที่เพื่อนบ้านเธอพูดขึ้นยิ่งทำให้น่าสงสัยมากกว่าเดิม เขาเป็นคนแบบไหนกันแน่จะมาดีหรือร้าย

"หึ กูก็ทำให้ที่นี่พังได้"

"คุณมาทำไมอีก ออกไปเดี่ยวนี้"  หญิงสาวพูดเสียงเเข็ง

"พี่อยู่ข้างห้องเธอ"

"นี่คุณจะตามราวีพวกเราไปถึงไหนคะ" หญิงสาวทำใจเย็น

"ก็ตอนที่เธอให้โอกาสพี่"

"กลับไปเถอะค่ะ ฉันจะไม่กลับไปโง่อีกแน่"

"แต่พี่" มาเฟียหนุ่มที่กำลังจะต่อต้านก็มีเสียงเข้มพูดออกมา

"ออกไปเถอะครับ  ผู้หญิงเขาไม่ต้องการคุณ" พูดพร้อมยิ้มมุมปาก ดูแลมาอย่างดีเขาจะไม่ยอมถอยอีกแล้ว

"มึงยุ่งอะไรด้วยวะ"มาเฟียหนุ่มกระชากคอเสื้อผู้ชายอีกคน

"ปล่อยค่ะ อย่ามาเป็นหมาบ้าแถวนี้" มาเฟียหนุ่มไม่ปล่อยจึงต่อยเข้าที่ใบหน้าหล่ออย่างแรง พั๊วะ

เพี๊ยะ หญิงสาวตบเข้าที่ใบหน้ามาเฟียหนุ่มเพื่อนเตือนสติทำให้เขาดันลิ้นที่มุมปาก

"ออกไป!!!" หญิงสาวตวาดลั่นพร้อมชี้นิ้วออกจากห้องเธอไป

มาเฟียหนุ่มมองหน้าเธออีกครั้ง หัวใจแกร่งปวดหนึบแทบจะหยุดเต้น หญิงสาวเห็นแววตาของมาเฟียหนุ่มทำให้เธอวูบไหวเล็กน้อยก่อนที่เขาจะเกิดออกไป

"มาทำแผลก่อนดีกว่านะคะ" หญิงสาวหันมาสนใจผู้ชายอีกคน

"ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ค่อยเจ็บ"

"ยังไงก็ต้องทำแผลอยู่ดีนะคะ" หญิงสาวก็เดินเข้าไปเอากล่องประถมพยาบาทออกมา

"แสบหน่อยนะคะ " หญิงสาวจับเข้าที่ใบหน้าหล่อให้หันมาทำแผล ทำให้ใบหน้าทั้งสองใกล้กัน

"เอ่ออ ขอโทษค่ะ" หญิงสาวถอยออก

"ไม่เป็นไรครับ"  หญิงสาวทำแผลให้ชายหนุ่มเสร็จก็กลับมาโฟกัสที่ของที่จะเตรียมไป

"คุณคิดจะกลับไปคืนดีกับสามีคุณมั้ยครับ" ชายหนุ่มถามหญิงสาวโดยกลัวคำตอบของเธอ

"คุณรู้" หญิงสาวถามออกมา

"มีเรื่องอะไรที่ผมไม่รู้เกี่ยวกับตัวคุณล่ะครับ"

"คุณคงไม่ได้มา..เอ่อ"

"ถึงภูเก็ตเมื่อไหร่ผมจะบอกทุกอย่างให้คุณรู้เอง" ชายหนุ่มพร้อมที่จะบอกเธอแล้ว

"คุณพูดแบบนี้สองครั้งแล้วนะคะ บอกฉันตอนนี้ไม่ได้เลยหรอ"

"ที่นั้นก็มีความทรงจำของคุณไม่ใช่หรอ"

'คุณเป็นใครกัน' หญิงสาวคิดใจใน

"คุณคงไม่คิดอะไรกับฉันใช่มั้ยคะ" หญิงสาวถามในสิ่งที่เธอคิดเธอรู้สึกคุ้นเคยกับการพูดกระกระทำแบบนี้มาก

"งั้นผมจีบคุณได้มั้ยล่ะ" ชายหนุ่มยิ้มขึ้น

"แต่...คุณก็รู้ว่าฉันมีลูกแล้วนิคะ"

'แล้วใครห้ามสักคนมีลูกแล้วล่ะครับ" เขารักเด็กจะตายยิ่งเป็นคนที่เขารู้สึกดีด้วยยิ่งรักมากกว่าเดิม

"เอ่อ เราไปสนามบินกันดีกว่าค่ะ" หญิงสาวหาข้ออ้างออกจากเรื่องนี้

"ครับ เก็บของเสร็จแล้วเราไปกันดีกว่า" ชายหนุ่มนึกเอ็นดูกับการกระทำของเธอไม่น้อย

'ยังไม่ผมจะต้องทำให้คุณลืมเขาให้ได้'' เขาคิดในใจ

ทั้งสองนั่งเครื่องมาที่ภูเก็ตตลอดเวลาที่เดินเข้ามาในโรงแรม รู้สึกว่าชายหนุ่มมีอิทธิพลพอตัวเพราะคนแถวโรงแรมแห่งนี้ก้มหัวให้เขาหลายคนไม่เว้นแม้แต่ รปภ.  แต่ก็ได้แต่เก็บความสงสัยถ้าเขารู้สึกดีกับเธอจริงเขาคงบอกเธอแล้ว