EPISODE 2

เมื่อเห็นว่าล่ามกับแฟนกำลังเดินมาที่โต๊ะฉันรีบชักสายตากลับ กลับมาทำตัวนิ่งเงียบจนเมื่อล่ามกับแฟนเดินมาหยุดอยู่ที่โต๊ะ

"เรยา" ฉันเงยหน้ามองล่ามที่จู่ ๆ ก็เอ่ยเรียกชื่อฉัน

"ห้ะ" เลิกคิ้วเชิงถามเขาด้วยความไม่เข้าใจ

"ย้ายไปนั่งข้างไอ้เดี่ยวมันได้ไหมกูจะให้เหมยอิงนั่งข้างกู" ประโยคเรียบนิ่งของล่ามที่ทำตัวฉันชาวาบ ฉันมองหน้าล่ามเล็กน้อยก่อนจะยอมลุกขึ้นพาตัวเองย้ายมานั่งข้างเดี่ยวแทน "นั่งเลยค่ะ" มองล่ามที่ขยับเก้าอี้ตัวที่ฉันนั่งเมื่อกี้ให้แฟนของเขาได้หย่อนก้นนั่ง

"สวัสดีค่ะพี่ ๆ " เหมยอิง แฟนของล่ามยกมือไหว้พวกฉันทุกคนอย่างอ่อนน้อมเนื่องจากเธอน่ะมีอายุน้อยกว่าพวกฉันถึงสามปี เรียกง่าย ๆ ว่าเป็นรุ่นน้องนั่นแหละค่ะ

เหมยอิงเธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักมาก มารยาทก็ดีงาม อ่อนน้อมถ่อมตนอยู่เสมอเพราะเธอเป็นแบบนี้มั้งคะเลยชนะใจล่ามไปเต็ม ๆ

"วันนี้ขอเหมยร่วมสนุกด้วยคนนะคะ" เธอพูดพลางยิ้มบางให้พวกฉัน

"ตามสบายเลยครับน้องเหมย อยากดื่มอะไรบอกเดี๋ยวพี่ชงให้"

"แฟนกู กูดูแลเองมึงไม่ต้องเสือก" ล่ามว่าให้กันต์อย่างไม่จริงจังมากนักก่อนจะเอื้อมมือหยิบแก้วอีกใบมาชงเหล้าให้แฟนสาว

ฉันมองภาพพวกนั้นด้วยความรู้สึกที่หลากหลายก่อนจะก้มหน้างุดเมื่อไม่อาจทนมองภาพของล่ามกับแฟนของเขาได้อีกต่อไป มองแก้วเหล้าของตัวเองด้วยขอบตาที่ร้อนผ่านพลันน้ำตาก็พาลจะไหล

ทั้ง ๆ ที่เมื่อกี้เขายังดูหวงฉัน แต่ดูตอนนี้สิในสายตาของล่ามแทบไม่มีฉันอยู่เลย

"แล้วนี่เป็นไรเอาแต่นั่งเงียบ" เสียงของวินทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์ก่อนจะเงยหน้ามามองเขา

"เปล่า" ตอบวินเสียงเรียบนิ่ง

"พี่เรยาแต่งตัวสวยจังเลยนะคะ เหมยก็อยากจะแต่งแบบพี่เหมือนกัน แต่พี่ล่ามน่ะสิคะไม่ยอมให้เหมยแต่งสักทีไม่รู้จะหวงอะไรเหมยนักหนาทั้ง ๆ ที่เหมยไม่ได้ดูดีอะไรเลย" จู่ ๆ เหมยอิงก็หันมาพูดกับฉันก่อนที่จะทำหน้ามุ่ยใส่ล่ามด้วยท่าทีเง้างอน

"ใครบอกกันคะ เหมยสวยไงคะพี่ถึงหวงแต่ถึงเหมยจะไม่สวยพี่ก็หวงอยู่ดี เหมยเป็นแฟนพี่ร่างกายของเหมยพี่มองได้คนเดียว" ล่ามล็อกหน้าเหมยอิงก่อนจะเอ่ยพูดประโยคร่ายยาวออกมาจนแฟนสาวของเขาหน้าแดงระเรื่ออย่างเขินอาย

"คนบ้า" เหมยอิงว่าก่อนจะตีแขนล่ามเบา ๆ

เพื่อน ๆ ในโต๊ะก็ร้องโห่แซวเขาสองคนที่มานั่งจีบกันอย่างไม่เกรงใจ แววตาที่เพื่อน ๆ ของฉันมองเหมยอิงก็เต็มไปด้วยความเอ็นดูในความน่ารักของเธอ

ฉันในตอนนี้อยากจะลุกหนีไปไกล ๆ เลยค่ะแต่ก็ไม่สามารถทำได้น้ำตามันก็พาลจะไหลออกมาให้ได้ ทำไมฉันต้องรู้สึกแบบนี้ด้วยนะ ทำไมฉันต้องเจ็บแบบนี้

ฉันควรจะยินดีกับล่ามสิที่เขามีความรักที่ดีขนาดนั้นไม่ใช่มานั่งเสียใจที่เขากับแฟนรักกันส่วนคนที่ทำได้เพียงแอบรักอย่างฉันก็ควรที่จะทำใจและยอมรับความจริงได้แล้วว่าเรื่องของฉันกับเขามันไม่มีทางเป็นไปได้

ฉันกับล่ามเราเป็นได้แค่เพื่อนกันเท่านั้น

และต่อให้ฉันย้ำเตือนตัวเองแค่ไหนแต่ใจเจ้ากรรมของฉันมันดันไม่รักดี

เพียงล่ามทำดี ใจดวงนี้มันก็พร้อมที่จะเจ็บ

"แต่เอ๊ะ" ทุกคนภายในโต๊ะหันไปมองหน้าเหมยอิงพร้อมเพรียงกันอย่างไม่ได้นัดหมาย สายตาของเหมยอิงโฟกัสมาที่ฉัน เธอมองเสื้อที่ล่ามใช้คลุมขาฉันในตอนแรกอย่างพินิจพิจารณา "เสื้อพี่ล่ามหนิคะ" เธอชี้นิ้วมาที่เสื้อที่คลุมขาฉันอยู่

"ใช่ค่ะ เสื้อพี่เองพี่ให้เรมันยืมปิดขา ชุดมันน่ะสั้นมาก" ล่ามรีบอธิบายทันทีเมื่อเห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยคำถามของแฟนสาว

"อ๋อ อย่างงี้นี่เอง" เหมยอิงฉีกยิ้มกว้าง "หวงพี่เรยาเหรอคะ" ก่อนจะหันไปถามล่ามด้วยท่าทีหยอกล้อ

"ไม่มีทางค่ะ คนที่พี่หวงมีแค่เหมยอิงคนเดียว" ล่ามตอบแฟนสาวของเขาทันทีแทบไม่ต้องคิดอะไร

"ดีแล้วค่ะ" เหมยอิงว่าพลางหัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนจะซบลงที่อกของล่ามอย่างออดอ้อน

ฉันเหยียดยิ้มมองคนทั้งสองอย่างนึกสมเพชตัวเอง เป็นคนไม่เจียมตัวก็สมควรที่จะเจ็บแบบนี้....